Nemezis: Rozdział 17

PANIC

Nie był to mężczyzna, z którym tańczyła na parkiecie w dyskotece przed bójką. Tamtego motocyklistę uważała nawet za atrakcyjnego, podczas gdy brodacz nie był wcale pociągający. Jego widok budził za to respekt, ale oprócz respektu było coś jeszcze. Strach. Obawiała się tego, co może im zrobić. Jego wzrok był dziki, oczy błyszczały, a źrenice były maksymalnie zwężone.

Zobaczyła kątem oka jak Sebastian spiął wszystkie mięśnie. Był zaskoczony widokiem mężczyzny w piwnicy, nie mniej niż Lena i wcale nie zamierzał tego ukrywać:

- Co tu robisz? – warknął na przywitanie. Była przekonana, że lada moment wstanie i wyjmie jakąś broń, jeżeli motocyklista zacznie im ubliżać.

- Aleś ty agresywnie nastawiony – zaśpiewał brodacz, jakby zupełnie nie rozumiał zachowania chłopaka.

- A jak mam być nastawiony? – odprysnął Lewis. – Może ci przypomnę, ale ostatnim razem gdy się spotkaliśmy wylądowałem w szpitalu. Jestem tylko zdziwiony, że policja was nie złapała. Chowacie się jak szczury w tej norze? To wasz schron?

Lena chrząknęła znacząco, ale Sebastian nawet na nią nie spojrzał, ciskając nienawistne spojrzenie w kierunku mężczyzny. Rozumiała rozżalenie Sebastiana, choć sądziła, że biorąc pod uwagę ich pozycję w piwnicy, nie powinien tyle mówić i przywoływać tematu rękoczyn. Motocyklistę przed nimi musiały już świerzbić palce aby ich zaatakować, a ona nie widziała innej drogi ucieczki niż z miejsca skąd przyszli. Nawet z fałszywą bronią nie uda im się przejść na górę. Spróbowała więc załagodzić sytuację.

- Sebastian żartuje – zaśmiała się nerwowo, rzucając gniewne spojrzenie w kierunku towarzysza. – Jesteśmy tylko ciekawi…

- To ja jestem ciekawy – przerwał jej w pół zdania mężczyzna. Zazgrzytał zębami pokazując im czarne, krzywe zęby i pociągnął przeraźliwie nosem. – Wy razem… Z tego co pamiętam, to Dominik mówił, że nie darzycie się sympatią.

Lena otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Imię Dominik musiało należeć do przystojnego motocyklisty, z którym tańczyła.

- Przecież to ty sprowokowałaś bójkę – wyciągnął palec w kierunku dziewczyny z diabelskim uśmiechem na twarzy. Od razu poznał, że trafił w czuły punkt – Lena zmarszczyła brwi, w momencie gdy Sebastian spojrzał na nią jakby właśnie dowiedział się o swojej śmierci. Jego twarz wyrażała dezorientację.

- Ach, nie wiedziałeś? – zakpił mężczyzna świetnie bawiąc się zaistniałą sytuacją. Był z siebie bardzo zadowolony, wypiął dumie pierś, oczekując reakcji chłopaka.

Sebastian wzruszył po chwili lekko ramionami.

- Mogłem się tego spodziewać – zaczął ciągle patrząc w oczy Lenie. Nie mogła poznać czy mówił to szczerze, czy aby pokazać mężczyźnie, że nie może go zranić tą informacją. – Ona mnie nienawidzi – dodał na koniec, przeciągając wzrok na motocyklistę.

Tannenberg poczuła się dziwnie. Z jednej strony ugodziło ją poczucie winy, z drugiej niesprawiedliwość, że bawią się jej kosztem. Uczucie winy zostało jednak w całości zdominowane niesprawiedliwością. W końcu przecież bójka wydarzyła się jakiś czas temu, jeszcze zanim postanowiła dać sobie spokój z zemstą. Sebastian mógł się więc przecież domyślić, że maczała palce w starciu z motocyklistami i nie powinien mieć jej tego za złe. Co innego gdyby to dziś miała być impreza w klubie. Dzisiaj nie miałaby wytłumaczenia, a wtedy… wtedy to co innego.

Czy dalej nienawidziła Sebastiana? Chyba tak, na pewno w dalszym ciągu czuła do niego wstręt i rozpamiętywała to, jak dokuczał jej w gimnazjum. Prawdopodobnie nigdy się to już nie zmieni, on na zawsze pozostanie jej nemezis. Nie przypuszczała jednak za to, że Sebastian doskonale zdawał sobie sprawę o jej uczuciach i tak łatwo przyjął je za pewnik. Nienawiść to bardzo mocne słowo, a on użył je jakby nie miało żadnego znaczenia.

