Lamiae: Rozdział 26

ZAWÓD SZPIEG

Przez parę kolejnych dni Dagmara próbowała sprostać obietnicy złożonej Sandrze, jednak nie miała wielkiego pola do popisu. Arleta sama się do niej garnęła, opowiadając jak najęta o różnych sprawach, poczynając od tych szkolnych, skończywszy na magicznych, które nijak nie odnosiły się jednak do dnia jej osiemnastych urodzin. Była połowa stycznia, a przecież termin zbliżał się nieubłaganie. Dwudziestego czwartego maja Rada będzie liczyła na śmierć blondynki, bo sprostania zadania podejmie się ich ambitny, młody członek.

Powodem tymczasowego odroczenia śledztwa był właśnie on – Alan, który to wciąż nie uczęszczał na zajęcia. Plan Dagmary polegał na wtrącaniu, podsłuchiwaniu i mieszaniu się w rozmowy prowadzone między przeznaczonymi sobie „Państwu A”, jak zwykła określać blondynkę i blondyna w myślach szatynka. Z powodu braku jednego z zainteresowanych, musiała jednak zadowolić się tylko Arletą. Czasem udawało jej się sprowadzić konwersację między nimi do owej daty, ale im częściej to robiła, tym bardziej blondynka blokowała się i pozostawała markotna do końca dnia. Dlatego też przyszły jej do głowy bardziej niekonwencjonalne, zarazem niemoralne sposoby poznania planu Alana. Dagmara rozważała podłożenie jakiejś pluskwy do torby dziewczyny czy zwykłego śledzenia jej będąc przebraną incognito. Tak się wczuła w rolę, że sama określała siebie w myślach szpiegiem, a będąc kiedyś z Kasprem na zakupach w Tesco kupiła sobie lornetkę, tłumacząc mu, że zawsze o takiej marzyła, w co naiwnie uwierzył.

To Sandra stała się teraz jej najlepszym sojusznikiem. Uznała posiadanie lornetki za użyteczny gadżet, który miały wziąć dzisiaj do parku, gdzie Arleta umówiona była z Alanem.

- Ale jak mamy niby usłyszeć co mówią? – zapytała Sandrę, po czym usłyszała odpowiedź, po drugiej stronie słuchawki:

- O to się nie martw. Wystarczy jedno zaklęcie i w ogóle nie zobaczą różnicy, że rozmawiają na podsłuchu. Widzimy się w pół do szóstej, przy łabędziu – to powiedziawszy, rozłączyła się. Dagmara schowała telefon komórkowy do kieszeni. Nie chciała tam iść, naprawdę. Wciąż prowadziła ze sobą wewnętrzną wojnę, co powinna, a czego nie powinna robić. Z drugiej strony, ten jej skrzeczący, wewnętrzny głosik kazał zaopiekować się Arletą, odkryć, co zamierzał Alan i w razie czego zainterweniować. Nie chciała być biernym obserwatorem, chciała pomóc lub przeciwdziałać, w zależności od planu chłopaka. Myśl, iż blondynce mogłoby się coś stać, napawała ją strachem.

Prawdą było, że Arleta stała się dla niej kimś tak bliskim jak siostra. Przez te kilka miesięcy dziewczyny widziały się codziennie, codziennie żartowały, rozmawiały, jadły razem i razem odrabiały prace domowe. Razem jeździły do szkoły i wspólnie z niej wracały do domu Genowefy. To Arleta pokazywała jej najchętniej sztuczki magiczne i ona ukazywała jej zalety czarów. Z kolei Sandra… Ona także troszczyła się o blondynkę i chęć utrzymania jej przy życiu połączyła ją z Dagmarą.

Wymknęła się z rezydencji niemal niepostrzeżenie, mając nadzieję, iż zdąży wrócić, zanim babcia z Kasprem wrócą z wizyty u koleżanki babci. Genowefa, mimo że miała - i samochód i prawo jazdy, nie lubiła w zimę prowadzić pojazdu, dlatego Kasper zaoferował jej podwózkę, co akurat pasowało Dagmarze. To niemal niepostrzeżenie odnosiło się do Krawata, który dziś został w rezydencji i który miał doglądać szatynki, co też ostentacyjnie czynił. 

