Nemezis: Rozdział 18

 OCALENIE

Na początku nie wydarzyło się zupełnie nic. Komórka nie dała żadnego sygnału który powiadomiłaby nastolatków czy alarm został gdziekolwiek przesłany, i jeśli tak, to czy znajdzie się osoba, która wezwie posiłki na ratunek. Lena z Sebastianem stali więc w „kostnicy”, wpatrując się w telefon jakby oczekiwali na to, kiedy przemówi.

Dopiero po chwili uporczywego milczenia, komórka zawibrowała. Najpierw lekko, potem intensywnie i mimo iż Lena fizycznie nie trzymała telefonu w dłoni, dokładnie mogła zaobserwować to zjawisko. Odetchnęła z ulgą – ewidentnie był to dobry znak.

- Czyli działa pod ziemią – wywnioskował chłopak, trzymając ostrożnie komórkę.

Całe szczęście – pomyślała brunetka, kwitując w myślach, że w pomieszczeniu, w którym się znaleźli nie było okien, co dodatkowo utrudniało lokalizację. Może kostnica była w rzeczy samej miejscem przechowywania ciał zmarłych.

Kolejnym dobrym znakiem była dioda w telefonie, która zaczęła migać tuż po tym, gdy komórka przestała wibrować. Tak jakby jeden znak został zastąpiony przez inny.

Lewis włożył telefon do kieszeni spodni, po czym podszedł do drzwi, próbując się wydostać. Lena instynktownie znalazła się przy nim, niestety, tak jak się spodziewali, zostali zamknięci od zewnątrz.

- Masz jakąś spinkę? – zapytał Sebastian dziewczynę.

Już miała zrugać go, fukając, że nie nosi przy sobie oczywiście takich rzeczy, gdy uświadomiła sobie, że właściwie dzisiaj rano wyjątkowo potrzebowała wsuwki do podpięcia grzywki. Podała mu ją więc, ciskając złośliwy komentarz w jego stronę.

- Co? Byłeś zamykany na klucz w domu, że posiadłeś umiejętność otwierania zamków?

- Blisko – odparł bez cienia zawahania.

Była pewna, że chłopak i tak nie przechytrzy zatrzask, dlatego sama zaczęła rozglądać się za innym wyjściem z pomieszczenia. Pamiętała, że w filmach porwani zawsze wydostawali się przez szyby wentylacyjne, dlatego uważnie prześledziła ściany oraz sufit. Musiał być przecież jakiś upływ powietrza i ona zamierzała go wykorzystać.

Obserwując bacznie ściany jednocześnie zastanawiała się jak to było możliwe, że omal nie zginęła w piwnicy ze swoim największym wrogiem. Przecież Lewis był ostatnią osobą na tej planecie, którą pragnęłaby ujrzeć tuż przed śmiercią.

To, co dzisiaj zrobiła razem z Sebastianem było bardzo lekkomyślne i nie do końca przemyślane. Wejście do pubu, gdzie przebywali motocykliści pod wpływem środków odurzających, równało się z wejściem do paszczy lwa. Marta i Krystian na pewno nie życzyliby sobie, aby dwójka ich najlepszych znajomych dała się związać i uwięzić w „kostnicy” przez ludzi nie działających zgodnie z prawem.

Czy było chociaż warto? Owszem, Lena z Sebastianem pozyskali dziś trochę informacji, ale czy dla owych wieści warto byłoby zginąć? Pewnie nie, choć z drugiej strony, Marta była prawdziwą i najlepszą przyjaciółką brunetki. Ba, była jedyną, jeśli nie licząc jej bratowej, Patrycji. Myśl, że Lena mogła już nigdy więcej nie spotkać ani Marty, ani Krystiana, była porażająca. To ta myśl napędziła ją przecież do wejścia do speluny. 

Lena usłyszała tupot nóg na górze, intensywny i żwawy. Coś z pewnością musiało pobudzić mężczyzn do ruchu.

- Coś tam się dzieje – zauważyła Tannenberg, ze zdziwieniem przyjmując fakt, iż chłopak jest bliski otworzenia zamku.

- Mamy niewiele czasu, zanim tu po nas przyjdą – mruknął.

