Lamiae: Rozdział 16

TUNELE

Westchnęła zrezygnowana po czym weszła do tunelu. Zapał, by szukać miejsca, o którym pisała Wiktoria w dzienniku  zmalał, gdy tylko poczuła chłód na ciele spowodowany niedawnym kontaktem z zimną wodą. Była przemoczona.

            Przeszła przez tunel, który był na tyle wysoki, iż nie musiała się schylać. Woda dostała się również tutaj, ale sięgała jej tylko łydek. Przechodząc do następnego korytarza dostrzegła, iż woda miała tu ujście. Znajdowały się tu bowiem kraty, które ją przepuszczały. Dziewczyna schyliła się, aby zorientować się co było na dole. Jednak nic nie widziała w ciemności a i nie słyszała nic groźnego.

            Ucieszyła się, iż nie będzie musiała dłużej walczyć z wodą. Przechodząc do bardzo krętego tunelu jedynymi mokrymi śladami były te zostawiane przez nią.

            W krętym tunelu łatwo było dostać zamętu głowy. Tunel co chwila gdzieś skręcał, zawracał i łączył się ze sobą, chyba tylko po to, aby zupełnie zdezorientować, gdzie się człowiek znajdował. Dagmara straciła pojęcie, gdzie była północ, a gdzie południe lawirując pomiędzy ścieżkami. W którymś momencie stało się coś jeszcze dziwniejszego – poczuła jakby właśnie została obciążona dodatkowymi kilogramami. Jej barki odmawiały posłuszeństwa, nogi stawiały opór – poruszanie w takim stanie zrobiło się zbyt kłopotliwe, by mogła kontynuować. Przysiadła w tunelu, choć nie przypuszczała by to cokolwiek pomogło. Wychwyciła węchem powietrze, ale nie było ono zanieczyszczone, czy zbyt gęste. To z nią stało się coś niedobrego. Zaczęła brnąć do przodu czołgając się przy samej podłodze, jednak było jeszcze gorzej. Kiedy tylko się położyła, już nie potrafiła wstać. Zacisnęła zęby, próbując podnieść chociaż przednią część ciała. Niestety jej ręce, które miały dźwignąć klatkę piersiową, były niewystarczająco silne. Drżały intensywnie, bardziej jej przeszkadzając i dekoncentrując, aniżeli pomagając.

            Leżąc na brzuchu, sięgnęła ręką w tył, jakby oczekiwała, iż rzeczywiście dotknie przyczynę jej problemu. Oczywiście, jej plecy pozostały plecami, nic nie wskazywało na to, by usiadł na nich troll. Przeczołgała się na brzuch, od razu określając, iż środek bólu przeniósł się na jej klatkę piersiową. Z wielkim wysiłkiem udało jej się usiąść i oprzeć o ściankę tunelu. Już nie było jej ciężko, tylko brzuch bolał ją niemiłosiernie, dodając do tego zawroty głowy. Nie chciała tu dłużej zostać. Podpierając się ścianą z tyłu, wstała i ruszyła przed siebie. Nie przeszła paru metrów, gdy boleść zupełnie odstąpiła, jakby w ogóle wydarzenie przed chwilą nie miało miejsca. Zostało jedynie uciążliwe wirowanie. Przez owe wirowanie, nie odnotowała, w którym momencie podłoże się zmieniło. Tunel, w który wstąpiła nie był w ogóle betonowy. Stąpała po ziemi – po gruncie a na ścianach i suficie rósł gęsto posadzony bluszcz.

            - Aua – mruknęła, gdy przez nękające ją zawroty głowy nie zauważyła, że na coś stanęła. To coś przebiło jej się przez podeszwę w bucie.

            Schyliła się, próbując oszacować co spowodowało ból w jej nodze. Jak się okazało, był to malutki cierń wyrastający z ziemi. Zdziwiła się, co owy cierń mógł tu robić, ale odporna na skaleczenie, maszerowała dalej. Musiała przyznać, iż tunel nie przypominał poprzednich. Droga raz po raz skręcała ukazując kolejne dróżki jak ostatnio, ale ten tunel miał do zaoferowania coś więcej. Do złudzenia przypominał labirynt z serią zawiłych ciągów korytarzy. Nie był to już tunel.

