Cichy Świat: Rozdział 9

LETICIA

W następną sobotę pojechaliśmy do „Laguny”. Anthony stwierdził, że wypadałoby wreszcie poinformować pracowników, że się zaręczyliśmy i uczynił mnie współwłaścicielem dyskoteki, co też zrobił, jak tylko dotarliśmy na miejsce. Następnie zalecił, by z wszystkimi problemami managerka przychodziła bezpośrednio do niego albo do mnie. Po minie Sanay wychwyciłam, że niechętnie rozpatruje mnie w roli swojego szefa – kilka tygodni temu szkoliła mnie jako kelnerkę, a teraz dostała informację, że awansowałam przed nią...

Mój przyjaciel poszedł do biura, a ja przeszłam się po klubie, zatrzymując przy jednym ze stolików, gdzie siedział Pierre z grupką znajomych. Nie byłam zaskoczona jego widokiem – ostatnio był często widywany w dyskotece w soboty.

– Jesteś – on z kolei bardzo się zdziwił, kiedy mnie zauważył. Rzeczywiście, ostatnio nie przyjeżdżałam zbyt często do „Laguny”, gdyż Anthony powiedział, że z obowiązkami da sobie radę sam, a ja mogę wpadać tylko po to, by dotrzymywać mu towarzystwa. Tak też postanowiłam robić.

Pierre podniósł się z fotela i przedstawił mnie swoim znajomym, a następnie poprosił, żebym się na chwilę do nich przysiadła. Skorzystałam z propozycji, zadowolona, że będę miała okazję z nim chwilę pogawędzić.

– Jak narzeczony? Co o mnie naopowiadał? – zaczął przyjaźnie, od razu nawiązując do Anthony’ego.

– Nie przejmuj się nim – odpowiedziałam, machając lekceważąco ręką. Nie miałam zamiaru dyskutować o przyjacielu, kiedy dostałam okazję, żeby zapoznać bliżej dawnego Francuza.

– Słuchaj, wybacz mi to, co ci przesyłałem. Czasami walę prosto z mostu… – postanowił mnie przeprosić, robiąc zatroskaną minę.

– Tym też się nie przejmuj – zadeklarowałam, decydując o zmianie tematu.

Pierre wyszczerzył się do mnie jak mały chłopiec, który dopiero coś narozrabiał. Mimowolnie stwierdziłam, że ma on taki urok wiecznego urwisa.

– Co z Kamalem? – zagadnęłam. Dawny Francuz wykrzywił brwi, robiąc przy tym śmieszny grymas twarzy.

– Puściliśmy go. Nic na niego nie mamy – odesłał w odpowiedzi, wzruszając ramionami.

– Słucham? – myślałam, że się przesłyszałam. – Przecież Halszka wylądowała w szpitalu, możecie to sprawdzić – wyraziłam swoje oburzenie.

Moja koleżanka została pobita, co Pierre sam zauważył, więc jak mogli wypuścić Kamala wolno? Przecież obowiązkiem policji jest wsadzanie bandytów za kratki… Starałam się go przekonać, żeby działali dalej, ale to było na nic, brunet stwierdził, że sprawę już umorzono.

Wstałam od stolika, przesyłając wiadomość chłopakowi, że nie mam ochoty na dalsze pogawędki. Ruszyłam prędko do baru, by następnie wejść po schodach na piętro, do gabinetu Anthony’ego, w celu podzielenia się z nim informacją na temat Kamala. Kiedy znalazłam się tuż przy drzwiach, zostałam jednak zatrzymana przez Sannę, która poinformowała mnie, żebym nie wchodziła do biura, bo jest w środku Leticia. Dziewczyna uśmiechała się przy tym głupkowato, bardzo z siebie zadowolona.

– Muszę się zobaczyć z Anthonym i nie obchodzi mnie, kto z nim jest – komunikat, że za drzwiami znajduje się była dziewczyna szatyna, której byłam bardzo ciekawa, tylko dodał mi skrzydeł.