- Naprawdę myślisz, że o nas nie zapomną? – miała nadzieję, że jeżeli zjawi się policja, poruszeni motocykliści rozpierzchną się, nie przejmując zakładnikami w piwnicy.

- Na pewno nas tu nie zostawią – Lewis był innego zdania niż dziewczyna.

Nie chciała się sprzeczać, aby go nie rozpraszać, więc milczała. Może miał rację, że motocykliści za nic w świecie nie zostawiliby swoich zakładników, wiedząc, że porwani mogliby im zaszkodzić jak tylko znajdą się na wolności. A może właśnie nie; zbyt zajęci troszczeniem się o siebie, nie zadawaliby sobie trudu schodzeniem po nastolatków. Trudno było oszacować kto był bliżej prawdy – czy Lena czy Sebastian, choć wizja dziewczyny była chociaż optymistyczna.

Tak czy inaczej, hałas wzmagał coraz bardziej na sile, dlatego już po chwili Tannenberg zaczęła pośpieszać chłopaka, nerwowo podnosząc głowę i wpatrując uciążliwie wzrok w sufit. Na górze rozległy się ryki; tak jakby mężczyźni zaczęli się przekrzykiwać między sobą, udowadniając kto w tym stadzie jest samcem alfa.

- Udało się – zakomunikował Lenie Sebastian, uchylając odrobinę drzwi.

Wychylił się na zewnątrz, sprawdzając czy nikogo nie było na korytarzu. Na całe szczęście, szerokie na dwa metry przejście, było zupełnie puste. Wyszli więc oboje, kłócąc się cicho o to, gdzie powinni teraz się udać. Brunetka postawiła na lewo, Lewis wolał prawo, więc ktoś musiał ustąpić, jeżeli nie chcieli się rozdzielać. Ich spór rozstrzygnął jednak jakiś szczupły motocyklista, którego cień sylwetki ujrzeli w oddali. Oboje jednomyślnie rzucili się biegiem w przeciwnym kierunku do mężczyzny, wpadając w zakręt z takim impetem jakby gonił ich sam diabeł.

Na korytarzu było cicho; w ogóle jakby znaleźli się w innej części podziemi. Lena zaczęła nawet podejrzewać, że motocykliści nie bez powodu wybrali spelunę na miejsce prowadzenia interesów; pomieszczenie w którym rozmawiali z brodaczem oraz „kostnica” były zaledwie częścią rozległego systemu bunkrowego, który został wykopany pod lokalami użytkowymi pewnie jeszcze za czasów II wojny światowej. Pytanie tylko gdzie kończył się ten labirynt…

- Musimy jakoś wrócić – szepnęła lękliwie dziewczyna. Co prawda nie miała klaustrofobii, jednak myśl, że oddalali się od wyjścia napawała ją czarnymi myślami. Obawiała się, że jeżeli ktokolwiek zjawi się im na ratunek, nie znajdując ich dwójki w miejscu wysłania sygnału alarmowego, to znaczy w „kostnicy”, zostaną potraktowani jako zwyczajni żartownisie testujący sprzęt telefoniczny.

- Znajdziemy inne wyjście, nie wydaje mi się aby powrót był bezpieczny – było ciemno, więc w ogarniającym ją mroku dostrzegła jedynie jego jasne oczy.

- Jak zwykle jesteś najmądrzejszy – warknęła, oburzona jego opinią. Zrobiła kilka kroków w tył. – Skąd wiesz, że tam w ogóle jest jakieś wyjście? – nie chciała być posądzona o panikę, ale nie mogli błądzić po korytarzach w poszukiwaniu szczęścia bazując na przypuszczeniach Sebastiana.

- Nie wiem – odparł. On z kolei nie ruszał się z miejsca. – Warto zobaczyć, przecież nie mamy też pewności, że ktokolwiek nam pomoże.

- Ja wracam – ucięła dyskusję.

Sebastian pokręcił głową.

- Nie ma szansy, nie bądź głupia.

- Nie jestem – gdyby nie to, że nie zależało jej by motocykliści ich znaleźli na pewno uniosłaby już głos. – Może tam ich już nawet nie ma…

- Myślisz, że w razie problemów uciekną przez główne wejście do speluny? Nie, na pewno rozpierzchną się tutaj... Zresztą nie mam czasu na gadanie z tobą – podszedł do niej szybko i złapał ją za ramię.

