Cichy Świat: Rozdział 14

DALSZE ŚLEDZTWO

Ruszyłam do przodu. Wolałam wmieszać się w nieznaną mi grupkę osób, lekceważąc ich uśmieszki, i przejść dalej na parking, niż pozostać na terenie szkoły.

Ukryłam się za drzewem, uznając, że to nie koniec mojego dochodzenia. Było dwadzieścia minut po jedenastej. Halszka poinformowała mnie, że Kamal kończy dzisiaj pracę w samo południe, dlatego postanowiłam poczekać na niego i zobaczyć, dokąd pojedzie po szkole. Usiadłam na ziemi, ukryta w cieniu drzewa. Było mi bardzo przyjemnie –promienie słoneczne delikatnie opalały moją twarz, zwiastując nadchodzące letnie ciepło. Nawet czkawka ustąpiła, gdy poczułam, że jestem już bezpieczna.

Znajdowałam się niedaleko przystanku automobilnego oraz restauracji. Bistro utrzymane było w stylu wcześniejszym, może XX-wiecznym, posiadało trzy piętra i piękny taras, gdzie można było usiąść i podziwiać panoramę miasta. Nie miałam za bardzo co robić, więc oglądałam osoby, goszczące w przytulnym lokalu. Właściwie ludzie ci siedzieli na balkonie i cieszyli się dniem dzisiejszym, tak samo jak i ja. No może… nie całkiem.

Pewna młoda mama wycierała właśnie serwetką sok z blatu, który wylał jej niesforny syn. Wyglądała na wściekłą, grożąc mu palcem. Trzy koleżanki zapewne plotkowały w myślach, rozglądając się wokół siebie i chichocząc głośno. Para, która siedziała przy najdalej oddalonym stoliku, czule patrzyła sobie głęboko w oczy. Ta dwójka na pewno nie myślała o sprzyjających warunkach atmosferycznych. Dziewczyna lekko onieśmielona właśnie spuszczała wstydliwie wzrok, rumieniec pokrywał jej drobną twarz. Chłopak zdawał się nie widzieć świata poza nią, pochylony w jej kierunku nad blatem. Gdy kelnerka przyniosła dania, odchylił się na krześle (nadal pożerając swoją towarzyszkę wzrokiem) by pozwolić obsłudze położyć talerze przed sobą, po czym ponownie pochylił się w kierunku swojej ukochanej nie zauważając, że moczy rękaw w zupie.

Zaśmiałam się cicho. Był to miły dla oka widok – dwoje nastolatków wpatrzonych w siebie, jakby nie mogli bez siebie żyć.

Widok zakochanej pary sprawił, że pomyślałam o tym, co stało się wczoraj. Anthony mnie pocałował. I nie poczułam obrzydzenia, jakie powinnam była odczuć. Było inaczej, tak… przyjemnie.

Zarumieniłam się lekko, zawstydzona własnym odkryciem.

To nie może się dziać – zaprotestowałam, machając intensywnie głową, jakbym chciała odgonić galopujące myśli. Brunet musi pozostać tylko i wyłącznie moim przyjacielem, nie mogę o nim myśleć w innej kategorii!

Będę go unikać przez kilka dni. Niech zrozumie, że tym razem przesadził – stwierdziłam, ale zaraz naszły mnie wątpliwości, czy aby na pewno chlopak zorientuje się, że pocałunek nie powinien mieć miejsca. Wczoraj Anthony był pewien, kiedy stwierdził z rozbrajającą radością, że miał rację, jakoby byłam w nim zakochana.

Ale ja nie jestem – uparcie twierdziłam swoje. Najlepiej będzie jak to przeczekam, zmieni mu się – postanowiłam, spoglądając na gmach, z którego właśnie wychodził Kamal.

Tak wcześnie? – zdziwiłam się, spoglądając na zegarek. Była jedenasta czterdzieści pięć, co oznaczało, że mężczyzna skończył pracę piętnaście minut wcześniej.

Były facet Halszki przeszedł dziedziniec szkolny dynamicznym krokiem, po czym rozejrzał się na boki, jakby chciał upewnić się, że nikt go nie śledzi.