- Czego chcesz? – ciszę przerwał gniewny głos Lewisa.

- Hola, to wy przyszliście do mnie! – motocyklista przymrużył podejrzliwie powieki. Wytarł palcami nos, jakby miał katar, ale nie obchodziło go zaopatrzenie się w chusteczki. – Co oznacza, że mieliście adres, a wierzcie mi, nieczęsto się nim chwalę.

Lena wolała milczeć. W końcu nie bez powodu milczenie jest złotem, choć Sebastian chyba nie słyszał o tym powiedzeniu, bo wypalił od razu:

- Krystian nam go dał.

Wystawiał cierpliwość mężczyzny na próbę, zapewne chcąc zyskać jakiś benefit w formie informacji. Jego taktyka przyniosła rezultat – motocyklista połknął haczyk, paplając:

- Przysłał was zamiast siebie. Co za pieprzony tchórz – pokiwał głową z dezaprobatą. – Macie pieniądze? – zapytał po chwili, jakby uświadamiając sobie cel ich wizyty.

- Nie przy sobie – brnął dalej w kłamstwo Lewis. Lena milczała jak zaklęta, zastanawiając się jak daleko pociągnie tą farsę i w którym momencie rozleci się ich bańka mydlana, ale skoro mogli pozyskać informacje, to dla nich, warto było zaryzykować.

- Po co przyszedłeś jak nie masz szmalu?! – zdenerwował się motocyklista. Naburmuszył się jak zwykłe dziecko, któremu wyznano, że Święty Mikołaj nie istnieje.

- Krystian wyjechał z kraju, mam go zastąpić – odparł spokojnie chłopak, na co mężczyzna odrobinę się uspokoił.

- Trzeba było tak od razu – warknął nieprzyjemnie. Pociągnął kolejny raz nosem, mlaskając po chwili namysłu: – Poczekajcie tu w takim razie – odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczania nie zamykając nawet za sobą drzwi.

Lena zerknęła na Sebastiana, ale on nie uraczył jej spojrzeniem. Wstał za to z krzesła, podchodząc do jedynego okna w pokoju – umieszczonego bardzo wysoko na ścianie, nawet jak dla chłopaka.

- Musimy stąd zwiać – szepnął jedynie, sięgając po krzesło, aby na nie wejść. Zapewne chciał się przekonać, czy okno dało się otworzyć, choć na takie nie wyglądało.

- Właśnie wydaje mi się, że powinniśmy jeszcze poczekać, może coś jeszcze powie – zaprzeczyła Lena cicho, ale Sebastian był innego zdania.

- Nie ma na to czasu, jeszcze nie rozumiesz czym oni się tu zajmują? – jego złość dała się wyczuć w głosie. Był odwrócony do niej tyłem, stojąc już na krześle. Uchwyt do okna wydawał się być tylko atrapą, zresztą było niewielkie prawdopodobieństwo, że okno wychodziło na chodnik. Mimo wpadającego światła, brunetka miała wrażenie jakby po drugiej strony szyby był wielki, wykopany dół na wszystkich, którzy ośmielą się spróbować uciec.

Szarpnął uchwytem, po czym oddychając ciężko zeskoczył z krzesła. Nareszcie na nią spojrzał. Jego wzrok wyrażał żal. Oczywiście, że miał do niej pretensje.

Spuściła ze wstydem powieki, słysząc jego szept.

- Twarde narkotyki. Na sto procent ten koleś jest uzależniony od kokainy. Nawet w tym momencie jest pod wpływem, jak zobaczą, że tu przyszliśmy po informacje, to nas zabiją, żebyśmy nie poszli z tym na policję. Tacy ludzie nie myślą racjonalnie.

W którymś momencie znowu na niego spojrzała. Zapomniała o wstydzie, zastępując go uczuciem strachu. Miał rację, mężczyzna zachowywał się jak po wciągnięciu białego proszku do nosa. Ten nerwowy tik pociągania nosem, zwężone źrenice…

- To co my tu jeszcze robimy? – szepnęła z przerażeniem. Nawet zaczęła podchodzić do wyjścia z pomieszczenia, przewieszając torebkę przez ramię, gdy napotkała barierę w postaci brodacza.