– Jak uważasz, ostrzegałam – odesłała mi przemądrzałym głosem czarnoskóra kobieta, wzruszając niedbale ramionami. – Widok może zaboleć.

Spojrzałam pytająco na dziewczynę, nie pojmując, co miała na myśli. Dopiero po chwili zorientowałam się, że Sanaa daje mi do zrozumienia, że Anthony może mnie w tym momencie zdradzać.  Krew zawrzała we mnie, z powodu zuchwalstwa kobiety.

– Pilnuj swojego nosa i nie zapominaj, że jesteś tutaj tylko managerką. Łatwo mogę to zmienić. Teraz to jest równie dobrze moje biuro i mogę sobie do niego wchodzić, kiedy mi się podoba. Wracaj do pracy – zarządziłam twardym tonem głosu. Dziewczyna wydęła śmiesznie usta, podnosząc dumnie głowę. Na szczęście z wolna podążyła schodami na dół, a ja odetchnęłam z ulgą, że mnie posłuchała.

Spojrzałam na wejście do gabinetu. Zdaje się, że odrobinę obawiałam się tego, co zastanę za drzwiami, ale ciekawość wzięła górę – chciałam przekonać się czy Sanaa mówiła prawdę. Dodatkowo zamierzałam poznać Leticię. Zapukałam lekko w drzwi i nacisnęłam klamkę. Z ulgą przyjęłam fakt, że Anthony nie zamknął pomieszczenia. Przybierając obojętny wyraz twarzy weszłam do środka.

Młoda dziewczyna o kasztanowych włosach siedziała po turecku na kanapie w brudnych, damskich mokasynach, jakby dopiero co przemierzyła w nich kilometr w błocie. Gołym okiem mogłam zauważyć, że była zła – miała naburmuszoną minę i założone ręce na krzyż; widocznie coś nie poszło po jej myśli. Patrzyła bykiem na mnie, zapewne wściekła o to, że śmiałam wejść do gabinetu. No cóż, to już druga osoba w ciągu kilku minut…

– Wybacz, nie wiedziałam, że ktoś tu jest – skłamałam gładko Anthony’emu, zauważając, że omijanie prawdy idzie mi coraz lepiej. Podeszłam do przodu, by stanąć koło chłopaka i pokazać, że pomimo tego, że mu przeszkodziłam, nie mam zamiaru wychodzić z pomieszczenia.

– Nie szkodzi – odesłał mi Anthony, spoglądając sugestywnie na szesnastolatkę. – Ona i tak już wychodzi.

– Jeszcze nie – odwarknęła dziewczyna, podnosząc się z sofy. – Nie wiedziałam, że kogoś zatrudniłeś. Nie przedstawisz mi nowej kelnerki? – zapytała bezczelnie taksując nas swoimi zielonymi oczami. Musiała wiedzieć, kim jestem, ale grała to przedstawienie, by chłopak poprawił ją i zakomunikował, że nie jestem jego pracownicą. Leticia nie była taka, jaką ją sobie wyobrażałam – nieśmiałą, biedną dziewczynką, skrzywdzoną przez starszego od niej faceta. W tym momencie przypominała bardziej drapieżcę, który broni swego i czai się do skoku na mnie.

– Skoro nalegasz to przedstawię ciebie swojej narzeczonej. Ariano poznaj Leticię, Leticio to jest Ariana, moja przyszła żona i współwłaściciel klubu, a nie kelnerka – przyjaciel dokonał rzeczowej prezentacji, machając rękami, kiedy pokazywał raz na mnie, a raz na rudowłosą dziewczynę. Miałam wrażenie, że cała sytuacja go bawiła, a przynajmniej tak było do czasu, kiedy nastolatka nie zaczęła wrzeszczeć na głos:

            – Zrobiłeś z niej właściciela klubu? Jak mogłeś! – oczy Leticii powiększyły się, jakby miały zaraz wyskoczyć z orbit. Rzuciła się na mnie, ale Anthony w porę złapał ją za brzuch, nie pozwalając jej mnie dotknąć. Rudowłosa wierzgała nogami, próbując się wyrwać, żeby zapewne mnie pobić.

