Nemezis: Rozdział 5

RODZINA IDEALNA

– Naprawdę to zrobiłaś? – Patrycja wytrzeszczyła oczy po tym, kiedy Lena opowiedziała jej, co zdarzyło się w szkole przed weekendem i o tym, jak klucz z szatni znalazł się poza budynkiem w zaspie śniegu.

Wyszły na spacer z córką Patrycji i Marcina – małą Julką, która aktualnie nie spała, tylko obserwowała otaczający ją świat. Dziewczynka śmiała się na widok każdej kałuży, w którą wjeżdżał dziecięcy wózek, pokazując na nie rączką.

Jako że był koniec marca i z nieba sypał prawdopodobnie już ostatni śnieg z deszczem, ziemia była pokryta błotnistą breją. Na taką pogodę Lena zawsze wyjmowała z szafki kalosze, ale tym razem, ze zdenerwowania przed czekającą ją rozmową z bratową, bez namysłu założyła trampki. Jak można było się domyślić, po pięciu minutach spacerowania w taką pogodę, oblepiły się one mazią, przez co wcale butów nie przypominały.

– On pierwszy zaczął, ja chciałam tylko kontratakować, o tym mi ostatnio mówiłaś – Lena poczuła niewysłowioną chęć zrzucenia z siebie odpowiedzialności. Nagle wszyscy byli winni – Sebastian, Patrycja, tylko nie ona.

– Ja nie wyrzucam ci, że to zrobiłaś – rzekła kobieta, przykrywając szczelniej daszek od wózka dziecięcego, by nie dostał się tam deszcz. – Jestem zaskoczona, że mi o tym powiedziałaś.

Lena zamyśliła się. Musiała to zrobić; musiała zwierzyć się komuś, inaczej by zwariowała. Cały jej porządek dnia uległ zagładzie. Pomimo jedzenia, kąpania się, uczenia się, gotowania czy sprzątania, myśli wciąż wracały w jedno miejsce – do szkoły, do momentu, kiedy zdecydowała się zamachnąć ręką i wyrzucić ten przeklęty klucz.

– Wciąż o tym myślę, raz wydaje mi się, że powinnam się przyznać, innym razem tego nie chcę – chaos panujący w szkole spowodowany zapowiedzianą karą powoli zaczął na nią wpływać. Strategia dyrektora (o dziwo!) zaczęła działać. Lena bała się zarówno konsekwencji zamknięcia boksu, jak i obiecanej kary.

– Chwila – Patrycja przyjrzała się szwagierce, jakby właśnie dodała ważny element do układanki. – Dyrektor zrobił aferę, kiedy ty wzięłaś klucz, ale w ogóle nie został poinformowany, że zostałaś zamknięta w szatni dzień wcześniej, mam rację?

Lena zmarszczyła czoło, myśląc intensywnie. To woźny, pan Stasiu, uwolnił ją z boksu, kiedy została w nim zamknięta, wezwany przez chłopaka, który przebierał się obok. Nic jednak nie wspomniał wtedy o dyrektorze, któremu miałby donieść o wybryku Sebastiana (Lena głośno mówiła, że zamknął ją Lewis). Kiedy natomiast Sebastian został poza szatnią bez płaszcza i zimowych butów, wtedy nagle pojawił się problem i akurat o tym dyrektor musiał się dowiedzieć, podejmując odpowiednie kroki przeciwko „bestialskiemu zachowaniu”.

– Raczej tak – przyznała ponuro.

– Więc to zrozumiałe! – wykrzyknęła nagle Patrycja. – Gdyby względem Sebastiana zostały podjęte jakiekolwiek kroki, które miałyby na celu ukaranie go, ty zapewne nie szukałabyś sprawiedliwości na własną rękę. Skoro jednak woźny zbagatelizował twoje dwugodzinne nudzenie się w celi, to sam sobie narobił problemu!

Lena uśmiechnęła się pod nosem. Patrycja zawsze umiała ją pocieszyć.

– Półgodzinne i to nie była cela. Miał zapasowe klucze, więc tak, uwolnił mnie. Poza tym, nie nudziłam się, bo miałam komórkę i grałam.

