Nemezis: Rozdział 14

POSZUKIWANIA

Telefon Krystiana nie odpowiadał. Och, jak Lena pragnęła teraz, by on i Marta byli razem, zapominając o bożym świecie. Niestety jej mózg, pracując na zwiększonych obrotach pod wpływem adrenaliny, podsuwał kolejne pomysły na temat tego, co działo się z przyjaciółką i bynajmniej nie były to optymistyczne wizje. Działo się to przez fakt, że blondynka nie dawała znaku życia nie tylko Tannenberg, ale również matce, co wzbudziło podejrzenia jej rodzicielki i przez co pani Teresa wróciła do domu wcześniej niż zazwyczaj.

Pesymizm Leny sięgnął najwyższego z możliwych punktów o godzinie dziewiętnastej, kiedy w końcu udało jej się dotrzeć do mieszkania, w którym mieszkał Krystian. Kilkukrotnie upewniając się, że dotarła pod właściwy adres, stanęła przed budynkiem i wcisnęła na domofonie numer osiemnasty, a następnie usłyszała dzwonek.

Rozejrzała się po okolicy. Nic dziwnego, że Krystian nie zapraszał do siebie znajomych. Ściany budynku wyglądały jakby pamiętały jeszcze lata powojenne. Obdrapane parapety i zniszczone, stare okna idealnie współgrały z drzwiami prowadzącymi w próżnię lub balkonami bez barier. Takiemu ciekawemu zjawisku Lena poświęciła wiele uwagi – zero zachowanych norm bezpieczeństwa, zero myślenia o lokatorach. To tak jakby ona, bez nawet minimalnej wiedzy na temat konstrukcji, wzięła się za projektowanie budynku; wszędzie były usterki, wszędzie dostrzegała wystające kable czy słabej jakości surowce.

Nikt nie otworzył jej drzwi, tymczasem domofon w bloku przestał dzwonić. Było po zmroku, więc mimo obawy pozostania w takim miejscu, musiała poczekać aż ktoś zechce wyjść z psem na spacer albo wróci z zakupów czy pracy, jeżeli chciała dostać się do środka. Kurczowo zacisnęła w ręku gaz pieprzowy, który dostała w prezencie od ojca. Trzymając go w dłoni jakoś zawsze czuła się bezpieczniej, nawet jeśli nigdy nie próbowała go użyć. Było już chłodno; to zdumiewające, że w południe temperatura przekraczała dwadzieścia stopni, spadając do czterech w nocy. Żałując, że nie miała przy sobie czapki, nagle spostrzegła, że w budynku na parterze zaświeciło się światło, co oznaczało, że zaraz na klatce przed nią pojawi się człowiek.

Miała rację; korpulentna kobieta wychodziła dźwigając śmieci, więc Lena skorzystała z okazji, wślizgując się do klatki. Ku rozpaczy dziewczyny w bloku nie było windy, a mieszkanie Krystiana okazało się mieścić na ostatnim piętrze.

Dysząc jakby dopiero co skończyła bieg przełajowy, dotarła na czwarte piętro. Już będąc pół piętra niżej zauważyła jednak, że z mieszkania dobiegał hałas – ktoś włączył głośno telewizor, tak, że ona słyszała go nawet z klatki.

Przekonana, że telewizor zakłócił dźwięk domofonu, załomotała do drzwi, nie mogąc zlokalizować dzwonka. Była pewna, że ktoś jej zaraz otworzy, ale przeliczyła się. W końcu, z braku pomysłów, pociągnęła za klamkę u drzwi, i, jakie było jej zdziwienie, gdy okazały się otwarte. Niepewnie weszła do środka.

- Dzień dobry! – krzyknęła na powitanie. Nie chciała wyglądać niczym intruz, dlatego od razu zaczęła się tłumaczyć. – Jestem koleżanką Krystiana, czy mogłabym…

Do jej nozdrzy doleciał zapach zmieszanego alkoholu, a potem uderzył widok pijanego, śpiącego faceta na kanapie z wielkim, wypiętym brzuchem w kierunku telewizora, który był chyba pogłośniony na maksa. Facet, który w mniemaniu Leny, miał być ojcem Krystiana, zupełnie nie pasował jej do obrazu rodzica chłopaka. Z tego co pamiętała, z opowieści kolegi z klasy, mężczyzna jakieś kilkanaście lat temu uległ wypadkowi i jeździł na wózku inwalidzkim. Ten tutaj nie wyglądał na kalekę, za to z pewnością miał problemy z oddychaniem we śnie. Świadczyło o tym donośne chrapanie wydobywające się z jego ust przy akompaniamencie dźwięków wychodzących z telewizora. Po takim nędznym widoku, Tannenberg pomyślała, że telewizor powinien zostać zakazany i rozważyła niezwłoczne cofnięcie na klatkę.

