Lamiae: Rozdział 19

IMPREZA PRZEBIERANA

            - Tak się cieszę, że nareszcie o wszystkim wiesz – powtórzyła Arleta po raz drugi tego samego dnia. Był wtorek chwilę po dwunastej i dziewczęta czekały na ostatnią lekcję – filozofię.

            Tak jak spodziewała się tego szatynka, Arleta była już bardzo dobrze poinformowana o  wydarzeniu z ubiegłego dnia i dzisiejszy dzień był zgoła inny od poprzednich.

            Budząc się, nie myślała o informacjach, które były przed nią zatajane. Myślała już o informacjach, które niedługo pozna i o pytaniach, które chciałaby zadać. Chciała je poszeregować – od najważniejszych do tych błahych. Jednakże, nie potrafiła. Pytania, które kiedyś chodziły jej po głowie, po rozmowie z babcią zostały wyparte. Większość z nich, babcia sama jej opowiedziała, resztę dopytała w tunelach. To, co zostało, było nieistotne, bo najbardziej chciała dowiedzieć się tego, czego babcia nie wiedziała.Wszystkie jej wątpliwości schodziły do jednego tematu, jej „przeznaczonego”. Jak ona go pozna? Czy to będzie przypadek, czy to będzie ukartowane? Czy owy chłopak będzie jej ideałem?

            Próbowała go wymyślić. Kiedy zamykała oczy widziała wysokiego, młodego mężczyznę. Będzie musiał mieć brązowe włosy, taki sam kolor jak i ona. Oczy zapewne jasne, choć karnacja śniada, bo od zawsze podobali jej się mulaci. Hiszpan, to powinien być wysoki Hiszpan z niebieskimi oczami, który mówiłby po polsku. To byłby jej ideał, niestety absurdalna kombinacja.

            Wciąż nie docierało do niej do końca to, co wydarzyło się wczoraj. Tunele nie przypominały rzeczywistości, tylko jakieś miejsce oderwane od świata. Może łatwo pomyliłaby te wydarzenia ze snem, gdyby nie fakt, iż wstając dziś o dziesiątej z łóżka, Dagmara znów musiała się z nimi zderzyć. Mianowicie, wszystkie rany na jej ciele, które doznała podczas przejścia tunelami zniknęły, przez co dziewczyna nie musiała już wymyślać przed pozostałymi uczniami historii, co stało się z jej twarzą i dłońmi. Oczywistym było, że spowodowała to jej babcia, kiedy to szatynka natknęła się na nią wczoraj w nocy koło łazienki. Nie zabrała ona jednak bólu ran, ból był przypomnieniem, iż to, co się działo nie było kłamstwem. Zlikwidowała widoczne dla oka ślady, ale pod skórą dalej pozostawało zranienie. Zabrała to, co było powierzchowne.

            Dzień w szkole był wyjątkowo luźny. Przed filozofią była jeszcze wcześniej lekcja historii, na której chyba nikt, oprócz starszej nauczycielki, nie mógł się skupić. Na lekcjach nie pojawili się zarówno Mikołaj jak i Alan; Dagmara powoli przyzwyczajała się do pustego widoku ich ławki.

            - Tak, ja też – przytaknęła smętnie, bo i tak w duchu twierdziła, że powinna była usłyszeć opowieść dużo wcześniej. Miała nawet wrażenie, że babcia celowo mamiła jej umysł, który to na początku pobytu dociekał prawdy, potem tego zaniechał, potem znów dociekał. Zbyt dużym zbiegiem okoliczności był przecież fakt, iż Dagmara najtrzeźwiej myślała, kiedy Genowefy w pobliżu niej nie było. – A ty jak się dowiedziałaś? – zapytała, ale blondynka machnęła tylko ręką.

            - Nuda. Genowefa znalazła mnie jakieś niecałe trzy lata temu.

            - Czyli przed twoimi siedemnastymi urodzinami – dotychczas wydawało jej się, iż dziewczyny poznawały prawdę o sobie, na rok przed pełnoletniością.