- Zostań – powiedziała do kota, wychodząc na werandę. Ubrała się w wielką, zimową, puchową kurtkę, a nie płaszczyk, który normalnie nosiła, żeby „Państwo A” nie poznali jej. Na to założyła szal i czapkę, którą już dawno uważała za niemodną.

Zamknęła drzwi wejściowe na klucz, ale jak tylko przeszła parę kroków, obejrzawszy się czy niczego nie zapomniała, zobaczyła Krawata, który przeciskał się przez klapę dla zwierząt na dole drzwi wejściowych. Następnie, dumnie prężąc ogonem, podbiegł do niej i zamachał nim jakby chciał zapytać a gdzie to się wybierasz?

- Nie robię nic złego, możesz wrócić do domu? – spojrzała na zegarek na komórce. Jeżeli zaraz nie wyjdzie, spóźni się na autobus. Kot ani drgnął. – Dobra, już dobra – warknęła, wracając się do domu. Wiedziała, że udawanie, że nigdzie nie wychodzi, w tym przypadku nie zadziała. – Ale muszę wziąć ci smycz.

Kot podążył za nią; oczywiście postawił na swoim. Skoro Kasper wydał komendę „pilnować”, to ten musiał przecież pilnować. Dlatego zrezygnowała z zostawienia kota w rezydencji, na rzecz zabrania go ze sobą.

Na półce w przedsionku zawsze wisiała nowiuteńka smycz, która wcale nie była używana. Krawat jej nie znosił – zawsze próbował ją odgryźć lub jakoś zdjąć, ale dziś z pokorą poczekał aż Dagmara założy smycz, a potem grzecznie pomaszerował do wyjścia, mimo iż lina huśtała się gdzieś między jego łapkami. Szatynka znów zamknęła dom, a potem, by było jeszcze szybciej, wzięła kota na ręce, tłumacząc mu, że musi pobiec, żeby się nie spóźnić.

Kierowca miał już zamykać drzwi, gdy wsiadła do autobusu z Krawatem w ramionach. Zajęła miejsce i skasowała bilet, który kupiła jeszcze kiedy Kasper miał uszkodzony samochód. Krawat usiadł obok na siedzeniu, dzięki czemu mogła sprawdzić czy wzięła lornetkę.

- Miau – odezwał się kot, jakby chciał rozpocząć rozmowę.

- Jedziemy do parku na spacer – jej wytłumaczenie na nic się zdało, kot przymrużył ślepia, a jego uszy cofnęły się w tył. Ogon lekko zadrgał, ale Dagmara nic więcej nie dodała.

      Wysiedli na przystanku niedaleko parku, po czym udali się do niego, powoli już zmierzając w wyznaczone miejsce. Krawat był przeszczęśliwy, co chwila przystawał i wąchał nowe miejsca. Nie zachowywał się jak kot, bardziej niczym pies i to pies, który dawno nie widział wolności, co było dziwne zważywszy na fakt, że zwierzę mogło przecież wychodzić przez klapę do lasu, kiedy tylko zechciało.

- Czemu go wzięłaś? – zapytała Sandra, kiedy tylko ujrzała Dagmarę z Krawatem na smyczy. Ona też nie przypominała siebie. Miała zaczesane włosy w kucyk i czapkę z daszkiem. Na ramiona założyła beżowy kożuch.

- Kasper powiedział mu, że ma mnie pilnować, więc to robi – odparła szczerze, ale czarnowłosa zmarszczyła brwi.

- A ja myślałam, że to Kasper jest stuknięty na jego punkcie – mruknęła, na co kot zamiauczał złowrogo. Uszy znów uchyliły się w tył.

Krawat okazał się być na tyle grzeczny, że wyglądał tylko czasami zza dużego drzewa przy którym stały, uporczywie wąchając korę, jakby chciał zaznaczyć, że należała do niego. Dziewczęta zajęły z kolei pozycje, a Sandra nałożyła na alejkę zaklęcie. To po niej mieli iść lada moment Arleta i Alan.