Zamarłam w szoku. Nie dość, że dziewczyna mówiła, a nawet krzyczała, to jeszcze omal mnie nie zaatakowała. Dobrze określiłam ją mianem niebezpiecznego drapieżcy.

– O co jej chodzi? – zadałam pytanie również na głos, nie widząc sensu, czemu w zaistniałej sytuacji miałabym udawać, że nie potrafię rozmawiać.

Okazało się, że to był błąd. Leticia wydarła się jeszcze głośniej niż poprzednio:

– Ją też nauczyłeś gadać! Nienawidzę cię! Żebyś… – reszty zdania nie zrozumiałam, gdyż Anthony zakrył jej buzię swoją ręką, więc usłyszałam tylko jakieś niewyraźne mamrotanie.

– Uspokój się, bo będę musiał cię wyrzucić, a bardzo tego nie chcę – szatyn ostrzegł dziewczynę, wypuszczając ją ze swoich objęć, ale dalej nie pozwalając zbliżyć się do mnie. Stanął pomiędzy nami, próbując uspokoić nastolatkę. – I ciebie nie nauczyłem gadać, przecież mówisz w domu codziennie, więc nie bardzo rozumiem, czemu masz do mnie pretensje. Po prostu z tobą rozmawiałem, tak samo jak z Arianą. Nigdy nie przestaliśmy mówić – zaakcentował ostatnie słowo, uświadamiając Leticię, że od czasu do czasu prowadził ze mną dialog na głos.

Anthony zerknął w tył, by rzucić okiem na mnie. Uśmiechnął się delikatnie, a nastolatka prychnęła głośno.

Poczułam się dziwnie na myśl, że niemalże uwierzyłam Sanai. Mój przyjaciel był bardzo honorowy, co było jedną z jego wielu zalet. Skoro przyrzekł naszym rodzicom, że utnie kontakt z Leticią, to tak musiał zrobić.  

Wydawało mi się, że nastolatka go nie posłucha i nie uciszy się, ale się pomyliłam. Usiadła znowu na kanapie, brudząc tym samym jeszcze bardziej obicie. Anthony nie zwrócił na to jednak uwagi, dlatego ja również postanowiłam zignorować ciemne plamy na skórze.

– Kochasz ją? – zapytała dziecinnym głosem. Rudowłosa nie wygląda na szesnastolatkę, powiedziałabym, że ma co najwyżej czternaście lat, była drobna i jeszcze niższa od moich marnych stu sześdziesięciupięciu centymetrów wzrostu.

Zaśmiałam się wesoło z tego niedorzecznego dla mnie pytania, na co dziewczyna zwęziła niebezpiecznie oczy, przypominając mi tym samym Płomyka. Anthony postanowił jej odpowiedzieć.

– Całe życie – stwierdził pewnie, a ja poczułam, że zaczynają mnie piec policzki. Zrobiło mi się momentalnie gorąco, choć cały czas stałam przecież w jednym miejscu, obserwując byłą parę. Raczej dziwnie zabrzmiało jego stwierdzenie, gdyż wyszło na to, że Anthony jest we mnie zakochany, a przecież tak nie jest. Kocha mnie całe życie i opiekuje się mną jak brat, przyjaciel... Leticia przeniosła wzrok z chłopaka na mnie, robiąc zaciętą minę, a następnie się podniosła.

– Auć, to zabolało. Szkoda tylko, że nie zorientowałeś się wcześniej – wyrzuciła mu, podchodząc do drzwi.

Czyżby Leticia wykazywała się właśnie dumą i usuwała w cień, byle tylko mój przyjaciel był szczęśliwy? Nie mogłam w to uwierzyć, ale wszystko na to wskazywało – dziewczyna stanęła przy wyjściu, gotowa nacisnąć klamkę.

– Nic tu po mnie, pracy mi nie dasz, więc pozostaje mi tylko się uchlać i wracać na chatę.