– Miałaś zasięg? Mogłaś mi dać znać, przyjechałabym po ciebie…

– Po co? Zanim dojechałabyś do miasta, ja już byłabym na wolności, bo zbliżała się piętnasta i większość klas kończyła zajęcia – uczniów wyprzedził jednak o parę minut jeden nieszkodliwy chłopak, który zszedł do boksów wcześniej. Całe szczęście, że to był on. Gdyby nie Mateusz, poczułaby się niczym okaz w zoo i oczami wyobraźni już widziała reakcje podłych nastolatków z komórkami w ręku, byle tylko zrobić zdjęcia dziewczynie zamkniętej za kratami…

– Uważam, że dobrze zrobiłaś – Patrycja szepnęła Lenie do ucha, kiedy znajdowały się przed wejściem do drewnianego domku parterowego, w którym mieszkała wraz z Marcinem oraz ich córeczką.

Był to malutki, przytulny domek z mnóstwem zdjęć na ścianach i półkach z różnych okresów życia domowników. Wewnątrz wszystko miało swoje miejsce, każdy przedmiot wydawał się być starannie dopasowany za sprawą Patrycji. Do niedawna była ona pełnoetatową kobietą pracującą i naprawdę kochała to, co robiła – zajmowała się projektowaniem domów, a wizualizacjom wnętrz mogła poświęcać się godzinami. Była menadżerką w jednej z wrocławskich firm aranżacji wnętrz mieszkalnych i od świtu do zmierzchu nadzorowała swoją ekipę projektową. Informacja o ciąży zaskoczyła ją, ale nie zdyskwalifikowała jako pracownika. Mimo że wszyscy powtarzali jej, by w końcu przeszła na urlop macierzyński, ta zgodziła się na to dopiero w ósmym miesiącu, gdy wyszkoliła godnego następcę.

– Marcin, weź małą! – krzyknęła Patrycja do mężczyzny, na co zaraz pojawił się w korytarzu.

Marcin był raczej niskiego wzrostu. Był za to jednak niesamowicie przystojny. Miał kruczoczarne, falujące włosy odziedziczone po matce i zielone oczy po nieżyjącym już dziadku ze strony ojca. Ten kolor oczu odziedziczyła po nim Julka, którą teraz wziął od żony na ręce z czułością, po czym podniósł ją do góry, na co dziewczynka zaczęła się śmiać.

O takiej rodzinie bezustannie marzyła Lena. Taką idealną rodzinę niegdyś sama posiadała, ale od czasów problemów finansowych ojca, mama Leny, pani Zofia Tannenberg, co dwa miesiące wyjeżdżała do pracy do Niemiec. I mimo że problemy skończyły się na dobre, a tata dużo zarabiał, Lenie nie udało się przekonać mamy, by zaprzestała pracy. Zofia w koło powtarzała jej, że trzeba pomóc Marcinowi postawić dom, a potem, jak został wybudowany, znalazła kolejną wymówkę – ją samą. Chciała, by Lena zdawała międzynarodową maturę i aplikowała na studia za granicą. Kiedyś pomysł matki wydawał jej się absurdem, teraz widziała go jako możliwość ucieczki z kraju. W obcym kraju Sebastian nie znalazłby jej. Byłaby bezpieczna.

Patrycja z Marcinem mieszkali niecały kilometr od jej domu. Wcale nie miała ochoty wracać do siebie, nienawidziła pustych pokoi, gdy ojciec pozostawał w pracy (nawet w niedzielę), ale dzisiaj musiała powtórzyć tekst do sztuki. Już w piątek po szkole zaczęła go wkuwać na pamięć, ale wtedy wszystko jej się myliło, dopiero w sobotę była w stanie powiedzieć z głowy kilka zwrotek. Dzisiaj rano dalej myliła wersy, ale później opanowała już cały tekst, więc sądziła, że nauczycielka będzie usatysfakcjonowana.

Lena niestety nie mogła powiedzieć tego samego. Przeczytawszy tekst po raz pierwszy w piątek, omal nie zadzwoniła do polonistki z żądaniem zmiany decyzji obsadzenia jej w roli Violi. Rozważała również chorobę bądź ból menstruacyjny, byle tylko nie iść na lekcję polskiego. Niestety, ani choroby, ani bólu nie mogła symulować w nieskończoność.

