Eliza: Rozdział 8, część 1

TRANSYLWANIA

Sekundy były minutami,  minuty godzinami a godziny miesiącami. Wydawało mi się, że w domku spędziłam już tygodnie, gdy dowiedziałam się, że minęło zaledwie pięć dni.

Byłam zrozpaczona. Moje pierwsze oznaki odzyskanej świadomości poznałam po rwącym bólu w okolicy klatki piersiowej. To wtedy zdałam sobie sprawę, że jestem pozostawiona w dziczy z tak naprawdę nieznanym mi mężczyzną (nawet zaczęłam zastanawiać się czy Kosma naprawdę siedział w więzieniu za niewinność...)

Nieustannie myślałam o Tomku i o tym, że był w śpiączce. O tym że może gdybym przy nim była, odzyskałby świadomość. Wmówiłam sobie, że tylko moja nieobecność trzyma go dalej w odrętwieniu. MUSIAŁAM więc się wydostać.

Nie było to jednak łatwe. Po mojej ostatnie próbie ucieczki Kosma pilnował mnie już wszędzie. Chodził ze mną nawet do łazienki (na szczęście czekał na zewnątrz, ale zmuszał mnie w tym czasie do rozmowy by słyszeć mój głos), jedliśmy razem śniadania, obiady i kolacje.

Zaprotestowałam gdy chciał żebyśmy spali razem w łóżku. Na to nie mogłam się przecież zgodzić. Nie był zadowolony, ale zaproponował, że będzie w takim razie spać na kanapie pod warunkiem, że ja będę przywiązana. Choć było to bardzo niewygodne, zaciskałam usta i co noc godziłam się aby owijał mi ręce i nogi , przez co przytwierdzał mnie mocno do poręczy łóżka.

Tydzień po przyjeździe wymyśliłam, że muszę zacząć rozmawiać z Kosmą. Nie był on przecież typem milczka, dlatego pomyślałam, że może kiedy zacznie się przede mną otwierać, powie mi o jedno zdanie za dużo, bądź chociaż zostawi gdzieś swój telefon (którego nawiasem mówiąc od ucieczki nie widziałam), co będzie dla mnie szansą. Wystarczy, żeby policja namierzyła połączenie i byłabym wolna.

To, że mogliby Kosmę przeze mnie aresztować, nie uważałam za idealne rozwiązanie. Najlepiej by było gdyby sam mnie odwiózł do domu, wtedy pewnie nie wniosłabym żadnego oskarżenia. Ale na to się nie zapowiadało.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałam, zagajając rozmowę po obiedzie. To było niesamowite, że Kosma sam wszystko gotował, sprzątał i prał. W niczym mu nie pomagałam, ale na nic się nie skarżył.

– Potrzebowałem wakacji – sprecyzował, przyglądając mi się bacznie. Zastanawiał się dlaczego poruszyłam ten temat, od tygodnia praktycznie w ogóle nie rozmawialiśmy. – Sądzę, że ty również.

– Wakacji może – wzruszyłam ramionami. To co mi zaserwował na pewno wakacjami bym nie nazwała, przecież byłam tu więźniem, ale nie chciałam go denerwować swoimi spostrzeżeniami.

– O co chodzi? – nie zauważyłam, że mi się przygląda i że bacznie analizuje moją niechęć.

– O nic, tylko… – zacięłam się. Może udałoby mi się wzbudzić w nim litość? – Nigdzie nie wychodzimy… – dokończyłam, nieśmiało na niego zerkając.

Kosma zmarszczył brwi. Był skupiony. Pewnie zastanawiał się czy wyjście gdziekolwiek nie było zbyt wcześnie, czy nie powinien jeszcze zaczekać. W końcu, jakby po dłuższym rozmyślaniu, przyznał mi rację.

– Jasne, rozumiem. Co to za wakacje, gdy nawet nie możesz wyjść na słońce. Wiesz, że na zewnątrz jest dwadzieścia sześć stopni ciepła? – zmienił nagle temat.

Pokiwałam przecząco głową. Oczywiście, że nie wiedziałam. W domku nie było okien, przynajmniej w tej części, do której miałam dostęp.

– W takim razie jutro wyjdziemy na piknik – zadecydował. – Zjemy coś na świeżym powietrzu.

Już otwierałam usta, żeby mu powiedzieć, że myślałam raczej o jakiejś wycieczce, gdy zamknął mi je stwierdzeniem:

– Na razie musi ci to wystarczyć.

Faktycznie, następnego dnia koło godziny trzynastej, Kosma stanął przede mną z siatkami w ręku, przygotowanymi już na piknik.

Kiedy schodziliśmy po schodach, nareszcie mogłam się przyjrzeć bliżej części domku, która była przede mną zamknięta – dół także nie posiadał okien albo nawet jeśli je miał, to były zabite deskami. Nikt tu dawno nie sprzątał – o ile na górze nie widziałam kurzu, tak na dole wciąż chciało mi się kichać.

