Nemezis: Rozdział 7

GORĄCZKA SOBOTNIEJ NOCY

Lena obudziła się we wtorek z głową pełną nowych pomysłów, jak zaszkodzić Sebastianowi. Nieobecna myślami nawet nie podziękowała babci za śniadanie, które ta zrobiła jej na wynos; dziewczyna złapała nieprzytomnie torebkę z wałówką, po czym wybiegła spóźniona na tramwaj.

Mieszkanie babci traktowała jak drugi dom. Miała w nim własny pokój z rzeczami osobistymi, którego co prawda sama nie urządziła, ale pomagała w jego odnowie po śmierci sparaliżowanego, przykutego do łóżka dziadka. To mieszkanie miało być kiedyś jej, ale póki należało do babci, Lena nie wtrącała się w jego wygląd. Ważne, że miała gdzie spać i miała możliwość pouczenia się przy biurku.

Sebastian jest sprytny – z takim oto stwierdzeniem dziewczyna wsiadła do tramwaju. Nie przykuwa do siebie uwagi, podczas gdy mnie na celowniku ma cała szkoła.

Wszystkie działania, których podjęła się Lena, były może i dobrze zaplanowane, ale źle przeprowadzone. Wyrzucenie klucza było spontaniczne i, o ironio, było to jej największe zwycięstwo. Gdyby nie anonim, występek mógł ujść jej na sucho, choć prawdę powiedziawszy, nikt nie mógł oskarżyć jej wprost, bo zwyczajnie nikt nie miał dowodu. Aby nastąpiło przestępstwo, musiał być dowód. Bez dowodu nie ma podejrzanego, a bez podejrzanego – wykroczenia.

Okazja do występku nadarzyła się dopiero na wychowaniu fizycznym. Nauczycielka WF-u wyznaczyła Lenę, aby przyniosła piłkę. Jako że wszystkie znajdujące się w schowku były niewystarczająco napompowane, została poproszona o pójście do woźnego po pomoc.

Oczywiście, mogła pójść prosto do pana Stanisława i wręczyć mu sflaczałą piłkę, aby ją napompował bądź dał inną. Mogła to zrobić i zapewne tak by się stało, gdyby nie fakt, iż kiedy przechodziła obok szatni chłopców, w jej głowie zaświtał szarlatański pomysł.

Upewniwszy się, że nikt jej nie widzi, wkroczyła po cichu do szatni. Bez problemu znalazła plecak Sebastiana (nie zmienił go od czasów gimnazjum) i jego ubrania, złożone w kostkę na ławce. Nie myśląc wiele nad tym, co robi, złapała zwiniętą bluzkę wraz ze spodniami, otworzyła okno i jednym zamachem wyrzuciła je na zewnątrz. Dla lepszego efektu, złapała też bokserki innego chłopaka, skarpety kolejnego i koszulę i dżinsy kogoś jeszcze, po czym wypchnęła wszystko razem przez okno. Następnie wybiegła z szatni, śpiesząc do woźnego.

Na jej szczęście nikt jej nie widział, a pan Stanisław dawał reprymendę jakiemuś uczniowi, przez co nie mogła wejść do jego małego pokoiku. Dopiero kiedy skończył swój wykład, Lena wkroczyła do małej siedziby woźnego.

– Można? – zapytała. Z powodu psikusa, który dopiero co zrobiła, cała była podekscytowana, przez co ton jej głosu był zuchwały i nieujarzmiony. Mężczyzna skrzywił się, wnioskując najwidoczniej, że wczorajsza rozmowa z dyrektorem nie dała żadnego rezultatu. Jej ostatnie kontakty z woźnym zdecydowanie nie rokowały przyjaźni.

– Czego tu? – fuknął nieprzyjemnie.

Teraz to Lena skrzywiła się, uznając, że przesadził z okazywaniem negatywnych uczuć względem niej. Nawet jeśli to przez nią musiał spiłować kłódkę i założyć nową (woła o przypomnienie fakt, że stuprocentowej pewności wciąż nie miał), to i tak winien był okazywać jej szacunek, jaki ona prezentowała w stosunku do mężczyzny. Albo przynajmniej powinien udawać, jeżeli widział w niej tylko kolejnego przeklętego łobuza, którego kiedyś karano za przewinienia chłostą, a teraz wzywano jedynie na dywanik do dyrektora.

