Lamiae: Rozdział 29

WYPADEK

Brunet o czarnych oczach trzymał w ręku niewielką książeczkę. Prowadził on bitwę wewnątrz siebie już od kilkunastu minut o to, czy zobaczyć zawartość tej książeczki czy też nie. Z jednej strony bardzo chciał to zrobić, z drugiej bał się. Bał się trochę tego, co może go czekać w środku zawartości. W końcu czekał na ten moment bardzo długo, możliwy zawód byłby jak przebicie bańki mydlanej unoszącej się w powietrzu. Mimo że krucha i z góry skazana na rozproszenie, mógł wypuścić ją trochę później, opóźnić jej początek by tym samym opóźnić jej upadek.

- Raz kozie śmierć – powiedział po chwili ciszy do kota, który leżał podparty na dwóch łapkach obok niego na kanapie. On też czekał. – W końcu mam prawo zajrzeć, co nie? – Kasper zadał pytanie, jakby faktycznie liczył na jakąkolwiek odpowiedź. Krawat liznął się po futrze, ani myśląc sprostać oczekiwaniom swego właściciela.

Chłopak przekręcił okładkę. Na pierwszej stronie starannym pismem były właściciel zapisał wiecznym piórem:

Wiktoria Orante,

Dzienniczek mojego życia i mojej śmierci.

Kasper już dłużej nie miał rozterek. Jego wzrok spadł na linijkę pod spodem gdzie widniał pierwszy wpis. Niestety innych wpisów nie było. To Dagmara aktywowała pamiętnik, więc tylko ona widziała wpisy z pozostałych dni. Jeżeli ktokolwiek inny będzie chciał odszyfrować pamiętnik, będzie go to kosztowało tyle samo wysiłku. Kasper postanowił jak na razie przeczytać tylko ten jeden wpis. Raz, że nie zapytał Dagmary jak odczytać następne, dwa, nie był pewien czy tego chce.

Pamiętniki piszą tylko Ci, których wspomnienia warte są podzielenia.

Właściwie, nie są one niczym specjalnym, ale posiadają w sobie tę znaną wszystkim magię, co sprawia, że nie sposób się od nich uwolnić i odłożyć z powrotem na półkę. Odsłonienie kawałka duszy innej żywej istoty. Poznanie jego najskrytszych sekretów i pragnień. W istocie, zagrabiona wiedza jest tym, co nas przyciąga.

Jednakże, głupcami są Ci, którzy sądzą, iż odkryli coś, o czym nie powinni wiedzieć. Każda osoba prowadząca dzienniczek własnego życia liczy się z tym, że zostanie on kiedyś, kiedykolwiek, ale w końcu przeczytany.

- Ciekawe, czy wiedziałaś, że go przeczytam – bąknął do siebie smutno. Pomimo że wpadł w melancholię odczuwał swego rodzaju przyjemność. Miał wrażenie jakby Wiktoria żyła i jakby właśnie z nią rozmawiał. Jakby nie czytał jej przemyślenia, a siedział koło niej, w uszach słyszał jej piękny, dziewczęcy głos.

Powrócił do pamiętnika. Kiedy doszedł do momentu rozmowy z przyjacielem wspomnienie przeszyło jego umysł: Wiktoria leżąca na kocu z zamkniętymi oczami, trzymająca w ręku książkę Antoine’a de Saint-Exupéry’ego, „Mały Książę”. On siedzący koło niej, mały Krawat zwinięty w kłębuszek, śpiący pod pachą dziewczyny, która gwarantowała mu trochę cienia w tym upalnym, lipcowym dniu.

- Co byś zrobił, gdyby nagle całe życie wywróciło ci się do góry nogami? – zapytała rudowłosa, udowadniając mu, że jeszcze nie śpi.  Wspomnienie było jak żywe.

Kasper zaśmiał się. Patrzył na wprost siebie, na jezioro, na którym pływały białe, majestatyczne łabędzie.

- Chodziłbym po chmurach – powiedział bez krztyny kpiny w głosie. Spojrzał na roślinę zielną – wiechlinę zwyczajną, niczym zielony dywan rozciągniętą dookoła nich. – A trawę uznawałbym za tak nieosiągalną jak słońce. Spałbym na księżycu, całymi dniami oddając się ulubionemu zajęciu segregowania gwiazd.