Powodem, dlaczego Lena rozważała różne dolegliwości, było to, że w scenariuszu bohaterka, którą miała grać, raz po raz wzdychała za Orsinem: „Poselstwu twemu jak trudno mi sprostać, Gdy sama pragnę żoną jego zostać!”; „Mój pan tak ją kocha, jak ja, szalona, kocham go szalenie”. Ale nawet to, ostatecznie z trudem wypowiedziane przez zaciśnięte zęby, to nie wszystko. Co innego, gdy bohaterka sama wzdycha do ukochanego, są momenty, gdy rozmawia bezpośrednio z księciem.

Kiedy była już w domu, Lena rzuciła wzrokiem na drugą kartkę. Jej rozmowa z Orsinem to targowisko niedomówień i sugestii. Ona, przebrana pod postacią Cesaria, mówi księciu, jak wygląda jej „oblubienica”. W rzeczywistości opisuje przecież jego samego.

KSIĄŻĘ

Mówisz po mistrzowsku.

Choć jesteś młody, jestem przecie pewny,

Że już twe oko spadło na oblicze,

Któreś pokochał; czy się mylę chłopcze?

VIOLA

Trochę wtem prawdy.

KSIĄŻĘ

Cóż to za kobieta?

VIOLA

Twej cery, panie.

KSIĄŻĘ

Więc niegodna ciebie.

Ile wiosen liczy?

VIOLA

Twojego jest wieku.

KSIĄŻĘ

Przysięgam, chłopcze, za stara dla ciebie.

Żona, od której starszy jest małżonek,

Łatwiej nad jego sercem zapanuje;

Bo choć nie szczędzim pochwał samym sobie,

Wierzaj mi chłopcze, uczucia są nasze

Lżejsze, chwiejniejsze, łatwiej przemijają,

Brak im niewieścich uczuć głębokości.

VIOLA

I ja tak myślę.

KSIĄŻĘ

Więc weź młodszą żonę,

Jeźli na zawsze pragniesz wiernym zostać.

Kobieta bowiem wonnej róży wzorem,

Rozkwita rano, widnieje wieczorem.

Lena odrzuciła kartki i złapała się za czoło. Policzki piekły ją niemiłosiernie na sam pomysł wyznawania miłości Orsinowi, a tak naprawdę Sebastianowi, który ma grać tę postać.

Sama strzeliłaś sobie w stopę – pomyślała zrozpaczona dziewczyna, dochodząc do wniosku, że granie w tę samą grę, którą prowadził Sebastian, przynosiło jej więcej szkód niż pożytku. Poza oczywistym minusem, jakim była wielka niewiadoma, to znaczy kara nałożona przez dyrektora, dochodziło publiczne wyznawanie miłości jej największemu wrogowi, plus mocno nadszarpnięta psychika, obawiająca się jakiegoś szalonego Sherlocka – upartego dzieciaka, który odkryje, że to ona, Lena Tannenberg, stoi za niegodziwym przysporzeniem dodatkowego obowiązku panu Stasiowi. Jakkolwiek głupio by to nie brzmiało, jeżeli nie chciała, aby wszyscy poznali prawdziwego winowajcę, czekało ją oszukanie całej szkoły. Tylko w piątek podeszło do niej kilku uczniów, wypytujących o felerny dzień. Jutro, w poniedziałek, oczekiwała jeszcze większej salwy napływających wyszczekanych uczniów. Gdyby tylko udało jej się oddalić od siebie zarzuty, rzucić nowe światło na sprawę. A może…

Może to Sebastian sam ukartował niecną ideę zrobienia z siebie ofiary? Miał dużo do zyskania, zwłaszcza że był nowy w szkole (zainteresowanie, litość, znajomych) i nie miał nic do stracenia. Mózg Leny zaczął pracować na zwiększonych obrotach. Myśl… Myśl…

Tego dnia, wchodząc do szatni, zobaczył znienawidzoną przez siebie dziewczynę, którą notabene, dzień wcześniej zamknął w boksie. Aby jeszcze bardziej jej dopiec, wymyślił plan, zgodnie z którym to ona stałaby w cieniu podejrzeń. W końcu ostatnia wychodziła z boksu.