            - Tak – dziewczyna zniżyła głos, trochę się do niej przybliżając. – Wiesz, wtedy to po raz pierwszy użyłam niechcący magii. Gdy użyjesz magii, nawet niechcący, musisz porozmawiać z jedną z ciotek.

            Dagmara zamyśliła się. Coś jej się nie zgadzało.

            - Po pierwsze, Wiktoria w pamiętniku napisała, że jej pierwsza styczność z magią odbyła się gdy porcelanowy łabędź ożył jej w ręku. Z tego co wywnioskowałam potem długo jeszcze o niczym nie wiedziała. Po drugie, jedną z ciotek? To jest ich więcej?

            - I tak na pierwsze i tak na drugie. Tak, bo ja mówię o jakimś widocznym dla postronnych użyciu magii. Genowefa na przykład dorwała mnie kiedy to wkurzona rozwaliłam pewien budynek. Całe szczęście, że było po godzinach pracy, więc wszyscy porozchodzili się do domów. W Kielcach to właśnie twoja babcia, że się tak wyrażę, zarządza nami, ale oczywiście, że jest ich więcej. Przecież nawet je widziałaś…

            Zastanowiła się dogłębnie, gdzie mogła widzieć „ciotki”. I jedyne co przyszło jej na myśl, to niespodziewana wizyta w rezydencji jakiś kilkunastu, równie ekscentrycznych co jej babcia, kobiet. Było to już jakiś czas temu, ale wciąż doskonale pamiętała te rozklekotane, wiekowe samochody na podjeździe.

            - Tak, wiem. Wtedy, w salonie… – jeszcze czuła posmak tamtego upokorzenia. Było jej źle, bo nikt jej nie chciał, a babcia zamiast zaprosić ją do salonu, by zasiadła ze wszystkimi, odesłała ją wtedy na górę, do pokoju.

            - Aha – potwierdziła wesoło Arleta. – Jest ich szesnaście, po jednej do każdego województwa.

            - To jakiś odpowiednik Rady? – zadała pytanie. Nie rozumiała po co kobiety miałyby się spotykać.

            - Nie, skądże – zaperzyła się. – One są dobre – powiedziała, jakby to miało na wieki zakończyć dyskusję pomiędzy różnicami tych dwóch zgrupowań. – Rzadko spotykają się u którejś w domu, ale wtedy zawsze rozmawiają o polityce.

            - Polityce?

            - Ja to tak nazywam – Arleta poruszyła nieznacznie barkami. – Mówię polityce, ale mam na myśli rozmowę o dacie osiemnastych urodzin jednej z nas. Kiedy widziałaś ciotki ostatnim razem, zebrały się aby porozmawiać o moich urodzinach. Dlatego też był zaproszony Alan. Ma on pewien pomysł jak uratować mnie od śmierci, a tym samym nie wzbudzić podejrzeń Rady.

            Kolejne pytanie Dagmary przerwał dzwonek na lekcję. Klasa zaczęła leniwie ustawiać się dookoła niej i Arlety, dlatego dziewczęta przerwały rozmowę. Było zbyt tłoczno, by niepotrzebnie miały ryzykować podsłuchem.

            Filozofia nie była ciekawym przedmiotem. Była ona prowadzona przez młodego mężczyznę, który wygłaszał wyuczone wcześniej na pamięć regułki. Szymon Grzybowski, bo tak nazywał się ich nauczyciel, przypominał Dagmarze wojskowego, który po feralnej akcji utracił możliwość wykonywania zawodu, stając się bezużytecznym w walce. Przez stratę dotychczasowej pasji, bez możliwości powrotu, mógł zająć się czymś stabilnym, co dawała mu praca w szkole, ale za straszliwą cenę. Męczenie się z nastolatkami, którzy myślami byli bardziej martwi niż zabici przez niego w walce przeciwnicy, było wielce dalekim od apogeum jego aspiracji życiowych.