- To by było twoje ulubione zajęcie? – zdziwiła się. Otworzyła oczy, jej zielone źrenice były powiększone, ciekawe tego, co jeszcze ma do powiedzenia.

- Tak – przyznał pewny swego. – Część zostawiłbym na ich miejscu, bo są zbyt jasne i dalekie, by je złapać. Drugą połowę zrabowałbym do wielkiego worka.

- Po co? – jej głos był przyjemny, melodyjny. Jej głos mógł porywać tłumy, bądź koić zlęknionych. Ten głos był marzeniem polityków, marzeniem osób, które były żądne władzy. Kiedy było trzeba był cichy i śpiewny dla ucha, kiedy indziej twardy budził respekt.

- Żeby pokazać je ludziom, do których należą. Ta połowa nieszczęśników nie zdaje sobie sprawy z tego, jaką moc w sobie noszą. Ich światło to te gwiazdy. Istnieją, co prawda, ale oddalone, nieodkryte i nigdy niewykorzystane, powoli się wypalą, dokładnie jak ty.

- Jak ja?

- Mhm – przytaknął. – Gdybyś nie miała w sobie mocy, byłabyś innym człowiekiem. Gdybyś nie odkryła magii nie doceniłabyś też życia.

Spuściła wzrok, smutek zagościł na jej twarzy.

- Bo może się wcześnie skończyć?

- Tak – przyznał ponuro. – Może. Ale może i trwać o wiele dłużej, też dzięki magii.

- Ile żyją czarownice? – zastanowiła się. Musiała pomyśleć, że powinna zapytać o to Genowefę, a nie Kaspra, bo dodała: –  Zresztą, skąd mógłbyś wiedzieć…

- Moja matka była czarownicą – powiedział, wzruszając ramionami.

- Naprawdę? – Wiktoria podniosła się, siadając na kocu. Malutki Krawat bezgłośnie miauknął, kiedy promienie słoneczne dosięgnęły jego czarną sierść. Wiedział, że coś się zmieniło. Otworzył oczka i zauważywszy, że dziewczyna się od niego oddaliła, podszedł do niej, ładując swe leciutkie ciałko na jej kolana. Był tak lekki, że nawet nie spostrzegła, kiedy się położył, zbyt zainteresowana wyznaniem chłopaka.

- Czarownice mogą przekroczyć nawet i trzykrotność ludzkiego życia a wiem to, bo powiedziała mi to moja praprababka, która w tym roku skończy sto dwadzieścia sześć lat.

Wiktoria otworzyła usta ze zdziwienia. To, co mówił musiało dla niej brzmieć nieprawdopodobnie. Kasper zaczerpnął powietrza, po chwili już kontynuując:

- Moja praprababka jest magiczna, podobnie jak była mama. To ona wtajemniczyła mnie we wszystko i wychowała. Musisz wiedzieć, że moja matka zaszła bardzo wcześnie w ciążę z moim ojcem. Byłem wpadką – kąciki ust podjechały mu gorzko do góry. – Matka urodziła mnie na dwa miesiące przed jej osiemnastymi urodzinami, jak się domyślasz spędziła ze mną tylko te dwa miesiące.

Wiktoria zatkała ręką usta.

- Oh, jakie to smutne! – wykrzyknęła, niemal ze łzami w oczach. Mały kociak podniósł głowę, zaalarmowany głosem dziewczyny. – Twoja mama została zabita przez członka Zgromadzenia.

- Tak – potwierdził, odwracając od niej głowę. Nie chciał by widziała, jak mocno go to bolało. Jego całe życie kręciło się wokół magii. Od zawsze wiedział o jej istnieniu, a praprababka zatroszczyła się, by nienawidził tych, którzy odebrali mu matkę. Z drugiej strony pewnego razu w domu pojawiła się u niego Rada twierdząc, że zostanie on członkiem Zgromadzenia, iż wiedzą oni, że jest jednym z wybranych, jednym z nich. Chociaż rzadko zdarzały się sytuacje, by członkowie pochodzili z rodzin, w których matki były czarownicami, nie było to coś, co przeszkodziło im zabrać Kaspra pod ich opiekę. Zrobili to jednak długo za późno, chęć zemsty za to, co spotkało jego matkę i brak poszanowania ich reguł, weszła mu w krew. Nie zmydlili mu oczu mówiąc, iż on będzie inny niż morderca jego matki, że tak musi się stać, by on był wygranym. I mimo że nigdy nie chciał im się podporządkować, miał dni, w których się wahał. Większe moce gwarantowały mu przewagę, poprzez zabicie jednej dziewczyny może mógłby pozbyć się Rady na zawsze? Jednak, poznawszy Wiktorię, widział w niej po części matkę. W każdej z dziewcząt, która miała zostać zabita w imię „wyższej” idei pozyskania jej umiejętności, widział matkę. Młoda dziewczyna zbyt niedoświadczona i niewinna na zło tego świata miałaby stać się jego celem?

