Nemezis: Rozdział 4

WIECZÓR TRZECH KRÓLI

Przyszła do szkoły jak gdyby nigdy nic. Weszła do budynku śmiałym krokiem, taksując spojrzeniem rozpościerający się hol.

Na pierwszy rzut oka można było poznać, że znalazła się wewnątrz budynku szkolnego. Prostokąt, na planie którego powstały mury szkoły, w minione wakacje został odmalowany na jasnozielony kolor. Jednak nie na długo. Po pół roku użytkowania, Lena gdzieniegdzie widziała na ścianach odciski butów, plamy czy ślady brudu. Zewsząd dobiegały ją głosy rozgadanych uczniów, którzy z plecakami na plecach bądź torbami przewieszonymi przez ramię, schodzili się do boksów, aby zmienić obuwie i zostawić zimowe płaszcze na wieszakach.

Musiała zrobić to samo. Skręciła w lewo, podczas gdy jej żołądek właśnie urządził pikietę. Poczuła skurcz wewnątrz ciała, dalej brnąc naprzód, aż na końcu korytarza zobaczyła wejście do szatni.

Obawiała się tego, co tam zastanie. Umysł płatał jej figle, podsuwając do głowy obrazy, w których cała klasa czeka na nią w boksie, aby oficjalnie móc ją oskarżyć o wyrzucenie klucza.

Kiedy Lena zmierzała do szkoły, przeszło jej przez myśl, aby rzucić się w kierunku miejsca, w którym powinien leżeć klucz. Jednak w rzeczywistości nie byłoby to łatwe. Przed nią oraz za nią śpieszyli do budynku inni uczniowie, nie mogła tak po prostu wejść w zaspę, by poszukać mosiężnego klucza. Poza tym w nocy sypał śnieg, więc na pewno od razu by go nie dojrzała. A nawet jeśli, to co następnie miałaby zrobić? Niewyobrażalnym błędem byłoby wkroczenie do szkoły z namacalnym obiektem zbrodni w ręku…

W szatni kręciło się wiele osób. Wszystkie boksy były otwarte, nawet ten należący do jej klasy. Nie ośmieliła się jednak zerknąć na zamek, czy wisiały w nim zapasowe klucze. Podążyła wprost do Marty, która przywitała ją słowami:

– Hej. Wiesz, że nie idziemy na fizykę?

Lena zaprzeczyła, zdejmując czapkę z dużym pomponem. Oprócz nich w boksie stali dwaj koledzy, ale żaden z nich nie był Sebastianem.

– Dlaczego? – zapytała, zdejmując płaszcz.

Marta ziewnęła, w ostatniej chwili przykrywając usta ręką.

– Ponoć mamy iść na salę gimnastyczną. Dyrektor chce coś powiedzieć.

W głowie Leny zapaliła się lampka ostrzegawcza.

– Wiadomo dlaczego? – jej głos był cichy, ale blondynka tego nie odnotowała. Nie zauważyła też zmiany, jaka nastąpiła w przyjaciółce. Lenie zrobiło się sucho w gardle i strach powrócił ze zdwojoną siłą. Skuliła się w sobie, marszcząc brwi.

Marta wzruszyła ramionami.

– Pewnie jak zawsze chce coś ogłosić.

Obuwie zmieniła w milczeniu, zastanawiając się, czy nie lepiej byłoby, gdyby nie poszła na apel. Zawsze mogła powiedzieć koleżance, że źle się czuje i ma pierwsze symptomy grypy, dlatego na wszelki wypadek zrezygnuje z dzisiejszych lekcji.

Mówi się, że sukces ma wielu ojców, a porażka jest sierotą. Gdyby Lena dokonała czegoś chwalebnego, każdy by z nią o tym rozmawiał, nie mogłaby odpędzić się od wielbicieli. Niestety to, co zrobiła wczoraj, nie podchodziło nawet w najmniejszym stopniu pod kategorię uznania. Jeżeli okaże się, że miała świadków swojego występku i jeżeli jej nazwisko zostanie wyczytane na forum całej szkoły, umrze ze wstydu albo wróciwszy do domu, schowa się w swoim pokoju i już nigdy więcej z niego nie wyjdzie. Tak, na pewno tak zrobi.

Dyrektor był sędziwym staruszkiem, który w tym roku miał przejść na emeryturę, jednak grono pedagogiczne wraz z Radą Rodziców głośno się temu sprzeciwiło, prosząc, aby mężczyzna dalej kierował placówką. To za jego rządów szkoła zyskała renomę jednej z najlepszych szkół ponadgimnazjalnych i wyglądało na to, że dorośli myśleli, iż jeśli mężczyzna odejdzie ze szkoły, to ich „pociechy” z dnia na dzień przestaną się uczyć.