Ale Lena będzie miała linię obrony. Widziała Sebastiana i wiedziała, że rozmawiał z matką. Po co miałaby zamykać szatnię wiedząc, iż jeszcze się nie przebrał? Wyszła na zewnątrz niczego nieświadoma, a Sebastian podle zamknął boks, po czym schowawszy kluczyk do kieszeni, poszedł poskarżyć panu Stasiowi na koleżankę z klasy. Woźny musiał spiłować zamek, podczas gdy klucz najzwyczajniej spoczywał w spodniach Sebastiana.

Z taką oto historią w głowie Lena pojawiła się nazajutrz w szkole. Nie zdążyła jej jeszcze raz przeanalizować, gdy zmuszona była ją opowiedzieć, wchodząc do budynku szkoły.

– Więc tak jak mówię, ja jestem niewinna. Może i wychodziłam jako jedna z ostatnich, ale na pewno nie zamknęłabym boksu widząc, że ktoś trzyma w nim ubrania, bo to znaczyło, że jeszcze się nie przebrał…

Dwóch drugoklasistów towarzyszyło jej do samej szatni.

– No dobrze, a widziałaś kogoś jeszcze? Ktoś kręcił się w pobliżu?

– Nie przypominam sobie – pokiwała przecząco głową. – Tylko Sebastian, ale to by było dziwne, gdyby sam się zamknął, co nie? – zaczęła, zasiewając ziarenko niepewności wśród uczniów. – Z drugiej strony, może liczył na rozgłos. Wiecie, jest nowy w szkole, na pewno mu trudno z adaptacją. Ma ciężką sytuację w domu, może liczył na współczucie. W sumie, trochę go rozumiem. Teraz każdy chce go poznać, zapytać, kogo podejrzewa. To naturalne, że ofiara ma niepisaną taryfę ulgową – wcale nie chciała tyle mówić, naprawdę. Ale kiedy zaczęła, nie sposób było skończyć, słowa same płynęły, układając się w zdania.

Kiedy weszła do szatni, była poniekąd zadowolona z siebie. W pewnym sensie, bo jak można cieszyć się z oszustwa? To trochę tak, jakby skakała z radości, że dobrze ściągnęła na egzaminie albo kiedy ukradła cukierka w sklepie i nikt tego nie zauważył. Zło zawsze pozostanie złem. A ona nie była złym człowiekiem, bo zły człowiek to taka osoba, która w złym czynie widzi dobro. Ściągasz na egzaminie – dobrze, bo dostaniesz piątkę. Kradniesz w sklepie cukierka – super, bo dostałeś landrynkę za darmo.

Bez przesady, przecież każdy ściąga, a jeden cukierek to nie koniec świata… – odezwał się diabelski głosik w głowie Leny, po czym z uśmiechem na twarzy weszła do boksu.

Wszyscy na nią patrzyli. Byli tam Marta, Krystian, Filip, Zuza, Kasia, Dorota, Tomek, Szymon, Klaudia oraz Eryk i wszyscy, bez wyjątku, wpatrywali się w nią, jakby zobaczyli ducha. Wiedzieli…

Zanim zdążyła jakoś się wytłumaczyć, zapytać, skąd mieli pewność czy najzwyczajniej rozbeczeć się, Marta wcisnęła jej do ręki kartkę.

Na początku nawet nie zwróciła na nią uwagi, wciąż w zbyt wielkim szoku. Dopiero minutę potem, kiedy nikt nie zaszczycił jej wyjaśnieniami, schyliła głowę, zauważając literki powycinane z kolorowych gazet. Literki układały się w słowa, słowa natomiast w zdanie. Owa krótka notka przypominała tani anonim z gangsterskich filmów, jednak klasa zdawała się traktować go poważnie.

TO LENA TANNENBERG JEST ODPOWIEDZIALNA ZA ZNIKNIĘCIE KLUCZA.

– Tyle? – zapytała, czując, jak ciężar spada jej z serca.

– Lena – głos Marty był nazbyt pesymistyczny. Podeszła do przyjaciółki, szeptając, aby jak najmniej osób usłyszało, co mówi. – W każdym boksie jest co najmniej po jednej kopii.

Dziewczyna rozejrzała się błyskawicznie. Rzeczywiście, gdzieniegdzie na podłodze widziała rozsypane papiery, reszta już została podniesiona i przeczytana. Dziewczyna zaczęła wycofywać się z boksu z kołatającym sercem. Panika, której doznała, nakazała jej uciekać.