- Zawsze chodzą tą samą drogą – wyjaśniła jej Sandra, na pytanie, co będzie jeśli zechcą zboczyć z trasy. Jej słowa potwierdziły tylko to, co już wcześniej wywnioskowała szatynka – Sandra nie pierwszy raz śledziła blondynkę.

- Po co jestem ci potrzebna? – zadała pytanie, bo już kilkakrotnie wcześniej rozmyślała na ten temat. Dlaczego czarnowłosa nie chciała szpiegować sama. – Dlaczego akurat ja? Jest babcia, jest Kasper, Laura…

- Żartujesz? – Sandra roześmiała się. – Jesteś najbardziej wścibską osobą jaką znam – słowa dziewczyny uderzyły w nią niczym grom. Nie sądziła, że była tak postrzegana w Kielcach. W Warszawie uchodziła za taktowną, jeśli ktoś mówił jej, że pochodzi z domu dziecka, nie dopytywała, jak mu się tam żyło i dlaczego tam trafił, bo to nie była jej sprawa.

- Gdyby ciocia nie rzucała na ciebie zaklęć zapomnienia – dopiero teraz dotarło do niej, że Sandra jeszcze mówi – już dawno rozgryzłabyś nasz sekret, a nie dopiero w grudniu – Dagmara otworzyła usta, łącząc fakty. To prawda, że w październiku czy też listopadzie wielokrotnie miała wrażenie, że zapominała czegoś zrobić. Zawsze miała to nieodparte uczucie, że miała amnezję, gdy tylko babcia znajdowała się w pobliżu, bo gdy wyjeżdżała, jej umysł odzyskiwał pamięć i równowagę.

- Idą – szepnęła Sandra, szturchając ją łokciem. Patrzyła ona przez lornetkę na dwójkę osób w oddali. Znajdowały się one pod olbrzymim drzewem obsypanym śniegiem. Konary drzewa niemal stykały się z ziemią, jak gdyby zmęczone ciężarem puchu próbowały ją dotknąć, by w ten sposób sobie ulżyć. Ale to nie przez konary były niewidoczne, te dwie postacie doskonale zakrywał pień starego drzewa.

I nagle usłyszała głos Arlety. To było niesamowite uczucie, bo głos dobiegał bardzo blisko, jakby stała tuż obok i mówiła wprost do koleżanek:

- Przez matkę oszaleję – skarżyła się Alanowi, który na razie milczał. – Non stop czegoś ode mnie chce, a już kiedy mówię jej, że spotykam się z tobą, to zawsze znajdzie mi zajęcie, bym jednak nie zdążyła wyjść.

- Może obawia się mnie w roli ewentualnego zięcia? – zapytał, na co Arleta zaśmiała się. Nawet Dagmara wyczuła, że to był tylko żart. – Udało ci się wszystko załatwić? – Sandra podała szatynce lornetkę, by i ona teraz przez nią popatrzyła. Dagmara wzięła ją do ręki i przycisnęła do oczu.

- Niezupełnie – odparła smutno Arleta. – Mówię ci, moja matka jest fanatyczką w sprzątaniu, ja nie mam na nic czasu.

- A może ty tego nie chcesz? Dlatego to odwlekasz – twarz Alana wyrażała czystą ciekawość. Spojrzał na nią swymi szarymi oczami w sposób, w który na pewno nigdy nie patrzył na Dagmarę. Czegoś oczekiwał od blondynki, tego była bardziej pewna niż faktu, że stała w parku Staszica w Kielcach.

- Nie, to nie tak – zaprzeczyła żarliwie. – Ja naprawdę się staram, tylko nie jest łatwo mi to wszystko zebrać. Jak zacznę pakować ubrania, to przecież się zorientuje.

- Pakowaniem możemy zająć się na sam koniec – powiedział Alan, kiwając głową. – Ale co z dokumentami? Z twoimi rzeczami? Zrobiłaś jakąś listę, które rzeczy ci się przydadzą, a które zostawiasz?

- Tak… Mniej więcej – Arleta była zdezorientowana, co Alanowi przeszkadzało. Dagmara już przypuszczała czego oczekiwał. Oczekiwał deklaracji, że przystaje na jego pomysł, iż jej się on podoba, podczas gdy Arleta sama nie wiedziała, czego chce.

