Eliza: Rozdział 2, część 1

KOSMA

Następnego dnia rano miałam wyrzuty sumienia. W sumie nie zrobiłam niczego złego, a jednak czułam się jakbym zdradziła przyjaciółkę. Jak gdybym wczorajszego dnia nie tylko przytuliła się do Tomka, ale go pocałowała, jakbym poszła na całość i odsłoniła moje uczucia bez względu na to, czy były odwzajemnione.

Sama przed sobą przyznałam się do tego, że podobał mi się chłopak mojej najlepszej przyjaciółki. Nie tylko z charakteru, ale i z wyglądu. Nieśmiało stwierdzałam, że był on moim ideałem pod każdym względem. Pragnęłam go dotykać w sposób jaki robiła to Basia, chciałam z nim rozmawiać tak, jak to ona robiła. Zazdrościłam jej nawet najmniejszego gestu, który mogła wykonać; ot, głupie odgarnięcie kosmyka włosów… Dla mnie Tomasz był nietykalny, nieosiągalny i niedozwolony. Tak musiało już zostać i ten fakt bolał najbardziej.

Problem pojawił się, gdy postanowiłam skonfrontować z Basią. Musiałam powiedzieć jej, że zadłużyłam się w Tomku, bo w głębi duszy po prostu chciałam aby mi nawrzucała za to, jak mogłam być taką okropną przyjaciółką. Liczyłam na to, że jej złość wybiłaby mi go z głowy, bo dłużej nie mogłam już ukrywać tego, co działo się z moim ciałem i umysłem. Byłam chora z ekscytacji ilekroć on pojawiał się na horyzoncie.

Wszystko miałam przygotowane. Całą moją wypowiedź starannie sobie ułożyłam w myślach, kiedy szłam do mieszkania Basi. Miałam powiedzieć, że jakoś tak się stało, że nie spostrzegłam, kiedy przestałam lubić Tomasza i moje uczucie zamieniło się w coś silniejszego. Czy to była miłość, tego nie wiedziałam i tego z całą pewnością nie chciałam sugerować Basi. Chciałam tylko dać do zrozumienia, że jej chłopak nie był przy mnie bezpieczny. Ja byłam drapieżnikiem, bo część mnie chciała go zdobyć, choć za nic na świecie nie chciałam być rywalką mojej przyjaciółki, to przecież tak właśnie się zachowywałam.

Nie przewidziałam tego, że Basia mnie uprzedzi.

– Ja tam twoja platoniczna miłość do Tomka? – zapytała, witając mnie przy drzwiach.

Uniosłam wysoko brwi ze zdziwienia, dając sobie czas do namysłu, kiedy ona bez ogródek ciągnęła dalej:

– Chyba nie sądziłaś, że nic nie wiedziałam. Nie jestem idiotką. Przecież widzę te twoje maślane oczka, kiedy na niego patrzysz.

Nie miałam pojęcia, co jej na to odpowiedzieć. Z jednej strony poczułam ulgę; Basia wiedziała co czułam, z drugiej jednak odczułam strach. Czy oni o tym rozmawiają? Co jeśli ona i Tomek podśmiewują się z moich uczuć? Poczułam się słabo, więc poszłam do kuchni i nalałam sobie szklankę wody z kranu. Zawsze zachowywałam się u niej swobodnie.

– Nie jesteś zła? – zapytałam, popijając wodę.

– Nie, bo on na całe szczęście nic do ciebie nie czuje – odparła, wzruszając ramionami.

Zobaczyłam mroczki przed oczami. Tomek nic do mnie nie czuje, te słowa wciąż brzmiały w moich uszach.

– Pytałaś go o to? – byłam zdziwiona, ale nie na tyle by w to nie uwierzyć.

– Oczywiście – mruknęła jakby to było bardziej pewne od najprostszego zadania matematycznego. – Był u mnie przed tobą.

Moje serce zabolało. Zawsze dawało o sobie znać, gdy dowiadywałam się, że właśnie minęłam się z Tomkiem i już go dzisiaj nie zobaczę.

– No to super – bąknęłam zmieszana. – Już się bałam, że coś między wami popsuję.

Basia skrzyżowała ramiona. Nie była usatysfakcjonowana. Miała mocno ściągnięte brwi i usta.

– Dalej możesz to zrobić – warknęła. – Po prostu nie mieszaj się i nie spotykaj się z nim za moimi plecami.

Nie mogłam zaoponować. To właśnie przez imprezę urodzinową Basi zbliżyłam się do Tomka, podczas gdy ona nic nie wiedziała o naszych spotkaniach.

