Nemezis: Rozdział 16

ŚLADEM ZAKOCHANYCH

Pozostawiona wiadomość w butelce, o tym, że Marta i Krystian żyją, była wspaniała. Lena mogła przestać zadręczać się winą, jakoby była w stanie zapobiec śmierci przyjaciół, skoro samobójstwo okazało się być upozorowane i jako jedyna w szkole mogła poszczycić się wiedzą, odnośnie tego co wydarzyło się na moście Milenijnym. Spokój ogarnął jej ducha na kilka dni, ale po upływie tygodnia, znowu zaczęła rozpamiętywać sytuację, wyjmując na zajęciach przechowany list od blondynki, w którym dziewczyna pisała o ucieczce.

Oczywiście w notatce była także informacja, aby Tannenberg nie szukała zakochanych i tylko owa wiadomość powstrzymywała dziewczynę od przeprowadzenia wnikliwego śledztwa. Przez cały maj Lena wmawiała sobie, że Marta na pewno wiedziała, co pisze i ona nie powinna negować jej ostrzeżeń.

Odwrócona psychologia – pomyślała pewnego razu o niepozornej karteczce zgiętej w jej dłoni podczas zajęć matematyki. Słowa Marty ujęte w liście, zamiast całkowicie ją zniechęcić, spowodowały, że zaczęła się nad nimi rozwodzić i głęboko analizować. Przeciwnie do założonego celu listu, Tannenberg bezustannie myślała, co takiego mogło się stać, by zakochani zmuszeni byli wymyślić historię o ciąży i samobójstwie i uciec w nieznane.

Swoją drogą musiała przyznać, że genialnie to zaplanowali. Zazdrościła im kreatywności i zastanawiała się, kto był pomysłodawcą ucieczki. Czy Krystian, czy Marta i jeżeli to była dziewczyna, to dlaczego wcześniej blondynka nie poszczyciła się inwencją twórczą, gdy Lenie były potrzebne pomysły jak dokuczyć Sebastianowi.

Znowu to samo – zrugała siebie Tannenberg, próbując wyrzucić z myśli Sebastiana oraz ją samą, dochodząc do wniosku, że zachowuje się jak najzwyklejsza egoistka myśląc w kółko o ich dwójce.

Nawet jeżeli Marta z Krystianem żyli, to nie zmieniało faktu, że zemsta przysłoniła jej oczy, skupiając całą uwagę na osobie Sebastiana, zamiast dostrzec realne problemy jej przyjaciół. Pytania w głowie zaczęły jej doskwierać najbardziej pod koniec maja, a niewiedza, czy ona byłaby w stanie rozwiązać kłopoty, w które uwikłali się blondynka oraz Krystian, powodowały, że nie mogła skupić się na niczym innym niż uciekinierzy.

Dodatkowym powodem rozmyślań był nie kto inny, a sam Sebastian. Ze stoickim spokojem przychodził do szkoły, podczas gdy Lena była kłębkiem nerwów. Już nie wspominając, że chłopak musiał wiedzieć coś, czego jej nikt nie przekazał, bo przecież Lewis skasował sms z komórki Krystiana, czego sama była świadkiem, a następnie wyjął z telefonu kartę SIM.

Lena po cichu niejednokrotnie liczyła na to, że Sebastian sam powie jej, co takiego było w wiadomości, że ta musiała zostać usunięta i czy to miało jakiś związek z ucieczką przyjaciół. Chyba pewnego dnia ściągnęła więc chłopaka myślami – podszedł do niej, zagajając:

- Marta się nie odzywała? – szepnął pytająco, na co zaprzeczyła jednym mocnym ruchem głowy. Jego pytanie wystarczyło, by upewnić ją, że nie była jednak jedyną osobą w szkole, która znała prawdę. Sebastian został zapewne wtajemniczony przez Krystiana, ale Tannenberg zdziwiło to, że nawet nie próbował przed nią kłamać, że nic nie wie na temat zakochanych. Musiał dojść do wniosku, że blondynka znajdzie sposób, aby skontaktować się z przyjaciółką, co w istocie stało się dzięki zostawionemu w butelce listowi, więc skoro oboje znają prawdziwą wersję, to kłamanie w tym przypadku nie przysłużyłoby się ani jemu ani Lenie.

Zrewanżowała się tym samym, pytając go czy nie miał wieści od Krystiana. Podobnie jak ona, pokiwał przecząco.  

- Miał mi dać znać już tydzień temu, że wszystko z nim w porządku – dodał nową dla Leny informację, która ją mocno zainteresowała.

