Eliza: Rozdział 3, część 1

POCZĄTEK

Nie odzywał się. Kosma nie odzywał się od dwóch dni a ja przeżywałam katusze. Od czasu gdy rozstaliśmy się w niedzielę nad ranem po wspólnie zjedzonym śniadaniu zastanawiałam się czy coś mogłam zrobić nie tak. Nie pisał wiadomości tekstowych choć wymieniliśmy się numerami, nie dzwonił, nawet nie ustaliliśmy daty kolejnego spotkania. 

No tak. Przecież mnie zaliczył. Po co miałby się ze mną dłużej spotykać?

Myśli, które rozważałam były może i absurdalne, ale mimo to upierałam się, że to wszystko moja wina. Że byłam pewnie zbyt wścibska w sobotę, że byłam zbyt mało doświadczona w łóżku (dalej oblewałam się rumieńcem na samo wspomnienie nocy), że to ja zapytałam o jego numer telefonu nad ranem.

Nie chciałam wykonywać kolejnego kroku. Nie chciałam wyglądać na desperatkę, choć w rzeczywistości pragnęłam by się odezwał. Zerkałam na telefon co pięć minut w nadziei, że zobaczę sms.

– Nie napisał? – zapytała mnie siostra, Kamila, gdy kolejny raz rzuciłam okiem na komórkę.

Mimo, że Kamila była w związku z Leonem, wiedziałam, że niczego nie chciała bardziej, niż tego abym i ja odnalazła szczęście u boku mężczyzny. Uśmiechnęłam się raczej sztucznie.

– To nic i tak tego nie żałuję – powiedziałam, powodując, że siostra także się uśmiechnęła. Naprawdę nie żałowałam. Nie byłam naiwną nastolatką, zdawałam sobie sprawę jak ten świat działa i jak działają faceci. Są przecież tacy, którzy nie myślą o wspólnej przyszłości z jedną kobietą do końca życia. Ta wizja ich przeraża. Kosma nie chciał ślubu nawet w momencie, kiedy jego dziewczyna była w ciąży, tym bardziej nie oczekiwałam, że zaraz staniemy na ślubnym kobiercu. Ale nawet jeżeli noc z Kosmą zakwalifikuję jako jednorazową przygodę, wydaje mi się, że mogłam pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa w swoim nudnym życiu.

Z twarzy Kamili nie zniknął uśmiech, bo do pokoju wszedł Leon. Zawsze kiedy na nich patrzyłam, nie mogłam nadziwić się, jak odnaleźli się na tym świecie.

Kamila była szczupła jak anorektyczka. Miała wyłupiaste oczy, czarne włosy i malutki nosek. Leon, mimo młodego wieku, posiadał już duży brzuch, który złośliwi (w tym ja) nazywali piwnym, ewentualnie ciążą spożywczą. Nie był wysoki, a wzrostu Kamili, dlatego wyglądał jak piłka z wystającymi odnóżami. Miał zielone oczy i krótkie włosy koloru mysiego.

Nie byli ideałami, ale bardzo się kochali i jedno wskoczyłoby w ogień za drugim. Zaręczyli się szybko i na przyszły rok zaplanowali ślub. Oboje musieli zarobić pieniądze na wesele, więc nie wyrobili się w bieżącym roku, co mi jak najbardziej pasowało. To ja miałam być świadkową, więc już zbierałam na panieński, który organizowałam. Miałam rok dłużej by uzbierać pokaźną kwotę. Z racji tego, że byłam jedyną przyjaciółką Kamili i jedyną osobą biorącą udział w panieńskim, wymyśliłam, że zabiorę siostrę na wyspę. Będziemy tylko my dwie gdzieś na Teneryfie albo Majorce.

Przez chwilę moje myśli skoncentrowane były właśnie na siostrze i jej narzeczonym. Zastanawiałam się co ja zrobię kiedy zdecydują, że po ślubie kupią mieszkanie na kredyt i będziemy musieli opuścić obecne lokum. Pewnie znajdę jakąś kawalerkę, kupię kota i zestarzeję się sama. Moje depresyjne myśli przerwał jednak Leon.

– A, widziałem się z Tomkiem – powiedział na głos zarówno do Kamili, jak i do mnie. Zrobił łobuzerską minę. – Zaprosiłem go na wieczór.

– Co? – zapytałam ze złością, ciskając w stronę przyszłego szwagra wzrok bazyliszka. – Baśka będzie wściekła…

Już miałam dzwonić do przyjaciółki, w zaistniałej sytuacji zapraszając ją do naszego mieszkania i tłumacząc, że nie miałam z tym pomysłem nic wspólnego. Właściwie, to rzadko zapraszałam tu Basię, ale działo się tak z bardzo prostego powodu – Basia i Kamila nie darzyły się sympatią. Kamila uważała Basię za zuchwałą i nieszczerą osobę, podczas gdy Basia nazywała Kamilę hałaśliwą i wulgarną.

