Cichy Świat: Rozdział 33

PROPOZYCJA

W niedzielę wieczorem pojechałam do Leticii. Na szczęście pamiętałam gdzie mieszka, gdyż przed śmiercią Anthony podał mi nazwę ulicy, która była podobno istnym gettem biedoty i szerzącej się na niej patologii.

            Kiedy wysiadałam z samochodu na zatęchłej ulicy, zastanawiałam się czy będę miała czym wrócić z obrzeż miasta. Ponad tuzin młodzieniaszków w łachmanach przyglądał się zwykłemu MES-owi, jakby właśnie zobaczyli statek kosmiczny. Ja również wzbudziłam niemałą sensację w ołówkowej zielonej spódnicy i kremowej bluzce z długim rękawem. Wyglądałam na pewno nietypowo w tych rejonach. Ulica była poorana wielkimi dziurami, przez co z trudem szłam naprzód w jasnych szpilkach – mimo wszystko nie żałowałam, że założyłam elegancki strój. Przyszłam bowiem złożyć ofertę Leticii i chciałam, żeby dziewczyna potraktowała ją poważnie. 

            Ludzie na ulicy mówili na głos. Wszyscy, bez wyjątku, nawet małe dzieci. Ja postanowiłam na razie nie chwalić się swoją umiejętnością. Na pewno znalazłyby się tu chętne osoby, które w zamian za pieniądze szybko by na mnie doniosły. Podeszłam do młodzieniaszków, stojących przy wyrwanej bramie.

            – Będziecie tak uprzejmi i powiecie mi, gdzie mieszka Leticia? – zapytałam, mając nadzieję, że samo imię wystarczy. Nie miałam pojęcia, jakie nastolatka posiadała nazwisko.

W Ciszy nazwiska były rzadkością. Po wojnach nie było już tylu ludzi, a wszystkie nacje zmieszały się, przez co używano jedynie imion, których nie zmieniano na jeden konkretny język. Każde imię mogło różnie przecież brzmieć, skoro pochodziło z dawnych państw – Tom, Thomas, Tommaso, Tomasz, Tomás itd., więc ono zazwyczaj nam wystarczało.

            – Tam – odpowiedział na głos jakiś dwunastoletni rudzielec, pokazując ręką w lewą stronę. Po chwili rozwinął swoją wypowiedź w myślach, jakby sam nie wiedział jak ma się ze mną kontaktować, na głos czy telepatycznie. – Trzecie drzwi.

– Dziękuję – odesłałam chłopcom, uśmiechając się przyjaźnie. Spojrzałam na ich porozrywane spodnie i brudne koszule. Większość z nich była starsza od Victora, jeden chłopiec mógł mieć nawet szesnaście lat, ale wszyscy byli bardzo zaniedbani. – Czy przypilnujecie mi samochodu w zamian za banknot dla każdego z was? – zapytałam, knując w głowie mały plan. Nie mogłam dać chłopcom pieniędzy ot tak, gdyż obawiałam się, że poczuliby się urażeni, traktując to jako jałmużnę. Wymyśliłam zatem, żeby zrobili mi przysługę w zamian za pieniądze. Byłaby to obustronna korzyść, gdyż ja również potrzebowałam samochodu, by wrócić do rezydencji i nie musiałabym obawiać się, że ktoś go ukradnie. Dzieci zaczęły szeptać między sobą, jakby zszokowane taką propozycją.

– Jasne – odrzekł piegaty chudzielec naprzeciwko, który był najwidoczniej przywódcą tego stada. Kiwnęłam głową i odrobinę uśmiechnęłam się. Nie było trudno ich przekonać, ale teraz czekało mnie cięższe zadanie.

Odwróciłam się w przeciwną stronę i zaczęłam iść w stronę drzwi, gdzie miała mieszkać Leticia. Musiałam wyglądać dość dziwnie, krocząc dostojnie, lecz niewiarygodnie powoli. Bałam się, że gdy przyspieszę mogę się przewrócić, dlatego stawiałam małe kroki. Nie miałam wprawy w chodzeniu na obcasach, czego teraz pożałowałam. Po kilkunastu sekundach, które trwały dla mnie jak nieskończoność, stanęłam przed chyboczącymi się drzwiami, które sprawiały wrażenie, jakby zaraz miały na mnie runąć.

            Zapukałam dwa razy, odsuwając się w prawą stronę na wypadek gdyby drzwi naprawdę wyleciały z zawiasów. Nie minęła nawet minuta, gdy w wejściu ukazała się nastolatka. Nie miałam pewności czy dziewczyna będzie pamiętać kim jestem, ale Leticia szybko rozwiała moje wątpliwości.

– Ty? Co ty tu robisz? – zapytała, rozpoznając mnie od razu. Dała mi odczuć, że nie spodziewała się mojej wizyty.

– Przepraszam, że cię nie uprzedziłam – zaczęłam na głos, zdając sobie sprawę, że nikt mnie nie widzi, a dziewczyna wie, że umiem mówić, lecz jak dotąd mnie nie wydała. – Czy mogę wejść? – zapytałam uprzejmie, ściskając mocno swoje ręce. Nie wiedziałam co zrobiłabym, gdyby zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Na szczęście, nie zrobiła tego. Co prawda nie odpowiedziała też na pytanie, ale cofnęła się w głąb pomieszczenia, przytrzymując mi rozbujane wejście.

            Weszłam do środka, próbując przyzwyczaić wzrok do panującej ciemności, gdy dziewczyna zamknęła za nami drzwi. Byłyśmy w małej izdebce, nie mającej więcej niż piętnaście metrów. Zauważyłam, że w rogu pokoju stał stół, na którym leżały książki szkolne, jakby dziewczyna była w trakcie odrabiania pracy domowej. To stamtąd dolatywało nikłe światło, jedyne, jakie było w pomieszczeniu.

– Słyszałam, co się stało – zaczęła rudowłosa, widząc, że rozglądam się po pokoju. Zapewne chciała mnie pośpieszyć, a pomyślała, że przyszłam w związku ze śmiercią Anthony’ego. Przeniosłam na nią wzrok. – Kto to zrobił? – zapytała ostro.

            Co zrobi Ariana?

A)    Zdradzi Leticii, co wie o śmierci Anthony’ego;

B)    Powie, że nie przyszła o tym rozmawiać i powie o ofercie;

C)      Skłamie na temat śmierci Anthony’ego.