Cała zadrżała na myśl o batach.

– Potrzebujemy napompowanej piłki do gry – odparła, wyobrażając sobie siebie klęczącą na grochu, z woźnym tuż za nią, wymierzającym jej ciosy pasem.

Potrząsnęła głową, aby odegnać natrętne myśli.

– Daj to – rozkazał pan Stanisław, wskazując palcem na zwiotczałą piłkę.

Nie musiał powtarzać dwa razy – Lena podała mężczyźnie piłkę. Wtem do jej uszu dotarły stłumione głosy:

– Ale śmiesznie…

– Ciekawe, kto to zrobił…

– A to ci będzie niespodzianka…

To trzej uczniowie przechodzili korytarzem, chichocząc w najlepsze.

Lena nie byłaby sobą, gdyby nie podsłuchała, z miejsca łącząc fakty. Już został zauważony jej dowcip. „Dowcip”, a może lepiej – „kawał”. Nawet nie umiała tego precyzyjnie nazwać. Żart. Przecież to nie było nic złego, ot, zwykły wygłup.

Ostatnio wszystko kręciło się wokół jej osoby, dlatego mimowolnie uczulała się na każdą rozmowę, słyszała każdą obelgę czy zachwyt nad jej uczynkiem. Mimo iż większość osób potępiało wyrzucenie klucza, była też grupka takich, które widziały w jej uczynku coś więcej. Rebelię, bunt przeciw władzy, nauczycielom i dorosłym.

– Za dużo filmów oglądacie – skwitowała Lena pewnego razu, gdy zapytana wprost, czy zostanie dowódcą tych, którzy nienawidzą szkoły, parsknęła rówieśnikom w twarze. – Nie zrozumcie mnie źle, ale jeżeli, podkreślam: jeżeli chciałabym komuś zaszkodzić, to na pewno działałabym w pojedynkę. Nie potrzebna byłaby mi wataha pomagierów.

Ci znaleźli się sami, wnioskując, że jeżeli zamknięcie szatni uszło komuś na sucho, to wszystkie inne wybryki też powinny obejść się bez konsekwencji.

Dowcip Leny z wyrzuceniem ubrań spodobał się każdemu uczniowi, nawet tym, którzy musieli potem te ubrania zbierać. Wszyscy śmiali się z żartu – każdy oprócz… no właśnie, Sebastian miał minę, jakby grzebał własnego psa. I to ten widok dał jej najwięcej satysfakcji i motywację do dalszego działania.

Gdy wyszła przed szkołę, jej oczom ukazała się karykatura człowieka zawieszona wokoło latarni. Znalezisko przypominało trochę strach na wróble, jednak ten strach był robiony z myślą o kimś. Dokładnie poznała rude włosy nauczycielki od fizyki, która była postrachem wszystkich uczniów. O metodach nauczycielskich kobiety słyszeli już chyba wszyscy we Wrocławiu, o tym, jak zadawała z jednych zajęć na drugie po trzydzieści prac domowych, a za nie przygotowanie jednego potrafiła wpisać ze dwie oceny negatywne.

– Ale będzie zła – powiedziała do Leny Marta, przechodząc obok zawieszonej kukły. – Może to i zabawne, ale już wyobrażam sobie jej zemstę.

Dziewczyna zmarszczyła czoło. Faktycznie, na pewno takowa nastąpi.

Marta już dawno przestała pytać koleżankę, czy stoi za wszystkim, co działo się w szkole, z jednego, bardzo prostego powodu. Po prostu było to niewykonalne. Lena była tylko człowiekiem, a żarty, które zaczęły pojawiać się w szkole były tak częste, że zapewne tylko pan Stasiu ogarniał je wszystkie. Za kawał w szatni chłopców dziewczęta odpokutowały petardami hukowymi w swojej szatni, co zapewne wymyślił Sebastian. W związku z tym na kolejnym WF-ie jedna z dziewcząt, która zwolniła się przed wychowaniem fizycznym do domu, wyniosła (za niewielką namową Leny) z szatni chłopców plecaki i powrzucała je do różnych koszy na śmieci na każdym z pięter w szkole.