- Dziękuję – powiedziała Wiktoria, zauważając, że popatrzył na nią, jakby właśnie o niej myślał. W rzeczywistości było to prawdą, rozmyślał o tym, jak piękną osobą była dziewczyna obok niego. Piękną nie tylko na ciele, ale i duszy. – Już znam twój motyw, dlaczego chcesz mi pomóc, zamiast zamordować. Dziękuję – powtórzyła, uśmiechając się ciepło. Położyła dłoń na jego ręce. Ten gest znaczył dla niego więcej niż tysiąc słownych podziękowań.

Telefon zadzwonił głośno. Kasper potrząsnął głową, jakby chciał odepchnąć natłok myśli. Wciąż w głowie brzmiały mu słowa Wiktorii, wciąż widział jej serdeczny wyraz twarzy. Ktoś taki był zbyt dobry, by odejść. Ktoś taki powinien żyć, by swoim wizerunkiem uczyć innych jak witać każdy kolejny dzień, swoją postawą uczyć miłości. Wiedział, że gdyby żyła, wybaczyłaby swoim oprawcom, ona byłaby w stanie wszystko wybaczyć.

- Halo? – chłopak podniósł nieprzytomnie słuchawkę, nawet nie sprawdzając kto dzwonił.

- Hej, tu Mikołaj – głos chłopaka nie był beztrosko wesoły jak zwykle. Kasper zmarszczył brwi. Mikołaj do niego nie dzwonił od czasu śmierci rudowłosej.

- Coś się stało? – zapytał Kasper, czując jak momentalnie zasycha mu w ustach.

- Tak – usłyszał po drugiej stronie słuchawki. – Dagmara miała wypadek. Ktoś potrącił ją na pasach.

- Gdzie ona jest? – Kasper zerwał się na równe nogi, błagając w duchu, by Mikołaj nie powiedział mu, że już za późno, że nic nie da się zrobić. – Żyje, prawda? – jego głos przeszedł w pisk, ale nic nie mógł na to poradzić. Dagmara została pod jego opieką, a on pozwolił jej wrócić dziś samej do rezydencji. Dlaczego zgodził się na to szaleństwo?

- Tak, żyje. Została przewieziona do szpitala.

- Do którego? Zaraz tam będę – dalej piszczał Kasper, choć lekko ulżyło mu po informacji, że Dagmara nie umarła.

- Do szpitala Piotra Ściegiennego.

- Jak to się stało? – zapytał Kasper o szczegóły, odkładając pamiętnik na stół. Rzucił się w stronę wyjścia z domu, wołając jeszcze tylko na Krawata, by został w rezydencji, na co Mikołaj przez słuchawkę prychnął:

- Masz świra z tym kotem…

- Powiesz, czy nie? – zapytał już na zewnątrz chłopak. Przeszukał kieszenie, znajdując kluczyki od swojego BMW.

- Jak wysiadałem z autobusu ktoś krzyknął, że zaraz będzie wypadek. Zobaczyłem, jak wpadła pod maskę, od razu poznałem Dagmarę, tym bardziej, że wiedziałem, że była u Alana. Wezwałem karetkę. Przyjechali niemal od razu, ale nie pozwolili mi z nią jechać.

- To gdzie teraz jesteś i czemu do licha Dagmara była u Alana? – zdenerwował się Kasper. Z nerwów ledwo trafił w dziurkę od klucza, by zamknąć rezydencję.

- Jestem przed blokiem, lecę po kluczyki do jakiegoś samochodu. Pożyczę od Alana, bo przecież komunikacją to dojadę do szpitala w godzinę.

- Tak, masz rację. Ale co ona robiła u Alana? – drążył.

