Nemezis: Rozdział 12

112

Ktoś musiał zadzwonić na pogotowie, bo na moment ocknęła się w karetce. Słyszała sygnał, po tym poznała, że leżała w ambulansie. Tam było jej trochę lepiej, ale tylko odrobinę. Miała mdłości, doskonale pamiętała, że powstrzymywała się aby nie ubrudzić karetki pogotowia swoimi wymiocinami.

Znowu straciła kontakt z rzeczywistością, przed samym szpitalem. Ostatnie co była w stanie sobie przypomnieć to ostry ból głowy i pikujący ból w brzuchu. A potem to już tylko to krztuszenie, wymiotowanie, raz jedno, raz drugie i wszystko naraz. W przebłyskach pamiętała ból niewyobrażalny a do świadomości docierały głosy pielęgniarek. 

Obudziła się w łóżku; leżała w jednoosobowym pokoju, miała wbitą kaniulę dożylną w rękę i była podłączona do kroplówki.

Zasłony nie były zaciągnięte, przez co widziała wdzierającą się na siłę poświatę księżyca. Na krześle obok, w mroku, przysypiała kobieta. Włosy opadały na jej młodą twarz, na której malowała się troska.

 - Patrycja? – wychrypiała Lena. Nawet nie przypuszczała, że będzie miała problemy z mówieniem. Miała sucho w ustach i kręciło jej się w głowie.

Kobieta natychmiast otworzyła oczy i wyprostowała się. Jej twarz przeszyła widoczna oznaka ulgi.

- Obudziłaś się – stwierdziła oczywisty fakt. Wstała z krzesła i podeszła do łóżka, po czym delikatnie złapała za dłoń szwagierkę. – Robert i Marcin będą zachwyceni.

- Gdzie oni są? – zapytała cicho.

- Na zewnątrz – odparła Patrycja. – Rozmawiają – dodała, próbując się uśmiechnąć, ale niestety zamiast tego wyszedł jakiś koślawy grymas. Normalnie Lena pociągnęłaby ją za język, ale była zbyt osłabiona, żeby błagać kobietę o więcej informacji.

- Co się stało?

Patrycja otworzyła usta, po czym je zamknęła. Chyba chciała zapytać ją o to samo.

- Miałaś zrobione płukanie żołądka – wyjaśniła jej pokrótce.

To zdanie wiele dziewczynie wyjaśniło. Wciąż wydawało jej się jakby w jej żołądku  znajdowała się rura. Co prawda rury już nie było, ale po niej pozostało uczucie uwierania.
         Zamilkła. Poczęła rozmyślać nad usterkami w planie jej i Moniki. Czyżby Sebastian dowiedział się o ich zamiarze i wprowadził w życie swój projekt? Proszek, który wsypała do wody chłopaka i proszek, który znalazł się w jej kubku, nie był tym samym. Oczywiście ona nie była chemikiem, ale na pewno nie wypiła środku na przeczyszczenie. Musiało to być coś innego. Odpowiedź znalazła się od razu.
        - Lenka – zaczęła Patrycja przyglądając się jej z obawą. – Czy ty chciałaś się zatruć? – bardzo ciężko było jej to wypowiedzieć, widziała ile wysiłku ją to kosztowało.

- Pewnie, że nie – bąknęła Tannenberg zgorszona nawet takim pomysłem.

Po raz drugi Patrycja odczuła ulgę, ale podjęła dalej temat.

- To wytłumaczysz mi dlaczego…

- Nie wiem dlaczego – wtrąciła Lena słabo. Wzruszyła ramionami. – Sama chciałabym się dowiedzieć.  

Patrycja westchnęła. Było jeszcze coś. Przez moment nie odrywała wzroku od szwagierki, szukając odpowiednich słów aby wypowiedziane, nie zabrzmiały jak oskarżenie. W końcu zmusiła się do ich wykrztuszenia.

- Czy ty może chciałaś zaszkodzić Sebastianowi?

Dziewczyna wzbiła oczy do sufitu. Zaczęło się.

- Lena – głos Patrycji nawoływał do odpowiedzi. Brzmiał dokładnie jak upominający głos matki z tym, że kobieta jej matką nie była.

Przytaknęła głową. Patrycja zatkała usta ręką, wyduszając krótkie:

- A więc to prawda…

Lena zaśmiała się. Przypłaciła to bólem brzucha, ale widok przerażonej młodej kobiety był tego wart. Uważała, że ona zwariowała.