– Dokąd idziesz? – Marta wyszła za nią z boksu ze zmartwieniem wymalowanym na twarzy. – Nie odchodź, nie powinnaś…

– To Sebastian – przerwała jej Lena. – On to zrobił. Robi mi to samo, co w gimnazjum… Chce, żeby wszyscy mnie nienawidzili. Wiedziałam, że się nie zmienił. Tacy ludzie się nie zmieniają. Świnia na zawsze pozostanie świnią – mówiła chaotycznie, ale jakoś nie obchodziło jej to. Wizja zostania najgorszą harpią w szkole uderzyła w nią niczym obuchem. Świat zaczął wirować i musiała uspokoić oddech, by nie stracić kontaktu z rzeczywistością.

Krok w tył, potem następny. Nie liczyła, ile tak przeszła, gdy w końcu napotkała opór. Myślała, że to jakiś niesforny rówieśnik chciał ją uwięzić, ale osobą, na którą wpadła, okazał się być szkolny woźny.

Pan Stasiu nie miał większości zębów, a te, które mu jeszcze pozostały, były w zupełności czarne. Wyglądał jak pirat, a jego rumiane policzki świadczyły o częstym spożywaniu alkoholu na terenie szkoły. Pewnego razu ktoś puścił nawet pogłoskę, że popija rum, a za pazuchą, która zawsze odstaje, kryje się prawdziwa broń. Krążyły legendy o jego pojedynku z jednym z uczniów, który śmiał sprawdzić, co kryło się w jego malutkim pokoju tuż przy wejściu do szkoły.

Oczywiście, mimo iż większość historii najzwyczajniej została wymyślona przez uczniów z bujną fantazją, teraz pan Stanisław wyglądał jakby obrabował najcenniejszy statek z drogocennym łupem. Śmiał się drapieżnie, z szaleństwem malującym się w oczach. Doprawdy przypominał pijanego rozbójnika, który potknął się znienacka o skarb.

Mężczyzna otworzył usta, a jego nieświeży oddech, przypominający rozkładające się śmieci spowodował, że Lenie zakręciło się w głowie.

– Panna Tannenberg, dyrektor prosi do siebie… – zainteresowanymi nie byli tylko jej koledzy i koleżanki z klasy, ale wszyscy, którzy znajdowali się w szatni. Ich szeroko otwarte oczy odprowadziły dziewczynę do końca korytarza, gdzie po chwili zniknęła razem z woźnym.

Lena nie odezwała się ani słowem do mężczyzny. Bo i co miała powiedzieć? Czy przepraszać? Czy zacząć się bronić? Na pewno, jak to wcześniej ustaliła, najlepszą obroną byłby atak, ale kogo miała atakować? Sebastiana czy może wszystkich uczniów za to, jak ją osądzili? W końcu ona jedna wiedziała, że była winna, inni mogli bazować jedynie na przypuszczeniach. W szkole nie było monitoringu, nikt nie złapał jej za rękę, jedynym obciążającym ją „dowodem” były kopie wyklejonego pseudo-anonimu.

Pokój dyrektora znajdował się na trzecim piętrze, obok sali informatycznej. Był to pokaźnych rozmiarów gabinet, do którego nikt nie miał prawa wstępu, chyba że został wcześniej zaanonsowany.

Woźny pokazał Lenie ręką, by zapukała, co też uczyniła. Ze środka odezwał się zapraszający starczy głos. Dziewczyna rzuciła okiem na woźnego, ale ten ani drgnął, dlatego sama nacisnęła klamkę.

W gabinecie unosiła się jakaś cukierkowa woń.

– Proszę, wejdź śmiało – zachęcił ją dyrektor.

Nastolatka zostawiła pana Stanisława na korytarzu, sama przestępując próg do gabinetu. Dopiero po tym, gdy woźny dopilnował, by weszła do środka, wrócił do swoich zajęć. Mawiano też o nim, że był wiernym pieskiem dyrektora; że zawsze donosił na uczniów i był oczami i uszami wiecznie zamkniętego w gabinecie staruszka. Wreszcie dała wiarę pogłoskom, jakoby woźny po prostu usługiwał dyrektorowi.