Jakaż była przednia zabawa, oglądać skonsternowanych chłopców, szukających swoich tobołków. Kilkoro z nich niemal pobiło się o jeden plecak, uważając, że należał właśnie do niego. A Sebastian… Tak, jego plecak wpadł akurat do kosza z niedopitym jogurtem…

– Masz ochotę pójść? – zapytała Marta na koniec zajęć, ale Lena była tak zajęta myślami i odtwarzaniem sukcesów, że nie dosłyszała pierwszej części zdania.

– Co?

– Na dyskotekę – mruknęła przyjaciółka. – Mówiłam, że mam wolne mieszkanie z soboty na niedzielę, więc może wybrałybyśmy się na dyskotekę?

– Przecież ty nienawidzisz klubów – przypomniała jej Lena, ale Marta westchnęła.

– Tak, niestety wpadnie do mnie starsza kuzynka – zaczęła, lamentując. – Zerwała z chłopakiem i prosi mnie, żebym z nią poszła. Razem będzie raźniej – zrobiła błagalne oczy w stronę Leny, na co dziewczyna uśmiechnęła się.

– Pewnie, że z tobą pójdę. Czego nie robi się w imię przyjaźni – dodała, obejmując Martę, po czym obie ruszyły w stronę przystanku.

Sobota nadeszła bardzo szybko. Stojąc u Marty w mieszkaniu przed wielkim lustrem, z kredką w jednej dłoni i tuszem w drugiej, z zamiarem pomalowania oczu, Lena wciąż analizowała swoje szkolne poczynania.

Wizja szkodzenia Sebastianowi stała się jej małą obsesją. Do takiego stopnia o tym rozmyślała i traktowała poważnie, że zaczęła oglądać filmy i wypożyczać książki z biblioteki o podobnej tematyce. Jej ulubioną lekturą stał się „Inny Elliot”, napisany przez Gardnera Grahama. Co prawda nie przeczytała jeszcze całości, ale przez to, że utożsamiała się z głównym bohaterem – prześladowanym Eliotem, książka bardzo przypadła jej do gustu.

Jeżeli wcześniej myślała, że jej myśli wciąż sprowadzały się do osoby Sebastiana, tak teraz egzystował w niej cały czas. Był jak pasożyt w jej ciele, zatruwał nie tylko umysł, ale całe ciało.

– Ja miałam idealne życie – dobiegł do niej jęk Diany, kuzynki Marty, która znowu użalała się nad sobą. Przyklejała sobie sztuczne rzęsy do oczu, ale i tak nie przeszkodziło to jej w mówieniu. – Kończyłam studia, miałam idealnego chłopaka, nawet planowaliśmy ślub…

Lena westchnęła przygnębiona. To właśnie będzie czekało ją i Martę przez cały wieczór. Słuchanie…

– Jak on mógł mnie zdradzić?

Może nie zniósł tego twojego gadania? – pomyślała zjadliwie Lena.

Diana przypominała z wyglądu Natalię, jej dawną koleżankę z gimnazjum; różowo-jaskrawą piękność. Miała takie same szlachetne rysy twarzy, których zawsze zazdrościła jej Lena, idealne paznokcie, a nie łamliwe i rozdwajające się jak jej. Mimo wszystko Natalię dało się lubić, Dianę niekoniecznie.

– Znajdziesz lepszego kandydata na męża, zobaczysz – pocieszyła ją Marta, która umalowana cieniem przez Dianę wyglądała jak mała prostytutka. To dlatego Lena wolała zrobić make-up sama.

– Oby dzisiaj – mlasnęła z nadzieją. – Nie musi być bogaty, ja mam pieniądze…

Lena wywróciła oczami. Nie mogła znieść dziewczyn pokroju Diany. Bo ona niby rozpaczała po stracie chłopaka, ale zamiast próbować ratować związek, w odwecie rzuci się w ramiona innego. Skoro kochała chłopaka, to czy nie powinni oboje zmienić się dla dobra związku? Spróbować od nowa? Wyjaśnili sobie tę zdradę? Dlaczego do niej doszło? Zawsze musiał być powód. Jeżeli zakochana w sobie para planuje małżeństwo, to zdrada jednej ze stron nie może być perfidnie zaplanowanym skokiem w bok, tylko jednorazową pomyłką. Nawet ślubowanie przed ołtarzem nie zwalnia z walki o związek, a zdrada może niestety pojawić się w zaniedbanej relacji.