            - Dagmara? – dopiero teraz dziewczyna zreflektowała się, iż Arleta szturcha ją w ramię. – Patrz – szepnęła, podając jej ukradkiem pod ławką komórkę.

            W komórce był sms od Sandry o treści:

            Arleto, jednak dziś spotykamy się na Gołoborzu. Ciocia mówi, żebyś przekazała Dagmarze, że jeśli chce, to może iść z nami. Będzie też nowa, Laura. Ja nie mogę być wcześniej, dlatego widzimy się na miejscu o umówionej porze.

            Widząc, że szatynka przeczytała wiadomość, Arleta wzięła z powrotem komórkę i odpisała, dostawiając uśmiechniętą buźkę na końcu:

            Ok, pa :)

            Następnie spojrzała na Dagmarę i szepnęła:

            - Później ci opowiem.

            Wracając do rezydencji samochodem z Kasprem, dowiedziała się, iż Gołoborze to tylko miejsce spotkania ich ekipy. Tak naprawdę, miejsce do którego później pójdą, mieści się trochę wyżej i trzeba będzie na nie wejść.

            Ich ekipa składała się z Sandry, Arlety, Kaspra, niej, niejakiej Laury, Alana, Mikołaja oraz „Rudego”. Rudy, jak podejrzewała był rudzielcem o imieniu Dawid, który jechał wraz z nią i Mikołajem pociągiem pierwszego dnia jej przyjazdu do Kielc. Wciąż jednak nie wiedziała po co Mikołaj zmienił wtedy wygląd i po co ją pilnował. Przecież, nie groziło jej żadne niebezpieczeństwo.

            - Nigdy nic nie wiadomo – bąknął Kasper, gdy Dagmara wyjawiła mu swe myśli. – To był mój pomysł, by ktoś z tobą jechał i nie mogła to być osoba, którą potem spotkałabyś czy to w domu, czy w szkole – dodał nie zrażony jej zdegustowaną miną.

            Co prawda, Kasper był jedyną osobą, który był zanadto przeczulony na punkcie bezpieczeństwa, ale i jedyną, która miała ku temu powody. Gdy tylko mógł, zawsze zabierał ją ze szkoły, dlatego zaczęła podejrzewać, że wziął sobie za punkt honoru ochranianie jej. Zresztą, to tyczyło się nie tylko jej. Arletę także odwoził pod sam dom i tylko w przypadku gdy ojciec Arlety jechał do pracy i ją podrzucał do szkoły nie robił tego Kasper. Jedyną dziewczyną, która mogła podróżować sama autobusami była to Sandra. Na pytanie dlaczego Arleta szepnęła cichutko, iż raz, Sandra przeszła już swe osiemnaste urodziny i nic jej nie grozi, a dwa, że Sandra i Kasper nigdy nie darzyli się większą sympatią.

            Krawat miauknął głośno, gdy Kasper wymusił pierwszeństwo i został za to strąbiony przez kierowcę za nim. Arleta nawet nie zwróciła na to uwagi, dlatego Dagmara również nie skarciła chłopaka, mimo, iż pamiętała słowa Wiktorii z pamiętnika: nie mogę bagatelizować, że czuje się lepszy od innych. Kiedy przejeżdża na czerwonym świetle, nie chodzi do szkoły…

            - To kto jeszcze będzie na Gołoborzu? – podjęła temat.

            - Sami młodzi – wyprzedziła Kaspra, blondynka. – Parę dni temu byłam na spotkaniu na Babiej Górze, podczas nocy Św. Łucji, ale wtedy tak naprawdę spotyka się tylko starszyzna. Twoja babcia spotyka się z ciotkami z całej Polski, ja byłam na tym spotkaniu po raz pierwszy, bo było trochę poruszanych tematów o mnie. Przeważnie to sama nuda. Spotykają się trzy razy do roku, właśnie w noc Św. Łucji – 12 grudnia, w noc Walpurgi – 30 kwietnia i noc świętojańską – 21 czerwca. Te daty zawsze są takie same. Młodzi, zarówno dziewczęta jak i chłopcy, spotykają się tylko raz w roku, na Łysej Górze, dokąd dzisiaj się udamy. Ta data jest z kolei ruchoma, choć zawsze ma miejsce w grudniu. Można sobie wtedy popić bez nadzoru dorosłych – zachichotała Arleta, ale Kasprowi wcale nie było do śmiechu.