- Owszem, chciałam mu zaszkodzić, ale proszek, który wypił był na rozwolnienie. Czy Sebastian miał biegunkę? Błagam dowiedz się, czy dostał biegunki podczas występu…

Patrycja dalej siedziała z dłonią przy ustach. Nie dowierzała własnym uszom i nie poznawała swojej szwagierki. Lena leżała w szpitalu po płukaniu żołądka, omal nie umarła, a jedyne co ją obchodziło to to, czy Sebastian miał biegunkę. Istne szaleństwo.

- Lewis jest całkowicie zdrowy – przemówiła po chwili ostro. - Nic więcej nie mogę powiedzieć, bo miałam cię nie denerwować, ale wierz mi, w przeciwieństwie do ciebie, nie cierpi na żadną dolegliwość. Wiem, bo go widziałam.

- Był w szpitalu? – zapytała za zdziwieniem Lena, ale Patrycja zaprzeczyła głową.

- Przykro mi, nic ze mnie nie wyciągniesz – założyła ramiona na krzyż.

Lena zrobiła nieszczęśliwą minę. Nie dość, że skompromitowała się na oczach całej szkoły, to jeszcze Sebastian nie przypłacił zdrowia jej poświęceniem. Skoro jednak nie spędził większość czasu w toalecie, wyglądało na to, że proszek nie zadziałał. Może Monika miała jakąś przeterminowaną fiolkę? A może dała za małą dawkę? A może po prostu miało to dać efekt placebo, bo brunetka chciała tylko wypróbować lojalność Leny przed prawdziwym planem? Nawet jeżeli, to pytanie w takim razie brzmiało: co u licha stało się z jej kubkiem?

Drzwi od pokoju uchyliły się i do środka zajrzało dwóch mężczyzn. Ojciec i brat zapewne sądzili, że spała, bo nie starali się specjalnie zamknąć wejścia dzięki czemu zauważyła mężczyznę ubranego w mundur policyjny, kręcącego się tuż obok jej pokoju.

- Co tu robi policja? – zapytała trzeźwo, zwracając całą uwagę rodziny w swoim kierunku.

Ojciec zreflektował się; niezwłocznie zamknął pomieszczenie, a Marcin, podobnie jak żona, skwitował jej obecny stan słowami:

- Obudziłaś się.

- Nie da się ukryć – warknęła Lena, po czym dodała zgrzytając ze złości. – Ale wy ukrywacie dlaczego jest tu policja.

- Jeden funkcjonariusz – poprawił ją Robert – jej ojciec, machając ręką jak gdyby to było normalne, że pacjenci w szpitalu mogli liczyć na całodobową ochronę.

Jej ojciec próbował odwrócić jej uwagę i wspomniał, że nie powiedzieli babci o jej stanie by się nie denerwowała. Robert Tannenberg zawsze próbował przechytrzyć przeznaczenie, ale nigdy mu się to nie udawało. Dziewczyna nie dała się zwieść.

- Czy ten policjant mnie pilnuje? Jestem w niebezpieczeństwie? – pytała Lena, świdrując oczami od Patrycji, po Marcinie i kończąc na ojcu. – Ktoś chciał mnie zabić i podał mi truciznę? – może naoglądała się zbyt wiele telewizji, a może była jeszcze pod wpływem jakiś leków, że przyszło jej to do głowy. Przez nerwy omal zapomniała o bólu brzucha.

Marcin zmarszczył brwi, Patrycja przygryzła wargę. Jedynie Robert ośmielił się powiedzieć córce prawdę.

- Nie. Sebastian Lewis oskarżył cię o usiłowanie morderstwa poprzez podanie mu trucizny podczas przedstawienia, stąd ten policjant.

- CO? Sukinsyn! – zapomniała, że leżała i nie powinna się ruszać, ale z wrażenia usiadła na łóżku. Wszyscy troje pośpieszyli do niej, aby z powrotem ułożyć ją do pozycji leżącej, ale ich odepchnęła. – Zostawcie mnie! – krzyknęła na nich, machając na oślep rękami.

Zostawili ją choć tylko dlatego, bo bali się, że zrobi sobie krzywdę. Ojciec oddalił się na skraj łóżka szpitalnego, kręcąc głową z osłupienia:

- Nie powinienem był tego mówić – wyrzucił sobie.