– Dobrze, rozumiem – przyznałam jej rację. – Cieszę się, że masz do nas zaufanie.

– Do niego mam – poprawiła mnie. – Po tobie nie wiem czego się spodziewać.

Znów mnie zaskoczyła. Zrobiło mi się jakoś nagle bardzo smutno. Przełknęłam głośno ślinę, modląc się abym się nie rozkleiła.

– Na tobie zależy mi najbardziej – zapewniłam. – Nie będę się z nim spotykać, obiecuję. Nawet na sobotę umówiłam się z kolegą, żeby nie myśleć o… – urwałam, bo zrobiło się niezręcznie. Oczywiście kłamałam, choć właśnie tak chciałam zrobić. Wyjść na zewnątrz i obdzwonić wszystkich mężczyzn jakich posiadałam w telefonie komórkowym. Zapomnieć. To było lekarstwo na wszystko.

– Tak? Z kim? – na moje nieszczęście Basia nagle ożywiła się.

– Nie znasz – odparłam szybko. – Ma na imię… Boguś.

Cholera jasna, skąd akurat takie imię wpadło mi do głowy? – pomyślałam, kiedy moja przyjaciółka zaśmiała się z imienia mojego wyimaginowanego, być może przyszłego chłopaka.

Tego dnia nie siedziałam długo u Basi. Znalazłam pretekst aby wrócić do siebie do mieszkania. Podczas spaceru nie dzwoniłam jednak do nikogo – nie miałam na to siły. Zamiast tego rozmyślałam skąd mogłam ubzdurać sobie, że Tomasz może coś do mnie czuć. Właściwie nigdy nie dał mi tego po sobie poznać. Tyle godzin siedzieliśmy razem i rozmawialiśmy, nigdy nie okazał mi większego zainteresowania niż zwykłej koleżance. Oczywiście, wpuszczał mnie zawsze przodem, troszczył się najpierw o mnie w restauracji, żeby mi niczego nie brakowało, ale zachowywał się tak, bo on zwyczajnie był kulturalny. Taki wymierający na tym świecie prawdziwy dżentelmen. Tylko wczoraj, podczas tych krótkich sekund poczułam coś innego. Taką chemię.

Ktoś złapał mnie za ramię i przez chwilę myślałam, że to może Tomek. Ale nie, to nie on. Bandyta właśnie wyrwał mi torebkę.

– Oddawaj! – krzyknęłam i puściłam się pędem za mężczyzną. Niestety biegł o wiele za szybko. Przebierałam nogami jak tylko mogłam, ale dystans między nami zwiększał się niesamowicie.

– Złodziej! Ukradł mi torbę! – krzyczałam w panice, mając nadzieję, że ktoś się zainteresuje. Niestety, był wieczór i mało ludzi w pobliżu. – Zatrzymajcie go! – zawołałam, dalej biegnąc przed siebie.

Poczułam panikę. Nie dość, że w środku miałam dokumenty, komórkę i pieniądze, to jeszcze i klucze, które otwierały moje mieszkanie. Jako że moja siostra, Kamila, i jej narzeczony Leon wyjechali na wakacje, nie miałam jak dostać się do środka.

– Niech to szlag! – warknęłam do siebie, ledwo nadążając za złoczyńcą. Wtem zauważyłam jak jakieś sto metrów przede mną, mężczyzna, który ukradł mi torebkę, wpada na innego.

– Moja torebka! – krzyknęłam, pokazując palcem na bandytę.

Poskutkowało. Kiedy mężczyzna zrozumiał sytuację, złapał złodziejaszka i porządnie uderzył pięścią w jego brzuch. Bandyta zgiął się w pół łapiąc się za obolałe miejsce, przez co wypuścił torebkę na ziemię.

Mój pomocnik od razu ją złapał. Powiedział coś do złodzieja, czego nie usłyszałam i bandyta pierzchnął, trzymając się za żebra.

– Dziękuję – powiedziałam pomiędzy łapaniem oddechu i wyciągnęłam rękę po torbę.

Wysoki mężczyzna z niewielkim zarostem spojrzał na mnie cały w skowronkach.

– Nie powiedziałem, że ci ją dam – zaśmiał się, choć kiedy spojrzał na moją surową minę, która wyrażała irytację, skapitulował.

– Żartowałem, ale jesteś poważna – rzekł, wywracając oczami, po czym podał mi moją torbę, którą złapałam jakby ktoś oddał mi moje dziecko. Mój największy skarb.

– Właśnie zostałam okradziona, sorry, że z tego nie żartuję – warknęłam, po czym odwróciłam się na pięcie. Podziękowałam mu, więc nie czułam się winna. Chociaż może on czekał na jakieś pieniądze?

