Lamiae: Rozdział 7

FOTOGRAFIE

            - Czy Alan jest u mojej babci? – tylko tyle udało jej się na chwilę obecną wydukać. Mikołaj podszedł do ferrari i ostentacyjnie się o niego oparł.

            - Ano jest. Nie wspomniałem o tym?

            - Jakoś uszło to twojej uwadze – bąknęła uszczypliwie. Nie wiedziała skąd to przekonanie, ale nawet gdyby nie widziała na własne oczy, że samochód należał do Alana i tak by go do niego przypisała. Jaki inny samochód lepiej do niego pasowałby? Niemal zaśmiała się na wyobrażenie blondyna w Nysie.

            - Wiesz może do kogo należy reszta samochodów? – zapytała po chwili namysłu.

            - Nie – odparł szybko. Jak na jej gust - zbyt szybko.

            Nagle, myśl wrócenia bez zapowiedzi do domu wydała jej się zła. Przecież mogła poczekać na Kaspra czterdzieści pięć minut i teraz nie musiałaby wchodzić do domu sama, jako, że Mikołaj zapewne z nią nie wejdzie.

            - Może jednak miałbyś ochotę… - zaczęła. Wiedziała, że łapie się ostatniej deski ratunku, ale nic nie mogła na to poradzić. Mikołaj zacmokał pod nosem. Znała jego odpowiedź jeszcze zanim ją ogłosił.

            - Nie ma mowy. To goście twojej babki. Ja tu poczekam a ty sama zajrzyj do środka. Wtedy przekonasz się kto tam jest.

            Wygrzebała z torebki klucze do domu. Rzuciła szorstkie, pożegnalne „cześć” w stronę chłopaka i podeszła do frontowych drzwi. Wcale nie miała zamiaru denerwować się, jednak wizja jakiś piętnastu bądź więcej nieznajomych paraliżowała ją.

            Nie miała pojęcia gdzie znajdowali się goście wraz z domownikami, jednakże po otwarciu drzwi wywnioskowała, iż było to niedaleko. Przeszła przez korytarz, prowadzona głosami i dotarła do salonu. Gdy tylko pojawiła się przed progiem, wszystkie głosy w środku nagle zamilkły. Alan, który stał najbliżej wejścia do salonu i którego to dzięki temu mogła jako pierwszego zobaczyć, odwrócił się powoli. Nie wyglądał na zaskoczonego faktem, że się pojawiła, dlatego nie umknęła jej uwadze myśl, iż Mikołaj musiał go wcześniej powiadomić, że przybędą. Jednak był on jedynym, który wiedział i była o tym przekonana.

            - Dagmara? – z salonu wyskoczyła Arleta. Jej oczy przybrały rozmiar dwóch spodków latających. – Co ty tu robisz?

            I vice - versa – pomyślała Dagmara, starając sobie przypomnieć czy Arleta mówiła jej dokąd to się zwolniła. Czyż blondynka wyraźnie nie powiedziała, że miała iść do domu? W pojęcie domu powinien wchodzić jej własny dom, a nie dom Genowefy.

            - Nie chodzę na w-f – mruknęła tak cicho, że była pewna, iż nikt jej nie usłyszał.

            Z salonu podeszła do niej babcia. Ona także była zdziwiona wczesną obecnością wnuczki, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Uśmiechnęła się od ucha do ucha, wyciągając ręce do dziewczyny.

            - Chodź, skoro już tu jesteś, muszę cię przedstawić.

            Dagmara poczuła jakiś nieopisany skurcz w okolicy podbrzusza. Z początku wzięła go za pikujący w jej żołądku strach, jednak zaraz zdefiniowała go inaczej. Była to niechęć. Miała ochotę odepchnąć ręce babci i urażona udać się do drugiej części domu, na górę, do swojego pokoju. Mimo, że posłusznie weszła za babcią do salonu wciąż w jej głowie rozbrzmiewały słowa Genowefy: skoro już tu jesteś… Babcia wcale jej tu nie chciała, specjalnie zaaranżowała spotkanie o tej porze, żeby szatynka nie była obecna, kazała zwolnić się z lekcji Alanowi i Arlecie, aby zdążyli, a ona nie. Ona była tu nie tylko niechciana, ale niepożądana i to nie tylko przez Genowefę. Po niektórych widziała to bardziej, po niektórych mniej.