– Zaprosiłem go z dziewczyną – sprecyzował Leon, machając ręką w moją stronę, żebym się tym nie przejmowała. – Ale wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy odpowiedział, że nie ma już dziewczyny.

Moje usta pozostałe otwarte przez chyba dwie minuty.

Jak to? – myślałam gorączkowo.

– Na pewno tak powiedział? – nawet Kamila zdawała się niedowierzać w słowa narzeczonego.

– Też dopytywałem – zaczął Leon. W to akurat wierzyłam, bo Leon w kwestii plotek zachowywał się jak kobieta. Znał wszystkie wieści szybciej ode mnie. – Powiedział, że nie dogadywali się od dłuższego czasu.

Czyżby Basi umknęło mi o tym powiedzieć? – pomyślałam, zastanawiając się czy mogła celowo zataić ten fakt. Oczywiście, była zazdrosna o chłopaka, ale czy aż tak bardzo by mi nie powiedzieć, że się rozstali?

– Zawsze mówiłam, że to kłamczucha – skwitowała Kamila szorstko, wzruszając ramionami.

Nawet nie zdążyłam wyjaśnić zerwania z Basią, gdyż moje myśli pochłonął mój telefon. W mojej komórce świeciła się malutka dioda, która sygnalizowała wiadomość tekstową. Rzuciłam się na telefon, który ładował się na kanapie, upewniając się, że dostałam sms.

Tak, był od Kosmy.

Parę sekund zwlekałam z odczytaniem wiadomości. Co byłoby lepsze – gdyby zaprosił mnie na randkę, czy napisał, że wyjeżdża gdzieś na koniec świata i nigdy się już nie zobaczymy? Przełknęłam głośno ślinę. Nie, tego bym nie chciała. Jednak, Tomek był wolny. Tomek…

– Na co czekasz, głupia? – zauważyłam, że Kamila także wpatruje się w mój telefon. – Jak nie odczytasz, to ja to zrobię…

Kiwnęłam głową. Serce dudniło mi głośno.

Czekam na dole. Mam nadzieję, że jesteś w mieszkaniu. Kosma.

Wybałuszyłam oczy. Takiej wiadomości się nie spodziewałam.

– O nie, wyglądam strasznie – jak typowa przedstawicielka płci pięknej, pobiegłam do pokoju doprowadzając siebie do porządku. Rozczesałam włosy, założyłam eleganckie spodnie i beżową bluzkę. W międzyczasie napisałam wiadomość, żeby dał mi dwie minuty.

Kiedy wyszłam przed blok, od razu rozpoznałam Kosmę. Tym razem nie był ubrany w garnitur, tylko w skórę i glany, tak jak go zapamiętałam za pierwszym razem. Siedział na motorze, z kaskiem pod pachą i czekał na mnie. Tyle, że teraz, o dziwo, uważałam, że to jest sexi. Jednocześnie zrozumiałam dlaczego znał Tomka. Oboje jeździli na motorach, to nie mógł być przypadek.

– Cześć – powiedział, uśmiechając się do mnie.

Zupełnie nie wiedziałam jak się z nim przywitać. Na szczęście przejął inicjatywę i kiedy tylko znalazłam się na wyciągnięcie ręki, złapał mnie i przyciągnął do siebie.

– Bierzesz ode mnie numer i milczysz – wyrzucił mi do ucha. – Rozumiem, że Tomasz jest wolny, ale…

– Co? – zapytałam, rumieniąc się.

A więc stało się. Rozgryzł tą łamigłówkę. Wiedział, że durzyłam się w Tomku.

Pocałował mnie krótko; nie przeszkadzało mu nawet, że nie brałam w pocałunku czynnego udziału, wciąż próbując się uspokoić po wyznaniu.

– To nie to – mruknęłam, kiedy pozwolił mi się odrobinę odsunąć. – Jestem staroświecka, to mężczyzna powinien napisać pierwszy – chyba go tym rozśmieszyłam, bo wybuchnął śmiechem, podając mi kask na głowę.

– Wkładaj, przejedziemy się – z chwilą gdy to powiedział usłyszałam dźwięk motoru. Ale to nie był pojazd Kosmy, silnik w jego motorze był wyłączony. Obejrzałam się, omal nie dostając ataku serca. To był Tomek.