Po drugiej stronie słuchawki nastąpiła głucha cisza. Mikołaj rozmyślał nad tym, co mógł powiedzieć, a co ma przemilczeć.

- Dagmara ci powie, jak się obudzi.

Na szczęście dla Mikołaja, informacja, że Dagmara nie była przytomna, zainteresowała Kaspra o wiele bardziej.

- Bardzo oberwała?

Mikołaj musiał wejść do budynku, bo połączenie nie było już tak wyraźne.

- Raczej tak… - zawahał się, cedząc słowa. – Muszę kończyć, ale zanim wejdę do windy, chcę ci jeszcze coś powiedzieć…

- Tak? – Kasper przystanął przed samochodem, zauważając kątem oka jak w jego stronę biegnie Krawat, który wycisnął się z domu przez klapę w drzwiach.

- Moim zdaniem to nie był wypadek – mruknął Mikołaj, po czym rzucił do słuchawki: do zobaczenia w szpitalu, a następnie się rozłączył.

Kasper wsiadł do samochodu, zostawiając zdumionego kota na podjeździe. Krawat zamachał siarczyście ogonem, jakby chciał orzec, że mógłby się przydać.

- Dobra, już chodź – ustąpił chłopak, otwierając drzwi, by kot mógł wskoczyć do pojazdu. – Tylko ma cię nikt nie zobaczyć – dodał, na co Krawat przechodząc na swoje miejsce, na tylnie siedzenie, musnął ogonem jego policzek w geście podziękowania.

Kasper odpalił samochód, śpiesząc do szpitala przez całe miasto jak wariat. Wiedział, że będzie musiał zadzwonić lada moment do Genowefy i że ta nie będzie zadowolona z informacji, jaką jej udzieli. Jednak gorzej martwił się tym, co zaobserwował Mikołaj. „To nie był wypadek”. Bo kto mógłby chcieć zaszkodzić Dagmarze? W tym roku dopiero kończyła siedemnaście lat. Jedyną osobą, której zależałoby na jej śmierci mógł być jej przeznaczony chłopak, ale z drugiej strony tak nie uchodziło, zabijać przeznaczoną przed jej pełnoletnością. W środowisku członków Zgromadzenia taka osoba uznawana była albo za szaleńca (jak to zrobił chrzestny Mikołaja), albo za tchórza, który obawiając się swojej śmierci, w taki sposób gwarantował sobie wygraną jeszcze przed startem.

Do szpitala przybył wcześniej niż Mikołaj, więc musiał użyć wszystkich sobie znanych sztuczek, by pielęgniarki udzieliły mu informacji, gdzie leżała Dagmara. Od jakiegoś lekarza wyciągnął też jakiej pomocy wymagała oraz dowiedział się, że z powodu rozległego urazu czaszki, zapadła w śpiączkę. Mimo że ta wiadomość nie należała do zbyt optymistycznych, Kasper wiedział, iż mogło być gorzej. Genowefa umiała wybudzać ze śpiączki, choć oczywiście nie potrafiła zdiagnozować skutków śpiączki. Niektórzy budzili się jak roślinki, z koniecznością pomocy przy nawet najprostszych czynnościach, niektórzy bez żadnych wspomnień w życiu, byli niczym tabula rasa.

Siedząc na krześle w korytarzu szpitalnym, czekając aż pozwolą mu wejść do pokoju Dagmary, zaczął się zastanawiać, w jakim celu dziewczyna pojechała do Alana i dlaczego on jej nie odwiózł. To, że Dagmara tam pojechała było mniej frapujące, blondyn, odkąd zdał sobie sprawę o swojej atrakcyjności, zawsze umiał ją na swoją korzyść wykorzystać. Łatwo było mu zaprosić dziewczęta do swojego apartamentu. A Dagmara ostatnio stała się dla niego bardzo niewygodna. Kasper podejrzewał, że coś kryło się za częstymi wizytami Sandry w rezydencji, że ona z Dagmarą chciały odkryć plan Alana. A Alan… On od zawsze chciał zaszkodzić Genowefie. Czy to było możliwe, aby blondynowi zależało by Dagmara właśnie wróciła sama? Czy on nie był aby osobą, która ją potrąciła? Czy może zlecił koledze potrącenie szatynki? Pieniądze Alana mogły kupić wszystko i przekupić wszystkich. Może nie Mikołaj, ale któryś z jego kolegów na pewno zdecydowałby się na morderstwo wnuczki Genowefy, dostając za to sowitą nagrodę. Na dodatek jej śmierć odwróciłaby uwagę od urodzin Arlety, a na tym Alanowi mogło zależeć jeszcze bardziej.