Chyba że koleś był po prostu gnojkiem i już. Tacy też istnieją, dokładnie tacy pokroju Sebastiana.

– Jestem gotowa – oświadczyła Lena po czterdziestu minutach, w ciągu których pokręciła włosy i zrobiła makijaż.

Dziewczęta też kończyły, choć przygotowania najwięcej czasu zajęły Dianie. Przebierała się kilkanaście razy, sprawdzając, co najlepiej pasuje do czego. W końcu stanęło na granatowej, dopasowanej sukience, czarnych rajstopach i niskich kozakach. Marta z Leną postawiły na spodnie i eleganckie bluzki.

– Pamiętajcie, nie rozdzielamy się i pilnujemy nawzajem – powiedziała Lena, w szczególności zwracając się w stronę Diany.

– Nie jestem dzieckiem – odpyskowała „kobieta”. – To wy macie pilnować się mnie, to ja jestem najstarsza.

Co z tego, jak najgłupsza… – dodała do siebie Lena.

Pojechały taksówką, bo Diana nie chciała wsiąść do autobusu. Uważała, że w autobusach i tramwajach jeździ motłoch, a ona do niego nie należy i nie będzie zniżać się do poziomu tych ludzi. Lena musiała ugryźć się w język, by nie powiedzieć, że ona i Marta zaliczały się w takim razie do motłochu, więc samo przebywanie w ich obecności było obrazą jej wysokości…

Jako że ona z Martą nie miały jeszcze osiemnastu lat, bo brakowało im kilku miesięcy, znajomości Diany wśród ochroniarzy okazały się bardzo użyteczne. Zaświergotała coś, mrugając oczkiem i ochroniarz wpuścił je do środka poza kolejką.

– Ale tłok – stęknęła Marta na wejściu, rozglądając się po wielkiej sali, w której tańczyli ludzie.

Pomieszczanie miało dwie kondygnacje. Na górze była część barowa, gdzie można było się napić, oraz loże, w większości już zarezerwowane. Na dole stał DJ na niewielkim podeście wraz z już pijanym towarzystwem, do którego szybko chciała dołączyć Diana.

– Ja stawiam – powiedziała, popychając dziewczęta po schodach na górę, w stronę baru.

Muzyka była bardzo głośna. Zbyt głośna jak na gust Leny, bo nawet nie usłyszała, jak ktoś podszedł do niej od tyłu i rzekł:

– Wreszcie jesteście – dopiero obejrzawszy się zobaczyła Krystiana, wcześniej myląc go z jakimś napalonym mężczyzną.

– Co ty tu robisz? – zapytała, ale widząc zdziwienie w oczach kolegi z klasy, spojrzała na Martę.

– Nie chciałam ci mówić, bo na pewno byś się nie zgodziła – zawołała głośno dziewczyna, przyglądając się przyjaciółce, jakby bała się jej reakcji.

Lena przymrużyła oczy. Marta z Krystianem stali obok siebie. Coś było nie tak. Za nimi Diana stała już niemal przy blacie, machając zapalczywie rękami, bo próbowała dopchnąć się do barmana, aby kupić alkohol. Ale nie o nią chodziło, tylko o coś innego.

– CO JEST?! – warknęła, choć Marta nie musiała nic mówić, bo Lena sama zrozumiała, że Krystian nie przyszedł sam.

Dalej, w tłumie stał on – Sebastian.

– Wychodzę – bąknęła słabo Lena i choć raczej nie usłyszeli jej przekazu, gdy odwróciła się na pięcie, zrozumieli, że chciała uciec. Krystian szybko zagrodził jej drogę.

– Nie bądź dziecinna – powiedział głośno. – Ile masz lat, żeby tak zwiewać? Masz jakiś problem z Sebastianem, to go załatw albo się do niego nie odzywaj. Tylko proszę, nie psuj wieczoru mi i Marcie.