            Rozejrzała się po twarzach nieznajomych. Rozpoznała jeszcze tylko dwójkę znajomych osób - Sandrę i Kaspra (jeżeli chodzi o Sandrę to nawet niechęć zdawała się być niedomówieniem, ona nią gardziła). Kasper z kolei zrobił jej miejsce koło siebie na sofie. W salonie było plus minus dwadzieścia osób. I te dwadzieścia par oczu było utkwione właśnie w nią.

            - To moja wnuczka, Dagmara – przemówiła słodkim głosem Genowefa.

            Wydawało jej się, że te słowa nie powinny zrobić najmniejszego wrażenia po obecnych, a jednak pomyliła się. Wszystkie kobiety obecne w salonie zaczęły szeptać między sobą. Jedna babuleńka gdzieś przy kaloryferze zaczęła chichotać, jakaś dystyngowana dama po jej lewej uśmiechać się a jeszcze inna starsza kobieta jej pomachała. Dagmara dopiero teraz odnotowała, że wśród zebranych byli tylko dwaj przedstawiciele płci przeciwnej i byli to kolejno Kasper i Alan. Szacowała, że nie licząc jej, Sandry, Arlety i chłopaków wszystkie kobiety musiały mieć już dawno po sześćdziesiątce. Każda z nich musiała mieć też i samochód, który akurat znajdował się na zewnątrz.

            - Miło mi panie poznać – bąknęła szatynka, zmieszana całą sytuacją.

            - Po tylu latach nareszcie się spotykamy – odezwała się kobieta, której Dagmara już wcześniej nadała miano „dystyngowanej damy”. Wyglądała na najmłodszą z nowo poznanego towarzystwa. Podobnie jak i jej babci, skóra kobiety wyglądała jakby była czymś natłuszczona, być może kremem bądź jakimś olejkiem. Kiedy kobieta podeszła bliżej niej, szatynka poczuła miłą woń. – Bo widzisz, większość z nas widziała cię po twoich narodzinach.

            Na jej usta aż cisnęło się: No i co z tego?! Na całe szczęście zdołała powstrzymać się mając na uwadze jeden istotny fakt, którego istnienia nie mogła zbagatelizować. Otóż, według tego, co opowiadała jej mama, ona urodziła się w Warszawie i przez pierwszych siedem lat życia z Warszawy nie wyjeżdżała.

            - Większość? Odwiedziłyście mnie z babcią w szpitalu w Warszawie? – jej niedowierzanie przeplatało się z ciekawością. Genowefa jęknęła kiwając głową, co zrobiła chyba tylko dlatego, bo wnuczka znowu powróciła do nazywania jej babcią a nie ciocią.

Kobiety zaśmiały się, znów szepcząc coś do siebie. Wychwyciła jakieś zdanie: „Gienia jej kiedyś powie”, jednak to zdanie równie dobrze mogło brzmieć: „I tak się tego nie dowie”. Wersje były zbyt prawdopodobne, by miała stwierdzić, która z nich jest tą „prawdziwszą”.

            - Alan, zaprowadź Dagmarę do jej pokoju, dobrze? – zabrzmiał nagle głos jej babci, wytrącając dziewczynę z jej rozmyślań. O ile to, co powiedziała Genowefa, zaskoczyło ją, o tyle odpowiedź Alana przyjęła ze spokojem:

            - Możesz równie dobrze rozkazać to samo innym.  

            - Sama się odprowadzę – rzekła Dagmara i robiąc dobrą minę do złej gry, wzruszyła ramionami. Tylko ona sama wiedziała, jak bardzo zrobiło jej się przykro, ale nie była pewna gdzie się brał ku temu początek. Wiedziała natomiast, że będzie umiała sama trafić do pokoju.

            - Nigdy nie śmiałabym rozkazywać gościom w moim domu – niemal wyśpiewała Genowefa, mrużąc lekko powieki w stronę chłopaka. – Tylko dlatego cię o to proszę – dokończyła po krótkiej pauzie.