Spojrzała na niego w górę.

- Naprawdę? Krystian miał dać ci znać?

- Tak.

Czekali na korytarzu, gotowi na lekcję wychowawczą. Ich wychowawczyni, nauczycielka od chemii, nigdy wcześniej tych lekcji nie uwzględniała, zawsze wykorzystując czterdzieści pięć minut na dodatkowe zajęcia z chemii, ale od czasu domniemanego samobójstwa dwójki uczniów z jej klasy, nauczycielka dostała odgórny nakaz dyskutowania z uczniami na frapujące ich tematy. Kobieta zaczęła wykładać o odpowiedzialności oraz wkraczaniu w dorosłe życie i o tym, jak poradzić sobie z presją i oczekiwaniami rodziców.   

Uczniowie, w przeciwieństwie do nauczycielki, i tak nie znali jeszcze oficjalnej wersji, zgodnie, z którą doszło do samobójstwa. Mogli się oni tylko domyślać, bądź wierzyć w plotki, które huczały w szkole. A tych było, co niemiara.

Najbardziej absurdalne pomysły zahaczały nawet o Lenę, że to podobno ona z Sebastianem zmusili przyjaciół do oddania skoku. Tannenberg wolała nawet nie dociekać pobudek, które miałyby kierować jej nikczemnym ja… Historia żyła własnym życiem, a Lena, nauczona bagażem doświadczeń z niedalekiej przeszłości, wolała się w nią nie mieszać, o ile nie przeszkadzała jej ona w egzystowaniu i o ile nie była brana na poważnie przez organy państwowe.

- Tak byłeś z nim umówiony? – zapytała, po chwili przerwy. Poczuła nutkę zazdrości, że Marta milczała jak zaklęta, uraczając Lenę na sam koniec jedynie jakimś listem, podczas gdy Krystian był w stałym kontakcie z Sebastianem.

- Miał mi dać znać, jak tylko przekroczy strefę Schengen – zaczął smętnie. – Obawiam się, że skoro się nie odzywa, to coś poszło niezgodnie z jego założeniem.

Lena poczuła jak odpływają z jej twarzy wszystkie kolory. Już nie zważała, że Sebastian był jej wrogiem, chciała poznać więcej – wyssać z niego wszystkie informacje, żeby w razie czego móc zacząć działać, choćby bez niego, na własną rękę.

- A Marta?

- Nawet nie wiedziałem, że miała z nim wyjechać. Dopiero ty mi to powiedziałaś, wtedy w bloku Krystiana.

Był poważny. Po raz pierwszy, chyba w całym ich życiu, Lena była pewna, że nie robi jej dowcipu. To nie była kpina, nic z próby zobaczenia jej reakcji, którą mógłby potem wyszydzić. Przekazał jej to, co wiedział. Nawet trochę żałowała, że to nie żart. Zmarszczył czoło, jakby pomyślał o jakimś najgorszym scenariuszu, który mógł przytrafić się dwójce zaginionym.

- W co wpakował się Krystian? – zapytała Lena, ale chłopak wzruszył ramionami.

- Tego mi nie powiedział. Twierdził, że lepiej, żebym nie wiedział.

W to też uwierzyła. Lena pomyślała, że tak jak Marta odradzała jej w liście szukania siebie oraz Krystiana wraz z dociekaniem, dlaczego wyjechali, tak Krystian musiał przykazać to samo Sebastianowi. Czy robili to ze względu na ich dobro? Nawet jeżeli tak, to wciąż było to nieracjonalne, bo o ile Lena nie miała wysoko postawionych rodziców, tak ojciec Sebastiana miał wielu wpływowych znajomych, a co za tym szło, możliwość rozwiązania niektórych problemów. Chyba, że kłopot Krystiana był nie do rozwikłania… Mafia?   

- Co skasowałeś z jego komórki? – zapytała Lewisa, dziękując w duchu, że nauczycielka się spóźniała.

Sebastian poruszył się. Było jasne jak na dłoni, że nie chciał jej tego zdradzić. Lena patrzyła jednak na niego uparcie, dając mu jasno do zrozumienia, że nie spocznie póki nie wyjawi jej prawdy. W końcu, jakby poddając się tej niemej bitwie, szepnął cicho:

- Adres.

Serce Leny dostało palpitacji. Miała wrażenie, że chce wyskoczyć z jej piersi, bo przeczuwało, że było bliskie rozwiązania łamigłówki.

