Nemezis: Rozdział 9

WYJŚCIE EWAKUACYJNE

Ojciec Sebastiana musiał przejąć się szczątkowymi informacjami, które Lena mu podała. Telefon dziewczyny dzwonił tak długo, że dla świętego spokoju przekazała komórkę lekarzowi. Sama trzęsła się na myśl, że musiałaby coś jeszcze powiedzieć Jakubowi Lewisowi, co więcej – wdać się z nim w dyskusję, jak doszło do utraty przytomności jego syna.

Nie słyszała, do którego szpitala zabierają Sebastiana oraz Krystiana. Ona, Marta i Diana wróciły do mieszkania blondynki i przez całą drogę powrotną nie odezwały się do siebie ani słowem.

Diana legła na łóżko tak jak stała; według Leny cudem było, że pijana dziewczyna nie czuła potrzeby zwrócenia wszystkich drinków. Gdyby to ona wypiła taką samą ilość alkoholu, na pewno przylgnęłaby na całą noc do sedesu.

Dopiero nocą, jak na złość, Marta się ożywiła. Nie mogła zasnąć, przez co raz po raz wyrywała Lenę z letargu, pytając czy chłopcom nic nie będzie. Oczywiście Krystian, pod opieką medyczną, musiał wrócić do zdrowia i to właśnie usłyszała blondynka od przyjaciółki. Co zaś tyczyło się Sebastiana, to Lena rozważała wszystkie scenariusze. Jej umysł łapczywie złapał się najgorszego: co by było gdyby jego obrażenia wewnętrzne okazały się tak rozległe, że nastąpiłaby śmierć.

Jeśli Sebastian umrze, czy Lena zazna spokoju? Raz myślała, że tak, że na pewno szybko pogodzi się z tym faktem, ubierze na czarno i wraz z całą szkołą uda się na jego pogrzeb. Spojrzy w oczy rodzicom chłopaka pogrążonym w żałobie i powie sobie: „To już koniec. Koniec tej historii i ich potyczek. Koniec jej trosk”.

Potem jednak do gry wkraczało jej sumienie, najwrażliwsza i najbardziej bezradna część niej. Skomlało ono nieszczęśliwie, bo miało nadzieję, że ta historia będzie miała inny finał. Nie na śmierci zależało Lenie, a na zgodzie, której mogła nigdy nie doczekać. Cierpliwie nasłuchiwała słowa „przepraszam”, wypowiedzianego nie z przymusu, a z głębi serca Sebastiana. Słowa te dziewczyna chciała wyrwać przemocą, uważała, że jeśli Lewis przestraszy się nowego oblicza Leny, sam wypisze się ze szkoły, bądź przeprosi z bojaźnią za przeszłość i więcej nie będzie podskakiwał.

Może to wszystko usłyszałaby w swoim czasie, może Sebastian, tak jak i wielu innych chłopców, w końcu stałby się mężczyzną. Rozliczając się ze swoim dotychczasowym życiem, sięgając pamięcią wstecz, zauważyłby gdzieś małą, bezbronną Lenkę, którą tak mocno skrzywdził.

Tyle, że Lenka stała się Leną, a nowa ona była nieustraszona. Do tego stopnia, że była gotowa poświęcić jego dla swojego spokoju. Życie Sebastiana za jej życie. Życie za życie, wieczny spokój za wieczny odpoczynek.

Jakimś sposobem udało jej się zasnąć. Ale nie był to spokojny sen. Widziała w nim zakrwawionego Sebastiana, który pokazywał jej napis na swoim torsie. Bardzo chciała go odczytać, ale z jakiegoś powodu nie mogła. Ilekroć spoglądała na niego, napis zamazywał się, tak że nie sposób go było rozszyfrować. Jak gdyby Sebastian po raz kolejny z niej drwił i nawet we śnie musiał ją zadręczać.

Nazajutrz Marta obudziła ją ze słowami, że zaraz wychodzą, więc powinna się pośpieszyć. Lena była mocno zaspana, ale wiedziała, że nie może sprzeciwić się przyjaciółce, dlatego posłusznie podniosła się z kanapy, zakładając spodnie.

Diana spała z rozdziawionymi ustami, z których kącika ciekła ślina na białą poduszkę podpierającą jej głowę. Już nie wyglądała dostojnie, jak dzień wcześniej; w ogóle nie przypominała tej pewnej siebie dziewczyny z klubu.