Chęć przekonania się, czy Krystian był w swoim pokoju przezwyciężyła jednak obawę, że mężczyzna zaraz się obudzi. Mieszkanie było małe, dlatego łatwo zlokalizowała sypialnię chłopaka, poznając jego pokój po tabliczce: „Nie wchodzić”. Tylko dzieci zawieszały tabliczki na drzwiach, sama kupiła sobie kiedyś napis: „Pokój Lenki” i wisiał tak do czasu, aż nie poszła do liceum i stwierdziła, że jest na niego już za duża.

Zapukała do drzwi, nerwowo zerkając za siebie, czy mężczyzna dalej śpi. Nic nie wskazywało jednak, że się obudził, dlatego powoli weszła do pokoju chłopaka. Oczywiście był pusty, ale to co ją zaskoczyło to fakt, iż zostawił na biurku swój telefon. Kto w dzisiejszych czasach porusza się bez komórki? Co prawda znajdował się on pod papierami, może o nim zapomniał?

Nie była pozbawiona skrupułów aby go sobie przywłaszczyć i przewertować. Już raz przecież wzięła telefon i nic dobrego z tego nie wynikło. Zauważyła za to, że pokój Krystiana był bardzo schludny w porównaniu z całą resztą mieszkania, które od dawna nie widziało akcesoriów do sprzątania. Momentalnie zrobiło jej się żal chłopaka, gdyż nigdy nie skarżył się na swój los. Nie mówił, że ma ojca pijaka ani to, w jakich warunkach mieszkał. To była kolejna cecha, która połączyła zapewne Martę z Krystianem – nie narzekali jak większość ludzi.

Wyszła z mieszkania, kontemplując co zrobić teraz. Gdzie szukać odpowiedzi i co powiedzieć matce Marty. Gdyby chociaż Krystian z blondynką udzielili jej kilku wskazówek, może by się tak nie martwiła. Niestety niewiedza jest czymś co nas przeraża najbardziej. A oni… jak gdyby rozpłynęli się w powietrzu.

Wychodząc z budynku odnotowała, że jakaś postać stoi pod klatką, dokładnie tak, jak to ona czekała aby ktoś otworzył drzwi. Nie była to nieznajoma jej osoba. Sebastian, dosłownie warujący niczym pies pod budynkiem, w którym mieszkał Krystian, nie mógł być zwyczajnym zbiegiem okoliczności.

- Co tu robisz? – warknęła nieprzyjemnie.

Lewis spojrzał na nią podnosząc brwi.

- A to już rozmawiamy? – zapytał w odwecie.

Dziewczyna zmełła w ustach przekleństwo.

- Co tu robisz? – powtórzyła unikając odpowiedzi na jego pytanie.

- Idę do Krystiana – odparł, wymijając ją i wchodząc na schody.

Czegoś jej nie mówił, była tego pewna, dlatego poszła za nim jak cień, czego może nawet nie zauważył, bo jego długie nogi pozwalały mu na wchodzenie co drugi stopień, podczas gdy ona szybko się zmęczyła i musiała na moment przystanąć. Dogoniła go na samej górze, stał, pukając do drzwi, bez najmniejszej zadyszki. Lena pomyślała, że gdyby go lubiła, mogłaby być pod wrażeniem i pogratulować mu kondycji, czego z oczywistych względów koniec końców nie zrobiła i zrobić nie zamierzała.

- Jest otwarte – podpowiedziała chłopakowi, ciekawa co zamierzał.

Odwrócił się do niej zdziwiony, ale o nic nie zapytał, tylko pociągnął za klamkę.

- Kłamczucha – mlasnął od razu, kiedy drzwi okazały się zamknięte.

- Odsuń się – zażądała Lena, przepychając się do przodu.