Wiedziała, do czego pił. Jeżeli ona wyjdzie z dyskoteki, Marta wyjdzie zaraz za nią, a jemu to nie było na rękę. I tylko dlatego, że wiedziała, że jej przyjaciółka bardzo lubiła chłopaka, zdecydowała się zostać.

Przecież wcale nie muszę się do niego odzywać – pomyślała, choć wciąż miała za złe Marcie to, jak ją wrobiła. Nie dość, że sfiksowana na punkcie byłego chłopaka Diana, to jeszcze Sebastian – jej wróg numer jeden.

Diana wróciła z alkoholem. Lena sądziła, że przyniesie drinki, ale nie, dziewczyna zamówiła cały litr czystej wódki, a do tego dwa soki pomarańczowe.

– Lożę mamy tam – wskazała gestem na pusty stolik z napisem „rezerwacja”, z przyległymi do niego wściekle czerwonymi kanapami.

– Nie wiedziałam, że rezerwowałaś lożę – wypomniała Marta kuzynce, ale Diana spojrzała na nią ze zdumieniem.

– Oj, nie czepiaj się, ważne, że jest gdzie usiąść i napić się – odparła, prowadząc towarzystwo do stolika.

Lena nie wiedziała, gdzie podziać wzrok. Jej spojrzenie spoczywało to na Marcie, to na Krystianie, czasem na Dianie, by potem zawisnąć na barze i w końcu powrócić do Marty. Jak tylko mogła, unikała Sebastiana (pech chciał, że usiadł naprzeciw niej). On raczej też na nią nie patrzył, słyszała, że wdał się w dyskusję z Dianą, co ta przyjęła bardzo entuzjastycznie.

Chociaż na to się przydała – pomyślała Lena, sama rozmawiając z Martą i Krystianem.

– To co, powiecie wreszcie, kto wyrzucił ubrania chłopaków przez okno? – zaśmiał się Krystian, na co Marta wzruszyła ramionami.

– Nie powiemy, dopóki wy nie zdradzicie, kto wrzucił do naszej szatni petardy – Lena zdziwiła się. Widocznie nawet Marta wierzyła w damską solidarność, bo przecież nie wiedziała, kto był zarówno pomysłodawcą, jak i realizatorem owych dokonań.

– No to chociaż kosze – prosił Krystian. – Czyj był pomysł z koszami? To musicie wiedzieć.

Lena nie odzywała się. Bo i jak mogła, skoro to wszystko było jej inicjatywą? Jak mogła powiedzieć koledze z klasy, że czara goryczy przelała się i z nienawiści do siedzącego naprzeciw niej chłopaka, postanowiła uprzykrzyć mu życie, tak jak on codziennie robił piekło z jej uczęszczania do gimnazjum? Krystian mógłby nie zrozumieć. Za bardzo lubił Sebastiana, znając go z zupełnie innej strony, niż Lena, żeby zmieściło mu się to w głowie. Ktoś, kto nie przeżyje terroru w szkole, nigdy w pełni nie zrozumie dyskryminowanego. Dlatego dziewczyna milczała i dlatego pewnie nigdy nie zdecyduje się opowiedzieć całej swojej historii gorzko przeżywanego dzieciństwa.

– Lena przecież wie, kto to zrobił – doszedł do niej głos Sebastiana. Nie wiedziała, że przysłuchiwał się ich rozmowie, dlatego zdziwiona spojrzała na niego.

Świdrował ją bystrym spojrzeniem. Bez wątpienia zdawał sobie sprawę, że to ona stała za wydarzeniami w szkole, ale jego opinia jej w ogóle nie obchodziła. Nie obchodziło jej też, dlaczego wprost jej nie oskarżył, tylko robił podchody. Aby jeszcze bardziej zniszczyć jej psychikę? A może chciał, by za jego przyczyną przyznała się do winy?

– Mylisz się – odparła, mrużąc oczy. – Nie wiem, jak pokręcona musi być osoba, która robi takie rzeczy.

Nie mówiła o sobie, tylko o nim i to też zrozumiał. Chyba zabolały go jej słowa, ale nie dał jej tego po sobie poznać.

