Eliza: Rozdział 5, część 2

– Kamila – szepnęłam do siostry, rozkoszując się faktem, że mój ukochany złapał mnie za rękę.

– No? – zapytała Kamila, podczas gdy Leon z Tomaszem zamienili ze dwa zdania.

– Weź tego gluta – warknęłam, na co moja siostra spojrzała na mnie jak na kosmitkę.

– O czym ty gadasz głupia – pomimo gorzkich słów, uśmiechnęła się. – Dobrze wyglądasz, poza tym, że się upiłaś… Tomek, odwiózłbyś Elizkę do naszego mieszkania? – zwróciła się błagalnym wzrokiem w stronę mojego ukochanego. – My tu jeszcze potańczymy.

Wiedziałam, że zrobiła to ze względu na mnie. Nigdy nie lubiła za dużo tańczyć, bo zawsze dostawała kolkę. Do tego sama też mogłaby z Leonem już wrócić, skoro mieli transport pod blok załatwiony. Ale zostali. Kamila chciała mi i Tomaszowi dać trochę swobody, za co obiecałam sobie jej podziękować jak tylko wytrzeźwieję.

– Jasne.

Tak jak Kosma odwiózł mnie po weselu koleżanki, tak teraz Tomasz poczuł się w obowiązku mnie odeskortować. Tym razem tylko wracaliśmy do mojego mieszkania, gdzie nie było mowy o seksie, bo w każdej chwili mogli wrócić moi współlokatorzy. Ale to dobrze. Nie chciałam by to wszystko potoczyło się za szybko. Nie tak jak z Kosmą.

– Jesteś zamyślona – stwierdził Tomasz gdy ruszyliśmy spod parkingu.

Jest taki przystojny – pomyślałam patrząc na niego z profilu. Miał kilkudniowy zarost i roztrzepane włosy. Chyba źle zniósł moje milczenie, bo znów podjął.

– Naprawdę chciałem abyśmy to rozwiązali jak dorośli ludzie.

Znowu zaczął mówić o tej bójce, która w ogóle mnie nie interesowała. Ważne, że przyjechał i że będziemy sami w mieszkaniu. Może ośmieli się w końcu mnie pocałować? Tylko żeby nie pomyślał, że nie powinien wykorzystywać sytuacji. Jest w końcu taki szlachetny. Tak, zapewne znając go skończy się na pocałunku w policzek...

– Ale on nie chciał – mówił dalej. Patrzył na wprost, na drogę przed nami. Wjechaliśmy do tunelu. – Jak tylko dowiedział się, że idę się z tobą spotkać wpadł we wściekłość. Rzucił się na mnie i…

– O kim ty mówisz? – byłam oburzona. Kto śmiał rzucić się na Tomasza? – Znam go? – zapytałam z odrazą.

Mój towarzysz spiął się. Chyba właśnie dlatego nareszcie kliknęło. Mój mózg zrozumiał. Znałam odpowiedź jeszcze zanim mi ją podał.

– Kosma. On jest moim kuzynem, myślałem, że ci powiedział…

Zakręciło mi się w głowie. O nie. Słowa „jaki ten świat mały” były niedomówieniem. Ja nie chciałam w to uwierzyć.

– Jak to? – zdołałam wykrztusić. Zapomniałam o mieszkaniu, o glucie, o Kamili. Czułam się oszukana, tylko nie wiedziałam przez kogo. Czy przez Kosmę, czy może przez Tomka? Czyżby obaj bawili się moim kosztem?

Mężczyzna zjechał na pobocze, na zatoczkę autobusową. Włączył awaryjne światła, nareszcie mógł puścić kierownicę, czego od razu i tak nie zrobił. Spojrzał na mnie dopiero po dwóch uporczywie długich minutach.

– Jesteśmy kuzynami. Przyszedł dzisiaj do mnie do pracy prosić o twój numer bo podobno ukradli mu komórkę. Chwilę rozmawialiśmy więc chciałem być w porządku i powiedzieć mu, że chcę się z tobą spotykać skoro wam nie wyszło.

Odchrząknęłam. Ja bym tego tak nie ujęła. Po prostu nasza relacja „się rozmyła”. Do tej pory sądziłam, że żadne z nas nie podjęło próby kontaktu po wycieczce.

– Nie miałabym co mu powiedzieć, nic do niego nie czuję – mruknęłam, choć zrobiło mi się miło z wiedzą, że Kosma starał się zdobyć mój numer telefonu. To czego obawiałam się przez ostatnich parę dni to to, że pomyślał o mnie jako o nudziarze.

– Oczywiście delikatnie mówiąc Kosma uznał, że jestem łajdakiem, a że zawsze był narwany, szybko przeszliśmy do pięści.

1. Opcje do wyboru:

A) Historia Tomasza jest prawdziwa;

B) Historia Tomasza jest półprawdziwa;

C) Historia Tomasza jest nieprawdziwa.

2. Co będzie dalej?

A) Eliza spotka się z Kosmą po kryjomu;

B) Tomasz spotka się z Basią, która będzie błagała go aby do niej wrócił;

C) Eliza wyzna miłość Tomkowi;

D) Tomasz pocałuje Elizę.