Dyrektor odchrząknął i uderzywszy dwukrotnie ręką w mikrofon, rozejrzał się po sali. Lena odczuła jego wzrok na całym ciele, jak gdyby świdrował ją na wylot wiedząc, że to właśnie ona, spośród tych kilkudziesięciu zebranych uczniów, miała ważki powód, by poczuć się winna.

To niedorzeczne – pomyślała, ale mimo wszystko schowała się za jakimś rosłym chłopakiem z równorzędnej klasy.

– Wczoraj po lekcjach – zaczął mężczyzna opanowanym głosem, choć z jakimś niewysłowionym smutkiem – doszło do bestialskiego zachowania względem jednego z uczniów.

– O nie – jęknęła bezradnie Lena, próbując zwalczyć napad duszności, który w mgnieniu oka zaczął jej doskwierać. Czuła się tak, jakby zaraz miała runąć zemdlona na ziemię, wzbudzając tym podejrzenia wszystkich zebranych dookoła osób.

– Nie mógł on wrócić do domu, bo jego rzeczy zostały zamknięte w szatni. Ale to nie ów uczeń został skrzywdzony najbardziej – kontynuował dyrektor, robiąc co chwilę pauzy, jakby dla podkreślenia dramaturgii. – To nasz wieloletni woźny, pan Stasiu, musiał przeszukać szkołę w nadziei, że klucze się odnajdą. To on spiłował kłódkę i to on założył dziś nową. To on dostał dodatkową pracę, której wcale nie musiałby wykonywać, gdyby… gdyby nie doszło do takiej sytuacji. Nie tylko cała klasa druga „d” zostanie ukarana za ten wybryk… – dodał mężczyzna przy ogólnym zdziwieniu nastolatków, które zaraz przerodziło się we wzburzoną gniewem wrzawę – ale wszyscy uczniowie.

Na sali zapanowała wrzawa. Podniesione głosy zaobfitowały między nastolatkami w zgiełk i jazgot, jaki słyszy się na bazarze. Oburzeni uczniowie głośno wyrażali między sobą absurdalność tego pomysłu, część z chłopców zaczęła buczeć i gwizdać.

Dyrektor machnął ręką. Ten jeden gest uspokoił wszystkich nastolatków, w sali znów zrobiło się cicho. Każdy miał nadzieję, iż mężczyzna zaraz wycofa się z pomysłu.

– Rozumiem wasz bunt – głos mężczyzny zrobił się miękki, dyrektor doskonale sterował uczuciami nastolatków. – Sprzeciw jest zrozumiały w tej sytuacji, dlatego składam wam propozycję.

Lena z osłupieniem na twarzy obserwowała reakcje kolegów i koleżanek. Nikt już nie gwizdał, nikt nie klął, nikt nie pomstował. Wszyscy, bez wyjątku, byli zaintrygowani. Miała ochotę krzyknąć, że to zasadzka, że dyrektor wymyślił „obustronne porozumienie”, by zagłuszyć dezaprobatę.

– Jeżeli osoba, która dopuściła się nadużycia przepisów, dobrowolnie przyzna się do winy, kara dla uczniów zostanie zniesiona. Jeżeli natomiast tak się nie stanie, karę poniesie każdy z was tu obecnych. Co to będzie, dowiecie się w swoim czasie.

Te słowa słyszała jeszcze długo po tym, jak licealiści porozchodzili się na lekcje. Brzęczały niczym natrętne muchy koło uszu i za nic nie mogła o nich zapomnieć. Zresztą, to już pewnie podeszłoby pod sztukę, gdyby udało jej się wymazać apel z pamięci. Każdy, bez wyjątku, rozprawiał o nim, z czterech stron świata odbijały się niczym piłeczki ping-pongowe cztery litery:

K A R A

Po skończeniu przemówienia znikąd zaczęli podchodzić do Leny nastolatkowie, nawet ci zupełnie nieznajomi, pytając ją o wczorajszy dzień. Nagle dowiedzieli się, że ona jako jedna z ostatnich wychodziła z boksu. Wystarczyło dziesięć minut, by miała dość powtarzania kłamstw, że nic nie widziała, bo przyznanie się do winy mogło zaowocować wydaleniem ze szkoły, a na to nie mogła sobie pozwolić. Nie przez coś takiego. Nie przez Sebastiana!

– Już mówiłam, ja nic nie wiem – fuknęła na jakiegoś pierwszoroczniaka, który razem z czworgiem znajomych postanowił zabawić się w detektywa. – Nie zwróciłam uwagi na klucz, śpieszyłam się do domu.

– I dlatego wyszłaś jako ostatnia? – zapytał ją przemądrzały, piegowaty blondyn, zakładając ramiona na krzyż.