            Mimo, iż Dagmara od początku postanowiła trzymać się głównej ścieżki, o ile można było ją takową nazwać, tak po paru minutach zabłądziła, stwierdzając, iż tędy z całą pewnością przed chwilą szła. Poznała to po bluszczu, który artystycznie skomponował warkocze ze swoich liści. Jeszcze raz ruszyła naprzód. Głowa pulsowała jej tępym bólem, kręcąc obrazami jak w kalejdoskopie. Im głębiej wchodziła, tym gęściej rósł bluszcz. Z góry również wystawał gdzieniegdzie, lecz przeważającą większość stanowiły konary. Nie mogła pojąć skąd owe konary wzięły się pod posesją babci, jednak im dłużej nad tym rozwodziła się, tym bardziej przekonywującą teorią stał się las, który rozpościerał się dookoła domu. Dagmara musiała więc tak daleko dojść, iż nad nią znajdowały się wiekowe drzewa, a nie rezydencja czy brukowa kostka. Niestety, cierni także było coraz więcej i nie tylko wystawały z ziemi; co chwila napotykała jakieś wielkie łodygi z kolcami wystające z bluszczu, bądź co gorsza z góry, obok konarów. Po pewnym czasie naroiło się ich na tyle dużo, iż dziewczyna skapitulowała. Odwróciła się w tył wycofując do wyjścia.

            Wyście jednak okazało się być jej tylko pobożnym życzeniem. Nie mogła trafić i choć była przekonana, że wcale nie powinno to być trudne jakoś pech chciał, że ze zmęczenia, zawrotów głowy czy głodu, który zaczął jej doskwierać, nie umiała wydostać się z tego labiryntu.

            Była rozdrażniona, bo kiedy za każdym razem czyniła starania by wydostać się, zawsze powracała w ten sam punkt, to samo miejsce, ten sam zapleciony warkocz. Mimo bezowocnego szukania, wciąż próbowała. Przez kolce podarła już bluzkę i kawałek spodni, wydawało jej się też, iż nogi zaczęły krwawić od cierni, ale wciąż musiała brnąć do przodu. Wiedziała, że gdyby usiadła, gdyby nagle przystanęła, znów poczułaby się jak w tunelu, gdzie omal nie utonęła, czy w tunelu gdzie miała wrażenie jakby została obciążona cudzymi kilogramami.

            Spojrzała ze strachem przed siebie. Tunel przed nią prowadził na wprost gęsto wystających cierni. Były wszędzie, nie dostrzegła już bluszczu, nie widziała konarów, wszędzie widziała łodygi i wystające bolce. Ale chyba właśnie o to chodziło. Wydostać się stąd było tylko można poprzez przedzieranie się przez ciernie. Wcześniej prawie nie utonęła; prawie brakło jej tchu – trzeba było coś poświęcić aby pokonać przeszkodę, aby dojść do końca tunelu.

            Nieśmiało zrobiła kilka kroków naprzód. Dotknęła ręką wyrastających łodyg, próbując je odgarnąć od siebie jak najdalej. Na początku nawet jej się to całkiem nieźle udawało. Jedną ręką trzymała łodygi, druga służyła jako dodatkowa ochrona. Niestety, szybko zrobiło się to męczące. Potykała się o swoje nogi kiedy wirowało jej w głowie przez co dotykała kolejnych wystających kolców. Coraz bardziej opadała z sił. Już nawet nie zwracała uwagi na pojedyncze łodygi, które ocierały się o nią, uwagę skupiła na najgrubszych z największymi bolcami. W ten sposób udało jej się ocalić energię na przejście do miażdżącego punktu tej przeprawy. Robiło się coraz gęściej, toteż miarkowała, iż tunel zaraz dobiegnie końca.

            Wszystko ją bolało, począwszy od głowy, stóp, rąk po twarz. Nawet wolała nie zastanawiać się jak wyglądała, wyraźnie czując iż była poraniona na całym ciele. Odgarnęła kolejną łodygę, nie zauważając, iż była ona połączona z drugą, przez co ta druga smagnęła ją w twarz. Jej policzek zrobił się czerwony i zaczął ją szczypać. Piekący ból spowodował, że się zatrzymała, dotykając rannego miejsca. Wyczuła bolec na skórze, dlatego pazurami złapała go wyjmując czym prędzej. Był niewielki a jednak spowodował, iż jej oczy zrobiły się szkliste od cierpienia, który zadał.

            Dalej było tylko gorzej. Łodygi coraz częściej się ze sobą splatały, przez co nie sposób było je złapać. Jeśli tylko chwyciła jedną, a drugą ręką łapała tę połączoną, łodygi z drugiej strony do niej przywierały. To była gehenna. I kiedy myślała, iż nie może być gorzej, poczuła jak coś ociera się o jej nogę. Wrzasnęła, spoglądając w dół, ale gryzoń wcale krzyku się nie przestraszył. Przeciwnie, wszedł na jej nogę i tam usiadł.