Sebastian spojrzał na nią pobłażliwie.

- Nie galopuj tak, to speluna.

- Byłeś w środku? – nie zdziwiła się, że sprawdził adres. Sama także by tak uczyniła przez zwykłą ludzką ciekawość.

- Nie, obserwowałem tylko z zewnątrz – skwasił się. – Na pierwszy rzut oka wygląda jak normalne wejście do knajpy, ale sądząc po tych, którzy tam się kręcili, wywnioskowałem, że to siedlisko dla ludzi z marginesu społecznego.

Lena otworzyła usta z niedowierzania.

- Po co Krystianowi taki adres?

Lewis po raz drugi wzruszył ramionami.

- Nie wiem, ale skoro z całej komórki miałem wykasować tylko jeden adres, to raczej ważne miejsce.

- W takim razie, dlaczego nie wyrzucił telefonu jak Marta w parku? – wiedziała, że jej pytania są bez sensu, ale chciała (o dziwo) podtrzymać rozmowę. Od kilku tygodni Sebastian był jedyną osobą, z którą mogła swobodnie i rzeczowo porozmawiać o przyjaciołach.

Chłopak nie odpowiedział od razu. Dał jej czas, aby sama domyśliła się, z jakiego powodu komórka została w pokoju Krystiana.

Myślała intensywnie. Czy celowo zostawiłby go tam? Przecież w dzisiejszych czasach mało kto rusza się z domu bez telefonu. Komórki z powodzeniem często zastępują komputery, bo są przenośne, mają dostęp do Internetu niemal w każdym miejscu na świecie, mogą robić zdjęcia oraz filmy, nawigować, ale, co również za tym idzie, łatwo je namierzyć.   

- Ktoś go śledził – wycedziła, przerażona tym, co odkryła. Sebastian przytaknął:

- Też tak sądzę. Na pewno umówił się z Martą w parku. Zostawił telefon w mieszkaniu, aby ktoś, kto namierzał komórkę, nie podejrzewał, że wychodzi. Do mnie zadzwonił z budki telefonicznej, prosząc abym po kilku dniach skasował adres, bo on zapomniał to zrobić, wyjął kartę SIM z telefonu i gdzieś ją zutylizował. Wyjaśnił pokrótce, że musi wyjechać i żebym go nie szukał. Potem, on z Martą wsiadł w autobus i pojechali na most Milenijny. W autobusie zarejestrowały ich kamery. Wysiedli na przystanku, ale mogę sobie rękę dać uciąć, że Marta miała dla nich przebranie w torebce.

- Marta ma wiele peruk – przerwała mu Lena, żeby uwiarygodnić jego wersję. Blondynka uwielbiała bale kostiumowe, kupując na każdą okazję nowy strój i dobierając do niego dodatki, w tym włosy. Była już chyba wszystkimi księżniczkami z Walta Disneya, Esmeraldą i Dzwoneczkiem z bajki o Piotrusiu Panie.

Lewis podchwycił.

- Mogła więc założyć perukę i kupić też jedną Krystianowi.

- Ale myślisz, że przebierali się na ulicy? To niemożliwe…

- Skąd – żachnął się. – Na pewno w lesie.

- No dobra – starała się wymyślić argumenty, które zniszczyłyby jego wersję wydarzeń, ale im więcej myślała, tym jaśniej widziała całą sytuację. – Nawet jeżeli Marta wzięła torebkę, choć nie wiem czy ją miała ze sobą, to zmieściłaby w nich co najwyżej peruki, całe ubranie na pewno nie pomieściłoby się w jej torebce, a myślę, że na ich miejscu nie ograniczyłabym się jedynie do włosów, tylko zatroszczyła o całość. Zmiana butów, ubrań…

- Masz rację – przyznał Sebastian, co wybiło ją trochę z pantałyku. Po raz pierwszy przyznał jej w czymś słuszność – jej próżność została mile połechtana.

- Nie, nie mam – zaprzeczyła po chwili, gdy nagle przypomniała sobie, gdzie znalazła list od Marty. – Przygotowali ucieczkę wcześniej. Ubrania, jakieś rzeczy osobiste, to wszystko umieścili w dziupli drzewa. Te rzeczy czekały tam na nich.

- Dziupla? – Sebastian się uśmiechnął. – Serio mam w to uwierzyć?

Nie obchodziło ją to czy jej uwierzy, czy nie. Mogła sama już zacząć swoje śledztwo, jedyne, czego potrzebowała, to adresu.