            - Nie, naprawdę sama trafię – nic nie mogła poradzić, że lekko zarumieniła się, ale zrobiło jej się wstyd, że babcia potraktowała ją przed tymi obcymi ludźmi jakby nadal była niemowlakiem, którego podobno kiedyś widziały.

            - Chodź – Alan wyglądał i zachowywał się wręcz przeciwnie do niej – był ucieleśnieniem spokoju. Na jego twarzy nie pojawił się żaden oznak złości, zniecierpliwienia czy zażenowania. Poczekał aż wyszła, bo puścił ją przodem, i chyba jeszcze spojrzał na jej babcię, ale tego już nie mogła zobaczyć, bo szybko podążyła wzdłuż korytarza. Wyszła na dziedziniec przez drzwi od kuchni, minęła fontannę, ale zamiast zachować zimną krew, zaczęła biec do części sypialnianej rezydencji.

            Ja już nie chcę tu mieszkać! – wrzasnęła w myślach, wbiegając do budynku. Zatrzasnęła za sobą mocno drzwi, żałując, że nikt tego nie usłyszy. Może ktoś wreszcie zorientowałby się, że w tym domu gości lepiej traktowano od niej.

            Pobiegła w górę po schodach wprost do swojego pokoju. Miała nadzieję, że Alan tu za nią nie przyjdzie, że nie będzie wiedział, gdzie przebywa. Że zgubiła go na korytarzu albo zawiedzie go orientacja, a jednak… usłyszała ciche skrzypnięcie i ktoś, kto do tej pory znajdował się za drzwiami, zajrzał do środka.

            - Może na drugi raz pomyślałbyś o zapukaniu przed wejściem do mojego pokoju? – syknęła Dagmara. Jej wzrok oddawał wszystkie negatywne emocje, z którymi musiała się w tej chwili borykać.

            - Nie tylko pomyślę, ale i cię uprzedzę – Alan zdawał się wiedzieć jakie miała samopoczucie, ale to nie powstrzymało go od sarkazmu.

            - Dlaczego tu przyszedłeś?! – głos Dagmary z kolei przypominał ujadanie wściekłego psa. – Dobrze wiesz, że wolałabym żebyś stąd wyszedł i to najlepiej zaraz – dodała, rzucając się na łóżko.

            Tak długo nic nie odpowiadał, że naprawdę pomyślała, iż posłuchał ją i się wyniósł. Kiedy odrobinę uspokoiła się, przekręciła głowę w bok. Niestety, rzeczywistość okazała się ją prześladować. Stał nad jej meblami, oglądając jeden po drugim jej zdjęcia, które uprzednio leżały poukładane na jednej z półek.

            - Nie powinieneś tego oglądać – warknęła. Gdyby nie czuła się tak paskudnie po tym jak ją potraktowano w salonie, od razu podbiegłaby do niego i wyrwałaby mu fotografie z ręki.

            - Dlaczego? – zapytał dosyć grzecznie jak na niego, nawet nie odrywając się od czynności oglądania jej zdjęć. Właśnie przeleciała jej przez głowę myśl, że chyba nie posegregowała zdjęć na takie, które nadają się do oglądania tylko dla niej, i takie, które mogą oglądać jej znajomi czy babcia.

            - Bo ci nie pozwoliłam – pisnęła, zeskakując z łóżka.

            Był na to przygotowany. Wziął wszystkie zdjęcia w jedną rękę i podniósł je do góry.

            - Nie sądzisz, że skoro kładziesz zdjęcia gdzie popadnie, to ktoś może mieć ochotę je obejrzeć? – nie potrafiła sprecyzować dlaczego, ale zabrzmiało jej to jak obelga. Jakby właśnie zrugał ją za to, że nie pilnuje dostatecznie uważnie swoich rzeczy osobistych.

            - Nie obchodzi mnie co myślisz, mogę robić co chcę – mruknęła, choć lekko pobladła na samą myśl, że babcia mogłaby zobaczyć zdjęcie jak pije w Sylwestra szampana czy jak usnęła w akademiku na łóżku jej byłego i jak na razie jedynego chłopaka. Te zdjęcia nadawały się do jej użytku, tylko jej.