            Spróbowała potrząsnąć stopą, by szczur z niej spadł, ale ten mocno wbił swoje pazurki w trzewik dziewczyny. Jęknęła, z dezaprobatą spoglądając jeszcze raz na zwierzę. Nie było przestraszone. Przeciwnie, sprawiało wrażenie rozumnego, jakby czerpiącego korzyści z jej przeprawy przez gąszcz.

            Początkowo, w ogóle nie mogła się skoncentrować, kiedy stąpała naprzód. Szła, obserwując zarówno szczura jak i łodygi. Dopiero kiedy odnotowała, iż gryzoń nie robi jej krzywdy, siedząc na nodze nieruchomo, zajęła się dokładnym otaksowaniem otoczenia.

            Wolała nie zapeszać, jednak według niej, łodygi się przerzedzały. Mniej wystawało również i cierni, choć jeszcze nie na tyle, by mogła cieszyć się upragnionym końcem. W miarę upływu czasu na całe szczęście kolce ustępowały znów miejsca bluszczowi.

            Szczur wciąż siedział w jednym punkcie, choć parę razy pisnął, gdy przez przypadek nadepnęła na jego długi, gruby ogon. Ale gdy Dagmara przeszła do punktu, gdzie w ogóle nie widziała już jak okiem sięgnąć cierni, zaobserwowała coś zgoła innego. Z tunelu, w który przechodził ten obecny wydobywała się mgła. Była na tyle gęsta, iż kiedy się w niej zanurzyła, nie widziała nic oprócz swoich dłoni, które machały po omacku, szukając jakiś przykrych obiektów na jej ścieżce. Mgła przysłoniła jej nawet szczura, choć dokładnie czuła jego obecność na prawej stopie.

            Dopiero teraz, kiedy nie odczuwała fizycznego bólu zdała sobie sprawę jak bardzo cierpiało jej ciało. Była zmarznięta a jej ręce, twarz i nogi krwawiły. We wnętrzu czaszki rwał ją przeszywający ból. Jakaż była to odmiana, kiedy nie musiała pracować mięśniami, dławić się z nadmiaru wody, kurczyć po to aby się zmieścić w tunelu, walczyć z niewidzialną siłą czy uważać na wystające, dziko porośnięte łodygi z kolcami.

            Mgła jednak miała swoje minusy. Jeden z nich był taki, iż nie miała pojęcia, co kryje się za rogiem. Wszystko mogło jej się tu stać, wszystko mogło ją napaść bo i tak nie zdołałaby uciec wystarczająco daleko. Poza tym, mgła spowodowała, iż jej organizm, zziębnięty i osłabiony jeszcze mocniej odczuwał chłód. Szła cały czas zgarbiona, ściągając rękawy, by choć trochę przykryły jej dłonie.

            Usłyszała jakiś pisk, przez co automatycznie podniosła nogę do góry. Sądziła, iż po raz kolejny nadepnęła na ogon zwierzakowi; skoro nic nie widziała, nie mogła przecież wiedzieć gdzie stąpała. Ale to nie było to. Szczur zaczął piszczeć tak dramatycznie, że aż się schyliła zobaczyć co działo się tam na dole. Może nie tolerował kropel wody unoszących się wraz z mgłą w tunelu? Coś świsnęło jej koło ucha. Poczuła powiew wiatru, ale go zbagatelizowała, bardziej przejmując się wrzaskami przestraszonego gryzonia. Szczur, o ile tylko możliwe, chciał jej coś przekazać. Co to było, nie potrafiła ocenić, gdyż nie znała szczurzego języka. Zrezygnowawszy, ostatecznie opuścił but pomykając gdzieś w głąb tunelu. Została sama. Ostrożnie podniosła się do góry.

            Szła przez mgłę jakieś kilkadziesiąt minut, choć te minuty ciągnęły się jak wieczność. Miała nieustanne wrażenie, że ktoś ją obserwuje a i jej umysł płatał jej figle, wmawiając sobie, iż ten ktoś nie pochodzi ze świata żywych, tylko umarłych. Potrafiła wyczuć czyjąś obecność, momentalnie robiło się chłodniej, na całym ciele przechodziły ją ciarki. Tunel rozciągał się tak daleko, że w pewnym momencie dała się zwieść przekonaniu, iż już nigdy, przenigdy się nie skończy. Że ona będzie tak błądziła w tej ogarniającej ją mgle dopóty jej starczy sił. Był to najdłuższy dotychczasowy tunel.

            W oddali dojrzała dwa punkciki. Były to dwa, jednakowo jaskrawe światełka. Nie poruszały się, to ona brnęła naprzód, obierając za cel dotrzeć do owych świateł, choćby miały okazać się tylko płomieniami ze świec. Z przykrością odnotowała jednak, iż światła mogły widnieć jedynie w jej głowie; z każdym kolejnym krokiem światełka się nie przybliżały, zupełnie niczym zjawisko fatamorgany mamiące obietnicą oazy swoje ofiary na pustyni.

