Nemezis: Rozdział 13

TAJEMNICZE ZNIKNIĘCIE

Postanowić zakończyć zemstę było łatwo, ot, zwykła deklaracja przed samą sobą. Ciężej było tę deklarację podtrzymać; Lena wahała się jak chorągiewka na wietrze, czy dobrze czyni, czy też nie. Czy Sebastian doceni to, że zawiesiła broń, czy właśnie ten czyn zmotywuje go do dalszego działania. Obawiała się tej drugiej możliwości. Po głowie nieustannie krążyło jej przysłowie, że kiedy kota nie ma, myszy harcują. Skoro ona zaprzestanie walki, Lewis zauważy w tym szansę na bezkarną nagonkę na jej osobę.

Odegnała posępne myśli biegające po jej głowie.

- Jestem ponad jego zabawy – szepnęła cichutko, jakby przede wszystkim chciała przekonać siebie co do słuszności tej tezy.

Odciąć się od tego, co miało miejsce w szkole w ostatnich dniach, zdecydowanie nie było łatwo. Szczególnie, że we wtorek, dzień po jej ambitnym postanowieniu zaprzestania walki, trafiła na dywanik dyrektora. I to nie sama. Zbladła, widząc siedzącego Lewisa na krześle, naprzeciw dyrektora szkoły, u niego w gabinecie.

A tak dobrze wychodziło jej unikanie chłopaka…

- Idealnie – staruszek uśmiechnął się od ucha do ucha, dodając Lenie odwagi ręką, aby weszła do nich do środka. – Zapraszam.

Dziewczyna odliczyła w myślach do dziecięciu. Ten dyrektor był chyba obłąkany aby zapraszać znienawidzoną dwójkę razem do pokoju. Na jej twarzy wymalowało się niezadowolenie, kiedy przeszła obok krzesła, na którym siedział Sebastian i zobaczyła, że, podobnie jak dyrektor, z wolna sączył herbatę.

- A teraz – zaczął mężczyzna poczciwym głosem starca. Odczekał chwilę, aż Lena usiądzie, zaproponował dziewczynie coś do picia, a kiedy odmówiła dodał: – Dogadacie się między sobą, ustalając jakiś konsensus, jak zamierzacie koegzystować przez najbliższe półtora roku – nie zważał na zdegustowanie w obliczach podopiecznych i ciągnął dalej. – Wychodzę na piętnaście minut z gabinetu, powiedzmy, że wezwało mnie coś pilnego – puścił oczko nastolatkom. – Porozmawiajcie, ale nie jak dzieci, a dwoje dorosłych, bo tak chciałbym was traktować.

Wstał z miejsca, ruszając przed siebie w stronę wyjścia. – A i uprzedzam, w rogu pokoju jest kamera…

Lena instynktownie spojrzała w kąt pomieszczenia, gdzie zainstalowana została wielka kula. To bez wątpienia był aparat rejestrujący obraz na taśmie filmowej.

Dyrektor wyszedł z gabinetu wielce zadowolony ze swojego pomysłu. Stwierdził, że uczniowie, zmuszeni podjąć wspólną decyzję, jak zażegnać konflikt, na pewno będą woleli przeprosić się za wszystkie niesnaski i wyjaśnić najcięższe spięcia, ze zwieszonymi głowami obiecując poprawę. Mimo jakichś nieporozumień dojdą do oczywistych konkluzji, że możliwość uczęszczania do szkoły im. Polonii Belgijskiej jest najlepszym, co ich w życiu spotkało, więc szkoda byłoby to zaprzepaścić… Na pewno nie spodziewał się tego, co zastał, kiedy po piętnastu minutach wrócił do pokoju dyrektorskiego.

Lena i Sebastian byli na swoich miejscach. Dziewczyna siedziała sztywno; wyprostowana i spięta. Chłopak z kolei podpierał twarz ręką, przy czym wyglądał jakby nudził się, że jeszcze się tu znajduje.

Staruszek odchrząknął, aby dać znać im o swojej obecności. Tannenberg wyprostowała się jeszcze bardziej, o ile było to możliwe, a chłopak nie ruszył się ani o milimetr.

- Zgoda? – zapytał dyrektor z nadzieją.

- Uzgodniliśmy… – zaczęła dziewczyna, wiercąc się na swoim krześle.