            - Tam przede wszystkim trzeba uważać na to co się mówi i do kogo – poradził, a jego głos nagle spoważniał. – Można zawrzeć przymierza, spotkać sojuszników, ale i wrogów.

            - Dlaczego mogę na nie iść? – zaciekawiła się Dagmara. Nie sądziła, że od chwili gdy odkryje prawdę, tak szybko zacznie być traktowana na równi ze wszystkimi.

            - A dlaczego ja mogę? – odpowiedziała jej pytaniem na pytanie blondynka. Mimo, iż Arleta także nie miała osiemnastu lat, była jednak między nimi zasadnicza różnica. Arleta poznała prawdę dzięki swojemu wiekowi i magii, która się w niej aktywowała, nie dzięki znalezieniu wejścia do tunelu. – Nieważne jak zostałaś poinformowana – zaczęła dziewczyna beztrosko. – Skoro już wiesz, jesteś jedną z nas. To będzie czekało także ciebie, a to, że poznasz to prędzej, niż później, to chyba nawet i lepiej. Poza tym, musiałam non stop uważać na to co mówię. To było nieznośne.

            Dagmara wiedziała, że Arleta była najsłabszym ogniwem. Jeżeli od jakiejś osoby przez przypadek mogła się czegoś dowiedzieć, to właśnie od niej i od jej niewyparzonego języka. Za to ją polubiła, za prawdomówność.

            Arleta postanowiła pojechać z Dagmarą i Kasprem prosto do rezydencji. Napisała wiadomość swojej mamie, że nocuje dziś u koleżanki, co według słów blondynki jej mama bardzo pochwala, gdyż uważa, iż jedynaczka powinna mieć kontakt z rówieśnikami.

            - A czy ona wie o istnieniu magii? – zapytała Dagmara, kiedy pojazd skręcił w leśną dróżkę.

            - Nie – zaprzeczyła Arleta. – Próbowałam ją kiedyś podpytać, ale mnie wyśmiała. Potem rozmawiałam z babcią, ale co dziwne ona też nie miała pojęcia o czym mówię. U mnie w rodzinie musi to więc występować co trzecie, czwarte a może nawet piąte pokolenie. Robiąc drzewko genealogiczne w podstawówce, raz natknęłam się na imiona Celesta i Batszeba u dwóch moich pra prababek, kto inny jak nie czarownice mają takie imiona?

            - Tak, masz rację – uśmiechnęła się pod nosem. – Pasuje do czarownic.

            Samochód zatrzymał się. Krawat podniósł ociężale swe małe cielsko i miauknął, by go wypuścić na zewnątrz. Dagmara uchyliła drzwi ze strony pasażera i wychyliła się na podjazd. Już nic nie zostało ze śniegu, który obficie spadł parę dni temu. Tylko jego pozostałość w postaci błota przypominał o kalendarzowej zimie.

            Wszyscy troje powędrowali w milczeniu do domu, z kotem lawirującym między ich nogami. Babcia stała już na progu, uśmiechnięta od ucha do ucha.

            - To jak się dziś szykujecie? – zapytała podekscytowana, na co Arleta wciągnęła głośno powietrze do ust i powiedziała poważnym tonem. – Mam pewien pomysł, ale jeszcze muszę do niego coś wymyślić.

            Wchodząc do domu, Dagmara miała wrażenie, jakby weszła do sauny. W środku było niesamowicie gorąco i parno, choć tylko ona zdawała się to odczuwać.

            - Skarbie, musisz to wytrzymać – jej babcia zwróciła się do niej, zapewne po tym, jak zobaczyła jej niepewną minę. – Robię dla was maseczkę – dodała, znów wyszczerzyła zęby i ulotniła się do kuchni, niemal biegnąc w podskokach, co, w wykonaniu kobiety w jej wieku wyglądało frymuśnie.