Podrapał się po reszcie siwych włosów, które mu zostały. Najprawdopodobniej do siebie dodał jeszcze, że to jego wina, bo przez niedokończone sprawy między nim, a Jakubem Lewisem, właśnie ucierpiała jego córeczka. On zawsze martwił się o wszystko i wszystkich, zresztą pewnie dlatego nie wyszły mu interesy z ojcem Sebastiana. Jakub był bezwzględnym tyranem nie szanującym nikogo, nawet własnej rodziny, podczas gdy jej ojciec był uczuciowym, kochającym i wartościowym mężczyzną. Musiała go uspokoić.

- Tato – zaczęła Lena już łagodnie. – Zobacz, nic mi nie jest – wyszczerzyła ząbki, aby przekonać do zdrowia Roberta. – Trochę się zezłościłam, ale bardzo się cieszę, że wspomniałeś dlaczego znalazła się tu policja, bo będę wiedziała co mam im powiedzieć – mimo że w środku niej wrzało, na zewnątrz musiała pokazać, że czuła się dobrze. Przecież nie chciała aby wysłali ją do psychiatry. Niestety wizyta u psychologa była nieunikniona, ale z dwojga złego, psycholog był tym lepszym rozwiązaniem. – A teraz bardzo was proszę o opuszczenie pomieszczenia i zawołanie pana policjanta. Na pewno ma ciekawsze rzeczy do robienia niż czekanie na obudzenie pacjentki…

Nie zaprotestowali, ale też nie przyjęli z entuzjazmem jej prośby. Chyba bali się tego, co zezna, gotowa nabluzgać przy policjancie na Sebastiana, co nie postawi jej w dobrym świetle. Ale ona już przygotowała przemowę. Będzie ona zupełnym odwróceniem jej myśli, bo rzeczywiście najchętniej wrobiłaby Sebastiana w jej zatrucie. Niestety, skoro Sebastian współpracował z Moniką (jak inaczej wytłumaczyć fakt, że wiedział o „zatruciu” – jego eks zapewne mu o tym powiedziała, aby się podlizać, ewentualnie razem to wymyślili), Lena musiała przyjąć najgorszy wariant. Ich będzie dwoje, ona jedna. Ich słowa przeciwko jej słowu. Jej tłumaczenie nie mogło więc obciążać ich, bo w przeciwieństwie do nich, jej nie było stać na prawnika. W sądzie nigdy by nie wygrała.

Kiedy jej rodzina wychodziła z pokoju wszyscy mieli wymalowane zmartwienie na twarzach. Od Marcina dowiedziała się jeszcze tylko, że mama już wraca z Niemiec, więc z jednej strony pocieszyła ją ta informacja, z drugiej naszły ją wyrzuty sumienia, tym co spowodowała. W ogóle jak mogło jej przyjść do głowy aby wejść w sojusz z byłą dziewczyną Sebastiana? Monika podeszła ją niczym dziecko. Najpierw zdobyła jej zaufanie, żeby potem łatwo wbić jej sztylet w plecy.

Zdrada Moniki mimo wszystko mało bolała, w porównaniu z tym, co zrobił Sebastian. Dokuczanie to jedno, ale chłopak wszedł na nowy stopień okrucieństwa – próbował ją zabić. Owszem, ona także czasem rozmyślała o tym, co by było gdyby Lewis umarł, jednak myślenie, a podawanie trucizny nie ciążyło grzechem w jednakowym stopniu.

Parę godzin temu Lena wlała truciznę (którą wzięła za środek na przeczyszczenie) do kubka. Ten fakt był niepodważalny, skoro Sebastian nie spędził przedstawienia w toalecie, musiała przyjąć, iż proszek był od początku trucizną. Podała kubek Lewisowi, który on wziął do ręki, ale go celowo nie wypił. Lena przecież odeszła na moment porozmawiać z Martą i kiedy wróciła zauważyła jak Sebastian sączył wodę. Chłopak jednak, wiedząc, że dostał truciznę, zamienił kubki podczas gdy Tannenberg dyskutowała z przyjaciółką. Odłożył wodę, którą dostał od Leny z powrotem na stolik i sięgnął po następny kubek. Pociągnął łyk wody i to właśnie zobaczyła dziewczyna. Ze szczęścia sama również sięgnęła po kubek. Nie przyszło jej do głowy, że ten najbliżej niej, został przed chwilą odłożony przez Sebastiana. Wypiła jego truciznę.