– Nie będziesz pić. Już mówię, że mają cię nie obsługiwać – ostrzegł ją Anthony. Znając go, powiedziałabym, że od razu spełnił swój zamysł. Pewnie każdy pracownik już wie, żeby Leticii nie podawać alkoholu. – A na bycie kelnerką jesteś jeszcze za młoda. Przyjdziesz za rok, tak jak planowaliśmy, kiedy to będzie zgodne z prawem – dokończył zdanie, wkładając ręce do kieszeni.

Zastanowiłam się, czemu nastolatce zależy na obraniu posady tutaj, skoro pogodziła się z rozstaniem z moim przyjacielem. Przecież lepiej by było, gdyby go nie widywała i ułożyła sobie życie z kimś innym. Chyba że liczyła na to, że kiedyś znowu się zejdą.

– Bla, bla, bla, szczęścia życzę – rzuciła na odchodnym, zatrzaskując za sobą drzwi.

Szatyn spojrzał w podłogę, wyraźnie zasmucony. Podeszłam do niego i złapałam za rękę. Próbowałam skłonić go do zwierzeń.  

– Co się dzieje? – wymamrotałam pytającym głosem. Widząc, że chłopak myślami jest nieobecny, nakierowałam go, żeby usiadł na kanapie, a sama poszłam do łazienki po ścierkę, żeby wytrzeć brud, który naniosła rudowłosa. Po kilku minutach sofa była znowu czysta, a ja mogłam zasiąść obok przyjaciela.

– Powiedziałeś, że ona mówi codziennie. Nie rozumiem, przecież nie… – Anthony przerwał mi w pół słowa, nie pozwalając dokończyć.

– W ubogich dzielnicach, czyli takiej, w której mieszka Leticia, wszyscy mówią – odpowiedział, opierając się wygodnie o oparcie kanapy.

– Co? – wykrztusiłam, krzywiąc się, jakbym zjadła właśnie coś zepsutego.

– Twój ojciec wymyślił chipy, ale nie sądził, że Rząd zmanipuluje je do takiego stopnia, że niektórzy będą mogli dzielić się myślami z każdym, a niektórzy tylko z tymi, kogo mogą zobaczyć, prawda? – zapytał, na co pokiwałam gorliwie głową. Tak, tata był pewien, że jego wynalazek będzie pomagał ludziom, ułatwiał życie, a nie posłuży do wyznaczania hierarchii w państwie. – Więc biedni komunikują się tylko z tymi, kogo mogą zobaczyć. Mowa pozwala im na przykład na powiedzenie czegoś głośniej, czyli nawet jak są w osobnych pomieszczeniach, krzykną coś i siebie usłyszą, telepatia im tego nie umożliwi. Dlatego oni nie przestali mówić. Leticia od dziecka rozmawia ze swoim ojcem alkoholikiem.

Przez chwilę oboje milczeliśmy. Kontemplowałam nad jego słowami. Tak, to było logiczne. Po co biedni ludzie mieliby ucichnąć, skoro ograniczałoby to ich funkcje jeszcze bardziej?

– A więc ona jest bardzo biedna? – wiedza, że Leticia ma trudną sytuację w domu spowodowała, że nieświadomie poczułam większą do niej sympatię.

– Bardzo. I nigdzie nie chcą jej dać pracy, bo ma szesnaście lat i nic nie umie. Ale to jest nielegalne, ja też nie mogę pozwolić, żeby tu codziennie przebywała. Rozumiesz mnie, prawda? – Anthony spojrzał na mnie z nadzieją, że go poprę. – Nie chcę zostawić jej samej, bo wiem, że źle ją potraktowałem. Dałem nadzieję na lepsze życie, a teraz przeze mnie się stacza – szatyn złapał się za głowę, szarpiąc włosy, jakby próbował je wyrwać. Chwyciłam jego ręce, odciągając od twarzy i rzekłam:

– Słuchaj, to jest jej życie i ona robi z nim, co tylko chce – próbowałam przemówić mu do rozumu i uświadomić, że każdy bierze odpowiedzialność za swoje czyny. – Ale myślę, że trzeba jej jakoś pomóc. Pomyślimy nad tym, dobrze? – uśmiechnęłam się nikło, usiłując go pocieszyć.  