            Dagmara spojrzała z niemym pytaniem na twarzy to na Arletę, to na Kaspra. Arleta tylko się uśmiechnęła, ciągnąc ją za ramię.

            - Chodź, zaraz wszystko ci pokażę – zaraz zaprowadziła Dagmarę przez dziedziniec do jej pokoju, po czym zmusiła aby siadła ona przy toaletce.

            - Nie ruszaj się – poleciła szatynce, wyszła jeszcze na moment z pokoju, a kiedy wróciła niosła ze sobą półprzeźroczystą torbę – nie jakąś małą torebkę, dosłownie torbę wielkości przeciętnej walizki. W środku znajdowały się najróżniejsze kosmetyki, począwszy od wszelakiego rodzaju pudrów, kilkunastu odcieni szminek po zalotki, doklejane rzęsy, pieprzyki, jakieś śmierdzące (zapewne dawno przeterminowane) perfumy i maski twarzy. Aż się wzdrygnęła, kiedy wzięła do ręki pomarszczoną maskę twarzy kobiety w średnim wieku. Miała ona bruzdy na czole i policzkach.

            Spojrzała raz jeszcze. Widziała peruki z wygolonymi włosami, siwe, białe lub blond, spreje i długaśne paznokcie wypiłowane w trójkąt.

            - Czegoś tu najwidoczniej nie rozumiem – zaczęła, wciąż trzymając maskę w ręku, przyglądając się z otwartymi ustami jak blondynka przymierza perukę rodem niczym z horroru. Wyglądała jakby pozostał jej na głowie co piąty włos i gdyby Arleta nie przymierzyła owej peruki, z pewnością pomyślałaby, iż nakrycie głowy dawno zużyło się, bo zamiast kunsztownej fryzury została tylko jej karykatura. 

            - To przebierana impreza – wyjaśniła pokrótce Arleta.

            - Aha – mruknęła, oczekując dalszych informacji. To, że była przebierana, sama już wywnioskowała, sądząc po tym, co znajdowało się w torbie.

            - To nie jest zwyczajna impreza – podjęła ponownie zdejmując perukę, ale tylko po to, aby przymierzyć kolejną. – Ta impreza przypominać będzie bardziej amerykańskie Halloween. Każda z nas przebiera się za czarownicę, taką wiesz, z prawdziwego zdarzenia.

            - Ale po co? – nie mogła zrozumieć, dlaczego miałaby się oszpecać jakąś starą, brzydką maską.

            - To taki rytuał upamiętniający dawne wyobrażenia o czarownicach. No i jest też drugi powód, o którym głośno się nie mówi. Każda z nas chce pokazać swe umiejętności innym, im jesteś potężniejsza, tym bardziej jesteś w stanie zaingerować w swoje ciało.

            Dagmara spojrzała na toaletkę a potem na torbę. To zestawienie jakoś bardzo przypominało jej pewne zdjęcie.

            - Album Kaspra – szepnęła, przypominając sobie zdjęcia, które chłopak pokazał jej w zeszłą niedzielę. Na jednym z nich była Wiktoria, siedząca przy tej toaletce i malująca się czerwoną szminką, która pokrywała nie tylko jej wargi, ale i skórę dookoła. Potem, na kolejnym zdjęciu zobaczyła kilka babuleniek, które machały do ujęcia. Widząc po raz pierwszy taki obrazek, Dagmara nie zobaczyła w żadnej z nich Wiktorii, uznała więc to zdjęcie za normalny widok, chociażby koleżanek jej babci. Dopiero teraz zorientowała się, iż rudowłosa musiała się „przebrać” za jedną z tych pomarszczonych kobiet.

            - Tak, Kasper robił nam kiedyś zdjęcia – przyznała blondynka. – Ostatnio pomogła mi Genowefa, bo nie umiałam jeszcze nic ze sobą zrobić, ale dzisiaj mam już coś na myśli, no i umiem porządnie czarować.