Marta z Leną zjadły w ciszy po jogurcie, po czym wyszły z mieszkania, zamykając drzwi na klucz. Blondynka stwierdziła, że Diana z pewnością jeszcze długo się nie obudzi, więc nie będzie próbowała wyjść. Lena przyznała jej rację, posłusznie podążając za przyjaciółką.

Marta zdawała się być pewna tego, gdzie idzie. Musiała więc rano zatelefonować do Krystiana i dowiedzieć się nazwy szpitala, kiedy Lena jeszcze spała.

Ona sama jakoś nie miała ochoty odwiedzać chłopców. Nie dlatego, że nie była ciekawa co z nimi, ale dlatego, że obawiała się widoku rodziców Sebastiana, którzy na pewno przybyli już do kliniki. Nie chciała zobaczyć Lewisów, dlatego postanowiła, że uda się do izby przyjęć i tam poczeka; ewentualnie, jeśli Krystian dalej przebywa w ośrodku i dostał jakiś pokój, pójdzie do niego. Sama nie wiedziała czy stan, w jakim znalazł się Krystian wczoraj wieczorem wymagał pobytu w szpitalu, dlatego delikatnie postanowiła o to podpytać Martę.

– Kontaktowałaś się z Krystianem? – zaczęła.

Wyszły na zewnątrz z budynku. Było bardzo ciepło jak na kwiecień. Ptaki ćwierkały wesoło, żegnając brzydką pogodę i zwiastując nadchodzące, wyjątkowe upalne dni.

– Tak – odpowiedziała blondynka tajemniczo. – Podobno zrobili mu repozycję nosa, chociaż z tego co mówił, został mu mały garb.

– I dalej jest w szpitalu? – Lena nie pojmowała po co tam szły, skoro z Krystianem wszystko było w porządku.

– Nie, już nie – bąknęła Marta, podchodząc do przystanku tramwajowego, który mieścił się tuż pod jej blokiem.

Lena przygryzła wargę. Jakby tu zakomunikować przyjaciółce, że w związku z tym, iż Krystiana nie było w szpitalu, nie chciała iść do leżącego, nieprzytomnego Sebastiana.

– To może chodźmy do jego domu? – zaproponowała jak gdyby nigdy nic. Blondynka puściła uwagę Leny mimo uszu; dalej uparcie czekała na tramwaj i choć w niedzielę komunikacja miejska działała okrutnie wolno, Lena raczej nie widziała szans powrotu do mieszkania. Po chwili na horyzoncie zobaczyła już tramwaj.

– Ale my idziemy do domu – żachnęła z opóźnieniem Marta, podchodząc do sunącego po szynach pojazdu. Tramwaj po chwili się zatrzymał, maszynista otworzył drzwi dla pasażerów i ludzie zaczęli po kolei wchodzić do środka. Marta także ruszyła, więc to samo uczyniła Lena, napierając do przodu, gdy nagle usłyszała:

– Mamy wszyscy spotkać się w domu u Sebastiana.

Najpierw stanęła jak wryta, potem pociągnięta przez Martę weszła do tramwaju, ale widząc, że drzwi jeszcze się nie zamknęły, zaraz z niego wyskoczyła, na przekór krzyczącej blondynki.

Marta nie miała już szans na wydostanie się, bo Lena wyszła na chwilę przed sygnałem komunikującym zamknięcie drzwi. Za to chwilę później, już rozbrzmiał wibrujący telefon Leny, która została sama na przystanku.

– Co tam? – zapytała przyjaciółkę, chociaż wiedziała, że zaraz zarobi reprymendę. Blondynka była zła, dało się to usłyszeć nawet przez słuchawkę.

– Co ty wyprawiasz?! Dlaczego nie chcesz jechać do Sebastiana? – warknęła wściekle. Oczami wyobraźni Lena wyobrażała sobie jak dziewczyna prezentuje się w tramwaju.

– To on jest w domu? – zapytała żałośnie jak gdyby to pytanie brzmiało: to on jednak żyje?

– Tak. Dlaczego nie chcesz do niego jechać? – powtórzyła po raz drugi Marta. – Ani razu nie zapytałaś o jego samopoczucie, nie chcesz wiedzieć…

– Nie – przerwała jej Lena, maszerując przed siebie. – Nie obchodzi mnie on – dodała oddalając się od przystanku. W rzeczywistości, mimo że jego los był dla niej obojętny, pewnie chętnie posłuchałaby dlaczego tak szybko wyszedł ze szpitala. Kiedy był przenoszony wczoraj do karetki, nie wyglądał na okaz zdrowia.

