Eliza: Rozdział 4, część 3

Nie czekałam na niego długo, tak jakby błąkał się po okolicy w nadziei, że się zgodzę. Przywitaliśmy się chłodno i oficjalnie podając sobie ręce.

Zamówiliśmy po gorącej czekoladzie, dokładnie tak samo jak podczas naszego spotkania kilka miesięcy temu.

Nie mogłam nacieszyć oczu. Mimo że widziałam go niedawno, bo przecież tuż przed wyjazdem z Kosmą, miałam wrażenie jakbym zobaczyła go po latach.

Miał niewielki zarost, co tylko dodawało mu uroku; nawet przeleciało mi przez myśl, że może to przeze mnie zapuścił się, bo martwił się o mój wyjazd. Nie znałam prawdy, ale moje marzenia spowodowały, że w duszy skakałam niemal z radości. Oczywiście, nie dałam mu tego po sobie poznać.

– Chciałeś porozmawiać – przypomniałam mu cel naszego spotkania. Na pewno nie chciał nacieszyć się samym moim widokiem.

– Tak – zgodził się. Złożył ręce, pocierając je nerwowo. Wiedziałam, że chce coś z siebie wykrztusić, ale bałam się, że zaraz się dowiem, że on nie może żyć bez Basi i żebym pomogła mu do niej wrócić. O tak, zderzenie moich marzeń z rzeczywistością mogło zaraz być jak zderzenie z pędzącym pociągiem. Na szczęście, rzeczywistość przerosła nawet moje marzenia.

– Zarwałem z Basią, nie chciałem… – zaczął, zaraz poprawiając się. – Nie mogłem dłużej oszukiwać siebie i ją.

– O czym mówisz? – otworzyłam szeroko oczy, kiedy złapał mnie za dłoń.

– Powiedz mi proszę, czy ty i Kosma to coś poważnego? – desperacja w jego oczach była niemalże śmieszna. Traktował to jednak śmiertelnie poważnie, dlatego zachowałam spokój. Z racji tego, że wypytywał o moje relacje, a właściwie jeszcze nie przedstawił swoich, postawiłam na neutralność.

– Sama nie wiem, spędziliśmy kilka fajnych dni.

– Ale… Czy ty go kochasz?

Nie. Nie kochałam go, bo przecież byłam zakochana w Tomku. Czy mogłabym mu to jednak powiedzieć? Jeszcze nie. Za bardzo się bałam. Nawet jeśli wszystkie znaki wskazywały na to, że nie pozostawałam mu obojętna, bałam się ośmieszenia i odtrącenia.

– Nie – odparłam w końcu, zastanawiając się nad jego reakcją.

Twarz Tomka rozluźniła się. Nawet dłoń, którą trzymał na mojej poluźniła uścisk.

– To wspaniała wiadomość – powiedział, lekko się uśmiechając jak gdyby dla potwierdzenia swoich słów. – Widzisz, gdybyś kochała Kosmę nie powinienem ci mówić, że w tę noc kiedy was widziałem, kiedy odjechałaś z nim na motorze, coś sobie uświadomiłem.

Serce zaczęło mi dudnić jak oszalałe. Bałam się, że zaraz zagłuszy Tomka, a tak mocno chciałam usłyszeć to, co miał mi do powiedzenia.

– Zależy mi na tobie – wypalił bez ogródek. – I to bardzo. Oczywiście zdawałem sobie z tego sprawę wcześniej, ale przez wzgląd na Basię tkwiłem niepotrzebnie w związku. Ta noc kiedy się spotkaliśmy przed twoim blokiem była dla mnie najgorszą nocą w życiu, szczególnie z moją wiedzą, że Kosma…

– Był w więzieniu – dopowiedziałam za niego. – Tak, mówił mi. Był ze mną szczery.

– Naprawdę? – zdziwił się. – I nie przeszkadza ci myśl, że zabił kobietę? – zrobił zdziwioną minę pod tytułem „jednak nie znam cię tak dobrze jak sądziłem”.

– Kobietę? – mnie zaintrygowała tylko ta informacja. – A to nie był mężczyzna, który go zaatakował?

Tomek zaprzeczył głową.

– Na pewno to była kobieta. Ale nie znam okoliczności.

Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Na tyle bardzo, że nawet nie umiałam się już cieszyć z wyznania Tomasza. Bo dlaczego Kosma kłamał? Ewidentnie musiał mieć coś na sumieniu skoro nie powiedział mi prawdy. Kobieta? Kobieta nie mogła go napaść, nie mogła przyłożyć mu noża do gardła. Raczej.

– Wiem, że wyszedł na wolność po kilku miesiącach i tylko dlatego pozwoliłem ci pojechać z nim nad morze. Podobno był niewinny – usprawiedliwił się Tomek.

Łatwo było mu przejść z tematu swoich uczuć na Kosmę. Widocznie moje krótkie odpowiedzi potraktował jak policzek. Musiałam mu więc pokazać, że i ja żywiłam do niego coś więcej niż przyjaźń.

– Kiedy polubiłeś mnie… – ujęcie tego w słowa niestety nie wyszło mi zgrabnie. – Bardziej?

Zastanowił się. Naprawdę rozmyślał nad moim pytaniem, analizując swoje uczucia.  

– Chyba już podczas naszych sekretnych spotkań przy organizacji urodzin Basi – uśmiechnął się. – Jesteśmy do siebie podobni w wielu kwestiach. Podobnie patrzymy na życie, interesują nas te same rzeczy. Kierujemy się tymi samymi wartościami, które przekazali nam rodzice; Basia ma inne podejście, pewnie przez to, że sama pochodzi z rozbitej rodziny, ona nie chce zakładać swojej. Nie przywiązuje do tego żadnej uwagi. Nie interesują ją deklaracje, nie chce się do nikogo przywiązywać. Zrozumiałem to trochę za późno, ale może… – spojrzał na mnie nerwowo. – Może jeszcze nie jest za późno? Czy ty mnie w ogóle choć trochę lubisz?

Lubić? Przecież ja go kochałam. Kiwnęłam głową.

– Bo ja cię nawet bardzo… lubię – pewnie nasza rozmowa dla postronnych osób wydałaby się śmieszna, pewnie ludzie inaczej okazywali sobie uczucie, ale dla mnie ta chwila była czymś wyjątkowym. Niezwykłym. Uczyliśmy się siebie od nowa. Patrzyliśmy sobie w oczy, kiedy zrozumiałam, że coś jeszcze chce mi powiedzieć.

– Ja cię chyba kocham.

Ciąg dalszy:

A)    Kosma pobije Tomka;

B)    Eliza i Tomek zaczną ze sobą chodzić;

C)    Eliza zerwie wszelkie kontakty z Kosmą.