            Kwestię czarowania jakoś wolała przemilczeć.

            - A chłopaki? Czy oni też się przebierają? – nie mogła sobie wyobrazić Alana, który rzuca na siebie zaklęcia, by się obrzydzić.

            - Nie, to znaczy tak, ale oni się nie postarzają. Na przykład Alan wcale się nie przebiera, Alan w ogóle nie umie się bawić… - marudziła Arleta. – Mikołaj czasem założy jakiś diabelski kostium, Kasper też to kiedyś robił, niestety przestał odkąd Wiktorii nie ma. 

            Mimo, że jeszcze coś mówiła, Dagmara była już myślami przy Alanie, przy chłopaku przeznaczonym dla blondynki. Jak to możliwe, by byli sobie przeznaczeni skoro nie podzielali takich samych rozrywek? Alan nie lubił robić z siebie kogoś, kim nie był, Arleta natomiast przeciwnie, czerpała z tego satysfakcję.

            - Czy to czujesz? – zapytała Arletę, gdy ta grzebała w torbie w poszukiwaniu krzaczastych brwi.

            - Co czuję?

            - Że Alan jest ci przeznaczony – nie wiedziała jak to ująć, żeby nie wyjść na dociekliwą czy nawet gorzej, na zazdrosną.

            - Nie do końca – zwinęła usta w dziubek, rozmyślając na głos. – Sandra na przykład mówiła, że ona to czuła, tylko, że ona miała inaczej, bo znała byłego całe życie. Zapytałam kiedyś ciocię, skąd będę wiedziała, że to ten. A ciocia powiedziała, że i chłopak i dziewczyna po prostu wewnętrznie czują magnes do siebie nawzajem. Kiedy są rozdzieleni myślami wciąż są razem. Dzielą te same poglądy a ich charaktery się uzupełniają. Nie mogą być takie same, ale razem połączone tworzą jakby zbitą całość. Jak tak o tym myślę, to tak, chyba to czuję. Alan jest twardy, ja płaczliwa. On poważny, ja lubię się bawić.

            Nie wiedziała, czy jej babci dokładnie o takie uzupełnianie chodziło, ale wyjaśnienie Arlety miało sens. Jeszcze nigdy nie widziała, by blondynka z blondynem sprzeczali się w jakiejkolwiek kwestii.

            - Wiesz, że możesz zobaczyć dzisiaj tego swojego – uświadomiła ją Arleta po chwili.

            - Jak to? – jej serce momentalnie zaczęło bić szybciej i to nie ze strachu, tylko z ekscytacji.

            Blondynka uśmiechnęła się przebiegle.

            - Co roku przybywa nowych na spotkaniach. Chłopaki niby wiedzą wszystko od małego, wiedzą co to magia od kołyski, ale dopiero koło piętnastki zaczynają się tym naprawdę interesować. Ile on ma lat?

            Szatynka zamyśliła się na sekundę.

            - Raczej szesnaście, może niedługo siedemnaście, bo nie wiem z którego jest miesiąca…

            - Jeżeli będzie miał siedemnaście… – Arleta nagle zainteresowała się tym faktem.

            Dagmara słuchała z uwagą. Nie rozumiała czemu to miało być takie porywające.

            - Nie wiem, czy ciocia mówiła ci co to wyrocznia – rzekła z ożywieniem, ale Dagmara już o tym słyszała, dlatego przytaknęła.

            - Trochę wiem, to jakieś narzędzie, które na spotkaniu Rady wypuszcza wiersz o dziewczynie.

            - Tak i często dzieje się to właśnie wraz z jego siedemnastymi urodzinami. Mikołaj miał dokładnie co do dnia, ale na przykład Alan miesiąc wcześniej a Kasper jakoś dopiero po urodzinach poznał swój wiersz. Także to nie reguła, ale jeśli jest blisko urodzin, to mógł o tobie przeczytać.

