Nemezis: Epilog

LIST 

Marto! 

Nie pamiętam czy kiedykolwiek pisałam list, dlatego na wstępie proszę Cię o wyrozumiałość jeżeli popełnię jakieś błędy.

Na początek – jak mogłaś?! Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, jak wiele nerwów kosztowała mnie Twoja ucieczka. Jeżeli nie możesz napisać o pobudkach wyniesienia się z kraju, to nie pisz wszystkiego na raz, dawkuj informacje, ale błagam Cię, podaj mi ich choć trochę, bo oszaleję. Nie mydl mi też oczu, bo wiem, że miało to dużo wspólnego z motocyklistami… Tak a propos, to duża większość siedzi w tym momencie za kratkami, od czasu gdy policja przeszukała ich lokum oraz podziemia, gdzie znaleźli ślady po prostytucji, narkotykach i nielegalnym handlem ludzkimi organami. Nie wiem czy to wystarczający powód na powrót, ale chętnie bym się z Tobą zobaczyła, bo mam Ci dużo do opowiedzenia.

U Was w domu zaskakująco normalnie. Najbardziej smutna Marto z Twojej nieobecności jest, niestety wydaje mi się… suczka. Rodzice jakby pogodzili się z śmiercią, nawet kiedy dowiedzieli się, że najprawdopodobniej żyjesz, bardziej zainteresowani okazali się być ich wyjazdem do Alicante na dwa tygodnie. Nie martw się o Stokrotkę, już pytali mnie czy mogą mi ją podrzucić, na co oczywiście ochoczo przystałam. Cieszę się z nadchodzących wakacji, bo przynajmniej będziemy mogły godzinami spędzać czas na dworze.

U Krystiana chyba też dobrze. Podobno jego mama bardzo przeżywała Wasze zniknięcie, dlatego kiedyś Sebastian wyjawił jej (chyba tylko po to, żeby ją uspokoić), że macie się naprawdę dobrze i ani myślicie na razie wracać, bo dostaliście świetne prace. Dla kobiety, która sama ciągnie dwie zmiany, wiadomość, że syn ma pieniądze i jest szczęśliwy przewyższa tęsknotę. Naprawdę podziwiam tę kobietę, choć dalej nie rozumiem jak mogła związać się z mężczyzną, który jak zawsze, leży na kanapie i chrapie… Przynajmniej z tego, co mówił Sebastian.

Nie chcę Ciebie i Krystiana zamartwiać tym, co dzieje się u mnie, na pewno nie w ten sposób. W moim życiu jest ostatnio dużo zawirowań, ale co z ciekawszych wieści to Patrycja i Robert spodziewają się kolejnego dziecka :)

No i jest też Sebastian. On także pewnie podchodzi pod te ciekawsze nowiny. Tak więc nie nienawidzę go. Nie myślcie jednak, że zaczęłam go lubić. Co to, to nie. Potrzeba wiele czasu, energii, cierpliwości i lojalności abym mogła mu zaufać, a tym bardziej obdarzyć sympatią. Jednak, cytując słowa pewnego polityka: „Prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale jak kończy”. W przypadku Sebastiana okazało się to więc niejako prawdą. Jego postępowanie w tym roku na pewno przewyższało dojrzałością moją nieroztropną zemstę, ale o tym opowiem, jak się spotkamy. Mam nadzieję, wkrótce.

Pozdrawiam i całusy dla Was,

Lena

CDN.