Eliza: Rozdział 9, część 3

Zjedliśmy w milczeniu. Oczywiście, nigdy wcześniej nie byłam w Serbii dlatego pewnie fajnie byłoby zobaczyć i zwiedzić to państwo. Tylko… czy marzyłam o takich okolicznościach? Czy to co się teraz dzieje muszę naprawdę traktować jak wycieczkę? Wolałabym już wrócić do kraju.

– Posmutniałaś – zauważył Kosma gdy wychodziliśmy z restauracji. Co jak co, ale nie mogłam mu odmówić spostrzegawczości.

– To tylko chwilowe – odparłam, wzruszając przy tym ramionami. Nie chciałam pokazywać mu swojej słabości. Ale nawet jeśli, to przecież miałam do tego prawo. Nie byłam maszyną.

Wróciliśmy do domu przed wieczorem. Od razu zaczęliśmy się pakować. Z racji tego, że Kosma lepiej orientował się gdzie znajdowały się nasze rzeczy, praktycznie on zrobił wszystko a ja tylko udawałam, że mu pomagam. Potem się poddałam i zrobiłam nam kanapki.

Dziwiło mnie skąd ten pośpiech, ale Kosma zdradził, że chce już mi pokazać Belgrad, nie chce na nic czekać. Chyba naprawdę uwierzył w moje zapewnienia, że nie będę uciekać, przez co mógł sobie na więcej pozwolić.

Rano wyruszyliśmy w trasę. Nie miałam opaski na oczach więc z zadziwiającym rozrzewnieniem oglądałam przez tylną szybę jak domek, w którym mieszkałam przez kilka ostatnich tygodni oddalał się, kiedy my mknęliśmy samochodem przez las.

Może to i dobrze, że opuściliśmy to miejsce – pomyślałam, dotykając mojego brzucha. Odkąd wstałam bardzo mnie bolał, ale nie było to nic nadzwyczajnego. Każda kobieta cierpiała na bóle menstrualne. Przez stres wywołany porwaniem i przetrzymywaniem, w ogóle nie miesiączkowałam w Rumunii i teraz ból się skumulował. Zastanawiałam się czy Kosma pomyślał o podpaskach kiedy nas zaopatrywał oraz o tabletkach przeciwbólowych.

– Może byśmy zatrzymali się na stacji? – zaproponowałam nieśmiało. Chciałam pójść do toalety zobaczyć czy już potrzebowałam tamponów.

– Po co? Mamy dużo paliwa. Kiedy spałaś, zatankowałem – odparł, wreszcie wyjeżdżając z polnej drogi na drogę szosową. – Coś ci kupić? – dodał z troską.

Zaczęło mnie to irytować. Nie byłam jego utrzymanką. Sama mogłabym kupić tabletkę gdyby tylko oddał mi mój portfel…

– Nie, tylko… Wolałabym mieć pieniądze przy sobie.

– Wykluczone – był nieugięty. Pewnie myślał, że pieniądze ułatwią mi ewentualną drogę ucieczki. – Poza tym co zrobisz z polską walutą? W Serbii płaci się dinarami.

Nie odezwałam się już ani słowem. Chyba usnęłam na kilka godzin zła za jego agresywną postawę. Obudziło mnie wyłączenie przez Kosmę silnika. Rozejrzałam się nieprzytomnie:

– Co się dzieje? Jesteśmy na miejscu? – zapytałam zaspanym głosem.

Kosma uśmiechnął się.

– Skąd. To jeszcze Rumunia, ale zanim stąd wyjedziemy chciałem ci coś pokazać.

Nie obchodziło mnie to za bardzo. Nie wiedziałam gdzie byłam a brzuch bolał mnie jeszcze bardziej niż przed zaśnięciem. Wściekła na Kosmę i na cały świat, zacisnęłam zęby i wygrzebałam się z samochodu na parking. Dookoła znajdowało się wiele samochodów. Musieliśmy więc być w jakimś popularnym miejscu zupełnie mi nieznajomym.

Dopiero kiedy weszliśmy na drewniany, niegdyś zwodzony most, oparty tylko na czterech balach, dech zaparło mi w piersi. Dookoła mnie rozpościerał się niesamowity widok. Po mojej lewej stronie widziałam przemysłowe miasto, a po prawej zieloną Transylwanię. Przede mną rozpościerał się okazały zamek a pode mną koryto rzeki.

– Podoba ci się? – zapytał Kosma, przyglądając mi się uważnie, gdy zatrzymałam się w połowie mostu.

Przytaknęłam głową. Było pięknie.

– A podobno nie lubisz niczego co związane z fantastyką – zaśmiał się mój towarzysz, wskazując ręką na zamek przed nami.

Zmarszczyłam brwi, nawet dla mnie zamek przypominał bajkową warownię, ale Kosma zaraz wyjaśnił:

– Legendy głoszą, że był tu przetrzymywany Wład Palownik.

To ten od wampirów – pomyślałam patrząc na ceglane dachówki domów po mojej lewej.

Co będzie dalej?

A)    Eliza zemdleje;

B)    Eliza z Kosmą zwiedzą zamek;

C)    Kosma spotka znajomego;

D)    Eliza spotka znajomego.