            - Mogłabym zobaczyć kiedyś ten dotyczący ciebie? – poprosiła grzecznie, ale Arleta machnęła ręką. – Pewnie, że ci pokażę, nawet dzisiaj jak złapię Alana. On zazwyczaj wozi wiersz w samochodzie.

            Zastanowiła się co może być napisane o niej. Jedyny wiersz, który widziała na własne oczy była to wyrocznia odnośnie Wiktorii. Nie pamiętała dokładnie wszystkich zwrotek wiersza, ale pewien kawałek wbił jej się szczególnie w pamięć. 

            A oni razem decydowali, Ale nagle obrady przerwali. Dobiegły Ich słuchy Twej winy, Dla Niej nóż, dla Ciebie tuziny – przywołała go sobie w pamięci.

            Niestety, ta część sprawdziła się stuprocentowo. Wiktoria została zamordowana, ale skutki tego incydentu co dzień odczuwał kto inny. Tą osobą był Kasper, to on został ugodzony najbardziej. Wiktoria spoczywała w spokoju podczas gdy Kasper wciąż nie mógł pogodzić się z jej śmiercią.

            Nawet nie zauważyła kiedy Arleta wyszła z pomieszczenia. Musiała zauważyć, że Dagmara, zamiast się szykować i rozmyślać o przebraniu, rozmyślała o czymś innym, więc skorzystała z okazji, by zejść na dół.

            To prawda, że szatynka nie czuła się na siłach iść dzisiaj gdziekolwiek. I przyczyna ku temu wcale nie tkwiła w braku pomysłu na wygląd. Jej ciało, mimo, że uwolnione od widocznych zranień, wciąż bardzo cierpiało. Nie widząc zranień na ciele, nie wiedziała na którą część skóry ma uważać, przez co brutalnie obchodziła się z ranami. Biorąc dziś rano torbę, przez przypadek przejechała suwakiem po skórze, gdzie wczoraj wbity był kolec. Ból, którego doznała spowodował, że w oczach pojawiły się łzy. Musiała zagryźć mocno zęby, by nie zacząć skomleć.

            I kiedy tak myślała o ranach, nagle postanowiła, że poprosi babcię o to, by ją odczarowała, by pokazała na tę noc jej zranienia. Po pierwsze, Dagmara będzie wreszcie na nie uważała, skoro będzie je widziała a po drugie, jej rany posłużą jej za przebranie. Przebierze się za czarownicę, która nie do końca umie eksperymentować z nowymi recepturami i wywarami.

            - Już jestem – do pomieszczenia znów wpadła blondynka. Tym razem, zamiast wielkiej torby trzymała w ręku niewielką miseczkę, z której unosił się wyczuwalny, mocny zapach atramentu.

            - Co to jest? – wycedziła szatynka, krzywiąc się. Po minie Arlety miarkowała, że obie będą musiały zaaplikować sobie ową woń.

            - To maseczka na ciało – odparła dziewczyna wesoło. – Ciocia nam to przyrządziła, ale jak nie chcesz, nie musisz sobie nakładać – mówiąc to, blondynka nachyliła się do lustra, jedną ręką trzymając miseczkę, a drugą, nacierając biały krem na policzki, czoło i nos. – To cię postarzeje o wiele lat – dodała, zerkając na Dagmarę z ukosa.

            Szatynka wzięła od Arlety specyfik. Zapach nie przypominał już atramentu, tylko bardziej wyciąg ze zmielonego w sokowirówce piołunu. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak zwyczajny krem, dopiero kiedy dłonią sięgnęła do miski wyczuła drobne granulki. Zerknęła na Arletę, która podeszła do jeszcze większego lustra w jej pokoju.

            - Zaczyna działać – ucieszyła się, ale Dagmara wolała już nie patrzeć w jej stronę, bo bała się tego co mogła zobaczyć. Lepiej nie wiedzieć, co ją czekało. Zgodnie z tym, co zrobiła wcześniej blondynka, nałożyła sobie niewielką ilość kremu na twarz i rozsmarowała dokładnie. Tarła tak mocno, że policzki zaczęły się robić czerwone. Potem nałożyła krem na dekolt, czoło, nos i usta. Na samym końcu posmarowała ręce. Czekała.