            - Żądam ich zwrotu – powiedziała formalnie, wyciągając dłoń w jego stronę. Nie miała zamiaru bawić się w odbieranie mu zdjęć bo był zarówno silniejszy jak i wyższy.

            - Jak obejrzę wszystkie, zapewniam, że oddam – odparł, celowo odwracając się do niej tyłem. – Miałaś jasne włosy jak byłaś mała – wyjawił spostrzeżenie na poły do niej, na poły do siebie. – Swoją drogą ciekawe życie prowadziłaś. Co zdjęcie, to impreza. Co zdjęcie, to jesteś pijana.

            Wmówiła sobie, że celowo ją podjudzał, dlatego zagryzła mocno zęby i z powrotem udała się na swoje łóżko. Tym razem usiadła, żeby mieć lepszy widok na to, co robił.

            - Nieprawda. Niewiele imprezowałam – miała dodać, że jej życie dopiero się rozkręcało, że dopiero miała zacząć spotykać się z koleżankami w pubach, z mnóstwem chłopców na randkach, kiedy wiadomość o chorobie matki usunęła jej grunt pod nogami. Przez całą pierwszą klasę liceum, czyli przez prawie rok choroby odcięła się od świata. Powinna dodać, że dopiero tutaj, w Kielcach będzie próbować poukładać życie na nowo, jednak te słowa ugrzęzły jej w gardle. Na chwilę obecną nienawidziła Kielc, nienawidziła wszystkiego, co wiązało się z tą rezydencją.

            - Jesteś zła – stwierdził pewnym głosem Alan. – Zła na nich.

            - Zła na was – poprawiła go, jednak on tylko się uśmiechnął.

            Musiał dojść do wniosku, że zdjęcia znajdują się w bezpiecznej odległości od niej, bo usiadł na krześle przysuniętym do jej toaletki i dokończył przeglądanie. Kiedy dotarł do ostatniego z nich, podniósł brew, ale nic się nie odezwał ani nijak go nie skomentował, tylko po paru sekundach odłożył je wszystkie na półkę, na miejsce skąd je wziął.

            - Nie masz tutaj innych zdjęć? – zapytał, ale tylko pokręciła głową, do siebie w duchu dodając, że na szczęście resztę zostawiła w domu w Warszawie. – Powinnaś być zła – niespodziewanie powrócił do ich poprzedniej rozmowy. – W sumie nie powinienem ci tego mówić, ale oni wszyscy cię okłamują.

            - I akurat tobie jedynemu powinnam uwierzyć? – zapytała, niemal śmiejąc mu się w twarz.

            - Jeśli chcesz mogę milczeć – zaczął zdawkowym tonem głosu. – Babka ci kiedyś powie…

            Nie mogła wprost stwierdzić czy zrobił to celowo, bo słyszał szepty na dole i po prostu powtórzył słowa po kimś, czy zrobił to tylko przez przypadek, ale tym zdaniem za bardzo ją zainteresował, by miała go puścić bez wyjaśnień.

            - Poczekaj – już podszedł do drzwi, ale posłusznie odwrócił się. – Dlaczego to powiedziałeś? Słyszałeś te słowa w salonie?

            - Może. A może po prostu wiem, że jest coś, o czym jeszcze musisz się dowiedzieć.

            - Co? - jego wyraz twarzy był nie do zidentyfikowania, a tak bardzo pragnęła by móc po nim cokolwiek poznać. Nie odpowiedział na jej pytanie. Spojrzał w kierunku drzwi, jakby jakimś sposobem sprawdzał czy nikt nie podsłuchuje.

            - Powiedz, ale szczerze – zaczął, znowu podchodząc w głąb komnaty, do niej. Nie szeptał, ale nie mówił też tak głośno jak przedtem. – Czy nie zauważyłaś, że oni coś przed tobą ukrywają? Że nie mówią prawdy?

            Owszem, niejednokrotnie – skwitowała w duchu, przypominając sobie jak to już w drodze z dworca do willi pomyślała, iż Kasper miał swoją tajemnicę, której nie chciał wyjawić. Potem, wiele razy, przekonywała się, że nie była tutaj traktowana jak prawdziwy członek rodziny. Z jednej strony byli mili, ale kłamali jej o różnych sprawach w żywe oczy, tego była pewna. Nawet teraz przypomniała sobie, jak to na jej słowa, że firanki się ruszają, Kasper stwierdził, że to przez przeciąg.