Już ona mu pokaże jak to się robi. W jej głowie krążyły niczym sępy nieprzychylne komentarze na temat Sebastiana, który nawet klamki porządnie nie umie złapać i drzwi otworzyć jak się należy. Była pewna swego do czasu aż okazało się, że niestety, ona też nie umiała.

Na usta cisnęły jej się słowa tłumaczenia, że przecież jeszcze chwilę temu były otwarte, bo sama była w środku. 

- Faktycznie zamknięte – powiedziała tylko, kwitując w ten sposób sytuację.

Sebastian jeszcze raz zapukał. Nic. Dopiero kiedy załomotał mocno pięścią w drzwi, usłyszeli jak stare drewno skrzypie i zza zasuwy wystaje czerwona twarz mężczyzny. Miał przy sobie broń myśliwską, z długą lufą, przez którą Lena mimowolnie cofnęła się za Sebastiana. Jak ktoś z nich miał zginąć, to lepiej żeby to był on.

- Czego tu? – fuknął mężczyzna ledwo trzymając się na nogach. Lena zaobserwowała, że chociaż założył spodnie.

- Witam, jestem Sebastian Lewis, kolega Krystiana z klasy. Już raz się widzieliśmy – przypomniał grzecznie chłopak. – Przyszedłem do Krystiana, bo mam z nim robić projekt – dodał, co było oczywistym kłamstwem.

- We trójkę go robimy – dała znać o swojej obecności Lena, wychylając się odrobinę zza pleców chłopaka.

- Taak? – zapytał mężczyzna czkając. – No to właźcie – zarządził.

Lena naprawdę nie pojmowała, co chciał zdziałać Sebastian. Pewna natomiast była tego, że Lewis wiedział o nieobecności chłopaka w mieszkaniu, w przeciwieństwie od pijanego mężczyzny, który wrócił do salonu, przed telewizor, podczas gdy oni razem weszli do pokoju Krystiana.

- Co robisz? – zapytała go szeptem, ale on, zamiast odpowiedzieć, podszedł do biurka, i wziął telefon do ręki, który Lena znalazła kilka minut temu.

- A na co to wygląda? – odpowiedział pytaniem na pytanie, odblokowując telefon (co zdaniem Leny było podejrzane, bo udało mu się od razu).

- Chcesz dowiedzieć się, gdzie jest Krystian?

- Nie, tego nie chcę – bąknął. Lenie wydawało się, że właśnie wszedł w wiadomości tekstowe.

- Chcesz skasować niewygodne, sprośne smsy, które wymieniałeś z Krystianem? – zażartowała, ale Sebastian wcale jej nie potępił.

- Prawie – odrzekł.

- Ciekawe czy mnie widział i dlatego zamknął drzwi… – zastanawiała się na głos szatynka. – Jak wychodziłam z pokoju Krystiana na pewno jeszcze spał…

Lewis odwrócił się w jej stronę, poważnie zaintrygowany.

- I co, ty też znalazłaś telefon i nie grzebałaś w nim?

Dziewczyna podniosła dumnie głowę, przecząc nią, co chłopak skomentował z sarkazmem.

- Nie do wiary… To chyba naprawdę zalazłem ci za skórę, skoro tylko mi wycinasz takie numery. Skończone – odłożył telefon z powrotem, po czym dodatkowo wyjął kartę SIM.

Lena poczuła się źle. Nie dość, że była zmuszona płaszczyć się przed wrogiem, aby zdradził jej rąbek tajemnicy po co tu przyszedł, co i tak nie zrobił, to jeszcze ją oczerniał.

- Ty jako jedyny jesteś poza moim kręgosłupem moralnym – warknęła. Lewis rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym odłożywszy telefon, najzwyczajniej wyszedł z kartą w ręku. – Nie sądzisz, że ojciec Krystiana nas rozpozna, kiedy zaczną go szukać i powie, że byliśmy u niego w pokoju? – szepnęła niemal depcząc mu po piętach, widząc, że chłopak zaraz ewakuuje się z mieszkania.

- Po pierwsze, nie, nie sądzę, bo poszedł spać – jak gdyby dla potwierdzenia jego słów z salonu dobiegł odgłos chrapania. – Po drugie, to jego ojczym, jego prawdziwy ojciec rok temu popełnił samobójstwo, co chyba powinnaś wiedzieć.