- Podasz mi miejsce tej speluny? – wysiliła się na swój najmilszy wyraz twarzy.

Jego mina była zacięta. Nie mogła oszacować czy dlatego, bo myślał, że skłamała z dziuplą od drzewa, czy że poprosiła o adres.

- Absolutnie nie.

- Dlaczego? – zapytała wrogo. Jej słodki ton głosu stał się ostry niczym brzytwa.

- Ci faceci ślinią się nawet na widok transwestyty, sam widziałem – odparł z politowaniem. – Są tak pijani, że nie poznają kobiet. Nie możesz tam wejść, bo zrobią ci krzywdę.

Co go obchodziło, co się z nią stanie? Gdyby sytuacja była odwrotna, prawdopodobnie byłaby pierwszą osobą, która zachęcałaby go do sprawdzenia adresu. Skąd więc ta troska?

Rzuciła okiem w jego stronę. Nie wyglądał jakby miało go coś przekonać. Mając do wyboru kilka opcji: przeszukanie go w nadziei, że spisał gdzieś adres, mało realną próbę szantażu albo zapytanie go czy zechce pójść z nią, postawiła na ostatni wariant. Odetchnęła głęboko i zaproponowała, czy może w takim razie udadzą się razem pod wskazany adres?

- Możemy tam iść, ale musimy być uzbrojeni, jeżeli mamy wejść do środka – pouczył jej Sebastian.

- Masz na myśli prawdziwą broń? – zapytała, zdziwiona tym, że sama o niej nie pomyślała.

- Nie – ostudził jej zapał. – O prawdziwą broń byłoby trudno z dnia na dzień, ale możemy wziąć straszaki. Dodatkowo weźmiesz do torebki gaz pieprzowy i noże.

Gdy wypowiedział ostatnie słowo, otworzyła usta, zastanawiając się, czy w razie potrzeby byłaby w stanie kogoś zabić. Mimo że niejednokrotnie życzyła Sebastianowi śmierci, sama nigdy nie ośmieliłaby się rzucić na niego z nożem. A skoro nie potrafiłaby zabić swojego największego, życiowego wroga, z pewnością nie podołałaby morderstwu innych osób. Wizja udania się do speluny nagle zaczęła ją niepokoić.

- Dobra – zgodziła się, pomimo obaw.

Umówili się następnego dnia po szkole. Było w pół do siedemnastej, gdy dotarli na obrzeża miasta, do, zwanego przez Sebastiana, siedliska dla ludzi z marginesu społecznego. Knajpa na parterze, wciśnięta była pomiędzy innymi lokalami usługowymi. Po jej lewej stronie znajdował się fryzjer. Salon był jeszcze otwarty, a w środku Lena dojrzała kilku klientów. Po prawej stronie mieścił się zakład mięsny. Zza witryny sklepowej, sprzedawczyni cierpliwie tłumaczyła coś przysadzistej kobiecie o czerwonych włosach, która gestykulowała namiętnie, oparta o ladę.

Knajpa oczywiście nie wyglądała korzystnie. Lena nawet śmiała zaryzykować stwierdzeniem, że speluna to łagodne słowo, bo pomijając klientelę, wejście od dawna nie widziało porządnych akcesoriów do sprzątania. Okna były czarne. Co dziwne były ciemne nie dlatego, że ktoś je celowo przyciemnił, aby wścibskie oczy nie widziały tego, co dzieje się w środku, tylko prawdopodobnie nigdy nie zostały wymyte. Drzwi do knajpy wyglądały jakby miały za chwilę wylecieć z futryny, a chodnik prowadzący do knajpy był w niektórych miejscach powyrywany. Wejście było obrazem nędzy i rozpaczy.

- Mówiłem, że nie wygląda zachęcająco – powiedział Sebastian, spostrzegając minę Leny.

Dziewczyna przytaknęła, ale dalej była gotowa zaryzykować wejście do środka, szczególnie, że wzięła z mieszkania babci dwa noże (jeden włożyła do torebki, drugi, mniejszy, ulokowała w bucie, co spotkało się z rozbawieniem na twarzy chłopaka, ale na szczęście oszczędził sobie głośnych komentarzy).

Lewis z kolei miał schowany w spodniach pistolet hukowy i atrapę granatu dymnego, a dwa gazy pieprzowe, które przyniósł ze sobą, od razu wylądowały w torebce dziewczyny.

Tak uzbrojeni poczekali, aż kilka kręcących się osób na zewnątrz, zniknie za rogiem. W końcu gdy towarzystwo odeszło, oni mogli wdrążyć ich plan w życie.