- Wybierasz się gdzieś? – zapytał motocyklista, na co odskoczyła do tyłu niczym płochliwa łania.

Za brodaczem stało jakiś pięciu innych mężczyzn. Część z nich widziała po raz pierwszy chwilę temu na górze, reszta była zupełnie obca.

- Bierzcie ich – zarządził motocyklista przy akompaniamencie rechotów mężczyzn. Do Tannenberg podeszło jakiś dwóch wielkich łysoli, z bicepsami większymi od ud dziewczyny. Kątem oka zobaczyła, że Sebastian nie protestował, dlatego jedynym jej odruchem było podniesienie rąk do góry, w geście poddania:

- Sama pójdę, nie dotykajcie mnie – wycedziła przez zęby.

Przez moment nawet pozwoli jej iść samej z torebką zwisającą przy jej prawym boku. Po przejściu jednak w głąb podziemi, zasłonili jej oczy i skrępowali ręce z tyłu wydzierając torbę. Popychali ją mocno, tak, że kilka razy omal się nie przewróciła, plątając o własne nogi. Czuła odór wokół siebie – mocna woń czystego alkoholu mieszała się z zapachem potu i wilgotnych ubrań mężczyzn.

W głowie Leny, niczym w kalejdoskopie, przewijały się czarne wizje tego, co mężczyźni będą chcieli z nimi zrobić. Jakaś część niej zazdrościła nawet Sebastianowi tego, że nie był kobietą, bo ją łatwiej było zranić. Największym upodleniem byłoby przecież gdyby ją zgwałcili, na samą myśl, że byłaby brutalnie gwałcona przy chłopaku, zadrżała. Takiego upokorzenia nie zniosłaby, prędzej błagałaby o śmierć, choć zapewne nie w jej rękach leżał los jej samej. To brodacz miał zadecydować. A może… Może będą chcieli podać jej narkotyki; odurzyć i sprzedać jak niewolnika na prostytucję. Znowu zadrżała, ale tym razem z zimna. Została wrzucona do jakiegoś małego pomieszczenia, który przywołał jej na myśl kostnicę.

- Przywiążcie ich – rozkazał bez wątpienia brodacz.

Ktoś sięgnął po skrępowane dłonie Tannenberg i pociągnął do tyłu mocno, aż syknęła z bólu, upadając na posadzkę. Ktoś inny podał sznur i zaraz poczuła, że nadgarstki owinęli jej tym sznurem, tak ciasno iż krew niemal nie dopływała do palców. Spróbowała się ruszyć, ale napotkała barierę, dlatego wywnioskowała, że została przywiązana do ściany. Nawet opuszkami palców wyczuwała zimną, chropowatą cegłę.

Na całe szczęście tuż po wyjściu mężczyzn, opaska, która zasłaniała jej widok, odrobinę spadła po nerwowych ruchach głowy brunetki i odsłoniła jej ona lewą część „kostnicy”.

Sebastian siedział na podłodze podobnie jak Lena w odległości kilku metrów od niej. Na upartego mogliby się nawet dotknąć. Także miał zasłonięte oczy i również został związany. W przeciwieństwie do Leny jednak, która mogła zaobserwować, że byli sami, wolał nie odzywać się, na wypadek, gdyby ktoś został z nimi w pomieszczeniu, żeby podsłuchać ich rozmowę.

- Nikogo nie ma – szepnęła, choć dla pewności skręciła głowę w prawo, potwierdzając swoje wcześniejsze spostrzeżenia. Komnata była wolna od niepożądanych osób, ale ku jej rozpaczy, nie widziała też nigdzie swojej torebki.

- Nie zasłonili ci oczu? – zapytał Sebastian, na co Lena odparła:

- Tak, ale niezdarnie, bo trochę widzę – przygryzła wargę. – Dlaczego nie walczyłeś? – zapytała mimochodem, bo zawsze myślała, że Sebastian był człowiekiem impulsywnym, więc nie da się łatwo związać. On poddał się bez walki.

Chłopak poruszył się. Widocznie i jemu nie było wygodnie albo sprawdzał na ile mocno jest związany.

- Zobaczyliby co mamy przy sobie i wszystko zabrali, gdybyśmy się stawiali. Poza tym, oni na pewno mają prawdziwą broń, gdyby poczuli się zagrożeni, mogliby zacząć strzelać.

Przyznała mu w duchu rację. Spróbowała wyswobodzić ręce, ale po pięciu minutach szarpaniny, odpuściła. Sebastian w tym czasie pocierał skronią o bark aż w końcu i jemu udało się zsunąć opaskę z oczu.