Dagmara ponownie podała lornetkę Sandrze. Czarnowłosa miała niewyraźną minę.

- Sporządziłaś listę krewnych? Osób, które będą chciały cię pożegnać na długie lata? – to wszystko brzmiało niewiarygodnie. Jakby jego plan zakładał ukrycie Arlety.

- Zrobię to, obiecuję – przysięgła dziewczyna, po czym zrobiła błagalną minę, by więcej o tym nie rozmawiali. Dagmara widziała tę minę nawet bez lornetki, bo już znajdowały się kilkadziesiąt metrów od nich i dziewczęta musiały być wyjątkowo ostrożne, by nie zauważyli, że ktoś chowa się za drzewem. Szczególnie, że Krawat akurat miauknął, jakby chciał zwrócić na siebie uwagę, by ktoś go pogłaskał po grzbiecie.

- Dobra, chodźmy stąd – rzekł Alan. To było niemożliwe by je zobaczył i niemożliwym było, by usłyszał cichy pomruk kota. A jednak, nie powiedział już nic więcej, co miałoby związek z urodzinami Arlety. Nawet wskazał jej ręką, by skręcili w mało uczęszczaną alejkę, na co blondynka chętnie przystała, opowiadając mu o obowiązkach nałożonych przez mamę.

- Chce ją ukryć – mruknęła Dagmara, kiedy odwrócili się w przeciwnym kierunku do ich miejsca położenia, spacerując z wolna do nich tyłem. W taki sposób szatynka zrozumiała rozmowę, ale Sandra nie podzielała jej opinii:

- Nie… – pokiwała głową, na co jej koński ogon z tyłu głowy zamachał raz w prawą, a potem lewą stronę. – On chce z nią gdzieś wyjechać w dniu jej urodzin – była tego przekonana, jej głos był twardy jak stal. – Wyjedzie gdzieś pod pozorem ukrycia i tam ją zabije.

Dagmara już miała zaprzeczyć, że to niemożliwe, że Alan nie byłyby w stanie zrobić coś tak podłego niewinnej, uśmiechniętej i pełnej życia dziewczynie. Ale co ona o nim wiedziała? Tak naprawdę nic, przy czym większość jego czynów działały na jego niekorzyść. Wiedza, że należał do Rady tylko pogłębiała ciemną stronę Newerlego.

- Pożegnać się na długie lata… Co by to innego miało znaczyć – mówiła dalej Sandra, próbując zinterpretować ich słowa. – Nie będzie widziała krewnych, skoro będzie martwa, prawda?

Czarnowłosa popatrzyła na Dagmarę, oczekując jej reakcji. Ale ona, sama nie była pewna, czy w ten sposób powinny rozumować ich słowa. Chciałaby aby blondynce nie groziło niebezpieczeństwo. Chciałaby aby Alan naprawdę pragnął ją uratować, a nie zgładzić. W środku niej rozgorzała bitwa, bo była część niej, która wierzyła w prawdomówność Alana, ale była też taka część, która przemawiała za jego zdradą.

- Chyba masz rację – odrzekła cicho Dagmara. Ażeby połechtać przenikliwość umysłu Sandry dodała: – Ciężko inaczej zrozumieć te słowa.

Czarnowłosa przytaknęła, z charakterystycznym mlaskiem, który komunikował: wiedziałam, że nie możemy mu ufać.

Dagmara rozejrzała się za Krawatem, który jak gdyby czuł, że może już pozwolić sobie na więcej i przeszedł do następnego drzewa – rozłożystego jesionu, który wyglądał zjawiskowo z białym śniegiem na konarach. Kota nie trudno było znaleźć, wielce wyróżniał się na jasnym tle, a jego czerwona smycz wtopiła się gdzieś w śnieg. Dziewczyna powlekła spojrzeniem po „państwie A”, jednak już dawno zniknęli jej z pola widzenia, dlatego też śmiało podeszła do Krawata, rugając go niczym matka dziecko, które ubrudziło rączki przez zabawę:

- No i zobacz jak ty wyglądasz. Jesteś cały mokry… - znalazłszy smycz, wzięła ją do ręki i już nie wypuściła. Pożegnała się z Sandrą, składając już drugą obietnicę, że jak tylko dowie się czegoś nowego w sprawie Alana, da jej niezwłocznie znać i na odwrót, Sandra także miała ją informować na bieżąco.