- Tak? – dyrektor pośpieszył ją. Podszedł do stolika z herbatą, nastawiając wodę na wrzątek. Na zewnątrz sprawiał pozory spokojnego, wewnątrz był niebotycznie ciekaw przebiegu rozmowy.

Lena odwróciła się w stronę mężczyzny, dumna z rozwiązania jakie wymyśliła, bo Sebastian zaakceptował je bez szemrania. To był jej pomysł, a on przyjął go bez protestu, co uznała za progres w ich relacjach.

- Ustaliliśmy, że nie będziemy ze sobą rozmawiać – powiedziała to z uśmiechem na twarzy, ale zaraz mina jej zrzedła, gdy dyrektor złapał się za czoło. Jego pomarszczona twarz wygięła się okrutnie; miał nadzieję, że się przesłyszał.

Lena wprowadziła bardzo szybko nową „ustawę” w życie. Traktowała Sebastiana jak powietrze, a i on odwdzięczał się jej tym samym, co było cudowne. Nareszcie mogła udawać jakby nie istniał. Albo przynajmniej próbować.

- Moje ty biedactwo! – to Monika wyrosła przed nią, rzucając się na Lenę, jakby była jej – od wieki niewidzianą – przyjaciółką.

Właśnie szła na matematykę, z Martą pod ręką, a brunetka (znowu w mini i dekolcie) zagrodziła jej drogę, napierając na nią swym ciałem.

- Wybacz, że nie odwiedziłam cię w szpitalu, ale byłam zajęta. Wiesz, ja mam mnóstwo nowych planów, które na pewno wyjdą…

- O czym ty opowiadasz? – zapytała Lena, mocno odpychając brunetkę. Monika miała niewyobrażalny tupet. – Najpierw wymyślasz z Sebastianem jak mnie podejść, trujecie, a teraz masz czelność się do mnie odzywać? – nie obchodziło ją to, że Marta stała obok i chyba usłyszała za dużo.

- Ciicho – zrugała Lenę Monika, rozglądając się ukradkiem, czy nikt nie podsłuchuje. – To nie tak – uspokoiła ją. – Nie wiem co ci naopowiadał ten gagatek, ale wszystko wytłumaczę – rzekła, nawet pomimo tego że Tannenberg machnęła ręką.

- Kiedy ja już nie chcę nic słyszeć – odszczeknęła, wyminęła i pozostawiła w szoku Monikę.

Marta spojrzała na Lenę ze zmartwieniem.

- Co się dzieje? – zapytała. – Mogę jakoś pomóc?

- Nie – dziewczyna zaprzeczyła głową. – Nie, już wszystko w porządku.

Dni mijały jeden po drugim, przechodząc w tygodnie. Tygodnie przekształciły się w miesiąc i ani się obejrzała, a zawitał maj. Ale dopiero pod koniec tego wiosennego miesiąca miało miejsce niesamowite zdarzenie.

Sebastian wstawił się za Leną. Nie była pewna, czy zrobił to celowo, czy to jego instynkt kazał mu powiedzieć słowa obciążające Zuzę, ale jedno było pewne – nie musiała sama zatroszczyć się o siebie, tylko ktoś zrobił to za nią.

Pomiędzy Leną a Zuzą na lekcji WF-u doszło do mocnej wymiany zdań. Zuza zaatakowała koleżankę z klasy, gdyż, jak stwierdziła, to ją powinna wybrać jako najmocniejszego zawodnika, zamiast Żanety. Na co Lena wprost powiedziała, że wcale nie uważa ją za najlepszego gracza w siatkówkę, dlatego więc wybiera Żanetę.

Zuza, z odcieniem karmazynu na twarzy, żachnęła, że Lena jest najgorszym, stronniczym kapitanem w historii szkoły i że jest debilką, bo woli Żanetę zamiast niej. Tannenberg, która nie mogła znieść obelg, odpyskowała, że to Zuza jest kretynką, bo kłóci się o jakąś tam grę.

Co prawda, gra miała być oceniana tego dnia przez nauczycielkę, a drużyna przeciwna była ewidentnie słabsza od Leny, dlatego Zuzie zależało aby dostać się do tej mocniejszej, z Tannenberg jako kapitanem. Oczywiście, kwestionowanie wyboru zawodników w niczym Zuzie nie pomogło, tylko rozśmieszyło dziewczęta i sprowadziło uwagę chłopców, którzy rozgrzewali się na boisku.