- Muszę dostać się jakoś do telefonu – wyznał, oddychając ciężko.

- Wątpię, że tu jest zasięg, ale spróbować można – skwitowała dziewczyna. Oczywiście trzeba było spróbować wszystkiego, co mogłoby zaowocować w ratunek, nawet jeśli szanse zasięgu były bliskie zera.

- Nie, to nie o to chodzi – mruknął próbując poluzować liny, które krępowały jego nadgarstki. Wiercił się, pocierając o siebie dłonie. – Ojciec z kolegą wypuszczają lada dzień na rynek telefon z opcją panic, która wysyła sygnał alarmowy o zagrożeniu do firmy ochroniarskiej. To idealna okazja na przetestowanie tego gówna, w które zainwestował kilka milionów.

Ojciec chłopaka nie był lubianą przez Lenę postacią. Na samą myśl więc, że Jakub Lewis miałby przyczynić się do jej uwolnienia, skrzywiła się, jakby dostała czysty spirytus do wypicia. Niestety, to była chyba ich jedyna deska ratunku.

- W takim razie musimy oswobodzić ci ręce – westchnęła brunetka. Jako że w jej bucie, a dokładniej w skarpecie, znajdował się ukryty nóż, zaproponowała, że nogą spróbuje dosięgnąć dłoni chłopaka. W ten sposób Sebastianowi może uda się złapać nóż i rozciąć liny krępujące jego nadgarstki. Z dwoma uwolnionymi rękami bez problemu wyjmie telefon.

Pamiętała, że przed wejściem do speluny, Sebastian ubawił się faktem, gdzie schowała nóż. Teraz nie było mu do śmiechu; ze skupieniem obserwował jak Lena wyciąga na ile mogła prawą nogę, podając ją Sebastianowi do rąk.

Kiedy dotknął skóry dziewczyny, wzdrygnęła się. Oczywiście nie zrobił tego specjalnie, ale właśnie o premedytacji z jego strony pomyślała Lena. Jej ostrożna część niej wmówiła jej natomiast, że nawet w sytuacji kryzysowej, Sebastian myślał tylko o sobie, więc i ona powinna zrobić to samo. Wyobrażała sobie, że zostawi ją tu, jak tylko uda mu się samemu oswobodzić, dlatego chciała także móc siebie odwiązać. Nie miała jednak innego wyjścia jak współpracować, więc zacisnęła mocno zęby, by jeszcze dalej sięgnąć nogą.

Chłopakowi udało się znaleźć nóż i złapać go rękami. Zwinnie zakręcił nim w palcach i zaczął piłować sznur znajdujący się na nadgarstkach, kiedy Lena powróciła do pozycji siedzącej. Sama mogła tylko czekać i modlić się aby nóż nie wypadł z rąk Sebastiana.

- To prawda? – zadał pytanie, jak gdyby zaczęła ciążyć mu cisza.

Już miała podpytać, co miał na myśli, ale domyśliła się sama do czego pił.

- Nic takiego nie zrobiłam – obruszyła się. Jeżeli sądził, że wyzna mu prawdę, że za jej przyczyną został pobity kilka tygodni temu w klubie, mylił się. Za nic w świecie nie przyznałaby się teraz, bo on, w rewanżu, mógłby ją tu zostawić. Poza tym, nie uważała się winną tamtej sytuacji; wszyscy inni byli winni, tylko nie ona. Marta i Krystian odpowiadali za tamto wydarzenie (w końcu to oni zaaranżowali spotkanie w klubie), Diana była winna (zapoznała motocyklistów), Sebastian był winien (tego, że przyszedł do dyskoteki mimo że wiedział, iż Lena była zaproszona). Tannenberg dolała tylko oliwy do ognia, ale ognisko płonęło już wcześniej.

Nie dopytywał o nic więcej, bo udało mu się uwolnić ręce. Z wolnymi dłońmi szybko oswobodził się z lin, a potem (całe szczęście) uwolnił także Lenę, za co nieśmiało podziękowała. Jednocześnie ze strachem pomyślała, że mógłby ją zabić tym nożem i zapewne morderstwo uszłoby mu sucho w takim miejscu, dlatego pośpieszyła go, aby nacisnął alarm, sygnalizujący ich niebezpieczeństwo. 

Pokiwał głową, posłusznie klikając w telefonie ikonę: Panic.