- Odwal się – syknęła, gdy pociągnął ją za sobą w głąb korytarza. Próbowała wyrwać mu rękę, ale jego uścisk był zbyt mocny. Przyczepił się jak kleszcz, więc długo nad tym nie myśląc, z całej siły ugryzła go w dłoń.

Puścił ją, z wściekłością spoglądając na piekącą rękę i na dziewczynę.

- Ty to naprawdę jesteś głupia – skwitował jej zachowanie zgrzytając zębami. – Chcesz śmierci, to biegnij tam do nich…

Przełknęła głośno ślinę, ale zapewne tego nie usłyszał. Chyba nawet nie chodziło jej o to, aby tam wracać. Przede wszystkim chciała mu się postawić. Chciała mu pokazać, że nie może nią poniewierać tak jak kiedyś.

Myślała, że za nią pójdzie. Wątpiła, że pozwoli, aby sama podążyła do motocyklistów, mimo tego, że wyraźnie dał jej znać, co sądził na ten temat. Myliła się. Przeszło jej na myśl, że o to mu właśnie chodziło, że chciał zostawić ją samą, bo jakoś znał wyjście z tego bunkru, a nie chciał aby i ona wydostała się razem z nim. Chciał z niej zakpić ten jeden, ostatni raz, przed tym, jak wpadnie prosto w ręce mężczyzn. Jej duma była jednak ważniejsza. Rozdzielili się i żadne z nich nie obejrzało się w stronę drugiego.

Nagle poczuła się bardzo samotna. Dotarło do niej, że właśnie rozdzieliła się z mężczyzną – nawet jeśli był nim Sebastian Lewis, jej szanse przeżycia zmniejszyły się właśnie o połowę.

Dasz sobie radę – pomyślała, dodając sobie otuchy, choć gdzieś w środku drżała jak osika.

Musiała być bardzo uważna. Poczuła się trochę jak zwiadowca, który idzie do obozu przeciwnika niemalże na misję samobójczą. Oczy i uszy szeroko otwarte. Broń w pogotowiu.

Broń… Niestety jej bronią był jedynie nóż, ten sam, którym Sebastian rozciął liny przed kilkunastoma minutami. Wszystkie pozostałe akcesoria, które brunetka posiadała wchodząc do speluny, leżały na dnie torby, którą z kolei odebrali jej motocykliści. Komórka, którą miała przy sobie oczywiście nie działała pod ziemią i na dodatek nie mogła służyć jej jako latarka z obawy, że ktoś zobaczy światło.

Na korytarzu, na którym wcześniej nastolatkowie ujrzeli mężczyznę, nikogo nie było. Lena czuła jak jej serce waliło mocno, tak jakby chciało od wewnątrz rozłupać klatkę piersiową. Adrenalina zmieszana ze strachem wyostrzyła jej zmysły – przystawała na każdy dziwny dźwięk, a tych osobliwych hałasów było coraz więcej. W miarę przybliżania się do „kostnicy”, dźwięki wzmagały na sile; rozpoznała nawet wystrzały z broni palnej.

 Zawahała się czy jednak nie zmienić kierunku, kurczowo zaciskając nóż w dłoni. Gdzieś tuż za nią usłyszała trzask – odwróciła się, ale nawet nie zdążyła uciec. Ktoś właśnie złapał ją od tyłu i zdecydowanie nie był to Sebastian, bo śmierdział jak rozkładający się nieboszczyk.

- Widziałem cię na górze – syknął jej do ucha.

Musiał spostrzec nóż, bo zdecydowanym ruchem wygiął jej rękę, wyrywając broń swoimi długimi palcami.

- Aua – syknęła z bólu, a w oczach pojawiły się łzy z bezsilności. Jak bardzo marzyła o tym, żeby znać sztuki walki, jednak nigdy wcześniej nie przejawiała zainteresowana walką wręcz.

 - Idziesz ze mną – powiedział podniecony samym pomysłem zabrania jej. Zachowywał się jakby on był pająkiem, a ona biedną muchą, która nie zauważając jego sieci, sama w nią wpadła.