Kosma zdrętwiał. Znajdowaliśmy się nadal zbyt blisko siebie bym tego nie poczuła. Nic nie mówił, ale wiedziałam jak to wyglądało, dlatego szepnęłam mu szybko:

– On zna się z Leonem, z moim szwagrem… To Leon go zaprosił…

Tomek przejechał koło nas, parkując tuż obok Kawasaki Kosmy. Zdjął kask i wyłączył silnik. Na ulicy nagle zrobiło się bardzo cicho.

– Hej – przywitał się, patrząc bezpośrednio na mnie. Potem przeniósł wzrok na Kosmę. – Jedziecie gdzieś? – zapytał.

Znałam go na tyle dobrze, by wyczuć zawód w głosie.

– Tak, przejedziemy się nad morze – powiedział Kosma szorstko. Poruszyłam się odrobinę, nie śmiąc protestować.

Morze? To jakieś 400 km… – pomyślałam z paniką, próbując uporządkować sobie w głowie jutrzejsze wykłady i zajęcia, które miałabym opuścić. Bo chyba nie pojedziemy nad morze i od razu wrócimy… A co z bagażami?

– Morze? – Tomek był równie zaskoczony co ja. – Elizie nie będzie wygodnie, nie lepiej Mazury? Są bliżej – podsunął pomysł, ale Kosma miał odmienne zdanie.

– Nie. W Gdańsku mam mieszkanie, możemy zostać tam tak długo, ile będziemy chcieli.

Nie chciałam urazić Kosmę, ale nie mogłam zostać dłużej niż dwa dni nad morzem i to bez ubrań. W piątek miałam ważny egzamin, dlatego musiałam do niego przysiąść co najmniej w środę. Nie mniej jednak, siedziałam cicho.

Nie chciałam zdradzić się głosem. Najchętniej wcale nigdzie bym nie jechała, byle tylko móc porozmawiać z Tomkiem i upewnić się czy to prawda, że zerwał z Basią.

– No nic, to zanim pojedziecie, chcę porozmawiać z Elizą – zażądał Tomek, patrząc wyzywająco na Kosmę.

Kosma chyba chciał mu odpowiedzieć, że bardzo się śpieszymy, ale byłam szybsza.

– Okej – mruknęłam, do Kosmy rzucając. – Zaraz wracam.

Może zachowałam się nieelegancko, ale gdy tylko zobaczyłam Tomka, odżyły we mnie wszystkie uczucia do niego. Nie mogłabym wyjechać bez rozmowy.

Oddaliliśmy się parę metrów, tak by nas Kosma nie usłyszał. Chyba nawet ktoś do niego zadzwonił, bo słyszałam, że z kimś rozmawiał.

– Skąd ty go znasz? – zaczął Tomek upominającym tonem głosu. Zmarszczył czoło, wyraźnie się irytując. – To chyba najgorszy typ jakiego mogłaś wybrać…

– Nie mów tak, nie raz mi pomógł – zdziwiło mnie, że tak naskoczył na Kosmę. Prawdę mówiąc, o mężczyźnie jeszcze niewiele wiedziałam, a opinia Tomka wiele dla mnie znaczyła. – Czy on jest groźny? – zapytałam jednak cichutko.

Chyba go rozczuliłam tym pytaniem. Wyglądał jakby chciał mnie przytulić. W końcu, szepnął:

– Nie chcę cię straszyć, jeżeli ci przy nim dobrze… – był smutny. Podejrzewałam, że przyjął zaproszenie Leona, by powiedzieć mi o rozstaniu. Ale na to było już za późno. Musiałam zacząć swoje życie bez niego i to zrobiłam. Spóźnił się. Pewnie gdyby ta rozmowa odbyła się przed ślubem w sobotę, inaczej potoczyłby się nasz los, a tak…

– Uważaj na siebie – powiedział takim głosem jakbyśmy rzeczywiście już nigdy mieli się nie spotkać. Przytulił mnie i mimo że na pewno Kosma to widział, nie chciałam aby mnie puszczał. Ja po prostu go kochałam i gdybym to z nim miała jechać nad morze, nie zwracałabym uwagi na dni. Nic by mnie nie obchodziło, cały świat nie miałby znaczenia.

– Ty też – szepnęłam z wielką gulą w gardle, po czym odeszłam do Kosmy, przyjmując od niego kask.

– Jedziemy? – zapytał szczęśliwy.

Trzy opcje:

A)    Eliza pojedzie z Kosmą nad morze na kilka dni i będzie się świetnie bawić;

B)    Eliza pojedzie z Kosmą nad morze na kilka dni i odkryje ciemną stronę mężczyzny;

C)    Eliza zawróci i spędzi ten weekend z Tomkiem.