– Mogę przejść? – zapytała, wywracając oczami i nie czekając na przyzwolenie, przecisnęła się miedzy grupką, pędząc wprost do sali, która była na końcu korytarza. Stres spowodował, że musiała skorzystać z toalety, ale na szczęście uczniowie z jej klasy stali jeszcze na zewnątrz.

– Jesteś wreszcie – odezwał się Sebastian, którego udawała, że nie widzi. Spoglądała wszędzie, byle nie na chłopaka stojącego naprzeciw niej. Chciała go wyminąć, ale jej nie pozwolił. Podszedł do niej i pociągnął za ramię, odciągając od klasy.

– Zwariowałeś?! To boli! – krzyknęła, pocierając rękę bardziej, niż było to konieczne, gdy wreszcie się od niego uwolniła. Puścił ją dopiero w sporej odległości od klasy, która przyglądała im się zaciekawiona. Uczniowie jeszcze nie wiedzieli, że konflikt owej dwójki w niedalekiej przyszłości zaowocuje w konsekwencje.

– Nie możesz się po prostu przyznać? – wypalił bez ogródek. Nie był zły, właściwie to nawet była tym mile zaskoczona, jednak nie dała tego po sobie poznać.

– Nie zrobisz ze mnie kozła ofiarnego, tak jak to robiłeś w gimnazjum – odparła z pełną poczytalnością w głosie. – Jak mogę przyznać się do czegoś, do czego nie przyłożyłam palca? – była bezczelna, ale to jego aparycja dodała jej skrzydeł. Właściwie to nawet sama zaczęła wierzyć w to, że to nie ona ukradła klucz.

– Zarówno ja, jak i ty wiemy, że nikogo innego nie było w boksie – pokiwał głową, aby zaprzestała tej maskarady, ale to jej nie zniechęciło.

– No i? Dwa i dwa nie zawsze znaczy cztery. Mam dziwne deja vu. Przedwczoraj to ty udawałeś, że nie wiesz, o czym mówiłam, o zamknięciu mnie w szatni, a teraz chcesz mnie wrobić? Odczep się – weszła równocześnie z nauczycielką do sali, wykorzystując jego chwilową dezorientację. Musiał zastanawiać się, czy tak świetnie udawała czy miała podwójną osobowość.

Nawet ona musiała jednak zaobserwować zaletę, jaka wyniknęła z porannego apelu. Był to malutki promyczek, jedna jedyna iskierka, ale dzięki niej zostały otwarte nowe drzwi z napisem Szansa. Uczniowie, zbyt zafrasowani zastanawianiem się między sobą, co zdarzyło się ubiegłego dnia, nie skupiali się na lekcji języka polskiego, na której nauczycielka wybierała osoby odgrywające główne role do przedstawienia.

– Nikt nie chce grać Sebastiana? – zapytała kobieta z desperacją w głosie. Powtórzyła pytanie po raz trzeci z rzędu. – Violę? Orsina? Olivię? Nikt się nie zgłosi?

– A dostanę za to wyższą ocenę pod koniec roku? – zapytał „bezinteresownie” chłopak o imieniu Bruno. Parę osób zachichotało, inni ciekawi reakcji polonistki wlepili w nią wzrok. Nie znając kary, o której wspominał dyrektor, trudno było zgłosić się dobrowolnie na naukę kilkunastu zwrotek starodawnego tekstu, bez otrzymania za to bonusu.

Nauczycielka z wrażenia otworzyła usta. Przedstawienie miało być jej ukłonem dla grzecznej klasy. Miało zaobfitować w luźniejsze lekcje i próby, w znalezienie młodych talentów i tak jej się odwdzięczali?

– W takim razie to ja wyznaczę – oświadczyła srogo polonistka, przymrużając wściekle powieki. Jej ciemnokrwista szminka podkreśliła mocno zaciśniętą szczękę. Wyglądała jak wielka, podrasowana modliszka. – Sebastiana zagra… Sebastian! – zawołała nauczycielka, przywołując chłopaka do siebie ręką. – Chociaż nie… Bardziej pasujesz na Orsina – mówiła, w miarę jak Lewis podniósł się z krzesła i z wolna zmniejszał dystans do polonistki. W końcu stanął koło jej biurka. – Tak, będziesz idealnym księciem Illirii. Wysoki, tylko te włosy trochę przyliżemy – Lena uśmiechnęła się pod nosem, gdy chłopak skrzywił się, jakby ktoś podłożył mu pod nos wyjątkowo zaniedbany kompostownik. Niestety, nauczycielka na tym nie poprzestała, międląc dalej ozorem. – Orsino, idealny Orsino z książki. Postarzymy cię trochę. Mam gdzieś w domu sztuczny wąs, przyniosę go na próbę. Możesz podziękować koleżance Lenie. Podobno świetnie grasz – dorzuciła na koniec, przez co dziewczyna z rozpaczą ukryła twarz w dłoniach. A było tak pięknie. Musiała to powiedzieć…

– Ach tak? – zapytał, podczas gdy jego jedna brew podniosła się nonszalancko. – Tak powiedziała?

