Eliza: Rozdział 2, część 2

Nie miałam pojęcia w co się ubrać. Oczywiście sukienka i szpilki. Pytanie tylko, która? Stwierdzając, że nie mam niczego odpowiedniego w szafie, zadzwoniłam do Basi. Przez to, że nosimy ten sam rozmiar, niejednokrotnie pożyczamy od siebie ubrania. Basia ma większy asortyment, bo i większy budżet, ale nigdy mi nie wypomina, że to ja częściej pożyczam od niej.

W piątek poszłam więc do niej wybrać kreację. Powitała mnie w drzwiach cała w skowronkach; odnosiłam wrażenie, że ze ślubu, na który zostałam zaproszona cieszy się bardziej ode mnie.

– Może tą beżową? – ćwierkała, przynosząc mi na kanapę stosy kolejnych sukienek. – Ewentualnie tą jasno-niebieską, do twarzy ci w jasnych odcieniach. Albo nie – oczy rozbłysły jej blaskiem. – Wiem, zaczekaj.

Basia pobiegła do garderoby i zniknęła w jej wnętrzu.

– Na pewno któraś będzie dobra – mruknęłam patrząc na tuzin sukienek rozrzuconych po kanapie. – Muszę tylko zacząć przymierzać.

– Przymierzaj tylko te, których fason ci się podoba – zrugała mnie przyjaciółka z sąsiedniego pomieszczenia.

Odetchnęłam głęboko; naprawdę wszystkie uważałam za piękne. No, może oprócz tej jednej… Odłożyłam na bok sukienkę z dekoltem do pępka.

– Krótka czy długa? – zapytałam głośno Basię, żeby usłyszała.

– Ja na śluby zawsze zakładam długie sukienki, są bardziej eleganckie.

Nagle, usłyszałam krzyk radości.

– Mam ją – to Basia wyłoniła się z garderoby z bananem na ustach. Niosła srebrną sukienkę, która mieniła się jakby cała była zrobiona z malutkich diamencików. Była obcisła, tylko na dole się rozszerzała, niczym suknia syreny. – Podoba ci się? – zapytała mnie przyjaciółka.

Podobała. Nawet bardzo. Ale nie byłam pewna czy nadawała się ona na ślub, kiedy miałam być tylko gościem...

– Jest nawet za ładna – mruknęłam nieśmiało. – Przyćmiłabym pannę młodą.

Basia zrobiła usta w ciup.

– Masz rację – rzuciła suknię jakby nigdy nic na kanapę i znów poszła do garderoby.

– Jak długo znasz się z Bogusiem? – zapytała mnie przyjaciółka.

– Eee – zaczęłam, myśląc intensywnie. Z jednej strony chciałam wymyślić coś wiarygodnego, z drugiej nie chciałam kłamać. W końcu postawiłam na pół-prawdę. – Właściwie to nie Boguś. Znamy się kilka dni, a ostatnio powiedział mi prawdziwe imię.

– Prawdziwe imię?– Basia aż wyszła z garderoby z dwoma sukienkami w rękach. Miała szeroko otwarte oczy. Była przejęta. – Po co kłamał?

– Wstydził się – odparłam.

Zmarszczyła nos. Nie rozumiała.

– Ma na imię Kosma – zdradziłam, zaraz dodając. – Każdemu podaje więc drugie imię, bo choć jest odjazdowe, to trochę mniej od prawdziwego. – Nawet ja zaczynałam wierzyć w to co mówię i może dlatego Basia w to uwierzyła.

– W ogóle istnieje takie imię? – zaśmiała się, podając mi limonkową suknię do kolan.

– Najwidoczniej – zamieniłyśmy jeszcze klika zdań o Kosmie, a potem zaczęłam przymierzać. Nawet nie sądziłam, że wybór odpowiedniej sukienki może być tak męczący. Chciałam być ubrana elegancko, ale z pazurem, szykownie, lecz z gustem i niebanalnie. W mojej głowie widniał obraz rzymianki z cienkim paskiem podkreślającym talię.

Wybór padł jednak na morelową kreację. Nie przypominała ona rzymianki, była za to piękną, wytworną suknią z rozcięciem odsłaniającym nogę. Była idealna, nawet lepsza niż mój ideał.