            Nie mogła się poddać. Już po raz czwarty tego dnia podjęła decyzję zgodnie z którą będzie robiła wszystko, by nie utknąć w tunelach na zawsze. Bo przecież nie w takim celu zostały zaprojektowane tunele – nie aby zabić potencjalnych poszukiwaczy. Dagmara postrzegała to bardziej jako przesiewanie, tunele przesiewały osoby, które zagrażały rezydencji od tych, którzy jedynie dociekali prawdy, to znaczy od niej. Ona nie przyszła tu po złoto, bo nawet nie wiedziała czy takowe istniało, przyszła tu po informacje jakimi tajemnicami nie dzielili się z nią mieszkańcy rezydencji.

            Punkty, w kierunku których szła, zanikły we mgle. Było jej zimno, nawet bardziej niż kiedy lodowata woda zalała całe jej ciało. W tamtym momencie nie myślała bowiem o chłodzie, naturalnym instynktem była chęć przeżycia. Teraz, nie mogła skupić się na niczym innym. Wędrowała wzdłuż ścian, szczękając zębami po trochu z chłodu, po trochu ze strachu przed tym miejscem. Wciąż nasłuchiwała, czy nic się nie zbliża nauczona ostatnimi wydarzeniami a i wzrok miała wytężony, by zdążyć zareagować właściwie na czas, w razie niebezpieczeństwa. Odnosiła wrażenie jakby coś słyszała, nie była to co prawda aria operowa, tylko coś ledwie słyszalnego, jakby cieniutki, kobiecy głosik nucił coś na kształt kołysanki. Przestraszył ją trochę ten głos, nie spodziewała się tu przecież kogokolwiek zastać. Ale kołysanka nie ustawała, wręcz przeciwnie, rozbrzmiewała po gołych ścianach tunelu a zaraz za nią unosiło się echo.

            - Jest tu ktoś? – zapytała Dagmara, ale tak mizernym głosem, iż była pewna, że nikt nawet nie dosłyszał.

            O dziwo, piosenkarka nucąca pieśń urwała w pół słowa, nie dokańczając zwrotki. Dagmara zmarszczyła czoło, zastanawiając się co to miało znaczyć? Czyżby tu naprawdę znajdował się człowiek? Ale dlaczego w takim razie wystraszył się jej osoby? Nigdy nie sądziła, że będzie w stanie ją coś tak przerazić jak ta sytuacja. Czuła się jak pierwszoplanowa bohaterka w jakimś kiepskim horrorze. Jedyne o czym marzyła, to aby ten tunel nareszcie się skończył. Znów dojrzała w oddali dwa punkty, dwa światełka. Coraz baczniej im się przyglądając, zaczęła je podejrzewać o zasadzkę. Nie mogła jednak zboczyć z drogi, gdyż prowadziła ona tylko w jednym kierunku, akurat na wprost świateł.

            Mgła, która ją otaczała spowodowała, iż jej ubrania były dalej mokre, tak samo jak i włosy, które nawet nie miały sposobności, by się wysuszyć. Z ust wydobywała jej się para a lodowate ręce trzymała zaciśnięte mocno w pięści, jakby to mogło jej pomóc ogrzaniu. Gdy usłyszała jakiś dźwięk za sobą, obejrzała się w jednej sekundzie, z próbą zidentyfikowania brzmienia.

            - Jest tu ktoś? – powtórzyła pytanie.

            Przyśpieszyła. Wydawało jej się, że im dłużej będzie znajdowała się w tym tunelu, tym większe będzie prawdopodobieństwo, iż zaraz postrada zmysły. Czuła kogoś za sobą, ktoś deptał jej po piętach, nie próbując ją dogonić czy wyminąć, lecz śmiertelnie przestraszyć. Zwalniał, kiedy ona zwalniała, nadganiał, gdy ona przyśpieszała. To było niczym zabawa w kotka i myszkę, tyle, że nikt nie udawał, iż nie wie kto jest kim. Ona była myszą, która nie wiedziała jak uciec.

            Dwa światła były już niebezpiecznie blisko. Znajdowały się gdzieś na dole, nie mogły to być więc świece, o których pomyślała na początku. Poza tym miały inny kształt. Były skośne i nijak przypominały płomienie.