Zobaczmy, gdzie jedziesz – pomyślałam z ukontentowaniem, ciesząc się jak głupia, że mężczyzna nie zdaje sobie sprawy z tego, że podążam za nim.

Nauczyciel zrobił jakiś dziwny smirk, który miał być chyba uśmiechem, ale wyszedł z niego obrzydliwy grymas. Stanął na przystanku, czekając na automobil razem z kilkoma innymi pasażerami, którzy nerwowo sprawdzali godzinę.

Generalnie komunikacja miejska w mieście stoi na bardzo wysokim poziomie, ale jak to czasami bywa pojazd potrafi spóźnić się od kilku do kilkunastu minut, a nawet wcale nie przyjechać. Ten, który właśnie się zbliżał, spóźnił się jedynie kilkanaście sekund. Z chwilą, gdy go zobaczyłam, zaczęłam zbliżać się do przystanku.

Automobil miał dwa wagony. Uznałam, że jeśli nie chcę, by Kamal zorientował się, że go śledzę, muszę wsiąść do przedziału, do którego nie skieruje się mężczyzna.

Szłam spokojnie naprzód, modląc się w duchu, by były facet Halszki nie odwrócił się. Obawiałam się, że nawet z daleka mógłby mnie rozpoznać, mimo że miałam na sobie perukę. Los mi jednak sprzyjał. Nie tylko Kamal nie patrzył na boki, jak również wsiadł do pierwszego wagonu, więc ja mogłam spokojnie zasiąść w drugim. Wystarczyło tylko obserwować, gdzie wysiądzie. Spoczęłam zatem koło okna zadowolona, że wszystko idzie po mojej myśli.

– Bilety proszę – usłyszałam w głowie melancholijny głos kontrolera. Odwróciłam się, by zobaczyć niskiego mężczyznę z piegami.

Podałam mu grzecznie rękę, żeby odczytał, iż mam prawo jeździć komunikacją, gdyż mam wykupiony miesięczny abonament. W każdym indywidualnym chipie znajdują się bowiem zaprogramowane dane, z których można uzyskać informacje o danym kliencie. Kontroler odpowiedział: „dziękuję” i podszedł do kolejnego pasażera.

Jechałam automobilem przeszło dwadzieścia minut, by dotrzeć pod spelunę nazywaną „Śmietnik”.

Adekwatna nazwa – pomyślałam kąśliwie.

Kamal wszedł do rozpadającego się pubu, a ja stanęłam nieopodal, wyglądając zza niewielkiej kwiaciarni, znajdującej się na przeciwko. Nie wiedziałam czy powinnam wejść za nim, czy poczekać aż stamtąd wyjdzie i dopiero się tam udać, ale postanowiłam działać spontanicznie. Przez cały dzień dopisywało mi szczęście – musiałam je wykorzystać.

Ruszyłam przed siebie, z zamiarem przejścia na drugą stronę ulicę, gdy ktoś chwycił mnie od tyłu, zasłonił usta, abym nie krzyknęła i cofnął mnie z powrotem, chowając zza budynek. Zaczęłam wierzgać nogami i rękami w panice. Z twarzy odpłynęły mi wszystkie kolory; wydaje mi się, że zaledwie w ułamku sekundy stałam się trupioblada. Byłam przekonana, że to Kamal mnie schwytał. Musiał zauważyć, że go śledzę i wyszedł tylnymi drzwiami ze „Śmietnika”, by następnie jakoś dotrzeć za kawiarnię.

Jakie było moje zdziwienie, gdy usłyszałam zagniewany głos Pierre’a w swojej głowie.

– Oszalałaś? Co tu robisz? – puścił mnie, pozostawiając dalej blisko siebie, na wypadek gdybym chciała mu uciec.

Złapałam się za bluzkę, w miejscu, gdzie znajdowało się moje serce. Poczułam niesamowitą ulgę, że to jednak nie był Kamal. Spojrzałam z wyrzutem na chłopaka, żeby wiedział, że nie powinien tak mnie straszyć.