Z policjantem poszło jej bardzo gładko. Popłakała się przy zeznaniach, twierdząc, że chciała popełnić samobójstwo, bo pewien chłopak dręczy ją w szkole. Mówiła o tym, że Sebastian oczernia ją przed znajomymi i nauczycielami, przez to, że kiedyś, w przeszłości, jego ojciec pokłócił się z jej tatą.

Musiała przyznać, że wypadła bardzo przekonująco. Nietrudno było jej mówić o samobójstwie, bo w gimnazjum niejednokrotnie je rozważała. Dzieci, które są nierozumiane i odtrącone, potrafią targnąć się na własne życie przez presję otoczenia, nienawiść i ciągłe upokorzenie jakiego doznają w szkole.

Każdy łaknie akceptacji, a jeżeli ktoś mówi, że akceptacja nie jest mu do życia potrzebna, zwyczajnie kłamie. Lena na pewno jej łaknęła i nie udawała, że jest inaczej.

Pojawienie się Sebastiana po raz drugi w jej życiu i zmącenie spokoju dnia codziennego, kosztowało ją wiele nerwów. Kosztowałby ją jeszcze życie, gdyby nie szybka interwencja szkoły, szpitala i lekarzy, którzy wykonali jej płukanie żołądka. Do czego był on w stanie się jeszcze posunąć?  

Najwyższy czas aby z tym skończyć. Leżąc w szpitalu, na łóżku, podjęła bardzo ważną, kluczową decyzję w życiu. Ktoś mógłby pomyśleć, że Lena chciała się wycofać, jednak wycofanie było wielkim niedomówieniem. Pragnęła raz na zawsze unicestwić Sebastiana, chciała załatwić mu zakaz zbliżania do niej.

W szpitalu była na obserwacji kilka dni. Wyszła do domu w niedzielę, a już w poniedziałek uparła się aby pójść do szkoły. Mama wróciła w międzyczasie z Niemiec. Przywitanie jej z córką wyglądało groteskowo – kobieta płakała i przytulała Lenę jednocześnie, przez łzy mówiąc, iż nie miała pojęcia o problemach dziewczyny. Ta z kolei, z niewyraźną miną, próbowała odkleić matkę od siebie. Tylko ona jedna wiedziała, że wcale nie chciała się zabić, ale musiała odstawić szopkę dla policjanta, utrzymując jedną wersję także dla rodziny.

Ojciec zawiózł ją z rana na zajęcia. Matematyka, religia, wos, chemia i w-f. Tyle czekało ją na dzisiaj. Na całe szczęście brak języka polskiego uniemożliwiał jej rozmowę z polonistką na temat tego, co stało się na przedstawieniu. Dzięki niebiosom nie musiała się z tego tłumaczyć, miała jeszcze jeden dzień na opracowanie wyjaśnień nauczycielce.

Od Marty dowiedziała się, że po tym, kiedy Lena utraciła przytomność, sztuka została przerwana. Bez głównej bohaterki przedstawienie nie miało dalszego sensu. Oczywiście ktoś mógł czytać jej kwestie, ale polonistka od razu obwieściła koniec, nawet nikomu nie proponując zastąpienie Tannenberg. Właściwie to chyba dobrze świadczyło o Pani Raczek; nie postawiła sztuki ponad życie uczennicy. Dziewczyna obiecała sobie, że nigdy nie zapomni tego nauczycielce i w ramach wdzięczności już zawsze będzie przygotowana do jej zajęć.

Niestety życie okazało się trudniejsze od jej mrzonek. Jeszcze przed szkołą kilka osób zaczepiło ją, niby chcąc się dowiedzieć jak się czuje. Po krótkim dobrze, od razu bombardowały ją pytania: co się stało, byłaś w szpitalu, kto to zrobił itp.

Była tak przytłoczona pytaniami, że nawet nie miała ochoty wyjść z boksu, kiedy już do niego weszła. Usiadła na ławce, wzięła do ręki komórkę i udawała, że coś w niej szuka. Uczniowie z klasy mijali ją i pytali czy nie idzie na górę pod salę od matematyki, ale wszystkim odpowiadała to samo: zaraz. Nawet Marcie zachciało się rozmowy, przez co musiała  przyrzec, że lada moment dołączy do przyjaciółki, tylko coś wcześniej załatwi.

Dzwonek obwieścił początek zajęć, więc dopiero wtedy zdecydowała się opuścić boks. Kiedy uczniowie znajdą się w klasach będzie bezpieczna. Zero niepotrzebnych pytań, zero niewygodnych odpowiedzi.