- Co tam marudzisz? – zapytał Bruno Zuzę.

- Nie twój interes – warknęła do niego, zakładając ramiona na krzyż. – Ja w takim razie nie gram, bo z tymi ofermami w drużynie sama nie wygram – dodała Zuza, spoglądając na drużynę, do której miała dołączyć.

- To jest tylko gra – przypomniała jej Lena, choć słyszała jak koleżanki z klasy (per ofermy) podnoszą wzburzone głosy na Zuzę.

- To się zamień jak jesteś taka mądra – zaszydziła obrażona Zuza, na co Sebastian wkroczył do akcji.

Podszedł do dziewczyn i rzekł z wolna w kierunku Leny, łamiąc zasadę, zgodnie z którą nie mógł z nią bezpośrednio rozmawiać:

- Przygarnij Zuzę do swojej drużyny, w przeciwnym razie możesz jutro liczyć na anonim, że jesteś lesbijką, sypiasz z trenerem, czy jesteś odpowiedzialna za wyrzucenie klucza z boksu…

Zuza wciągnęła ze świstem powietrze, ale nie zaprzeczyła. Do Leny dopiero po chwili dotarło o czym wspomniał Sebastian. Faktycznie kilka miesięcy temu w boksach leżała kartka z informacją, iż to ona, Lena Tannenberg pozbyła się klucza z szatni. Do dzisiaj sądziła, że anonim był sprawką Lewisa, bo on miał motyw, a Zuza?

- Ty go napisałaś? – zapytała zszokowana koleżankę z klasy, na co ona obruszyła się.

- Głupia jesteś? On kłamie. Po co miałabym to robić? Zamknij się ty oszuście, to nie ja.

Sebastian wzruszył ramionami:

- Może dlatego, że Lena zbiła cię piłką, kiedy graliśmy w dwa ognie? Ale co ja tam wiem? Przecież widziałem jak rozłożyłaś tylko ze trzy anonimy, reszta pewnie rozłożyła się sama.

Zuza pokiwała głową z politowaniem.

- Wszyscy jesteście głupi. Nie gram – mlasnęła i chciała zejść z boiska, ale akurat przyszła nauczycielka z piłką, więc była zmuszona zostać i grać w drużynie przeciwnej.

Tannenberg nie mogła skupić się przez cały mecz. Na szczęście, zgodnie z przewidywaniami Zuzy, jej drużyna wygrała, tak więc ona nie musiała nawet się starać.

Przez obietnicę złożoną dyrektorowi, nie mogła wprost zapytać Sebastiana czy prawdą było to, co powiedział odnośnie Zuzy. Zamiast Lewisa postanowiła więc dyskretnie podpytać Krystiana, czy wiedział coś na temat anonimu.

Marty nie było dzisiaj w szkole, przez co Krystian wyglądał na przygnębionego. Nie odzywał się za wiele i nie sypał dowcipów, jak to zwykle miał w zwyczaju robić na przerwach. W ogóle, Lena zauważyła, że Krystian i Marta uwielbiali spędzać ze sobą czas. Gdyby mogli, pewnie wcale by się nie rozdzielali. Zazdrościła im tak wspaniałej relacji, ale przede wszystkim cieszyła ich szczęściem.

- Krystian – podeszła do kolegi po skończonym meczu, widząc, że Sebastian poszedł już do szatni.

- Tak? – chłopak odwrócił się.

- Wiesz może kto napisał anonim o wyrzuceniu przeze mnie klucza?

- Zuza – odparł bez najmniejszego zastanowienia. Już miał nawet zamiar odejść, gdy Lena znowu zadała mu pytanie.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Sebastian widział kilka miesięcy temu jak je rozkładała – Krystian był przekonany o prawdomówności Lewisa. – Poza tym jej ojciec ma drukarnię, bez problemu to sama wydrukowała…

- Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? – skoro zarówno Krystian (jak Krystian, to i Marta) i Sebastian byli pewni winy Zuzy, powinni byli ją zawiadomić jako następną osobę, skoro to właśnie Lenę oczerniał anonim.

- A uwierzyłabyś? – zapytał Krystian z ciekawością.