Plan był prosty: wejść do speluny, przekupić barmana żeby z nimi porozmawiał i wyjść. Nic więcej nie musieli robić, wedle ich założeń, barman wystarczy im, jako źródło wiedzy.

Ruszyli przed siebie pewni sukcesu. Sebastian przodem, szatynka troszkę z tyłu, aby w razie czego mogła zawrócić. Wiedziała, że gdyby zdecydowała się jednak na ucieczkę, chłopak nigdy więcej by jej niczego nie zdradził, dlatego pryśnięcie zostawiła sobie na wyjście ostateczne z kryzysowej sytuacji.

Kiedy weszli do środka, zauważyli jednak, jaką wielką lukę mieli w planie. Niestety, knajpa okazała się nie być pubem, tylko czymś w rodzaju ośrodka rozrywkowego dla bezdomnych (jakkolwiek absurdalnie to brzmiało) więc i barmana w środku nie było. Przywitało ich za to około dziesięciu dorosłych mężczyzn, którzy pod jedną ze ścian grali w bilard i głośno dyskutowali.

Ku zaskoczeniu nastolatków, mężczyźni nie byli pijani. W środku nie śmierdziało też odorem spoconych, brudnych mężczyzn, który Lena spodziewała się wyczuć, a jedynie stęchlizną starego, nieodmalowanego pomieszczenia, do którego zapachu po kilku minutach dało się przyzwyczaić.

- Państwo się zgubili? – zapytał mężczyzna najbliżej ich stojący, z ubytkami w zębach. Był ubrany w skórę, a na szyi połyskiwał mu długi, złoty łańcuch.

- A czy pan jest szefem? – zapytał w odpowiedzi Sebastian, co spotkało się z niezadowoleniem znacznej części mężczyzn. Niektórzy przestali przyglądać się grze, skupiając na nastolatkach całą swoją uwagę.

- Szef jest na dole – odparł mężczyzna w skórze, podnosząc brew wysoko i czekając na ich reakcję.

Lena dopiero teraz spostrzegła, że za automatem do gry, znajdowały się schody, prowadzące w dół. A więc była piwnica i to tam mieściło się „biuro” głównodowodzącego.

- Prowadź – zadecydował Sebastian.

Mężczyźni zostali przy bilardzie, tylko ich rozmówca spełnił obowiązek, kierując nastolatków do piwnicy. Weszli na stopnie. Lena sięgnęła wzrokiem na dół, ale nic nie widziała oprócz ciemności. Przełknęła głośno ślinę. Mogłaby zostać tu na górze, gdyby nie to, że wcale nie miała pewności, gdzie było bezpieczniej.

Sebastian szedł pomiędzy mężczyzną, a Leną, rozglądając się na boki, jakby chciał zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Tannenberg zaczęła więc robić to samo, ale zanim się obejrzała, już dotarli do małego pomieszczenia.

- Wejdźcie, zaraz go zawołam – rzekł mężczyzna, na co posłusznie wkroczyli do dwudziestometrowej salki. Miała wrażenie, że zaraz ich zamknie, ale salka pozostała otwarta, co przyjęła z wielką ulgą. Zajęli miejsca na krzesłach, zostawiając „szefowi” miejsce po drugiej stronie biurka.

- I co teraz? – szepnęła w stronę Sebastiana.

Chłopak chyba nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć, bo poruszył się niepewnie, chrząkając wymijająco:

- Czekamy.

Wywróciła oczami. Oczywiście, że nie miał planu zapasowego, jak wydostać się z piwnicy, bez uszczerbku na zdrowiu.

I wtedy usłyszała cmokanie. Ktoś za nimi był wyraźnie zadowolony z ich obecności i nie był to mężczyzna, który ich tu przyprowadził. Odwróciła się pośpiesznie za siebie, napotykając spojrzenie mięśniaka.

Znała go. Miał długie włosy i gęstą, czarną brodę. Nosił kilka kolczyków w uszach i pomimo braku słońca w piwnicy założył na czubek głowy okulary przeciwsłoneczne.

Ale jeszcze bardziej znał go Sebastian. Kilka miesięcy temu dokładnie zaznajomił się z jego pięściami, które okładały go w klubie, razem z dwoma kolegami, bijąc do nieprzytomności.

Motocyklista – pomyślała słabo Tannenberg, zerkając na bladą jak ściana twarz Sebastiana. Nawet bardziej niż o swoje życie, po raz pierwszy zaczęła martwić się o jego.