Powrót do rezydencji przebiegł bez najmniejszych zakłóceń, bo kiedy dotarła ze zwierzakiem pod przystanek, od razu nadjechał autobus, więc nikt nie mógł ich widzieć. W domu nie było jeszcze ani Kaspra ani Genowefy, dlatego uniknęła także pytań domowników gdzie wyszła z Krawatem.

Po dwóch godzinach, w ciągu których przeczytała pamiętnik Wiktorii oraz odrobiła zadane prace domowe, przyjechali nieobecni. Dziewczyna wyszła wtedy ze swojego pokoju, próbując opanować wszechogarniającą ją paranoję, że zaraz wszystko wyda się przez kota, który to przemówi ludzkim głosem lub wyryje pazurem na ścianie, gdzie dziś był i co robił.

     Dagmara znalazła kota w kuchni, gdzie obżerał się suchą karmą. Walczyła, by lada moment nie wziąć go na ręce i nie uciec z nim, lub co gorsze, by nie wyrzucić go przez okno. Jej tajemnica byłaby dochowana, a jemu nic by się nie stało, bo przecież koty zawsze spadają na cztery łapy.

- Proszę cię, bądź grzeczny – szepnęła tak cicho, że nawet ona tego nie dosłyszała, ruszając tylko wargami.

Kot zastrzygł uszami, ale nawet nie oderwał się od miski. Potem zrobił to jeszcze raz, ale było to spowodowane odgłosem otwieranych, frontowych drzwi. To Kasper zawitał w rezydencji, wydzierając się wniebogłosy:

- Krawat! Kupiłem ci twój przysmak! Kici, kici – kot jak na komendę zostawił resztki karmy i nie zważając na nic rzucił się galopem do holu. Kot biegł w stronę korytarza, Dagmara biegła za nim, powtarzając sobie w duchu, że przecież kot to kot, a nie człowiek i głosu z siebie nie wyda, nie licząc mało znaczącego w tej sprawie „miau”.

Krawat dobiegł do chłopaka pierwszy, natomiast szatynka celowo na sam koniec zwolniła, stwierdzając, iż Kasper mógłby to jakoś opatrznie zinterpretować.

- Hej – zaczęła, pojawiając się w przedpokoju. – Gdzie babcia? – dodała, zauważając ewidentny brak Genowefy w rezydencji.

- Na zewnątrz – odparł, kucając przy kocie. – Zaraz przyjdzie – wyjaśnił, bacznie przyglądając się kocurowi. – I co, dobrze pilnowałeś Dagmary?

- Miau – kot powiedział po swojemu żałośnie. Wiedząc to, co wiedziała, ona wyczytała w jego miau, więcej niż Kasper. Na jej oko kot skarżył się, jaka była nieposłuszna, zabierając go z domu, ale chłopak na szczęście tego nie wyłapał. Pogłaskał zwierzaka uspokajająco po główce.

- Wiem, że mnie długo nie było – bąknął, na co Dagmara omal nie parsknęła niekontrolowanym śmiechem. To było tak, jakby oglądała dwie „osoby”, każdą z różnych krajów, która ni w ząb nie rozumiała drugiej.

- Miaaau – wydarł się kot, na co Kasper poklepał go jeszcze raz.

- Tak, na drugi raz wezmę cię ze sobą.

Dagmara uśmiechnęła się pod nosem, kiedy weszła Genowefa, a za nią lewitowały nad podłogą ze trzy wypełnione po brzegi siatki. Nawet nie spytawszy, co w ich środkach się znajdowało, szatynka umiałaby udzielić sobie odpowiedzi. Jej babcia dostała od koleżanki jakieś składniki na nowe mikstury, które wkrótce miała zamiar użyć, co za tym szło – których woń lada dzień każdy wyczuje w swoich nozdrzach.