Spróbowała go ugryźć, tak jak to wcześniej zacisnęła zęby na ręku Sebastiana, ale mężczyzna był szybszy; zaśmiał się szyderczo pokazując jej jak niewiele może mu zaszkodzić.

- Jesteś za słaba – szepnął lodowatym głosem. – Ja za to jestem... – nie dokończył i to nie dlatego, że nie mógł wymyślić odpowiedniego słowa. Zaciął się, bo nagle dostał konwulsji, a z kącików ust zaczęła toczyć się piana.

Dopiero kiedy oswobodził uścisk, odsunęła się od niego, bo nie chciała aby na nią upadł. Chwiał się w przód i w tył niczym dziecko z chorobą sierocą. Wtedy też zauważyła, że nie był sam. Za mężczyzną stał Sebastian i trzymał w ręku coś, co przypominało strzykawkę.

- Gnidą – dokończył za mężczyznę chłopak, akurat w momencie gdy motocyklista zgiął się w pół z bólu.

- Wstrzyknąłeś mu to? – zapiszczała Lena, reasumując fakty.

- Oczywiście – odparł Lewis, wzruszając ramionami, w ogóle nie martwiąc się stanem zdrowia swojej ofiary.

Mężczyzna upadł na posadzkę, oddychając gardłowo. Wydawał z siebie nieartykułowane dźwięki tak długo, jak długo pozostawał przytomny, czyli jakieś dwie minuty.

- Co ty mu podałeś? – zapytała podejrzliwie. Nie chciała być niewdzięczna, skoro Sebastian uratował ją przed spotkaniem z motocyklistami należały mu się podziękowania, jednak nieprzytomny, zwinięty mężczyzna, skutecznie ją od podziękowań odwodził.

- Nie jestem przekonany – znowu wzruszył ramionami. – Niedaleko od miejsca, w którym się rozdzieliliśmy natknąłem się na schowek z różnymi zastrzykami.

- I pomyślałeś, że z jedną tu wrócisz? – jej ciekawość mieszała się z szokiem.

- No nie do końca… Wziąłem wszystkie – uśmiechnął się sarkastycznie, wyjmując z kieszeni zastrzyki oraz małe fiolki.

Dalej nie widziała sensu, po co miałby po nią wracać. Chyba Sebastian zrozumiał jej sceptycyzm, bo chrząknął cicho, dodając:

- Schowek był w ślepym zaułku, musiałem się cofnąć do rozwidlenia i wtedy usłyszałem waszą dwójkę.

Teraz wszystko było jasne. Zrozumiała, że nie wrócił, by bohatersko ją uratować. O tym zadecydował przypadek. Oczywiście, chłopak mógł stwierdzić, że Lena nie była sama bezpieczna, a on, jako prawdziwy mężczyzna nie powinien był puszczać jej samopas. Zreflektowawszy się, chciał naprawić błąd i jej szukał. Jednakże, to był Sebastian. W jego mniemaniu nie popełniał błędów. Tak więc to, że wrócił, było koniecznością cofnięcia się, nie ratunku. W sumie Tannenberg wcale to nie dziwiło. Lewis słynął z myślenia tylko o sobie. Kiedyś zwykła o nim mawiać „egoista najwyższych lotów”. Do dziś dzień nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Nagle chłopak zmarszczył brwi, tłumacząc Lenie, że komórka zaczęła wibrować w jego spodniach. Natychmiast wyjął telefon z kieszeni. Obydwoje nachylili się nad urządzeniem, które wciąż wibrowało oraz dodatkowo świeciło na czerwono.

- Co jest? – myślał na głos chłopak, wpisując klucz zabezpieczający na ekranie.

Odblokowana komórka ukazała im wiadomość tekstową. Dalej znajdowali się w podziemiach, dlatego wiedzieli, że nie mógł to być zwyczajny sms. Lena z podekscytowania omal nie wyrwała telefonu z ręki chłopaka, aby samemu przekonać się, czy to mogła być prawda. Bo w to, co przeczytał, ciężko było uwierzyć.

- Pomoc na Ciebie już czeka.