Zacięty wyraz twarzy dziewczyny dopowiedział, jak mocno go nienawidzi i że on nigdy nie zdoła tego zmienić. Że krzywdy, które jej uczynił, werżnęły się w nią jak ostre pazury i mimo że powierzchowne rany zagoiły się już dawno, blizny wciąż zostały na jej skórze.

Przez moment wydawało jej się, że nawet chciał ją przeprosić, ale znajomi dookoła nich tego nie dostrzegli i Diana błyskawicznie rozporządziła, aby wznieść toast za spotkanie.

Krystian rozlał alkohol do kieliszków, a Marta nalała sok do szklanek.

Lena nigdy dużo nie piła. Nie przepadała za smakiem alkoholu, ale dziś miała ochotę uczcić swoje zwycięstwo. Ten miesiąc należał w końcu do niej.

Każdy wypił do dna i po chwili milczenia odezwał się znów Sebastian.

– Spadam do domu – zaczął, ale Diana zaświergotała:

– Ależ skąd! Idziesz ze mną zatańczyć! – złapała go bezceremonialnie za rękę, a do dziewcząt i Krystiana zawołała tylko: – Zaraz się wymienimy, pilnujcie stolika!

Zeszli po schodach i choć Lena spróbowała znaleźć ich wśród tłumu tańczących, nie mogła ich zidentyfikować. Po chwili stwierdziła, że ich dwójka jest tak przeciętna, że niczym nie wyróżniają się na tle tych pijanych ludzi i wymieniła ze dwa zdania z Martą i Krystianem. Potem zdaniem Leny zrobiło się nudnawo, bo z rozmowy na temat szkoły przeszli na zainteresowania. Jak się okazało, dzielili wspólne zamiłowanie do jazdy konnej, a Tannenberg nie widziała w tym nic fascynującego. Marta jeździła od małego, bo jej rodzice poznali się na zawodach jeździeckich, Krystian natomiast pracował co wakacje w stadninie koni koło Wrocławia, dzięki czemu mógł czasem pojeździć.

Lena wiedziała, że rodzice chłopaka byli biedni. Ojciec Krystiana w młodości uległ wypadkowi i od tamtego czasu poruszał się na wózku inwalidzkim. Matka z kolei pracowała na dwa etaty – od rana do południa sprzątała w hotelu, by popołudniami dorabiać w hipermarkecie na kasie. Chłopak miał trójkę rodzeństwa, z czego dwójka wyjechała do Anglii do pracy i tam osiedlili się na stałe. Tej dwójce podobno powodziło się najlepiej i przysyłali z zagranicy trochę pieniędzy ciężko przędącej rodzinie.

Krystian też dorabiał i co najważniejsze, nie wstydził się swojego pochodzenia. Po szkole rozdawał ulotki na ulicy, czasem zastępował barmanów w pubach i pracował jako konsultant w Call Center. Lenie imponowało to, jaki był zaradny, bo w przeciwieństwie do Sebastiana, który dostał od ojca wszystko, Krystian zapracował na wszystko sam; usamodzielnił się, aby finansowo odciążyć rodziców. We wrześniu, zamiast kupować niebotycznie drogie, nowe podręczniki, on zawsze znajdował osoby, które chciały pozbyć się starych książek i nawet parę razy załatwił też i Lenie używane komplety.

– Więc jak będziesz chciał, zawsze możemy pojeździć razem – zaproponowała Marta nieśmiało.

Krystian uśmiechnął się.

– Pewnie, jeżeli nie wyjadę na zbieranie owoców do Niemiec, to umówimy się w wakacje.

Wypili ze trzy kolejki sami, nie mogąc doczekać się Diany z Sebastianem. Kiedy Lena odchodziła od stolika, mówiąc, że idzie do łazienki (tak naprawdę chciała przede wszystkim dać znajomym chwilę sam na sam), zakręciło jej się w głowie. Alkohol uderzył w nią mocno, poczuła mrowienie w nogach. Nie była przyzwyczajona do picia, wystarczyły w sumie cztery kieliszki, aby czuła się nietrzeźwa.

– Iść z tobą? – zapytała Marta, ale Lena machnęła ręką.

– Skąd! To tu blisko – wskazała ręką za siebie, po czym oddaliła się. Niestety, łazienka „tu blisko” była nieczynna, dlatego musiała zejść na dół.