– Masz rację – kiwnął twierdząco głową. – Przy okazji chyba powinniśmy porozmawiać – rzekł po chwili, zerkając na mnie z boku.

            – A, tak – powiedziałam, przypominając sobie, po co pierwotnie zawitałam w gabinecie.

            – Nie zdziwiłaś się, kiedy przyznałem Leticii, że cię kocham? – Anthony zadał mi pytanie, nie dając dojść do słowa. Pewnie martwiło go to, czy przypadkiem źle go nie zrozumiałam.

            – Spokojnie, wiem, o co ci chodziło… – uspokoiłam go, pragnąc jak najszybciej wyjawić mu, jak potoczyła się sprawa Kamala.

            – Chyba jednak nie – odparł posępnie, drapiąc się po szyi. Zachowywał się trochę tak, jakby był odrobinę zażenowany.

– Pewnie, że zrozumiałam. Ja też cię kocham jak brata całe życie. Przyszłam w innej sprawie – zmieniłam temat, nie mogąc już doczekać się, by podzielić się wiadomościami. – Dowiedziałam się od Pierre’a, że… – Anthony przerwał mi, dąsając się z powodu wzmianki o dawnym Francuzie.

– On tu jest? – wstał z kanapy i podszedł do panoramicznego okna, przeczesując spojrzeniem cały parkiet. Musiał go zobaczyć, gdyż za jakiś czas skrzywił się, marszcząc gniewnie brwi.

– Tak, ale nie o to chodzi. Umorzyli sprawę Halszki – wyrzuciłam z żalem.

– Jak to? – szatyn odwrócił się w moim kierunku, z wypisanym szokiem na twarzy. On również nie spodziewał się, że Kamal pozostanie wolny.

– Nie wiem, podobno nic na niego nie mają – wzruszyłam ramionami. – Ale coś jest nie tak. Przecież to niemożliwe, Halszka była w szpitalu, wystarczyło wziąć obdukcję – wyraziłam swoje obawy na głos.

– Też tak sądzę – poparł mnie Anthony. Chyba coś chodziło mu po głowie, bo popadł w zadumę i intensywnie nad czymś myślał. Zaczął maszerować w kółko po pomieszczeniu, zatrzymując się dopiero po czwartym okrążeniu, przy swoim biurku.

– Pewnie czegoś się o nim dowiedzieli, może ma jakieś koneksje – ujawnił, nad czym tak kontemplował. – Super, jeszcze tego nam brakowało... – mój przyjaciel zezłościł się, uderzając pięścią w blat. Komputer zatrząsł się, a kilka długopisów potoczyło na podłogę.  

– Okej, to ja idę do baru – oznajmiłam, podnosząc się z miejsca. Anthony nie zatrzymał mnie, dlatego ruszyłam przed siebie i już po chwili znalazłam się za drzwiami. Kiedy schodziłam po schodach, również rozmyślając czego mogła dowiedziała się policja o Kamalu, do oczu od razu rzucił mi się Pierre. Siedział sam na wysokim stołku przy ladzie i popijał sok w szklance.

Do głowy wpadł mi nagle szalony pomysł. A gdybym spróbowała wyciągnąć z chłopaka jak najwięcej informacji o sprawie Kamala? Może policjanci rzeczywiście coś odkryli i dlatego zlekceważyli sprawę? Nigdy nie próbowałam nikogo kokietować, ale dla wyższego celu postanowiłam spróbować.

Na sam początek napiszę, że może wydawać się tutaj, że to opowiadanie jest romansem, ale tak nie jest. Cały czas zmierzamy do czegoś co zaważy o losach Ariany, ale nie mogę wyjawić co to będzie :)

Trzy opcje do wyboru:

a)      Ariana wyciągnie z Pierre’a informacje dotyczące Kamala;

b)      Arianie nie uda się niczego dowiedzieć;

c)      Ktoś przeszkodzi Arianie i Pierre’owi w rozmowie.