Była zamyślona, przez co go nie zauważyła. Minęła go patrząc pod swoje nogi, gdy dotarł do niej głos Sebastiana:

- Jednak żyjesz – wysyczał.

Dawno nie słyszała tego złowrogiego tonu. Zupełnie jakby go uśpił na kilkanaście miesięcy i przypomniał sobie o jego obecności dopiero teraz.

Cofnęła się do boksu, bo właśnie tam wszedł. Otóż to, on był tym czymś co miała do załatwienia. Spojrzała na niego jak na gnidę. Tym przecież był; nareszcie przestał udawać, że chciał ją przeprosić i pragnął pojednania. On po prostu życzył jej śmierci.

- Jak widzisz żyję – odparła, ale zanim cokolwiek dodała, on syknął znowu:

- Złego diabli nie biorą.

Nie wytrzymała; wybuchła śmiechem. Czy on naprawdę będzie robił z siebie ofiarę?

- To ja jestem zła? – zapytała z ironią. Uśmiech wciąż błąkał jej się po twarzy. Absurdalność jego wypowiedzi osiągnęła apogeum.

- Tak, ty – odrzekł stanowczo. – Nienawidzisz mnie? Dobra, możesz mnie nienawidzić. Gardzisz mną? Dobra, gardź. Tylko nie tłumacz swoich kretyńskich zachowań moimi błędami z przeszłości. Nie wybielaj siebie, zrzucając wszystko na mnie.

- Ja siebie nie wybielam – warknęła, wyprowadzona z równowagi. Tyle myśli kłębiło jej się teraz w głowie, że nie sposób je było wszystkie uporządkować i wypowiedzieć. Z emocji zaczęła się trząść. – Ja nie muszę. Ja ciebie chciałam zabić, czy może odwrotnie?! Ja siebie wybielam? Przecież to ty nasłałeś na mnie policjanta?! Kto tu jest dwulicowy?! – wiedziała, że w tej potyczce była na straconej pozycji. Mimo że miała rację, głos i ciało ją zawodziły, trzęsąc się niczym osika.

- Jesteś nienormalna – wypluł Sebastian. On z kolei był oazą spokoju. Szkoda tylko, że słowa sączące się z jego ust były takim samym jadem, trucizną, którą dostała podczas przedstawienia. – Chora psychicznie. Ubzdurałaś sobie, że jesteś niewinna…

- Jestem niewinna! – wrzasnęła na niego. Raz na zawsze powinien dowiedzieć się, że to on był gnojkiem, a ona dawno temu przez przypadek stanęła na drodze jego chorej ambicji zaimponowania ojcu. – Po cholerę przenosiłeś się do mojej szkoły?! Życie było zbyt nudne, więc chciałeś trochę pikanterii?!

- Nawet nie wiedziałem, że chodzisz do tej szkoły! – także podniósł głos, choć nie krzyczał w połowie tak bardzo jak Lena. Chyba chciał usprawiedliwić swoją obecność w jej klasie, ale dziewczyna miała w poważaniu jego puste słowa.

- Jassssne! – teraz to ona wysyczała złowieszczo. – Ciężko mi to nazwać szczęśliwym zbiegiem okoliczności...

- Szczęśliwy na pewno nie był – przyznał, zaraz dodając z obrzydzeniem. – Znowu wylądowałem w klasie z kompletną wariatką…

Na taki tekst zareagowała odruchowo. Lena podbiegła do Sebastiana i chciała go uderzyć, ale złapał jej rękę pół centymetra od swojej twarzy.

- I co teraz zrobisz? – wyśmienicie bawił się jej upokorzeniem. Ścisnął mocno jej dłoń, tak, że myślała, iż odpadną jej palce.

- Nienawidzę cię! – wrzasnęła, próbując go kopnąć i się wyszarpnąć. Zaczęła się wydzierać wniebogłosy, że jest palantem, że ją to boli, żeby ją puścił, ale dalej nic sobie nie robił z jej krzyków. Jej oczy zaszły łzami i dopiero wtedy cofnął rękę.

- Wy kobiety inaczej nie umiecie rozwiązywać problemów – skwitował, kręcąc głową z politowaniem.

Jej wrzaski przywołały do boksu pana Stanisława, woźnego z czerwoną twarzą. Zaalarmowany podbiegł do Leny i widząc, że dostała ataku histerii, opacznie zrozumiał zaistniałą sytuację.

- Coś ci zrobił? – zapytał dziewczynę mężczyzna, na co Lena śmiało przytaknęła głową.