Wszystko potoczyło się błyskawicznie. Ktoś z nich zaczął pierwszy biec. Chyba była to ona, zaraz potem dołączył Sebastian, którego długie nogi pozwoliły szybko dogonić brunetkę. Biegli, nie przejmując się niczym oraz nikim. Nie rozglądali na boki; biegli wprost do „kostnicy”.

Gdzieś w głębi serca, Lena była dumna ze swojej intuicji, która kazała jej wracać do speluny. Niewzruszona decyzją Sebastiana do pójścia naprzód, sama zadecydowała; co więcej postanowiła dobrze, a on źle. Uśmiechnęła się, właśnie z tego faktu. Dzisiaj ona była górą.

Lena z Sebastianem wbiegli do pomieszczenia w tym samym czasie, bez żadnych przeszkód. W „kostnicy” przywitali ich panowie w uniformach; nie byli to policjanci, wyglądali bardziej jak profesjonalna firma ochroniarska bądź pracownicy BOR-u. Było ich około tuzina i każdy miał tak samo zacięty wyraz twarzy.

Jeden z mężczyzn, z długim wąsem, rozmawiał przez telefon, jak litanię powtarzając swojemu rozmówcy, że motocykliści otworzyli pierwsi ogień. Jakiś inny mężczyzna podskoczył do nastolatków, domyślając się, że to oni wezwali na ratunek, wypytując o szczegóły zdarzenia. Gdzieś pomiędzy zdaniami nastolatkowie dowiedzieli się od mężczyzny, że wszyscy czekają na policję, bo „sprawa wymknęła się spod kontroli i ponieśli kilka strat”.

Stratą były ofiary, ofiarami byli ludzie. Lena od razu poczuła wyrzuty sumienia – czyżby przez nią oraz przez Sebastiana jakiś ojciec nie wrócił już do domu, do swojej żony oraz dzieci? Czy ta potyczka mogła kosztować kogoś życie? Oby nie, choć przecież słyszała wystrzały.

W kostnicy nie widziała krwi. Nie dojrzała też zakładników, ani wspomnianych ofiar. To wszystko było na zewnątrz, co Lena odkryła dopiero gdy weszła po schodach wraz z Sebastianem na parter. To tam zobaczyli też Jakuba Lewisa, który zażądał, aby policja przesłuchała młodzież u niego w domu, aby „dzieci” nie musiały dłużej przebywać w „takim miejscu”. Jakiś policjant wyższy rangą przystał na ten pomysł bez wahania. Może dostał łapówkę, biorąc pod uwagę fakt, jak starszy Lewis mocno parał się przekupywaniem ludzi.

Mimo że Lena nalegała, by pozwolili jej złożyć zeznania jednak w spelunie, decyzja zapadła i dziewczyna została niemalże siłą wepchnięta do jakiegoś rodzinnego samochodu marki Porsche, należącego do Jakuba Lewisa.

Nie wiedziała czy mężczyzna wiedział komu oferował podróż. Lena przypuszczała, że nie, że Jakub Lewis wziął ją za zwykłą koleżankę syna. Szczerze wątpiła nawet czy Sebastian powiedział rodzicom, że chodził z nią do jednej klasy. Biorąc pod uwagę zniesmaczoną minę chłopaka, pewnie po prostu przemilczał ten fakt.

- Jak się dowiedziałeś? – zapytał Sebastian ojca, jeszcze na parkingu.

Dziewczyna wolała się nie odzywać; obawiała się, że z chwilą gdy otworzy usta, natychmiast zostanie zdemaskowana jej tożsamość, dlatego cicho siedziała na tylnym siedzeniu, uporczywie wlepiając wzrok w okno, kiedy ojciec Sebastiana przekręcił kluczyk w stacyjce.

- Tylko ty i kilka osób z otoczenia dostało telefony przed premierą – odparł mężczyzna oficjalnie. – Firma ochroniarska zawiadomiła mnie z chwilą, gdy dostali sygnał alarmowy, ale nie mogłem wcześniej przyjechać – jego słowa w niczym nie przypominały stroskanego rodzica, który tłumaczyłby się, dlaczego nie przyjechał na czas. Były ostre niczym brzytwa, niczego się nie wstydził. Nie żałował.