Zapanowała cisza. Lena spojrzała na kolegę z początku otwierając usta aby zapewnić, że tak; że uwierzyłaby. Naturalny instynkt podpowiedział jej aby się bronić. Po chwili jednak powoli zaprzeczyła głową. Nie, oczywiście, że by nie uwierzyła. Nie Sebastianowi. Nie po tym co jej zrobił w gimnazjum. Pomyślałaby prędzej, że Lewis napisał i wydrukował anonim, po czym zrzucił to na bogu ducha winną Zuzię.

Kiedy skończyła lekcje, zadzwoniła do Marty, ale ona nie odebrała telefonu. Dopiero kiedy była w mieszkaniu u babci, blondynka oddzwoniła; jej głos był przygnębiony i smutny.

- Cześć – powiedziała. Po tym jednym krótkim słowie Tannenberg wiedziała, że coś się stało.

- Źle się czujesz? – zapytała przyjaciółkę z ławki, ale po drugiej stronie słuchawki nastała głucha cisza. – Marta? – ponagliła dziewczynę, poważnie już zaniepokojona.

- Mam problemy, ale nie chcę o tym rozmawiać przez telefon – usłyszała.

To naprawdę coś musiało znaczyć; blondynka nigdy na nic się nie uskarżała, nigdy nie marudziła na nauczycieli czy na ilość zadanych prac domowych. Nie miała w zwyczaju obgadywać rodzinę czy znajomych. Zawsze była w dobrym nastroju, a problemy rozwiązywała sama, nawet nikomu o nich nie napomykając.

- Jasne, to może wpadnę do ciebie i porozmawiamy? – zaproponowała Lena. Była gotowa w tej chwili wyjść z mieszkania i pospieszyć do Marty. Już nawet zerwała się z krzesła, gdy ostudził ją głos przyjaciółki.

- Nie, może jutro w szkole? – zapytała z nadzieją.

Lena przygryzła wargę. Będzie musiała poczekać kilkanaście godzin zanim dowie się, co dolega dziewczynie. Biorąc pod uwagę fakt, że po raz pierwszy to ona będzie wysłuchiwać i próbować pomóc przyjaciółce, a nie na odwrót, poczuła się wielce odpowiedzialna za stan ducha Marty, dlatego wolałaby zacząć podnosić go już teraz.

- Pewnie – mruknęła mimo wzbierającej chęci niesienia pomocy. Była jeszcze tylko jedna kwestia, o którą chciała zapytać. – Czy chodzi o Krystiana? – jej głos przeszedł praktycznie w szept. Ubzdurała sobie, że może rodzice Marty dowiedzieli się o związku jej i chłopaka i kategorycznie zabronili się im spotykać.

Blondynka była jedynaczką. Rodzice Marty wychowywali ją na czempiona, mimo że dziewczyna sama nigdy nie pragnęła stać na piedestale. Ona po prostu kochała jeździć konno. Uwielbiała zwierzęta i była bardzo wrażliwa na ich krzywdę. Lena do dzisiaj pamiętała, jak blondynka rozpłakała się na przerwie, czytając na stronie internetowej jakiejś fundacji o osiołku, który mocno poraniony przez właściciela potrzebuje pomocy w formie pieniężnej na leczenie.

Myśl, że matka i ojciec Marty mogliby odizolować dziewczynę od Krystiana była w mniemaniu Leny odrażająca.

- I tak i nie – odpowiedziała po chwili wymijająco. Słychać było, że nie chciała kontynuować rozmowy, dlatego Tannenberg nie naciskała. – A ty dlaczego dzwoniłaś? – przypomniała sobie cel rozmowy.

- To w sumie nic ważnego – machnęła ręką. – Zresztą, jutro opowiem – dodała, dochodząc do wniosku, że jej problem był zbyt błahy, by teraz w ogóle o nim dyskutować.

- Do zobaczenia Lenka – głos zadrżał Marcie przy pożegnaniu, po czym rozłączyła się.

Tannenberg jeszcze przez kilka minut trzymała przy uchu telefon. Nie wiedzieć czemu, ale miała dziwne przeczucie, że to coś naprawdę poważnego. Martwiła się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu zasypiała nie myśląc o Sebastianie, a o swojej przyjaciółce.