Ugodziło ją to, jak mało wiedziała o Krystianie. Z jednej strony chłopak nie powiedział jej o śmierci ojca, ale z drugiej strony sama nigdy nie zapytała jak układały mu się sprawy w domu. Przecież samobójstwo nie było tematem, o którym nastolatek sam dobrowolnie zacząłby rozmawiać. Bo i o czym tu rozprawiać? O osobie niepełnosprawnej, która, nie chcąc być ciężarem dla rodziny, decyduje się na odebranie sobie życia? Doskonale rozumiała to uczucie. Przecież i ona w gimnazjum niejednokrotnie zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby skończyć ze swoim marnym żywotem. Czy skoczyć z mostu? Czy może podciąć żyły lub przedawkować lekarstwa? Wziąć tabletki nasenne czy może narkotyki? Tyle możliwości do wyboru.

W końcu, Lena doszła do wniosku, że Sebastian miał rację i była tchórzem. W samym akcie popełnienia samobójstwa widziała bowiem nie słabość, a odwagę na targnięcie się na swoją osobę. Ona była jednostką niezdolną do samoistnego unicestwienia, co czyniło ją bezsilną, mierną i tchórzliwą.

Wciąż rozmyślając nad ojcem Krystiana, nagle, jakby uświadamiając sobie, że chłopak miał dwoje rodziców, pomyślała o matce. Jej myśli skoncentrowały się na pracy kobiety na dwa etaty. Gdzie w tym wszystkim znalazła czas na ponowne wyjście za mąż? I w dodatku za kogo? Za pijanego obiboka pochrapującego całymi dniami bez spodni na kanapie. Taki widok wołał o pomstę do nieba.

Sebastian z Leną wyszli na obskurną klatkę, na której roznosiła się woń pichconego późnego obiadu. Co prawda woń może nie do końca przypominała tradycyjne, polskie danie, ale bynajmniej dobrze było wiedzieć, że mieszkały tu rodziny, które jadały w domu, a nie na mieście. Wielokrotnie wstrząsały Leną obrazki rodzin we Wrocławiu przychodzące na obiad do barów szybkiej obsługi i zawsze w takich momentach cieszyła się, że ona jako dziecko jadała u siebie.

- Posmutniałaś – zauważył Sebastian, schodząc po stopniach. 

Przyglądał się jej, co zaobserwowała dopiero teraz. Tym razem dotrzymywał jej kroku.

- Nie, zamyśliłam się – odparowała. Za nic nie przyznałaby mu racji.

Chłopak wzruszył lekko ramionami.

- Powiesz mi, co zrobiłeś z komórką Krystiana? – podjęła, ale Sebastian pokiwał przecząco głową. – A wiesz chociaż gdzie oni się podziewają?

- Oni? – ta informacja była dla Lewisa nowością i jakkolwiek Lena chciałaby chełpić się, że wiedziała coś, o czym on nie miał pojęcia, nie mogła. Zamiast tego była mocno zawiedziona.

- Tak, Marty też nie ma w mieszkaniu – nie wiedziała po co mu to mówi, ale chyba nie chciała aby zapanowała cisza. Zbliżali się do parteru, więc lada moment mieli się i tak rozstać.

- Gdzieś się zaszyli?

Szatynka przygryzła wargę.

- Nie wiem – jęknęła. – Mama Marty twierdzi, że ona zniknęła, dlatego pomyślałam, że jest u Krystiana i dlatego…

- Tu wpadłaś – dokończył za nią.

Podeszli do drzwi prowadzących na zewnątrz. Lena pchnęła je, od razu czując jak w twarz muska ją świeże, mroźne powietrze. Była już noc, a blokowisko było słabo oświetlone. Wystraszyła się co Sebastian mógł jej tu zrobić, więc mruknęła z niechęcią.

- Daj mi znać, gdybyś czegoś się dowiedział – odwróciła się, ruszając przed siebie.

- Ty też – zrewanżował się, choć Lena od razu pomyślała, że choćby piekło zamarzło i tak by mu nie doniosła potencjalnie uzyskanych informacji. – Dasz sobie radę sama? – zapytał na odchodnym, gdy zaczęła się oddalać.