– Aha – przyjaciółka rozłączyła się.

Lena chodziła bez celu. Błąkała się po ulicach, rozmyślając nad tym, jak Sebastianowi udało się odzyskać przytomność. Czyżby ludzie bogaci umieli sobie kupić nawet zdrowie? Czyżby wszystko było im wolno? W końcu Sebastian nigdy nie poniósł konsekwencji zniszczenia jej psychiki i dzieciństwa. Dlaczego? Dlaczego ludzie tacy jak on, czy jego ojciec zawsze spadali na cztery łapy, podczas gdy ona lądowała na plecach?

Jeździła różnymi autobusami, tramwajami i spacerowała po parkach, wyobrażając sobie, że Sebastian się zmienił. Dorósł do wzięcia odpowiedzialności za jej upokorzenia. Poszedłby na policję, opowiedział, co zrobił, pewnie zarobiłby mandat i pouczenie, ale chociaż byłoby mu wstyd. Musiałby przyznać się, że to, co robił, było głupią zabawą rozkapryszonego dzieciaka.

Pogrążona w zadumie jakoś dotarła autobusem do Mostu Milenijnego. Był on kosztowną inwestycją drogową we Wrocławiu, o długości prawie jednego kilometra. Mieścił się pomiędzy dwoma dużymi osiedlami i mimo iż nie leżał w ścisłym centrum, szatynka uwielbiała z niego korzystać, gdyż po obu stronach przez most prowadziły chodniki i drogi rowerowe. Szczególnie nocą zachwycała się jego wykonaniem – imponowały jej liny podtrzymujące konstrukcję, doskonale widoczne niezależnie od pogody.

Dziś jednak nie była urzeczona. Co więcej, zaczęła zastanawiać się, co by było, gdyby skoczyła z mostu, pokonując barierki rzuciłaby się do wody. Poza oczywistym smutkiem w jej rodzinie, naszły ją wątpliwości czy ktokolwiek ze szkoły – szczerze – opłakiwałby jej stratę? Na pewno łzę uroniłaby Marta. Krystian też ją lubił, zapewne i jemu byłoby więc przykro gdyby Leny zabrakło. A reszta? Ludzie ze szkoły i woźny raczej odetchnęliby z ulgą, szczególnie gdyby dowiedzieli się, że to ona naprawdę wyrzuciła klucz. Nikt więcej by nie płakał, nikomu na niej nie zależało.

Nigdy nie miała chłopaka, choć zawsze marzyła o miłości idealnej, romantycznej jak z książki. Gdyby zakochała się tak prawdziwie, znalazłszy swojego Romeo, jej chłopak musiałby być smutny dowiedziawszy się o jej samobójstwie. Jakież to byłoby piękne, gdyby i on rozważał zabicie siebie, bo jego Julia już nie żyła.

Niepoprawna romantyczka – pomyślała, dodatkowo ganiąc siebie za kretynizm myśli. Przecież gdyby się zakochała, miałaby chęć do życia, po co więc miałaby popełnić samobójstwo? By nigdy więcej nie zobaczyć ukochanego?

Miłość była rozwiązaniem jej kłopotów. Nienawiść do Sebastiana chętnie zastąpiłaby miłością do innego mężczyzny. Sebastian, który w myślach towarzyszył jej nieustannie, zostałby wyparty przez prawdziwego człowieka honoru. Przez czułego, wrażliwego dżentelmena, wspaniałego syna i idealnego przyjaciela. Byłby jej powiernikiem, jej obrońcą i ostoją.

Spojrzała w dół. Było dosyć wysoko, przez co zakręciło jej się w głowie i musiała złapać się balustrady aby nie upaść. Zaczęło robić się ciemno, dlatego chcąc nie chcąc musiała wrócić do domu czy też mieszkania jej babci. Ale jeszcze zanim poczyniła jakiekolwiek starania, co do powrotu, wyjęła z torebki telefon komórkowy Sebastiana. Przez ułamek sekundy wahała się czy nie wyrzucić go do rzeki Odry, tak jak wyrzuciła klucz od boksu w śnieg. Ciekawość jednak wzięła górę i włączyła telefon. Na całe szczęście, nie musiała podawać numeru pin aby uruchomił się całkowicie.