– Śledzę Kamala – odpowiedziałam szczerze po chwili. Dawny Francuz popatrzył na mnie jak na kosmitkę. – No, co? Wy nic nie robicie, a on jest niebezpieczny, Halszka się go boi. Chciałam dowiedzieć się o nim czegoś więcej – chłopak wywrócił oczami, dając mi znać, że postępuję nieodpowiedzialnie, jakbym sama tego nie wiedziała... Pominął jednak jakiekolwiek tego typu komentarze i chwała mu za to.

– Czy przefarbowałaś włosy? – zapytał, uroczo się przy tym krzywiąc. Zaśmiałam się cicho, odpowiadając:

– Nie, to tylko peruka – żeby pokazać mu, że mówię prawdę, ściągnęłam sztuczne włosy i włożyłam je do torebki. Kto wie, może jeszcze kiedyś mi się przydadzą. – A co ty tu robisz? – podniosłam wzrok, by napotkać zdziwienie w oczach Pierre’a. Miałam wrażenie, że brunet się zmieszał, jakby nie spodziewał się usłyszeć takiego pytania.

– Przechodziłem tędy – odrzekł, pociągając mnie za rękę. – Chodź, odwiozę cię do domu.

Dawny Francuz przeprowadził mnie obok przystanku automobilnego, na którym niedawno wysiadłam. Aczkolwiek nie podobało mi się to, że ciągnął mnie, jakbym sama nie potrafiła iść…

– Dobrze, pojadę z tobą – rzekłam, próbując wyrwać się z jego uścisku, jednak bez większego rezultatu. – Umiem chodzić, nie musisz mnie wlec do samochodu – warknęłam, czując się jak szmaciana lalka, z którą chłopak może robić, co tylko mu się podoba. Zobaczyłam czarnego MES-a, do którego targał mnie brunet.

– Przypominam, że ostatnio również miałaś jechać ze mną. Nie dziw się więc, że ci nie wierzę – zakomunikował. Puścił mnie dopiero przed swoim samochodem i otworzył drzwi pasażerskie z oczekiwaniem. Wiedziałam, że wszelkie pretensje, że nie postępuje się w taki sposób względem kobiet nic nie dadzą, więc posłusznie wsiadłam. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi z mojej strony. Już po chwili chłopak zasiadł koło mnie, na miejscu kierowcy.

Poczułam się w obowiązku, żeby wytłumaczyć się z poprzedniego wyboru, którego dokonałam.

            – Wróciłam wtedy z Anthony’m, bo… – zaczęłam, zerkając na Pierre’a, który dokończył za mnie.

– Bo jest twoim narzeczonym i boisz się tatusiów, tak, tak, rozumiem – burknął niemiło, zatrzymując się na czerwonym świetle.

Poczułam irytację, że chłopak nawet nie pozwolił mi dokończyć, dorabiając sobie własnych teorii.

– Wcale nie rozumiesz – syknęłam, chwytając za klamkę. Chciałam natychmiast wysiąść z samochodu i wrócić do rezydencji sama, ale dawny Francuz zamknął drzwi od wewnątrz, więc nie miałam możliwości ich otworzyć. Pociągnęłam kilkakrotnie uchwyt, ale on ani drgnął, był zablokowany. Spojrzałam gniewnie na chłopaka, wpadając w jeszcze większą złość. – Zamknąłeś nas? Otwórz drzwi! – zażądałam.

– Zawsze zamykam – odrzekł spokojnie brunet, upominając mnie bym nie piszczała w jego głowie.

Założyłam ręce na krzyż i odwróciłam głowę, by spojrzeć na szybę. Nie mogłam się jednak skupić na podziwianiu krajobrazu, co zwykle lubiłam robić (niegdyś niewidoma dziewczyna potrafi docenić bowiem piękno świata we wszystkim). Mój umysł zaprzątał osobnik, siedzący koło mnie; nie potrafiłam go rozgryźć. Raz był niesamowicie dla mnie miły, a raz zachowywał się karygodnie. Czasem mi pomagał, okazywał, że chce czegoś więcej, by następnym razem potraktować podle. Mężczyźni mówią, że to kobiety są skomplikowane. Myślę, że jest dokładnie na odwrót.