- Jasne – prychnął pod nosem chłopak. Jego zuchwały ton wymierzony w kierunku ojca, zaskoczył brunetkę. – Pewnie po prostu nie uwierzyłeś.

Jakub Lewis wciągnął głośno powietrze.

- Tak… To też – odparł lodowato, dodając gazu.

Przymrużyła powieki – jechała w jednym aucie z Lewisami do ich domu. Przez sam ten fakt rozważała wyskoczenie z samochodu w trakcie jazdy albo ucieczkę podczas postoju spowodowanego światłem czerwonym na sygnalizatorze.

Jednakże, zamiast wprowadzić plan w życie, podczas pierwszego krótkiego postoju, uświadomiła sobie istotną dla zaginięcia Marty i Krystiana sprawę. To było niczym olśnienie, szybki przebłysk w głowie.

Chłopak poznał się z motocyklistami w klubie, gdzie, jak Lena dobrze pamiętała, doszło do rękoczynów poniekąd z jej inicjatywy. Sebastian, po bójce, wylądował nieprzytomny w szpitalu, podczas gdy Krystian doznał złamania nosa. Korekta czy też repozycja nosa została zrobiona w ramach ubezpieczenia NFZ, jednak garb, który pozostał chłopakowi jako pamiątka po felernym wydarzeniu, nie był refundowany.

Lena poczuła nagły wzrost ekscytacji. Czy miała rację wnioskując, że bezpośrednią przyczyną pierwszego spotkania Krystiana z motocyklistami w spelunie był wypadek w klubie? Chłopak zapewne udał się do mężczyzn z obopólną intratną propozycją – liczył na pieniądze od mężczyzn na usunięcie garba w zamian za milczenie na policji, kto go zaatakował.

Niewiadomym oczywiście było, dlaczego to Krystian, zgodnie z tym co powiedział brodacz, miał niespłacony dług względem motocyklistów, jak również to, po co uciekał z kraju z Martą. Czyżby przez pieniądze? Dlaczego nastolatkowie upozorowali własne samobójstwa i zostawili w kraju komórki, oraz, co najważniejsze, dlaczego Krystian nie dał znać Sebastianowi, że wszystko z nimi w porządku?

- Czyli... – po chwili milczenia odezwał się starszy Lewis. – Telefon działa bez zarzutu?

Lena wywróciła oczami; nie widziała reakcji Sebastiana, bo siedział z przodu, ale usłyszała jego prychnięcie.

- Tak, możesz puszczać go w świat, został dobrze wytestowany… – znowu nastąpiła pauza na kilka minut.

Tannenberg czuła się niezręcznie. Z jednej strony chciała podzielić się odkrytymi informacjami z chłopakiem, z drugiej, krępowała się mówić cokolwiek w obecności surowego, bezwzględnego rodzica.

- Aż dziwne, że to nie ty zaaranżowałeś porwanie, żeby przetestować swoje dzieło – dodał jeszcze Sebastian, tuż przed tym, kiedy wyszedł z samochodu na posesję trzaskając teatralnie drzwiami.

Dopiero wtedy zrozumiała, że dotarli na miejsce i że w ogóle nie zauważyła kiedy to nastąpiło. Co najważniejsze, jej nie powinno tu być. Już oczami wyobraźni zobaczyła minę swojego ojca, któremu ktoś kiedyś donosi, że jego chluba i pociecha, jedyna rodzona córka, spotkała się z Jakubem Lewisem, jego eks-wspólnikiem. Jeszcze gdyby to był przypadek, ot zwyczajnie zobaczyła go na ulicy, zmierzyła chłodnym spojrzeniem... – mężczyzna właśnie otworzył jej kulturalnie drzwi, pokazując ręką, aby udała się za Sebastianem.

Chcąc nie chcąc, wysiadła z Porshe na brukowaną kostkę przed domem. Była tak zamyślona w aucie, że nawet nie spostrzegła rozmachu, z którym zbudowano budynek. Musiał głowić się tu niejeden projektant, bo jej oczom ukazała się nowoczesna willa energooszczędna na bazie dwóch brył. Cały obiekt posiadał chyba ze czterysta metrów kwadratowych i był przeszkolony – do takiego stopnia, że nawet stąd widziała Sebastiana w środku domu.