W sobotę rano poszłam do ulubionego fryzjera mojej siostry. Mężczyzna, oczywisty nie-heteryk upiął mi z włosów klasyczny kok z grzywką na jeden bok. Makijaż w domu zrobiła mi z kolei siostra (całe szczęście, że ona z Leonem zdążyli wrócić przed sobotą, gdyż w przeciwnym razie musiałabym umalować się sama i to na pewno nie wyszłoby mi na dobre). Kamila, moja siostra, miała profesjonalny zestaw do makijaży wraz z pędzlami i uwielbiała testować na mnie swój każdy, nawet najbardziej szalony pomysł. Dziś jednak, za moją prośbą, postawiła na prostotę, dzięki czemu miałam podkreślone oczy i lekko różowe policzki. Wstyd się tak chwalić, ale kiedy założyłam suknię i spojrzałam w lustro stwierdziłam, że jeszcze nigdy nie byłam tak piękna. To zadziwiające jak kobieta może się zmienić pod wpływem fryzury, makijażu i ciuchów. Zawsze twierdziłam, że nie ma brzydkich kobiet, są tylko niedofinansowane… Nawet Leon, który zwykle nie widzi świata poza moją siostrą, sprawił mi komplement mówiąc, że nareszcie widzi podobieństwo pomiędzy mną, a Kamilą. Jak na niego, to był doprawdy komplement. Ja z Leonem, od czasu zamieszkania razem, lubimy sobie dokuczać.

Wyszłam przed blok punktualnie. Nie miałam ze sobą nic oprócz torebki – założyłam, że skoro to Kosma mnie zaprasza, przygotował też prezent dla państwa młodych i ja nie muszę się o to martwić. Nie wzięłam nawet telefonu ze sobą – w końcu nie wymieniłam się numerem z mężczyzną, więc i tak nie miałam do kogo zadzwonić jeśli okazałoby się, że Kosma mnie wystawi.

Przez chwilę nawet tak myślałam. Przez kilka minut, kiedy nikt nie podjeżdżał pod blok, sądziłam, że moja randka nie wypali i będę musiała wrócić zaraz do mieszkania, tłumacząc się Kamili, a potem Basi, że Kosma dostał zatrucia pokarmowego więc zrezygnował z imprezy. Potem musiałabym coś zmyślić dlaczego już nigdy więcej się z nim nie spotkałam.

Nagle, usłyszałam hałas. To samochód zmierzał w moim kierunku i choć jeszcze nie widziałam kto siedzi za kółkiem auta, wiedziałam, że to Kosma. Moje serce wyczuło, że to on, nie tyle z ekscytacji, że go zobaczę, co z ciekawości jak zareaguje, gdy to on mnie ujrzy. Czy mu się spodobam? Czy dobrze wybrałam kreację, uczesanie i makijaż? Czy może pokłócimy się jeszcze przed pójściem do kościoła i rozpłakana wrócę na górę do siostry?

Samochód zatrzymał się. Początkowo nie poznałam go, kiedy wyszedł z Mercedesa. Był wysoki, to się zgadzało. Miał niewielki zarost, to też pamiętałam. Jego ubranie zupełnie jednak nie pasowało do tego, które zapamiętałam. Brak skóry i glanów. Zastąpił je garniturem.

Niesamowite – pomyślałam. – Wygląda pociągająco.

Może gdyby miał źle skrojony stój, źle dobrane buty i przekrwione oczy po melanżu, łatwiej przyszłoby mi przywitanie. Niestety, zaniemówiłam. To był inny człowiek. Zupełnie apetyczny, przystojny mężczyzna koło trzydziestki.

– Łał – powiedział, wręczając mi coś do ręki. – Wyglądasz nieziemsko – dopiero teraz zorientowałam się, że dostałam kwiaty. Spojrzałam w dół na róże.

– Dziękuję – bąknęłam onieśmielona. Byłam przekonana, że moje rumiane policzki teraz są koloru piwonii.

– Łał – on też nie mógł wyjść z podziwu. – Zauważyłem, że z ciebie jest laska, ale że aż taka…

Na to nic nie odpowiedziałam, tylko pozwoliłam sobie otworzyć drzwi do samochodu. Kulturalnie zamknął je za mną gdy zajęłam miejsce i sam wsiadł za chwilę za kierownicę.

W głowie miałam niemoralne myśli. Ilekroć na niego spojrzałam robiło mi się duszno, więc postanowiłam nie patrzeć i rozkoszować się jazdą. Znowu się zarumieniłam, gdy pomyślałam, że nie miałabym nic przeciwko temu gdyby mnie gdzieś wywiózł…

– Może opowiesz mi coś o sobie? – zapytał grzecznie, gdy minęliśmy pierwszy zakręt, spod mojego bloku.