– Nie bądź taki skromny – odparła kobieta, znów sięgając wzrokiem do dziennika. – Mam mało twoich ocen, może coś za to zarobisz. Kto tu jeszcze… Może…

– Może Lena? – zrewanżował się Sebastian.

Dziewczyna otworzyła usta i nie zamknęła ich, dopóki kobieta nie rozważyła jego sugestii. Przechyliła najpierw głowę w lewo, potem w prawo i jeszcze raz w lewo. Musiała kontemplować nad tym, dlaczego ma to być właśnie ona i dlaczego to Sebastian zgłosił kandydaturę Leny. W końcu, po dwóch okrutnie długich minutach, przystała na to.

– Tak, Lena będzie Violą, występującą później pod postacią Cesario.

– Nie, ja wolę być jakąś służącą na dworze albo narratorem – Lena zmusiła się do sztucznego uśmiechu. Znała sztukę na tyle, by wiedzieć, że Viola pod postacią mężczyzny zakochuje się w Orsinie, który z kolei wzdycha za Olivią. Nie mogła więc grać żadnej z żeńskich głównych ról, by nie mieć zbyt wiele do czynienia z Sebastianem. Wiedziała, że już nie wywinie się z uczestnictwa, dlatego postanowiła wybrać mniejsze zło.

– Kiedy ty dostałaś piątkę z recytacji Inwokacji „Pana Tadeusza” – zaperzyła się polonistka, a Lena przeklęła w myślach to, jak dobrze jej poszło. Rzeczywiście, dostała najwyższą ocenę z klasy. – Musisz być Violą, ewentualnie Olivią. Zaraz zdecydujemy, kto będzie Sebastianem, bratem bliźniakiem Violi, to dopasujemy i resztę. Narratorem będzie Eryk, on ma do tego najlepszy głos.

Lena została zaproszona na środek sali obok Sebastiana, po czym kolejno każdy chłopak z klasy podchodził do niej, mierząc się z nią wzrostem. Nauczycielka śledziła uważnie aparycję kolejnych uczniów i wreszcie, przy Łukaszu Mycu, jej oczy rozbłysły.

– To będzie nasz Sebastian ze sztuki – oświadczyła, nawet nie pytając chłopaka o zdanie. Na nieszczęście Leny, ów wybranek nadawał się idealnie. Był tego samego wzrostu, co jego „bliźniaczka”, miał proporcje ciała zbliżone do kobiety, a jego głos był lekko zniewieściały. Z twarzy także byli całkiem podobni – o tej samej delikatnej urodzie, z włosami koloru mlecznej czekolady. Pomijając próżną Lenę, która wołała, że nijak nie zrobią z niej podobnego do Łukasza faceta, całe jej jestestwo zgadzało się z wyborem polonistki.

Dalej poszło już gładko. Olivią została najlepsza klasowa uczennica, Dorota Oberkorn, a jej damą do towarzystwa, Marią – Żaneta. Błaznem Feste ze sztuki, a zarazem domownikiem Olivii, został nie kto inny, jak Karol Murlikowski, intendentem w domu Olivii, Malvoliem – Bruno. Sir Tobiaszem Czkawką (krewny Olivii) miał być Krystian, z kolei do roli jego towarzysza hulanek zgłosił się Maciek Lorkiewicz, dowiedziawszy się potem, że będzie nazywać się sir Andrzejem Chudogębą. Parę osób zostało dworzanami księcia, inni załogą na rozbitym statku i domownikami Olivii. Każdy bez wyjątku miał rolę i każdy wyszedł z zajęć ze swoją kwestią bądź kwestiami, które po weekendzie miał umieć na pamięć.

Lena spojrzała na kartki trzymane w ręku. Tekstu mówionego było więcej, niż się spodziewała, nie była nawet pewna, czy jej pamięć zdoła wszystko przyswoić przez trzy dni. Niejakie pocieszenie znajdowała w tym, że Sebastian miał gorszą pamięć i tyle samo do nauki, co ona, jednak wsiadając do autobusu, zaczęła zastanawiać się, czy gra była warta świeczki. Nie pomogła też mina Marty – przez cały dzień, od porannego apelu, przyglądała się swojej przyjaciółce. Mimo że nie oskarżyła jej wprost, ta zadziorna mina ją zdradzała. To właśnie ta mina podpowiedziała Lenie, że Marta wie, iż to ona wzięła klucz, odgrywając się w ten sposób na Sebastianie za to, że zamknął ją w szatni ubiegłego dnia. Pytanie, na które Lena nie umiała jeszcze odpowiedzieć, brzmiało: czy komuś o tym doniesie?