Chwiejnym krokiem ruszyła po schodach, świat balansował wesoło wraz z nią. Ci ludzie dookoła niej już nie wydawali się pijani, tylko zwyczajnie wielce zadowoleni z życia. Ona też była szczęśliwa. Miała kochającą rodzinę i przyjaciół, którzy nie mieli pojęcia o jej podwójnym życiu. Tak właśnie się czuła. Z jednej strony istniała dawna ona, Lena Tannenberg z Sobótki, cicha i zastraszona mała dziewczynka, z drugiej rodziła się nowa Lena, ta odważna z Wrocławia, która lubi walczyć o swoje i swojego broni nade wszystko.

Zanim dotarła do łazienki, tuż przed drzwiami napotkała Dianę, w otoczeniu jakichś trzech typków, i Sebastiana, który miał niemrawą minę. Trzymał się trochę z boku, obserwując flirty dziewczyny.

– O, Lena! – zawołała na nią Diana zauważywszy jej osobę, zanim ta zdążyła się schować.

Chcąc nie chcąc, szatynka podeszła do dziewczyny. Jak na jej gust, mężczyźni otaczający Dianę byli zdrowo po trzydziestce. Wszyscy byli bardzo wysocy i choć do dzisiaj wydawało jej się, że to Sebastian był słusznych rozmiarów, wśród tych „koszykarzy” wyglądał niczym podlotek. Jeden z mężczyzn był całkiem przystojny, z niewielkim, ciemnym zarostem i czarnymi oczami. Wszyscy z nich mieli na sobie kurtki motocyklowe i ten sam dziki błysk w oku.

Typki spod ciemnej gwiazdy – pomyślała Lena, akurat w momencie, gdy przystojniak zwrócił się bezpośrednio do niej:

– Ale jesteś ładna. Zatańczysz? – powiedział, bez manier żując gumę tak, że ją widziała.

– Nie, ona jest ze mną – to Sebastian odpowiedział, zanim zdążyła grzecznie poinformować mężczyznę, że nie ma ochoty tańczyć.

Chłopak podszedł do niej, złapał za rękę, choć Lena i tak mu ją wyrwała, po czym spojrzał na Dianę, która rozdziawiła usta po tym nagłym obrocie spraw.

– Idziesz z nami na górę? – zapytał dziewczynę, ale ona prychnęła wściekle:

– Tak, pójdę, ale tylko, żeby się napić.

Lena ruszyła przodem sama. Sebastian próbował dotrzymać jej kroku, ale ona skutecznie go blokowała, rozpychając się najpierw między tłumem, potem na schodach.

– Po co to zrobiłeś?! – nie wytrzymawszy zatrzymała się, krzycząc.

Chłopak także zatrzymał się, tylko stopień niżej, przez co ich twarze były niemal na tej samej wysokości.

– Żeby przypadkiem nie przyszło ci do głowy z nim tańczyć. Oni są jacyś dziwni.

– Sama umiem o siebie zadbać! – krzyknęła ponownie, po czym znów ruszyła, bo typki z Dianą byli już za nimi. Miała nadzieję, że nie słyszeli ich rozmowy, ale raczej było na to zbyt głośno.

– O tak, na pewno – najeżył się. – Nigdy nie byłaś w tym najlepsza.

– A co ciebie to obchodzi, do cholery?! – wrzasnęła za siebie. – Odwal się!

Był jak pies ogrodnika, sam nie zjadł i drugiemu nie dał. Niby chciał jej destrukcji, ale tylko on mógł ją unicestwić. Działał na jej szkodę regularnie, ale gdy pojawiło się realne zagrożenie, zainterweniował. Wcale nie rozumiała jego pobudek, bo te jej przynajmniej były jasne – chciała go zniszczyć, rozdeptać i zmiażdżyć.

Widok Marty i Krystiana trochę ją uspokoił. Siedzieli blisko siebie i chyba trzymali się za ręce pod stołem, do czasu, aż się do nich przysiadła.

– Diana chyba znalazła kandydatów na męża – powiedziała zgryźliwie, widząc, jak mężczyźni ucieszyli się na widok stolika z rezerwacją i butelki wódki, stojącej na samym środku blatu.