Zaczęła od przeczesywania wiadomości tekstowych. Wiele z nich Sebastian dostał od Krystiana i były one związane ze szkołą – ot zwykła koleżeńska wymiana informacji. Znalazł się jednak i taki sms, w którym Sebastian podawał Krystianowi cały spis zajęć, bo twierdził, że chłopak podał mu poprzekręcane numery sal.

Lena zaśmiała się diabelsko – całe szczęście, że Krystian zapomniał, że była to jej sprawka. W końcu to ona pozmieniała plan lekcji, gdy chłopak zajął się rozmową z Martą.

Przez ową wiadomość humor nieznacznie jej się poprawił, z uśmiechem na ustach czytała dalsze smsy. Znalazły się nawet wiadomości od jakiejś nieznajomej dziewczyny. Monika, bo tak miało dziewczę na imię, poznała Sebastiana na wakacjach i sądząc po wiadomościach, między ich dwójką doszło do pikantnego romansu.

Dziwnie poczuła się czytając prywatną korespondencję pomiędzy Lewisem, a jego dziewczyną. Choć przeszło jej przez głowę, że tak nie wypadało, mimo wszystko dalej namiętnie studiowała ich rozmowy. Z nich dowiedziała się, że to on przerwał znajomość, że ona dalej za nim tęskniła i uważała, że jest „najcudowniejszym i najprzystojniejszym misiaczkiem pod słońcem”.

– Serio dziewczyny piszą takie rzeczy facetom? – powiedziała do siebie Lena, wzdrygając się z niedowierzaniem.

Gdyby nie fakt, że dziewczyna była po prostu głupia, Lena zapewne chciałaby ją ostrzec przed Sebastianem. Mogła napisać jej, że Lewis to skończony drań i że powinna go zwyczajnie wyrzucić z pamięci.

Jakbyś ty mogła to zrobić – zaskrzeczał jej głosik w głowie.

Sebastian pochłaniał jej każdą wolną chwilę. Nawet już nie pamiętała jak to było, kiedy o nim nie myślała. A kiedyś istniały przecież takie dni.

Zastanowiła się, czy chłopak udawał kogoś innego przy Monice, skoro ona się tak nieszczęśliwie zakochała. On był przecież chamem i gburem, przynajmniej takiego go pamiętała z gimnazjum. „Najcudowniejszy” to ostatnie określenie, jakie nadałaby Sebastianowi. „Najprzystojniejszy” – może i był przystojny, ale z całą pewnością nie najprzystojniejszy. Jak mogły istnieć dziewczyny tak nieskończenie ślepe i puste, by nie poznać się na człowieku typu Lewisa?

Wyłączyła komórkę obrażona na cały świat za to, że Sebastian miał już dziewczynę (nawet jeśli inteligencją nie przewyższała Diany). Ogarnęła ją jakaś dziwna zazdrość, że ona nie znała tego uczucia przynależenia do kogoś, podczas gdy on sam z niego zrezygnował.

– To nie fair – mruknęła do siebie, wyobrażając sobie jakby było cudownie, gdyby kiedyś dostała bez okazji bukiet kwiatów od chłopaka.

W poniedziałek rano szła do szkoły ze stuprocentową pewnością, że Sebastiana tam nie będzie. Jakież było jej zdziwienie, gdy chłopak pojawił się w otoczeniu Krystiana i Marty.

Musiała głupio wyglądać z rozdziawionymi ustami, kiedy przeszli obok, bo blondynka wydęła wargi i spojrzała na nią z politowaniem. Chyba nawet pokiwała głową, ale Lena już tego nie odnotowała, chowając się między tłum uczniów na korytarzu.

Kiedy myślała później o tym, co pokusiło ją do wyciągnięcia komórki Sebastiana, nie umiała jednoznacznie odpowiedzieć. Była w panice, zobaczywszy idealnie zdrowego chłopaka. Czuła się oszukana przez personel szpitala i przez lekarza badającego Krystiana, że tak szybko wypuścili Lewisa na wolność. Do tego jeszcze ten niesmak, że motorzyści spartaczyli robotę, bo Sebastian chodził nawet nie utykając, podczas gdy Krystianowi została gula na nosie. Nie, życie nie było fair.