            Omal nie dotknęła sufitu, gdy „światełka” ruszyły na nią. Znalazła się między młotem a kowadłem – z jednej strony niewidzialna osoba za nią, z drugiej poruszające się punkty. Stanęła w miejscu robiąc jedyną możliwą rzecz jaką wymyśliła – zamknęła oczy, czekając co dosięgnie ją wcześniej. Zaraz nadszedł ten moment, poczuła coś puszystego ocierającego się o jej nogi, uczucie dobrze jej znane odkąd zamieszkała w rezydencji.

            - Krawat? – zapytała, schylając się w dół.

            Ulga, którą doznała spowodowała, iż podniosła ona Krawata, całując go w nosek. To do niego należały dwa punkty, które widziała we mgle – jego świecące w ciemnościach wielkie, kocie oczy.

            - Jak to dobrze, że to ty – powiedziała do kota, choć oczywiście zdawała sobie sprawę, iż jej nie zrozumiał.

            Zwierzę chciało się wyrwać, ale go nie puściła, bo bała się, że jej ucieknie. Ruszyła dalej, co chwila zerkała jednak w tył, sprawdzając, czy ktoś za nią nie szedł. Nie mogła wygłosić swojej teorii oficjalnie, ale gdzieś w duchu sądziła, że tajemnicza zjawa przestanie ją teraz nękać, właśnie przez wzgląd na Krawata.

            Od czasu znalezienia futrzaka wszystko zaczęło układać się pomyślnie, mgła zaczęła opadać, ona była spokojniejsza a i zwierzę raczej pogodziło się ze swoim losem na rękach. Problem pojawił się, gdy tunel dobiegł końca i nastąpił moment, w którym musiała zdecydować gdzie iść dalej. Opcji miała aż sześć. Pierwszą z nich było kontynuowanie trasy, bo mimo, iż ostatni tunel się skończył, w tunelu najbardziej na jej prawo znów dojrzała mgłę. Obok niego znajdowało się wąskie wejście do wysokiego tunelu, coś jak dla jej kręgosłupa, wybitnie odpowiadającego. Na samym środku widniał najzwyklejszy tunel normalnych rozmiarów, a tuż obok jakiś kolorowy, z migocącymi światełkami niczym choinka podczas świąt. Ten wydawał jej się tak nietypowy, że od razu stwierdziła, iż do niego nie wejdzie. Dalej, tunel o strasznie niewygodnym na jej oko podłożu, bo składający się z kamieni i wreszcie ostatni, lekko kiczowaty, o nierównych bokach i pochyłym suficie. Zdecydowała się wejść do tego najbardziej normalnego, jednak Krawat nagle ożył i wykorzystując jej nieuwagę skoczył na posadzkę, z wolna podchodząc do tunelu ze żwirowym podłożem.

            - Nie – jęknęła, ale zanim poczyniła jakiekolwiek starania wejścia do obranego przez nią tunelu, zwierzę wkroczyło do „swojego” i znikło jej z oczu.

            Żeby nie zgubić Krawata, pobiegła za nim. Znalazła go tuż za pierwszym zakrętem, jakby celowo na nią czekał, upewniając się, iż połknęła haczyk i zaraz tu przybędzie. Rzeczywiście, połknęła, gdyż wizja kroczenia w tunelach sama była o stokroć gorsza niż kroczenia z dobrze znanym jej kotem. Poza tym, istniała jeszcze ta jedna, szalona myśl, której desperacko się uczepiła, myśl zgodnie z którą kot wiedział, jak się stąd wydostać. Kot bowiem znał rezydencję po stokroć lepiej aniżeli ona.

            Na samym początku kamienie były zbyt niewielkie, żeby w ogóle je odczuwała, był to nic innego jak żwir wysypany na ziemi; dopiero potem zaczęło robić się to uciążliwe, gdy przyszło jej chodzić po kamieniach. Nie były one drobne, nie były płaskie, były różnych rozmiarów i każdy inny. Sprawa skomplikowała się jeszcze bardziej, gdy tunel zaczął się podnosić przez co był pochyły, w pewnym momencie osiągnął tyle procent nachylenia, iż szatynka ześlizgiwała się z kamieni, nie mogąc złapać niczego, co pomogłoby jej utrzymać równowagę. Krawat z kolei dawał sobie radę bardzo dobrze, był to jedyny moment w jej życiu gdy zazdrościła zwierzęciu umiejętności, których nie posiadał człowiek – zwinności. Brak treningu i techniki dał jej się bardzo szybko we znaki. Dyszała z przemęczenia i choć stopień nachylenia się zmniejszył, wciąż szła po pochyłej, toteż jej wędrówka po tunelu rozciągnęła się w czasie, niemal tak długo jak przejście po zamglonym tunelu.