Sebastian otworzył usta, prychając z niedowierzania:

- No tak, przeszkodził mi pan w gwałcie – rzekł z przekąsem w stronę woźnego.

Pan Stanisław pogroził chłopakowi palcem aby nie ważył się stąd ruszać, bo on już dzwoni na policję. I chyba rzeczywiście to zrobił, bo Lena, siedząc w małym gabinecie woźnego, słyszała strzępki rozmowy pomiędzy nim, a osobą, która odebrała pod numerem 112. Mówił, że dziewczyna jest w szoku, że chyba była molestowana i że parę dni temu tę biedaczkę ktoś chciał zatruć… Że nie ma łatwego życia w tej szkole.

Tannenberg ukryła głowę w dłoniach i zapłakała. Słowa Sebastiana, mimo że powiedziane z sarkazmem odbiły się w jej głowie czkawką. Faktycznie, jego zachowanie z gimnazjum zainicjowało jej destrukcyjne postępowanie. Destrukcyjne, bo niestety dręcząc Sebastiana nie poczuła się przez to lepiej. Może chwilowo tak, przez kilka dni naprawdę czuła się wyswobodzona z objęć tyrana, była Ateną, wojowniczką, która walczyła o sprawiedliwość. Niestety, to trwało chwilę.

Ostatnie wydarzenia spowodowały, że miała dość. Będąc w szpitalu jedyne czego sobie życzyła, to doprowadzić do sytuacji, w której Sebastian dostałby zakaz przebywania w tym samym obiekcie co ona. Marzyło jej się dyscyplinarne wyrzucenie chłopaka ze szkoły i okazja trafiła się sama. Wystarczyło tylko powiedzieć, że Lewis przesadził, że jego ręka znalazła się nie tam gdzie powinna, zamiast nadgarstka skłamałaby, że powędrowałaby na pośladek, pod spódnicę… Jej wyobraźnia dodałaby resztę historii, a pan Stanisław podtrzymałby tę wersję, skoro sam ją zapoczątkował.

Prawda była natomiast taka, że rzeczywiście wybielała siebie. Na swój błąd znajdowała cztery błędy chłopaka, które niwelowały, zacierały ten jej. Nawet ona widziała w tym obłudę; hipokryzję, którą do dzisiaj łatwo tłumaczyła swoimi porażkami i przykrymi wspomnieniami z gimnazjum.

Zamiast prezentować dojrzały sposób rozwiązywania konfliktów, ona wybrała ten łatwy, ten który już znała, bo został wypróbowany w Sobótce na niej. Zemsta.

Sebastian Lewis. Mogłaby napisać całą rozprawkę o chłopaku, a i tak nie zgłębiłaby jego psychiki. Raz wyglądał jakby pragnął pojednania, zaraz potem usiłował ją zabić i zwalić winę na nią. Czy chciała być drugim Sebastianem? Chciała być gorszą wersją jego? Czy swoje zachowanie mogła usprawiedliwić jego? Oczywiście, że nie.

Nienawidziła go. Och jak mocno go nienawidziła i jak bardzo chciała aby został wyrzucony ze szkoły. Wstała z krzesła; jej serce kołatało jakby próbowało uwolnić się z jej ziemskiego ciała.

- Co się dzieje? – zapytał woźny odkładając na chwilę słuchawkę, przez którą rozmawiał już z panią policjant.

- On mnie nie molestował – mruknęła, wzruszając ramionami. Ze spokojem obserwowała jak w ciągu kilku sekund twarz mężczyzny stała się jeszcze bardziej czerwona niż zwykle. – Fałszywy alarm, nic mi nie jest – dodała, po czym nie prosząc o pozwolenie sama wyszła z małego gabinetu.

Nie poszła już na lekcje; choć miała dużo zaległości w szkole przez ostatnie dni, od razu wyszła przed budynek szkolny. Był kwiecień, więc w boksie zostawiła jedynie cienką kurtkę, ale nie chciała zobaczyć się z Sebastianem, toteż po nią nie wróciła. Przypuszczała, że zalecił się do polecenia pana Stasia, pewnie siedział i zachodził w głowę, co też tym razem Lena wymyśli. Pewnie obmyślał już strategię, jego kontratak.

Niemal uśmiechnęła się na samą myśl, na pewno nie spodziewa się takiego ruchu z jej strony. Nawet trochę żałowała, że nie będzie miała przyjemności obwieszczenia mu: niespodzianka, skończyłam…