            Nie chciała się odwracać, by nie stracić ani sekundy transformacji. Przez jakieś dwie minuty wyglądała tak jak zawsze, dopiero po chwili zaczęła puchnąć. Jej twarz rozciągnęła się lekko w każdym kierunku. Skóra pomarszczyła się, na jej czole, koło oczu i na podbródku pojawiły się widoczne zmarszczki. Policzki ukształtowały się w dwie piłeczki a wargi mocno zwęziły.

            - Dobra, to teraz czas na resztę – usłyszała głos Arlety za sobą. Za chwilę ją zobaczyła, jasnowłosa babuleńka podeszła do niej, machając ręką. Babuleńka, którą pamiętała ze zdjęcia. Wyglądała niemal identycznie. – Na razie wyglądamy na stare w widocznych miejscach. Wymyśliłam sobie, że w tym roku się skurczę, żeby bardziej przypominać starszą osobę. W zeszłym roku na to się nie odważyłam, bo podobno takie czary powinno testować się tylko na sobie.

            - A czy Sandra i Wiktoria wtedy też korzystały z maseczki?

            - Nie, bo lepszy efekt można osiągnąć paroma zaklęciami – odparła babcia przed nią w ciele Arlety. Mimo, że miała lat kilkadziesiąt, wciąż wyglądała ładnie, według Dagmary o wiele ładniej od niej, w tej formie, w której aktualnie znalazła się. – Lepszy efekt, to oczywiście ten prawdziwy, czyli jak naprawdę będziesz wyglądała na starość. Bo ta maseczka postarza, ale nie zgodnie z zegarem biologicznym, nie bierze pod uwagę naszych aktualnych rys. Maseczka niestety dla dobrych czarownic jest łatwo rozpoznawalna, te dobre czarownice nie pozwalają sobie na łatwiznę. Liczy się efekt. Ale mnie to tam nie obchodzi. Jak będę starsza, to będę umiała tak się zmienić, że każdy będzie się za mną oglądać – puściła jej oczko, po czym przysunęła sobie wolne krzesło, by usiąść koło koleżanki. Zrobiła to tak wdzięcznie, że od razu było widać, iż mimo upływu lat na twarzy, ciało jest w rzeczywistości młode. – Póki co, wystarczy mi tyle.

            - Ile czasu będziemy znajdować się w takim stanie? – zaciekawiła się szatynka.

            - Właśnie znalazłaś kolejną różnicę – skrzywiła się Arleta. – Jesteśmy jak kopciuszki, po północy zaczniemy się odmładzać. Impreza trwa do świtu, więc musimy wyjść z niej wcześniej.

            - W porządku – było jej na rękę, że nie będzie zmuszona zostać do końca. Popatrzyła na Arletę, która kombinowała jak spowodować skurczenie kości. Po paru niefortunnie przeprowadzonych zaklęciach (w tym awaryjną pomoc babci, gdy Arleta naruszyła niechcący kręgosłup), udało jej się wreszcie skurczyć. Niestety zrobiła to do takiego stopnia, że była wielkości karła. Dopiero przy asyście Genowefy, w końcu została przygarbioną starszą kobietą.

            Zaczęło się najfajniejsze, to znaczy makijaż, który musiał być kiczowaty. Dagmara pomalowała usta a la mim, Arleta zaczerpnęła inspirację z Wiktorii, wyjeżdżając szminką poza wargi. Dagmara dokleiła sobie krzaczaste brwi a Arleta zmieniła odcień zębów na żółty. Obie pomalowały paznokcie na ciemne kolory, ale żadna nie odważyła się założyć sztucznych trójkątnych. Było przy tym wiele zabawy, szczególnie gdy zobaczył je Kasper i także zapragnął siebie lekko zmienić. Po różnych szalonych pomysłach, dokleił sobie sztuczny wąsik i wygrzebał z szafy powłóczystą pelerynę.