            Krawat dotarł pierwszy na miejsce. Ona oczywiście dotarła do niego po kilku minutach, robiąc krótkie odpoczynki w międzyczasie. Czekał na nich dosyć jasny tunel, dlatego pomyślała, iż wędrówka w górę, skierowała ich niemal do wyjścia. W rzeczywistości była to nieprawda, dalej znajdowała się pod ziemią, a jasne wejście było niczym innym jak tylko przynętą. Niestety, prawdziwe oblicze tego tunelu odkryła za późno. Z chwilą, kiedy tylko do niego wkroczyła jej wzrok zaczął się zamazywać. Uczucie, którego doznała było pomieszaniem paniki ze zgrozą – oślepła w przeciągu paru sekund. Co mogła zrobić? Nic nie widziała, dlatego spróbowała naprawić błąd i wycofać się z tunelu, póki jeszcze była blisko i mogła to zrobić. Odwróciła się powoli, zastanawiając się czy i kot stracił wzrok i jak to może wpłynąć na futrzaka.

            - Krawat, chodź tu – wydała mu komendę, ale nie dostała żadnego odzewu. Podeszła po omacku do jednej ze ścian, wymachując rękami, aby ją wyczuć. Sugerowana ścianą kierowała się w stronę wyjścia, kiedy nagle została zablokowana. Przed nią również wykwitła ściana.

            To niemożliwe – pomyślała trzeźwo. Była pewna, iż gdzieś w tym miejscu znajdowało się wejście do tunelu, nie mogło przecież zostać zamurowane. A jednak… Przeszła parę razy wzdłuż ściany, nie napotykając jakiejkolwiek szczeliny, która mogłaby ją wypuścić.

            - Miau – usłyszała Krawata, który łasił się koło jej nogi. Schyliła się, aby go podnieść, ale ten szybko prysnął. – Miau – po raz drugi wydał dźwięk, jakieś parę metrów od niej.

            Nie miała innego wyjścia, jak tylko znów go posłuchać i podążyć w jego stronę. Kierowana cyklicznymi miauknięciami kota z wolna doszła do kolejnej ściany. Jej zdezorientowanie sięgnęło zenitu; nie mogła dociec skąd pochodził ostatni dźwięk wydany przez zwierzaka. Obeszła tunel, spostrzegając iż nie było dalej przejścia.

            - Miau – powtórzył kot odrobinę głośniej, po czym poczuła jego długi, gruby ogon na łydce. Tym razem się nie schylała, była pewna, iż zwierzę wszystko widziało i nie pozwoliłoby się złapać. Zrobiła parę niepewnych kroków naprzód. – Miau – znowu odgłos, ale jakby trochę dalej, z pogłosem echa.

            - Gdzie ty jesteś? – zapytała, stąpając w tym samym kierunku. Omal nie uderzyła z impetem o ścianę, tak szybko podeszła do przodu.

            - Miau – kot odezwał się. Była pewna, iż jest on już po drugiej stronie, za ścianą, tylko nie mogła wymyślić jak się tam dostał. W miejscu, w którym stała zaczęła łapczywie dotykać każdy skrawek ściany. Było to niestety bezowocne szukanie, mimo, iż Krawat miauknął jeszcze parę razy, wciąż nie odnalazła przejścia. Dopiero, kiedy usiadła na podłodze, by parę minut odpocząć, wymyśliła co mogło się zdarzyć. Przejścia szukała tylko na górze, kot był malutki, dlatego też znalazł szczelinę na dole.

            Jakby dla potwierdzenia jej tezy, kot zmaterializował się obok. Dotknęła go, ale nie uciekł.

            - Pokaż mi, gdzie to jest – poprosiła.

            Zwierzę ruszyło, dlatego ona też musiała wstać. Szła w dziwnej pozycji, próbując cały czas mieć kontakt ze zwierzakiem i jednocześnie wymachując lewą ręką przed siebie, by w nic nie wejść. I kiedy lewą ręką jeszcze dotknęła ściany, a już z prawej wyśliznął jej się Krawat, wyczuła, że to w tym miejscu znajdowała się szczelina. Nie było trudno ją odnaleźć, kot zostawił ją praktycznie pod nią. Kwadratowa, mała dziura.

            Brak wzroku dał jej się we znaki. Chciała sprawdzić jak daleki jest tunel, czy widać było jego koniec, czego oczywiście zrobić teraz nie mogła, gdyż jedyne co widziała to ciemność. Rękami wyczuła, iż tunel, ewentualnie przejście był niewielki jak dla dorosłej osoby. Jako, iż nie była rosłej budowy, sądziła, że się zmieści, jednak doszedł do niej uraz pierwszo-tunelowy, zgodnie z którym miała obawy wejść do środka. Gdyby do tego tunelu napłynęła woda, tak jak to się stało z początkowym tunelem nie miałaby żadnej szansy przeżycia.