Rezydencja okupiona łzami i pieniędzmi mojego ojca – pomyślała mimowolnie, dochodząc do wniosku, że być może uda jej się znaleźć korzyści z tej nieplanowanej wizyty i wykorzystać wejście do gniazda żmij, to jest do domu Lewisów. Jak to bowiem mawiano: „przyjaciół trzymaj blisko, ale wrogów jeszcze bliżej". Fakt, że Jakub Lewis nie wiedział kim była, da jej możliwość bliższego poznania jego interesów.

Bez wahania weszła więc do domu z głową pełną pomysłów jak pociągnąć mężczyznę za język. Nie miała wiele czasu – zaraz miał przyjechać policjant, który podczas przesłuchania poprosi ją o dowód tożsamości i zapisze jej dane osobowe. Przy odrobinie szczęścia, Jakub nie będzie obecny przy odczytaniu nazwiska, choć musiała nastawić się na gorszą opcję, zgodnie z którą będzie siedział z nastolatkami w salonie.

Oczywiście, mogła udawać – w końcu na pewno istniała jeszcze w Polsce dziewczyna legitymująca się jako Lena Tannenberg, ale kłamstwo zwykle miało krótkie nogi, a Jakubowi,  mimo wielu obraźliwych przydomków, które cisnęły się na usta Leny, na pewno nie można było przypisać braku inteligencji.

Wykorzystała okazję, gdy ojciec z synem zaczęli rozmawiać o tym, co zdarzyło się w spelunie, aby ulotnić się z salonu, gdzie została przyprowadzona. Oczywiście wymyśliła ku temu ważki pretekst – musiała skorzystać z toalety. Ojciec Sebastiana nawet udzielił jej wskazówki: „za fontanną w lewo”, co oczywiście przyjęła jako żart, dopóty nie zobaczyła ściekającej wody po bezbarwnym szkle, na samym środku holu.

Nawet przystanęła, aby przyjrzeć się bliżej temu zjawisku, jednak tabliczka, którą ujrzała tuż za fontanną na dębowych drzwiach, skutecznie pochłonęła jej uwagę.

G A B I N E T

Lena, jak w transie podeszła do pokoju. Nie miała żadnych skrupułów aby zajrzeć do środka – upewniwszy się wcześniej, że nikt jej nie widział, wściubiła nosa do środka.

Pomieszczenie w niczym nie przypominało centrum dowodzenia złem. Wyglądało naprawdę niewinnie. Dwudziestometrowy pokój urządzony był w minimalistycznym stylu; na jednej ze ścian znajdowały się segregatory w białej szafie, na drugiej ze ścian wisiała tablica interaktywna, przy trzeciej stało wielkie biurko wraz z czarnym fotelem.

Dziewczyna podeszła do blatu, gdyż, jak się spodziewała, bezpośrednio pod nim, stała jeszcze niewielka szafka; niestety, okazała się być zamknięta na klucz. W tym momencie żałowała, że nie przyglądała się temu, jak Sebastian otworzył drzwi w „kostnicy”. Potrzebował do tego jedynie wsówki.

Nagle usłyszała hałas, szczęk otwieranych drzwi. Nie miała za bardzo gdzie się schować, zdążyła jedynie wyprostować się i dać susa w stronę okna, jednak jej intryga i tak została zdemaskowana:

- Tak jak mówiłem panie policjancie – usłyszała głos starszego Lewisa. – Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Wiedziałem, że skądś kojarzę tę twarz – dodał, patrząc na Lenę z góry.

Dokładnie znała to spojrzenie – wiele razy została podobnym uraczona przez latorośl mężczyzny, jeszcze w gimnazjum.

Był to wzrok pewnego siebie mężczyzny; osoby, która wiedziała, czego chciała i co gorsze, zawsze to dostawała bez względu na cenę i poniesione straty. Teraz Jakub Lewis chciał zarówno jej, jak i policjantowi udowodnić, że dziewczyna dopuściła się przestępstwa, poprzez samo wejście do jego królestwa rozpusty, kopertówek i podwójnej moralności.

Dlaczego? Otóż wiedział już, kim była...