Zerknęłam na niego jeszcze raz przez ramię. Nie wyglądał na menela, choć nie był też schludnie ubrany. Wyglądał jak typowy motocyklista. Skóra i glany. Totalnie nie moja bajka. Na jego dłoniach widziałam tatuaże.

– Eee – mruknęłam. – Potrzebujesz czegoś? Może jakiejś rekompensaty?

– Oferujesz mi pieniądze? – zapytał wesołym głosem. – Wybacz, ale za takie usługi nie biorę – podniósł sugestywnie jedną brew do góry.

Oblech – pomyślałam, po czym nic nie mówiąc zaczęłam iść przed siebie, mocno ściskając mój tobołek.

Po chwili usłyszałam, że ktoś idzie za mną, więc odwróciłam się z obawy, że złodziej wrócił. Bandyty jednak nie było. Był za to on.

– Śledzisz mnie? – zapytałam ze zdumieniem. – Nie jestem małą dziewczynką, umiem dać sobie radę.

Dopiero kiedy to powiedziałam zdałam sobie sprawę, że ze mnie zakpi. Dałam mu idealny pretekst.

– Tak, widziałem – nie pomyliłam się.

Policzyłam w myślach do dziesięciu. Powinnam być wdzięczna mężczyźnie i tylko dlatego nie wybuchłam. W końcu dzięki niemu odzyskałam torebkę.

– Potraktuj mnie jak ochroniarza, jakby mnie tu nie było – powiedział, po czym zamilkł.

Szliśmy tak dobrych kilka minut. Ja z przodu, on z tyłu. Potem jakoś tak mnie dogonił i zanim się obejrzałam szliśmy ramię w ramię.

– Ochroniarze trzymają się blisko – wyjaśnił szepcząc.

Nie bałam się go. Wyglądał jak gangster, a mimo to nie bałam się go. Nie miałam też problemów, żeby wiedział w którym bloku mieszkam, bo przecież i tak nie znał piętra i numeru mieszkania.

– To tu – stanęłam, cierpliwie czekając aż pójdzie. Musiałam go spławić, żeby nie widział jaki kod wpisuję do domofonu.

– Właściwie to potrzebuję czegoś – wyglądał na zamyślonego.

– Wiedziałam, ile chcesz? – zaczęłam grzebać w torebce w poszukiwaniu portfela, ale on się zaśmiał.

– Aż tak źle wyglądam?

Nie odpowiedziałam, ale spojrzałam na niego wyczekująco.

– W sobotę jest ślub mojej siostry, nie mam osoby towarzyszącej. Nosisz sukienki?

– Oczywiście, że noszę – wybuchłam, unosząc się. Jak śmiał pomyśleć, że ich nie noszę.

– Świetnie, to jesteśmy umówieni.

– Nie zgodziłam się – zaoponowałam. Nawet jeśli czułam się bezpiecznie, nie byłam kretynką. Nie zgodzę się w ciemno pojechać gdzieś z nieznaną sobie osobą.

– Pytałaś czy czegoś potrzebuję – jego czarne oczy wyrażały zdumienie. – Potrzebuję przysługi, a ty mi takową wisisz.

Poczułam się przyparta do muru. Miał rację, za co teraz zganiłam swój długi język. Mogłam o nic nie pytać.

– No dobra – zgodziłam się, ale bardziej dlatego, że musiałam gdzieś pójść w sobotę, niż dlatego, że powinnam się zrewanżować. Dalej pamiętałam o tym, co skłamałam Basi. – To w którym kościele się umawiamy?

– Przyjadę tu po ciebie o piętnastej – odparł głosem nie znoszącym sprzeciwu.

Puściłam wiązankę przekleństw w myślach.

– Może masz jeszcze na imię Bogusław? – zapytałam z drwiną, ale on tym razem nie zaśmiał się.

– Nie, Kosma – podał mi rękę, nawet nie pytając o moje.

– Kosma? – zapytałam z powątpiewaniem.

– Tak – przyznał, oddalając się. – Nie naśmiewaj się, to piękne imię, które czyni mnie kimś wyjątkowym.

– Nie wątpię – odparłam, po czym wpisałam kod do domofonu, gdy on był już daleko.

Trzy warianty:                                                                         

A)    Eliza nie pójdzie na wesele z Kosmą;

B)    Eliza pójdzie na wesele z Kosmą, ale będzie się źle bawić;

C)    Eliza pójdzie na wesele z Kosmą i będzie się tam dobrze bawić.