Zerknęłam na jego dłoń. Pod mankietem zauważyłam lekko wystający tatuaż.

– Zadaj konkretne pytanie – poprosiłam.

– Zacznijmy od imienia – rzekł po krótkim zastanowieniu.

– Eliza – zdradziłam mu. – Moja kolej – poczułam ducha walki, też chciałam go lepiej   poznać. – Ślub na który jedziemy to naprawdę jest ślub siostry?

Zapanowała cisza. Widocznie myślał nad odpowiedzią, bo po chwili mruknął.

– Prawie, znamy się od dzieciństwa, jest dla mnie jak siostra.

– Na pewno? – zapytałam wyczuwając lekką gorycz.

– To najważniejszy dzień jej życia – skwitował.

Chyba trafiłam w zły punkt, bo do kościoła nie odezwał się już ani słowem. Zaparkowaliśmy na parkingu. W bagażniku miał prezent – także bukiet róż, plus ładnie opakowane niewielkie pudełeczko.

Ceremonia w kościele przebiegła całkiem normalnie, dopiero na końcu mszy Kosma szepnął mi do ucha abyśmy wyszli się przewietrzyć. Posłuchałam go spuszczając z oczu pannę młodą, która właśnie przyjmowała komunię świętą. Kobieta wyglądała obłędnie, a jej mąż wciąż na nią zerkał, zapewne nie mogąc się nadziwić jakim jest szczęściarzem.

Przez piętnaście minut do końca mszy mieliśmy czas aby porozmawiać. Zapytałam go czy lubi motory, a on mnie skąd wracałam tak późno w nocy, wtedy kiedy zostałam obrabowana z torebki. To bardzo dziwne, ale czułam się przy nim wyjątkowo swobodnie, zdradziłam mu nawet, że trochę posprzeczałam się tego dnia z przyjaciółką o jej chłopaka. Byłam szczera i miałam wrażenie, że on również nie kłamie.

Kiedy państwo młodzi wyszli z kościoła, goście rzucili na nich płatki czerwonych róż. Potem ustawiliśmy się w kolejce, aby złożyć im życzenia.

Panna młoda była piękna. Miała takie wysublimowane rysy twarzy, w białej sukni wyglądała jak arystokratka z dziewiętnastego wieku. Pan młody był zdecydowanie starszy od kobiety. Łysiał na czubku głowy i miał duże, odstające uszy, ale wydawał się sympatycznym gościem. Wymieniłam z nim ze dwa zdania, z czego jedno było regułką, którą ułożyłam w głowie, z gratulacjami na nowej drodze życia. Mój towarzysz długo trzymał przyjaciółko-siostrę w ramionach. Gdy się od siebie odkleili i podeszłam zastąpić Kosmę, zauważyłam, że kobieta ma rozmazany makijaż od płaczu. Na szczęście w torebce miałam chusteczkę, więc podałam ją pannie młodej i wyrecytowałam regułkę. To Kosma dawał prezenty (pudełeczko i kopertę), ja za to miałam dać róże, które podałam zgodnie z poleceniem.

Kobieta westchnęła głęboko, patrząc na mnie niemal natarczywie, jakby chciała zapamiętać osobę towarzyszącą Kosmie. Uśmiechnęłam się i oddaliłam.

– To było…  – zaczęłam do mężczyzny, kiedy wchodziliśmy do samochodu. – Dziwne – dokończyłam.

– Wzruszyła się – obronił przyjaciółko-siostrę Kosma, mając na myśli łzy kobiety, po czym odpalił klucze w stacyjce. Musiał wiedzieć gdzie znajdowało się przyjęcie, bo nie poczekał na parę młodą, tylko ruszył.

Wesele odbywało się na powietrzu. Po raz pierwszy uczestniczyłam na takim przyjęciu i bardzo mi się to spodobało. Śmiem twierdzić, że było to najlepsze wesele na jakim kiedykolwiek byłam. Nie dość, że przetańczyłam z Kosmą chyba każdy możliwy taniec (mężczyzna okazał się wybitnym tancerzem), to jeszcze świetnie dogadałam się z innymi gośćmi, a jedzenie było przepyszne.

Trzy opcje:

A)    Kosma i panna młoda mieli kiedyś romans;

B)    Na przyjęciu zjawi się Tomasz;

C)    Kosma i Eliza przeżyją upojną noc w mieszkaniu mężczyzny.