Pierre zatrzymał się na ulicy, pod rezydencją. Pociągnęłam klamkę, żeby wysiąść, jednak samochód w dalszym ciągu okazał się być zamknięty. Warknęłam z irytacją, potupując nogą w dywanik samochodowy.

– Złość piękności szkodzi – zauważył chłopak, uśmiechając się zawadiacko.

Prychnęłam cicho. Nigdy nie myślałam o sobie, że jestem piękna, więc złość mi na pewno nie zaszkodzi.

Skoro chłopak nie chciał, żebym udała się jeszcze do rezydencji, postanowiłam pomęczyć go zatem o okoliczności naszego niespodziewanego spotkania.

– Co robiłeś tak naprawdę pod „Śmietnikiem”? – zadałam pytanie, wbijając w niego oczekująco wzrok. Przygryzłam wargę, czekając na jego odpowiedź.

Dawny Francuz kliknął jakiś przycisk przy swojej kierownicy. Byłam pewna, że właśnie odblokował drzwi, abym mogła wysiąść. Jak łatwo zmienił zdanie i otworzył zamek, zdumiewające…

– Powinnaś już iść – przesłał mi wiadomość, spoglądając pustym wzrokiem naprzód.

– Nie pójdę, dopóki mi nie odpowiesz – założyłam nogę na nogę i oparłam się wygodnie, żeby wiedział, że nigdzie nie mam zamiaru się ruszyć, dopóki nie poznam odpowiedzi.

– Już mówiłem, przechodziłem tamtędy – powtórzył mi jeszcze raz wyjaśnienia, którymi uraczył mnie poprzednio.

– Bajki opowiada się na dobranoc – odpowiedziałam zaczepliwie, zaciskając z nerwów pięści. – Powiedz mi prawdę – nalegałam. Nie miałam zamiaru odpuścić. Był tam z innego powodu, byłam tego pewna. Nie jestem przecież na tyle głupia, by uwierzyć, że Pierre znalazł się tam przez przypadek. On również musiał śledzić Kamala.

Brunet westchnął z rozdrażnieniem, jednak tym razem powiedział prawdę. 

– Powiedziałem szefowi, że Kamal cię dusił, ale on się tym nie przejął. Więc robiłem to samo, co i ty, bo boję się o twoje bezpieczeństwo – przesłał, zgrzytając przy tym zębami. – A teraz już idź, narzeczony na ciebie czeka – przymknął powieki, uświadamiając mi, że nic więcej nie zdradzi.

Chyba to właśnie chciałam usłyszeć. W głębi duszy wiedziałam, że Pierre postanowił sprawdzić na własną rękę, kim jest były facet Halszki. I zrobił to z obawy o mnie.

Poczułam wdzięczność, której nie umiałam wyrazić słowami. Z tego też powodu wygrzebałam kartkę z torby i długopis. Przed wyjściem postanowiłam zapoznać Pierre’a z tym, czego dowiedziałam się sama. Nie byłam pewna czy powinnam mówić to na głos, więc nabazgrałam szybko:

Jeśli jeszcze tego nie wiesz, on handluje narkotykami w szkole. Spotyka się z uczniami po zajęciach w swoim gabinecie, sala numer VII.

Nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłeś i dalej robisz. Dziękuję.

Położyłam mu kartkę na kolanach, widząc, że nie patrzy w moją stronę, a obserwuje drzewa, zasadzone przed willą. Musiał słyszeć, że piszę do niego notkę, ale cierpliwie czekał, aż skończę. Pochyliłam się w jego kierunku i pocałowałam delikatnie w policzek, który był bardzo miękki, niemal taki sam jak skóra Victora. Następnie wysiadłam bezzwłocznie z czarnego samochodu i pobiegłam do rezydencji.

Kto ma pojawić się w następnym rozdziale:

A)    Victor;

B)    Pierre;

C)    Anthony.