            - Tak, zauważyłam. Jednak to nie odnosi się tylko do nich – wahała się czy powinna ciągnąć dalej czy pozwolić mu wyjść w tej chwili.

            Alan oparł się o poręcz łóżka, na którym siedziała. Po raz pierwszy tak długo rozmawiali i po raz pierwszy od dłuższego czasu miała okazję dokładniej mu się przyjrzeć. Wszystko, co mogła o nim powiedzieć zamykało się w zdaniu, że był bardzo przystojny i wątpiła, by znalazła się choć jedna dziewczyna na świecie, która mogłaby temu zaprzeczyć. To był ten typ chłopaka, który mimo określonego wyglądu i tak pociągał. Właściwie to nawet chciała być tą jedną dziewczyną, chciała aby okazał się mieć jakąś wadę, skazę na ciele bądź umyśle. Chciała znaleźć w nim coś, co pomogłoby jej go skreślić. Niestety, jedynym jego minusem były słowa sączące się z jego ust. Dopóki nic nie mówił wciąż stał daleko wyżej ponad przeciętność.

            - Tak? Czyżbyś miała na myśli mnie? – zapytał łagodnie, ale nie dała się zwieść. Pod tą jego niepozornością ukrywało się coś, czemu nie mogła ufać, niczym w przysłowiu, że wilk kryje się w owczej skórze.

            - Nie będę ukrywała, że tak. Chociażby fakt, iż ty i Arleta niedawno dowiedzieliście się, że jesteście spokrewnieni.

            - Kto tak powiedział? – sądząc po jego niewymuszonym uśmiechu, widocznie naprawdę wszyscy ją okłamywali.

            - Najpierw Kasper, potem Arleta to potwierdziła.

            - Ale ty im obojgu nie wierzysz – rzekł z przekonaniem po czym wyprostował się. Sprawiał wrażenie zgoła bardziej zadowolonego z faktu, iż ona nie ufa przyjaciołom, aniżeli zawiedzionego. – Wierzysz w magię? – zapytał po krótkiej chwili namysłu.

            Nie spodziewała się takiego pytania, dlatego też nie od razu udzieliła odpowiedzi. Nie chciała go wyśmiać czy urazić, bo sądząc po dzisiejszej lekcji historii on najwyraźniej wierzył.

            - Wierzę, że istnieją zjawiska paranormalne na tym świecie, ale magia… nie, magii wśród nich nie ma.

            Znów nic nie odpowiedział, tylko podszedł do mebli, gdzie leżały jej zdjęcia. Przez chwilę patrzył na nie w milczeniu, wziął je do ręki i wrócił do niej, rzucając je na jej łóżko. Jako, że nie dodał nic więcej, spojrzała w dół, na pierwsze zdjęcie, które leżało najbliżej niej. Na fotografii spała w najlepsze jako dziecko w łóżeczku. Miała co najwyżej cztery latka i wszystko na zdjęciu zgadzało się; kołyska, ona, zabawki; wszystko było na swoim miejscu tak jak to pamiętała, gdyby nie jej włosy, które nagle zmieniły kolor.

            - Są ciemne – szepnęła, chociaż dobrze wiedziała, że jako dziecko była blondynką. Dopiero gdy zaczęła rosnąć, jej włosy przybrały kolor brązu. 

            - Tak, są ciemne. W takim razie masz już teraz tylko dwa wyjścia – zaczął w końcu, powoli wycofując się w stronę drzwi. – Możesz myśleć, że użyłem markera w chwili, gdy nie patrzyłaś, co i tak jest niemożliwą teorią. Ewentualnie podmieniłem zdjęcia, które widziałem pierwszy raz w życiu, bądź… uwierzyć. 

            Jak tylko zamknął za sobą drzwi pośpiesznie dotknęła zdjęcia ręką, po czym zaraz przejrzała i inne. Jęknęła, kiedy dostrzegła, że na wszystkich zdjęciach uśmiechała się do niej ta sama, jednakowo ciemnowłosa dziewczynka.