Najgorsza była niewiedza. Cóż takiego mogło wydarzyć się, że blondynka popadła w tarapaty? Dlaczego Marty nie było dzisiaj w szkole? Nie mogła doczekać się zadania tych wszystkich pytań, które ułożyła sobie w głowie. Niestety, wbrew temu co mówiła blondynka, Lena nie mogła porozmawiać z nią nazajutrz. Nie mogła tego zrobić, gdyż Marty znowu nie było w szkole. Co więcej, na terenie budynku nie mogła znaleźć nawet Krystiana i zakochani ani nie odbierali telefonów, ani nie raczyli odpisać na wiadomości tekstowe natrętnej koleżanki. Dlatego też, od razu po zajęciach, Lena postanowiła nawiedzić przyjaciółkę w mieszkaniu, co okazało się również niemożliwym, gdyż nikt nie otworzył jej drzwi.

Była zła i sfrustrowana, kiedy wyszła na osiedle. Zła, bo Marta nie powiedziała jej co się dzieje; sfrustrowana, bo nie miała z nią kontaktu ani pomysłu, gdzie mogła przebywać. Myśl, że poszła do Krystiana była mało prawdopodobna, dlatego Lena nie jechała na drugi koniec miasta, by się przekonać czy miała rację.

- Lena? – to mama Marty dojrzała ją z samochodu, przystając obok Tannenberg. – Idziesz od nas z mieszkania?

- Tak – przyznała dziewczyna, dodając. – Ale nikogo nie zastałam.

- A Marta? – zapytała ją kobieta, jakby było oczywistym, że musi wiedzieć, gdzie znajduje się jej córka. – Nie wracała z tobą?

Lena zaprzeczyła głową.

- Przecież nie było jej w szkole.

Pani Teresa, matka Marty zmarszczyła czoło. Coś nie pasowało jej do układanki.

- Marta poszła na wagary?

Dziewczyna zaprzeczyła ponownie.

- Na pewno nie – poczuła się odpowiedzialna za donos na przyjaciółkę jej matce. – Może jest w mieszkaniu, nie chciała mnie widzieć, więc nie otworzyła? – nie przypomniała sobie czym mogłaby zasłużyć na taką ewentualność, ale nie mogła jej zupełnie wykluczyć. Drugi pomysł, zgodnie z którym coś się Marcie stało, wolała nie wyrażać nawet na głos. 

- Wsiadaj – poleciła jej pani Teresa głosem nie znoszącym sprzeciwu.

Wjechały do garażu podziemnego. Matka Marty zaparkowała samochód na wyznaczonym jej numerze czternastym, wzięła torebkę do ręki, po czym szybko wysiadła i zamknęła auto pilotem wbudowanym w kluczyk.

Była zdenerwowana wsiadając do windy, nie mniej niż Lena, której oberwało się za obgryzanie paznokci jeszcze w samochodzie.

Wiele razy Lena odwiedzała Martę, więc doskonale wiedziała jak trafić do niej do mieszkania. Mama Marty dużo pracowała, dlatego zwykle kobiety nie było w domu. Z tego co zrozumiała Tannenberg, blondynka nie mówiła więc kobiecie, kiedy nie szła do szkoły, bo po prostu matka wychodziła do pracy wcześniej i nic nie wiedziała o „wagarach”.

Pani Teresa znalazła klucze do mieszkania, po czym troszkę nerwowo otworzyła drzwi.

- Marta! – krzyknęła już w wejściu.

Nikt nie odpowiedział.

- Zostań tu proszę – rzuciła do Leny kobieta, po czym przeczesała jak tornado całe mieszkanie, zaczynając od oczywistego miejsca, czyli pokoju córki, po dwie łazienki („a może zasłabła”), kończąc na balkonach.

Mimo że mieszkanie ze stu dwudziestoma metrami do małych nie należało, liczba miejsc do schowania wyczerpała się po pięciu minutach intensywnego przeczesywania apartamentu.

Pani Teresa pokazała się Lenie jednak kwadrans po tym, od czasu kiedy weszły do mieszkania. Jej twarz była trupio blada, a usta sine.

- Ona zniknęła, nie ma jej – powiedziała słabo, przysiadając w korytarzu na szafce. Ukryła twarz w dłoniach, a Lena złapała komórkę w rękę i po raz piąty tego dnia wybrała numer telefonu do Krystiana. Tym razem miała nadzieję, że odbierze.