W szale Lena wbiegła do łazienki. Omal nie powyrywała sobie włosów ze złości. Wygrzebała z torebki telefon Sebastiana, złożyła go wkładając baterię, po czym naskrobawszy wiadomość do wszystkich osób, które chłopak miał w liście kontaktów, wysłała informację o tym, że w liceum Ogólnokształcącym nr XIV im. Polonii Belgijskiej znajduje się bomba. Następnie otworzyła okno w łazience, zamachnęła ręką i wyrzuciła telefon komórkowy, tak jak kiedyś pozbyła się klucza.

Dochodząc do klasy od fizyki spostrzegła, że Sebastian na nią czekał. Z początku myślała, że się pomyliła, że na pewno tylko na nią natarczywie patrzył. Dopiero, kiedy się odezwał miała pewność, że chodzi mu o nią.

– Możemy porozmawiać? – zapytał grzecznie.

Nie odmówiła, ale też nie potwierdziła skinieniem. Tysiąc myśli przeleciało jej przez głowę. To, że wiedział, że znalazła jego komórkę, to, że już dowiedział się o smsie, czy o tym, że poszczuła go motocyklistą i to, że wyskoczyła z tramwaju, aby nie przyjść do niego do domu. Przełknęła głośno ślinę – miała nadzieję, że nie zauważył drobnych kropelek potu na jej czole.

– Chciałem ci podziękować – zaczął, przez co omal zapomniała jak się oddycha. Została na bezdechu, gdy dodał. – Podobno to ty dałaś znać mojemu ojcu o stanie, w jakim się znalazłem. Przyjechał z matką do szpitala jeszcze tego samego dnia, choć byli skłóceni.

Świetnie, pogodziłam Lewisów – z tyłu głowy przemknęło jej przez myśl, że niechcący przyczyniła się do pojednania jej wrogów.

– Dlatego jeszcze raz dzięki. Wiesz…

Zaciął się, przez co mogła spokojnie obserwować jak Krystian z Martą patrzą z przerażeniem na swoje komórki. Jej również wydawało się, że chwilę temu dostała wiadomość, dlatego wolną ręką sięgnęła po komórkę – czyżby jej ojciec dowiedział się o bombie i sprawdzał, czy to nie żart?

– Może moglibyśmy kiedyś umówić się po szkole i porozmawiać? – wydukał w końcu. Fakt, że sklejenie tego zdania sprawiło mu trudność było niespotykanie rzadkie.

– O czym chciałbyś rozmawiać? – zapytała, spoglądając na komórkę. Numer, od którego dostała smsa był nieznany.

– Może o gimnazjum, może o rodzicach, może o jednym i o drugim. Przekonasz się jak się zgodzisz – coś zostało z jego zuchwałości, ale mimowolnie uśmiechnęła się. Takiego Sebastiana zapamiętała – pewny siebie aż do granic.

Zerknęła na dół, aby dać sobie czas na udzielenie odpowiedzi. Odczytała wiadomość, ale choć numer nadawcy nie pozostawał w jej liście kontaktów, dokładnie wiedziała, kto ją napisał.

– Co się dzieje? – zapytał Sebastian także spostrzegając poruszenie wśród coraz większej ilości uczniów.

– Bomba w szkole – mruknęła, odczytując wiadomość.

Fakt, że dostała wiadomość o bombie, zupełnie jej nie przejął. W końcu sama napisała sms, więc wiedziała, że informacja jest nieprawdziwa. Zdziwił ją za to fakt, że Sebastian miał jej numer w swojej liście kontaktów, bo i do niej poszedł sms.

– To mój numer – Sebastian pokazał palcem na ostrzeżenie o bombie. Nawet nie spostrzegła, kiedy tak szybko do niej podszedł, wpatrując się w jej komórkę.

– Naprawdę? – zrobiła głupią minę pod tytułem: niemożliwe…

– Wypadł mi podczas bójki w dyskotece – wyjaśnił.

Nie była pewna czy nagle złączył fakty, ale jakaś myśl z całą pewnością przeszyła jego twarz. Nie mogła tego nazwać olśnieniem, ale spojrzał na nią w taki dziwny sposób, jakby zobaczył ją po raz pierwszy.

I wtedy usłyszała alarm i donośny głos nieznanej dotąd nauczycielki, aby wszyscy uczniowie pozostali spokojni i gęsiego kierowali się do wyjścia ewakuacyjnego z budynku.