- Skąd ta troska? – burknęła w odwecie przez ramię, podnosząc głos. – Jakoś dając mi truciznę ze swoją dziewczyną nie myślałeś, co mogło mi się stać…

Sebastian zrobił kilka susów, aby się z nią wyrównać.

- O czym ty bredzisz? – wytrzeszczył oczy. Tak jak kiedyś złapał ją za ramię, ale tym razem nie wyrywała się. – To ty chciałaś mnie zatruć. Monika zasugerowała mi, że wlałaś coś do kubka i żebym go za wszelką cenę odstawił.

- Panie omnibus, a nie przyszło ci do głowy, skąd ona do cholery o tym wiedziała? – zdenerwowała się. Patrzyła w jego zdziwione oblicze, zastanawiając się, jak on wymyślił tą historię na poczekaniu. – Zresztą nieważne, na pewno jak zwykle kłamiesz. Razem uknuliście, żeby mnie zatruć…

- Tak, na oczach całej szkoły – jego głos był przesiąknięty ironią. – Za jakiego głupka mnie masz? Gdybym chciał cię zatruć wymyśliłbym sam jakiś sposób, na pewno nie spiskował z Moniką, z moją byłą dziewczyną. Jej pomysły były zawsze zbyt banalne.

- Jasne – warknęła, choć nie do końca już pewna swoich racji. Policzki zaczęły ją piec, więc pobłogosławiła w duchu ciemność. Może nie powinna sprzedawać Moniki, ale jeśli to, co jej właśnie wyjawił było prawdą, to dziewczyna zasługiwała, aby dowiedział się prawdy. – Wiedz, że ona sama zgłosiła się do mnie. I to ona zaproponowała wlanie ci czegoś do kubka. Dała mi fiolkę, którą głupio zużyłam, przyznaję, bo myślałam, że zgodnie z naszymi ustaleniami wlewam ci środek przeczyszczający, nie truciznę… Fakt, jestem po części winna, ale to też ja omal nie zginęłam przez jakieś wasze głupie porachunki, więc proszę, wyjaśnijcie sobie co trzeba i na drugi raz nie wciągajcie w to osób trzecich – odwróciła się na pięcie, byle tylko uciec od niego jak najdalej.

Nie gonił jej, z czego się ucieszyła. Nie zniosłaby dłużej jego zdębiałej miny i zdziwionych oczu, wpatrujących się w nią jakby postradała ostatnie zmysły.  

Uważała, że dobrze zrobiła, choć w głębi ducha czuła, jakby sprzedała też trochę i siebie. Teraz, Sebastian może nieopatrznie zrozumieć jej wyjaśnienia i pomyśleć, że zależało jej na jego życiu, skoro fiolka była środkiem przeczyszczającym, a nie trucizną. Nic bardziej mylnego! W końcu był on dla niej nikim. Panem zero.

Zadzwoniła jeszcze do mamy Marty, tylko po to, aby dowiedzieć się, czy przybyły jakieś nowe informacje odnośnie jej przyjaciółki. Niestety, nawet jeśli jakieś były, okazały się one szczątkowe. Policja oświadczyła bowiem kobiecie, że poszukiwania mogą zacząć się dopiero po upływie dwudziestu czterech godzin od zniknięcia córki. Skoro cała doba jeszcze nie upłynęła, poszukiwania polegały głównie na wydzwanianiu do osób, u których mogła ukrywać się Marta. Jako że padło imię Krystiana wśród tej listy, upewniło to Lenę, iż pani Teresa wiedziała o znajomości blondynki z kolegą z klasy.

- Właśnie wracam od Krystiana – mruknęła Lena do kobiety przez telefon.

- Tak? I co? Zastałaś ich razem – wyspekulowała. Głos pani Teresy stał się piskliwy.

- Nie – szatynka mogła na tym poprzestać, ale kobieta brzmiała na poważnie zmartwioną zniknięciem córki, dlatego Lena poczuwała się do obowiązku, żeby dopowiedzieć resztę. – Niestety, Krystiana również nie było w mieszkaniu. Wydaje mi się…

- Tak? – pani Teresa pociągnęła przeraźliwie nosem.

- Oni są gdzieś razem – wyjawiła swe spostrzeżenia na głos, słysząc cichy płacz po drugiej stronie słuchawki.