            - Miau – usłyszała koło siebie. Kot chciał ją pogonić z podjęciem decyzji.

            - Dobra, już idę – powiedziała, bo tak naprawdę nie mogła zdecydować się na inną opcję. Nie mogła zostać w tunelu bez zdolności widzenia.

            Kot był jej przewodnikiem. Tym razem nie opuszczał jej dalej niż metr, dlatego wciąż go dotykała. Robiła to nawet przez przypadek, tak szybko chciała się wydostać, iż Krawat w tym wypadku był wolniejszy od niej. Tunel był ciasny i choć nigdy nie cierpiała na klaustrofobię, właśnie chyba się jej nabawiła. Zaczęła oddychać coraz szybciej i choć ogólnie było jej zimno, miała nagłe uderzenia gorąca.

            Na całe szczęście tunel był wyjątkowo krótki. Nawet można go było nazwać przejściem, zamiast tunelem. Wychodząc z niego, jej zaburzenie wzroku zaczęło ustępować. Najpierw zobaczyła jasność, później jakiś kształt. Krawat stał koło niej. Odetchnęła z wielką ulgą – nie chciała tego przed sobą przyznać, ale bała się, iż mogła stracić wzrok na zawsze.

            Zobaczyła drzwi. Drzwi, nie tunel, nie przejścia, drzwi, które niewątpliwie symbolizowały koniec. Były to olbrzymie, masywne drzwi drewniane, które zgodnie z opisem w pamiętniku Wiktorii nie posiadały uchwytu.

            - To jest to – powiedziała do siebie, po czym spojrzała na Krawata. – Zaprowadziłeś nas tu, tylko jak ja mam tam wejść? – wiedziała, że gdyby nie pomoc kota, obrałaby inny tunel i oddaliła się od wejścia do tego najważniejszego miejsca. Nie mówiąc już o tunelu, w którym straciła wzrok, gdzie pomoc kota była nieodzowna.

            Zwierzę, które do tej pory było przez nią niedoceniane, wiele zyskało w jej oczach. Czuła, iż od tej pory pomiędzy Krawatem i nią zaiskrzy nić porozumienia. Kot także na nią spojrzał, po czym miauknął. Podszedł bliżej drzwi, jakby chciał jej dać do zrozumienia, by nie traciła czasu i zajęła się drzwiami. Przyjrzała im się więc raz jeszcze.

            Na pierwszy rzut oka to co naprawdę zwracało uwagę, to ewidentny brak klamki. Jednakże, na samym środku, drzwi zdobiły rzeźbione motywy, o których również nie omieszkała wspomnieć Wiktoria w swoim dzienniku. Przedstawiały one najpierw stojącą z profilu młodą dziewczynę o długich włosach zapiętych w połowie kokardą. Miała założoną na siebie długą, powłóczystą suknię oraz niewielki diadem na czubku głowy. Na piersiach spoczywał jej przewieszony przez szyję łańcuszek. Wyglądała jakby czegoś oczekiwała, ale może to była tylko złudna nadinterpretacja ze strony Dagmary. Pod tym pierwszym obrazem splątany został jakby sznurem następny. Ten przedstawiał mężczyznę, ubranego w rycerski, średniowieczny strój i dzierżący w dłoni długi miecz. Na samym końcu, ostatni motyw przedstawiał tego samego mężczyznę, ale z mieczem podniesionym na ową młodą dziewczynę. Oboje patrzyli na siebie, podczas gdy do miejsca w którym stali wbiegali jacyś ludzie. Na ich twarzach malowały się na przemian wściekłość, zaskoczenie lub obawa.

            - Pewnie mam teraz podać hasło? – zapytała kota, który wciąż jej się bacznie przyglądał. – A ty nie mógłbyś to zrobić? – zażartowała, po czym wywróciła oczami, zastanawiając się czy już nie zwariowała. – Weź się w garść – skrytykowała siebie, przypominając sobie kolejną ważną informację z pamiętnika Wiktorii. Jej babcia, która była wtedy obecna z rudowłosą, wyszeptała jakieś słowa. Słowa musiały być więc kluczem.