- Czy to pan jest może Kasper Morstin? – zapytała lekarka po jakiejś pół godziny, wychodząc z pokoju naprzeciwko, gdzie miała leżeć Dagmara.

- Tak – zdziwił się chłopak, jednak jednym susłem podskoczył do kobiety.

- Pacjentka się obudziła. Prosiła dać panu znać gdzie jest – powiedziała pani doktor, z małym smirkiem, błądzącym po ustach. Musiała go wziąć za chłopaka Dagmary.

- Jak widać już wiem – odparł. – Tak szybko się obudziła? – nie był za dobry w medycynie i leczeniu, ale wydawało mu się, że śpiączka była raczej długotrwałym procesem i sądził, że bez wiedzy i pomocy Genowefy się nie obędzie.

- To rzeczywiście trochę niespotykane, no, ale na całe szczęście nie ma jakiś poważnych dolegliwości, oczywiście oprócz paru potłuczonych części ciała, ale znosi to bardzo dobrze – dodała, klepiąc go po ramieniu. – Jak wyjdzie od niej drugi lekarz, może pan wejść – zakończyła, odchodząc do kolejnego pokoju, do następnych pacjentów.

Lekarz wyszedł po niecałych pięciu minutach, kiedy w tym czasie pojawił się tu i Krawat, który miał czekać na dole przed wejściem.

- Schowaj się – polecił mu chłopak, kiedy brodaty doktor zaprosił chłopaka do środka. Jednak dopiero, gdy mężczyzna zniknął na rogu Kasper wszedł z kotem, bo akurat na moment korytarz zaświecił pustką, co było idealnym momentem na wpuszczenie Krawata.

       To musiało być dla Dagmary zaskoczeniem, kiedy ujrzała wpierw Krawata, dopiero za nim wszedł człowiek. Na całe szczęście na razie leżała w pojedynczej sali, dlatego chłopak nie musiał się przed nikim tłumaczyć. Dagmara przyzwyczaiła się, iż kot niemal wszędzie towarzyszył brunetowi.

- Jak się czujesz? – zapytał, ale dziewczyna zrobiła niepewną minę.

- Skąd dowiedziałeś się o wypadku? – miała słaby głos, ale jak widać wszystko pamiętała.

Kasper odchrząknął.

- Naprawdę sądzisz, że to był wypadek? Krawat nie wskakuj! – kot jakby przeczuwając, że Dagmara była chora, wskoczył na jej łóżko, kładąc się obok, by choć trochę umilić jej nastrój.

Dziewczyna się uśmiechnęła, machając ręką, by go nie zabierał.

- Mikołaj go widział, też zaraz tu będzie. To on wezwał karetkę i dał mi znać – opowiedział jej pokrótce, co się wydarzyło.

- Musiał skończyć W-F – mruczała do siebie, ale nie tak głośno jak Krawat, którego pomruki słychać było w całym pomieszczeniu.

- Powiedział, że to nie wyglądało na wypadek – drążył dalej Kasper.

Dagmara wyglądała nad wyraz dobrze, zważywszy na fakt, że jakiś czas temu została potrącona przez samochód. Miała opatrunek na czole, a w prawej ręce wbity wenflon, do którego podłączona była kroplówka.

- Nie wiem, mogłam bardziej uważać na pasach – zrzuciła winę na swoją nieostrożność, prawą dłonią głaszcząc miękką sierść kota. Nie miała na razie ochoty analizować wypadek, bardziej przejęta faktem, że miał on miejsce tuż pod blokiem Alana, a Mikołaj go widział. Dla niej było to upokorzenie, nieważne, do kogo wina należała. Myślała także o niedawno rozszyfrowanej tożsamości Daniela Lubomirskiego i o tym, jak o mały włos nie zabiła ich oboje. Zastanawiała się, gdzie on był i co robił, kiedy nagle stracił przytomność i kto mu pomógł, bo to, że wybudziła się tak wcześnie, to nie było nic innego, jak interwencja osób trzecich. Żyła dzięki niemu.