Dyrektor siedział pod oknem w bujanym fotelu. Jako że nic nie powiedział, Lena rozejrzała się naprędce po pomieszczeniu. Mimo iż gabinet miał ze czterdzieści metrów kwadratowych, cały był zagracony najróżniejszymi meblami. Widziała komody, kredensy, bufety i szafy – większość wcale nie była użyteczna w szkole. Na nich stały stare przedmioty – rozpoznała lampy oliwne, żelazka na węgiel i te mosiężne na duszę, grubościomierz, maszynę do szycia z korbką, gramofon, a nawet międlicę.

– Widzę, że interesujesz się historią – powiedział dyrektor, który uważnie jej się przyglądał.

– Zgadza się – przyznała, zdziwiona jego celnym spostrzeżeniem. Może większość uczniów, którzy tu trafiali, nie poświęcała przedmiotom tyle uwagi, co ona.

Dyrektor podniósł się z miejsca i z wolna podszedł do metalowego naczynia stojącego na ziemi obok jego biurka.

– To cacko nabyłem w zeszłym miesiącu – zaczął. – Jest to alembik służący do destylacji, a to tutaj… – wskazał ręką na krosno tkackie. – Udało mi się odkupić na giełdzie staroci w tym tygodniu.

Lena zmarszczyła czoło. Na pewno nie wezwał jej tutaj, by o tym powiedzieć.

– Czy jest jakaś konkretna przyczyna, dla której się tu znalazłam? – zapytała, odwracając spojrzenie od urządzenia i przenosząc wzrok bezpośrednio na dyrektora. – Czy chodzi panu o dzisiejszy anonim?

Mężczyzna przypatrzył jej się uważnie.

– Tak, chodzi o anonim – odparł zdawkowo.

Serce przyspieszyło jej bezlitośnie. Ręce zaczęły się pocić i Lena wiedziała, że stała się marionetką własnego organizmu. Była bezsilna wobec reakcji, jakie jej przygotował. Mogła zaraz stracić głos bądź zacząć trząść się ze strachu, dlatego musiała się szybko opanować lub opuścić pomieszczenie za zgodą mężczyzny.

– Mogę iść na zajęcia? – poprosiła grzecznie, próbując drugiej opcji, ale staruszek zacmokał.

– O ile wcześniej powiesz mi, co o tym myślisz.

Mogła się przyznać i liczyć na zrozumienie wraz z okazaniem litości. Mogła też brnąć dalej w swoim kłamstwie, tkając swą pajęczą sieć u samego źródła jej problemu.

– Chyba nie rozumiem, co ma pan na myśli – odparła wymijająco. – Chyba nie sądzi pan, że sama napisałam donos na siebie?

Dyrektor uśmiechnął się ciepło. Pogłaskał malutki przedmiot przypominający monetę, spoczywającą na biblioteczce, po czym podszedł do Leny.

– Nie, akurat o to cię nie podejrzewam – zaakcentował wyraźnie czwarty wyraz. – Ty nie dążysz do autodestrukcji, a wierz mi, znam się na ludziach – po jakichś kilkunastu niezwykle uciążliwych sekundach dodał: – Zdaję sobie natomiast sprawę, że wiesz, kto go napisał i byłbym rad, gdybyś mi to teraz wyjawiła.

Miała możliwość i prawo powiedzieć prawdę. Mogła śmiało stwierdzić, że to Sebastian, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiła. Chyba chciała dać chłopakowi ostatnią szansę, a może jakaś część jej łudziła się, że to nie on dostarczył do boksów anonimy.

– Nie, nie wiem, kto to zrobił – mruknęła w końcu, przełykając głośno ślinę. – Mogę strzelać, ale nie mam żadnych dowodów, więc wolałabym tego nie robić.

Mężczyzna skinął głową.

– W porządku – odezwał się. Wyglądał na zawiedzionego, ale nijak się do tego odniósł. – Gdybyś jednak coś sobie przypomniała, wiesz, gdzie mnie szukać.

Kiedy wychodziła z pomieszczenia, dotarło do niej, że zamiast sprostowania, które tak łatwo mogła podać, właśnie dodała kolejne kłamstwo do swojej listy.

Westchnęła głęboko, idąc przez korytarz – czekał ją bardzo długi dzień.