            - Otwórz się – powiedziała, bez większego entuzjazmu. Oczywiście, nawet nie miała nadziei, że to pomoże i drzwi zaraz odskoczą. Zrobiła to raczej z uszanowania do tych wszystkich baśni, które właśnie w ten sposób ukazywały sekretne wejścia. – Sezamie, otwórz się – kombinowała dalej, jednak im dłużej stała przed drzwiami, tym bardziej cierpiała z braku pomysłów. – Dziewczynko, pokaż wejście do komnaty, koniec tuneli, w poszukiwaniu prawdy, ciężka wędrówka przez tunele, wędrówka z kotem, Dagmara i kot… –  przy ostatnim haśle parsknęła śmiechem. Jej pomysły były absurdalne. Nikt o zdrowych zmysłach nie wymyśliłby hasła: „wędrówka przez tunele” czy „w poszukiwaniu prawdy”. Poza tym, niby jakim sposobem samo hasło miałoby posłużyć za wejście? Zaczęła znów przeczesywać wzrokiem drzwi, upierając się, iż z całą pewnością zwierają one jakiś malutki guzik czy mechanizm, który otworzy wejście. To, że Wiktoria wyraźnie pisała o słowach musiało być przecież nieporozumieniem. Wiktoria, która była naocznym świadkiem tego, jak jej babcia użyła słów do zaproszenia jej do środka, musiała przeoczyć naciśnięcie guzika przez Genowefę. Genowefa musiała być iluzjonistką.

            I kiedy tak szukała przycisku, zauważyła, że sznury, które splatały motywy razem układają się w słowa. Przytknęła nos do drzwi, próbując je odczytać.

            - Amandio – niemal wyrecytowała na głos.

            Nic się nie wydarzyło, ale była pewna, że słowo to gdzieś już widziała. Sięgnęła po łańcuszek, który babcia dała jej na rozpoczęcie roku szkolnego. Łańcuszek z tranzanitem, dokładnie taki sam, jaki miała na sobie dziewczyna wyrzeźbiona na drzwiach. Dagmara zdjęła swój łańcuszek. Na jego odwrocie, finezyjną czcionką widniał napis: Amandio Labadeo. Nie wiedziała skąd brało się u niej to przeczucie, ale podpowiadało ono, iż właśnie to było właściwe hasło.

            - Amandio Labadeo – wymówiła wyraźnie. Usłyszała zgrzyt, po czym drzwi, którym się przyglądała, zaczęły lekko się odchylać, głośno skrzypiąc ze starości. Najpierw zobaczyła tylko skrawek tego co było w środku, solidne mury na wprost niej, dopiero gdy drzwi całe odskoczyły, oceniła, że to jeszcze nie był koniec. Faktycznie, były to mury, jednak okalające wieżę po której trzeba było zejść. Drzwi znajdowały się gdzieś na samym szczycie wieży, przynajmniej tak na samym początku myślała, gdy poczęła schodzić w dół krętymi schodami. Krawat kroczył koło niej, co w tym momencie akurat bardziej przeszkadzało niż pomagało; Krawat był ciemny a i basztę spowijał mrok. Czuła się jakby znów straciła możność widzenia, jakby znowu trafiła do tunelu. Musiała więc bardzo uważać stąpając w dół nie tylko przez wzgląd na ciemność, ale i kota. Na całe szczęście trzymała się poręczy, która była lekko wilgotna. Co chwila słyszała kapanie, jakby para wodna się skraplała i opadała na posadzkę,  jednak tym nie zaprzątała sobie głowy, czekając z niepokojem co ujrzy na samym końcu schodów. W powietrzu unosił się ciężki zapach czegoś, co przypominało jej rdzę.

            Była zmęczona, nie tylko na ciele, ale i na duchu. Dzisiejszy dzień postawił jej grono wyzwań, co pozbawiło ją wiele energii i kosztowało dużo wysiłku. Głowa jeszcze lekko ją bolała a i oczy dawały jej się we znaki, odrobinę łzawiąc. Ręce, nogi i twarz miała porozcinane w różnych miejscach a kręgosłup jakby dodając od siebie powodował, iż ciężko było jej się wyprostować.

            Po paru minutach, wreszcie ujrzała niewielki blask tlący się u podnóża baszty. W miarę schodzenia w głąb, coraz bardziej powietrze stawało się stężone a blask jaśniejszy. Na końcu musiało być więc pomieszczenie z którego rozchodziło się światło. Schodząc z ostatniego piętra już widziała owe miejsce. Przypominało ono loch, w którym ktoś zapalił dwie świece.

            Wciąż przeszkadzał jej zapach, który wyczuwała coraz intensywniej, bardzo blisko niej. I kiedy skończyła jej się poręcz, bo i schody dobiegły końca, wreszcie spojrzała na swoją prawą, lepką od wilgoci rękę. Spojrzała zdziwiona na wnętrze dłoni i cała się wzdrygnęła. Bo to nie wilgoć okazała się kleić jej dłoń i to nie wilgoć płynęła po poręczy, którą się asekurowała, schodząc w dół; tym płynem okazała się krew.