Przeszliśmy przez salon, do którego zza drzwi wdzierało się już słońce. Pomyślałam, że domek swego czasu mógł być naprawdę piękny i jaka to wielka była szkoda, że nigdy nie będę mogła pokazać tego miejsca Tomkowi.

Tomek.

– Posmutniałaś – to był Kosma i jego nieomylna intuicja.

– Tak – nie chciałam kłamać, nawet jeśli oznaczałoby to, że nakaże mi on odwrót na górę. – Przypomniałam sobie kogoś.

Prawda była taka, że przez tydzień nie było godziny bym nie wspominała swojego chłopaka. Od wczoraj jednak, zajęta wyobrażeniami o pikniku, nie myślałam o Tomku. Stanął na drugim planie przez jakiś nic nie znaczący piknik. Poczułam z tego powodu wyrzuty sumienia.

– To normalne – skwitował szorstko.

Już raz tak powiedział. Chciał żebym się przyzwyczaiła do tej sytuacji, ale przecież chyba nie sądził, że spędzę tu z nim resztę życia?

Otworzył drzwi. Nie były zamknięte, co mnie ucieszyło.

Blask mnie oślepił. Musiałam mocno przymrużyć oczy, podobnie jak Kosma. Pomyślałam, że może gdyby udało mi się uciec wieczorem i przez noc wędrować przez las, nad ranem doszłabym do cywilizacji…

– Nie myśl o tym – zrugał mnie, jak gdyby czytał mi w myślach. – W tym lesie jest niebezpiecznie.

Powoli moje oczy przyzwyczajały się do słońca. Coraz więcej widziałam.

– To nie mogłeś wybrać chociaż bezpiecznego?

Uśmiechnął się, po czym pociągnął mnie za rękę.

Rozejrzałam się, szukając wzrokiem samochodu wokół domku, ale nigdzie nie było go widać.

– Nie, bo tu nas nikt nie znajdzie. Lokalni mieszkańcy boją się tu chodzić. Uważają, że kiedy raz wejdziesz do tego lasu, możesz nie wrócić.

– Cudownie – prychnęłam, choć ucieszyłam się, że są jacyś „lokalni mieszkańcy”. Nie wyrwałam mu ręki, starając się jak najwięcej zapamiętać.

Domek stał na małej polanie. Otoczony był drzewami liściastymi. Drzewa były lekko pożółkłe, zapewne od słońca, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że jesteśmy w ciepłym państwie.

Szliśmy przez jakieś dziesięć minut, w trakcie których starałam się wymyślić nazwę lasu o którym mawiano, że jest nawiedzony. Niestety jedyne, co przychodziło mi do głowy to las w polskich Witkowicach. Nie kojarzyłam żadnego zagranicznego lasu. Kiedyś czytałam jeszcze o lesie samobójców w Japonii, ale Japonia? Nie, tak daleko to my na pewno nie byliśmy...

Na piknik chodziliśmy raz w tygodniu. W czasie naszego trzeciego spotkania Kosma zaskoczył mnie propozycją:

– Pojutrze pojedziemy do pewnego miasta – powiedział nagle, dodając poważnym tonem głosu. – Ale nocą, żebyś mi nie uciekła albo żebyś nie zaczęła krzyczeć na środku ulicy.

– Nocą jest łatwiej uciec – zauważyłam, nie rozumiejąc jego logiki.

– W tym mieście nie – mruknął. – Zresztą, sama się przekonasz.

Jego uśmiech zawsze był promienny, taki szczery.

Dwa dni później wieczorem faktycznie wyszliśmy z domku. Uparł się, żeby zawiązać mi oczy, więc chociaż tego nie chciałam musiałam ulec i skapitulować.

Dziwnie się czułam z przewiązanymi oczami, kiedy mnie prowadził w nieznane. Przez moment tylko ogarnęło mnie dziwne podekscytowanie – nie wychodziłam nigdzie (jeśli nie licząc lasu) od miesiąca i łudziłam się, że uda mi się od Kosmy odłączyć.

Sama przed sobą zauważyłam, że po kilku tygodniach nie myślałam o Kosmie jak o porywaczu. Zauważyłam, że bardzo pragnął mojego towarzystwa, nie zmuszał mnie do niczego, czego sama nie chciałam. Choć wciąż wiązał mi ręce i nogi, węzły były o niebo luźniejsze, więc pewnie gdybym się postarała i tak dałabym radę się odwiązać.

Zaprowadził mnie do samochodu, usadzając na miejscu pasażera. Zanim mnie odwiązał, poczułam, że był bardzo blisko. Odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku, żeby nie przyszło mu do głowy mnie pocałować.

Co stanie się dalej?

A)    Eliza ucieknie;

B)     Elizie spodoba się miasto a Kosma ją pocałuje;

C)    Eliza odkryje w jakim jest państwie;

D)    Elizie przydarzy się coś złego a Kosma ją uratuje.